Worth of Loving You (A Phase Of; Series #1)

Kabanata 5

Kabanata 5

"Sino nga kasing crush mo?" curious na tanong ko kay Deyan. Kanina ko pa sya kinukulit! Ayaw nya pang sabihin, nakakainis.

Inis akong binalingan ni Deyan ng tingin. "H'wag mo na nga lang pansinin ang sinabi ko kanina, Yuki."

"Pwede baga 'yon? Edi sana hindi mo nalang sinabi para hindi ako nangungulit. Tss." umirap ako at sabay na kaming naglakad.

Curious na curious tuloy ako.

Ito ang unang beses na nag open up si Deyan sa akin tungkol sa isang babae. I'm so curious about the girl! Maswerte sya dahil isang Deyan Castriel Villacruz ang nagkakagusto sa kanya!

"What will you do?" I asked out of nowhere. Lumingon sya sa akin gamit ang usual nyang ekspresyon.

"What do you mean?" kumunot ang noo nya. Nanlaki ang mata ko at eksaheradang pinaypayan ang sarili.

"Gosh! Lalaki ka ba talaga? Hindi ka manlang ba marunong gumawa ng moves or ano... Basta ganon! You should make a move, Deyan! Baka maunahan ka pa ng iba sa babaeng nagugustuhan mo." ismid ko rito ngunit nanatili ang seryoso nyang tingin sa daan, hindi ako sinagot.

So he really seems serious with that girl, huh?

Dumaretso ang tingin ko sa nilalakaran at napaisip. I'm happy for him pero kung magkaka-girlfriend siguro si Deyan, sobrang maninibago ako. I mean, katulad nalang ngayon. Sabay kaming napasok at nauwi, magagawa parin ba namin ito kapag may girlfriend na sya? Obviously, no. I know my place and where I should stand, 'no! I don't want to be a villain here!

When I got home, the whole mansion was quiet. Nagtaka naman ako at tinanong ang isang maid na nagpupunas ng vase.

"Where's Mom and Dad?" I asked.

Kalimitan kasi pag-uwi ko, nadadatnan ko silang nakain. Si Ate Yvette naman ay paniguradong nakabalik na sa kanyang condo dahil nasa kolehiyo na sya ngayon at gusto nyang bumukod.

"Nasa business trip daw po sila ngayon, Ma'am. Sabihin raw po namin sa iyo na sa isang linggo pa ang balik nila." yumuko sya sa akin. Pakiramdam ko ay nanlumo ako sa narinig.

Tumango ako sa kasambahay at bumagsak ang balikat. Ano pa bang bago, Yukari? Palagi naman silang busy sa trabaho at hindi nila ako nabibigyan ng sapat na oras. Noon, araw araw ko pa itong iniiyakan pero habang tumatagal, nasasanay na ako.

Pag-akyat sa kwarto ay binalot muli ang aking sistema ng isang pamilyar na pakiramdam.

I'm alone again.

I looked outside the window and stared at the night sky. I really love when there's a sunlight. Pag kasi may araw, hindi ko nararamdamang mag-isa ako. Pag may araw, madami akong nakakasama ngunit pagsapit ng dilim, unti-unti na silang nawawala. Unti unti na naman akong babalutin ng pakiramdam na nagiisa ako.

I chuckled with no humor, kasabay non ay naramdaman ko ang luhang pumatak sa aking pisngi. Talaga ba, Yukari? Akala ko ba ay sanay ka na? Bakit lumuluha ka parin?

Pinalis ko ang luhang tumakas sa aking mata at nagpalit na ng damit.

While I was applying a cream in my face, my phone rang. My forehead knotted when I saw Deyan is calling.

"Ano? Miss mo agad ako?" I joked when I picked up the call.

"Tss." I already knew he was rolling his eyes right now. Suplado!

"Bakit ka napatawag? Magkasama lang tayo kanina, ah!" sinara ko ang aking box na may lamang skincare.

"Wala raw sila Tita Heidy at Tito Yael sa inyo?" aniya. Napairap naman ako at pinatay ang ilaw ng vanity mirror.