The Beginning of After(Ang simula ng pagkatapos)

TBOA .2

One sit apart. Social distancing is a must. Pagbigyan ang pusong nagmamakaawa.

"Ale? Pabili nga po isang kilong manok."

"Sige... 350 lahat." sabi noong ale nang maiabot niya sa 'kin yung karneng manok.

"Wala na ho bang tawad diyan?"

"Hijo. Ang hirap kumita ng pera ngayon. Kung pwede lang tawaran, kung malaki lang magpasahod ang gobyerno. Kung ang lahat ng mamamayang Pilipino ay may kakayahang makapagtrabaho. Hindi sana tayo naghihirap di ’ba?"

"Ah... opo, ate. Sige po, dibale nalang. Salamat po." nauutal kong sabi sa kanya sabay alis.

PHONE RINGING

"Oh? Namamalengke ako ngayon. Hindi naman nakapamili si ate ng mga pagkain ngayon kaya ako muna yung kumikilos."

CHANON

"May gusto kasing kumausap sa 'yo?"

"Sino na naman? Ah, alam ko na! Si Felix? Kung manghihingi na naman siya–"

Chanon cuts off the topic.

CHANON

"Hindi si Kuya Felix. Babae siya. Hinahanap ka, sabi ko, maaga kang umalis. May gustong sabihin sa 'yo."

Napaisip muna ako sa sinabi ni Chanon. Sino naman kaya yung babae na yon at paano niya nalaman yung address ko?

Hindi naman si ate Sherlyn yun kasi busy siya sa lomihan nila sa Batangas. Hindi rin naman si ate Celine, simula noong nagaway kami ay hindi na siya madalas nagpupunta sa unit.

"Ah, sige. Uuwi na rin ako. Tatapusin ko lang bilhin yung mga bibilhin ko. Sabihin mo kung hindi siya makapaghihintay, umalis nalang siya at bukas nalang pumunta."

Nagabang ako ng jeepney para sumakay sa paguwi.

"Ate, here's my transportation fee." kinuha ko yung inaabot nung guy at inabot kay Manong driver.

"Thanks."

Tinignan ko nang dalawang beses yung lalaki. Parang pamilyar kasi yung boses niya. Sa lalim pa lang ng boses ay mahuhulaan mo na kaagad kung sino siya.

"Felix?!" sigaw kong tawag sa kanya. Mabuti nalang at wala masyadong tao kundi pagtitinginan ako rito.

"Why? Oh? You are here rin pala. Ngayon lang kita namukaan. I thought you were just a stranger." I sat freeze.

"Manong, dito nalang po." huminto yung jeepney at bumaba na 'ko.

"Hindi ko alam kung bakit hanggang dito pa naman ay sinusundan mo 'ko. Wherever I walk, you always there just to follow my footsteps. Ano ba talagang gusto mong mangyari?"

"It is not the same goes. Tsaka anong kinamalayan ko sa pagsakay mo sa jeep? Iyan ang hirap sa inyo, palagi nalang sa tadhana n'yo sinisisi kung bakit tayo pinagtatagpo. Hindi ba pwedeng coincidence lang ang nangyayari?"

I stop walking and turn my back. We're in a same level.

"Hindi ko sinisi yung tadhana. Alam ko takbo ng utak mo. Huwag mo nga akong pinapaikot-ikot."

"Hindi mo alam kung gaano ako kadurog! I'm not expressing my feelings to looks more pity. I'm empty inside and you don't know the feeling how lonely I am. I'm in the middle of controlling my emotions but I'm on the verge of exploding. I want to punch your face straight. I can't make those things because I can control my emotions." He banging on his chest. Ramdam na ramdam ko ang sakit na kinikimkim niya noon pa.

"Tapos ngayon? Ako pa ang lalabas na masama. Wala sanang sisihan dito. May nagawa mang pagkakamali o wala, wag isisi sa old partner ang pagkalagpak mo. Bumangon ka at lumaban. You are being nosy and a bit of annoying."