Last Sigh

Chapter 8

Violet

My heart beat raised by just the simple words he said. It was just a fleeting moment for me to decipher everything. His words invaded my system. What are you thinking Elle? He was just bluffing. He was not serious okay?

" Joke lang...mas gusto ko 'yung mga petite para madaling mabuhat kapag kinasal kami." Nag-iwas siya ng tingin.

Of course it was a joke.

Tumawa siya kaya pilit narin akong tumawa. I suddenly felt a pang of pain in my heart without me knowing the reason behind it. What was it for? Maybe the pain for my ego.

He was right no one will ever like a girl who was heavier than them. For boys height doesn't matter when it comes to girls but weight does.

" Of course." Mahinang usal ko. Nakikipag-usap sa aking sarili.

Inayos ko ang mga ginamit namin. It was already 5:00pm and I need to go home.

" Uwi na ako... magdidilim na rin." Tumayo na ako.

Ramdam ko ang mga mata niya na nakatuon sa akin pero hindi ko na iyon pinansin at naglakad papunta sa pintuan. Hindi ako lumabas agad at nilingon ko siya. Nakatingin lang siya sa akin na parang may iniisip. Saka lang siya gumalaw nang lumapit ako at bahagyang tinulak ang noo niya.

" Uyy."

" Shoot...sorry." Gulat na sabi niya.

Lutang na naman 'to.

"Ah...hatid na kita...hintayin mo ako sa sala." Ramdam ko ang kaba niya. Parang ang awkward niya ngayon.

Ano bang nangyayari sa kanya?

Lumabas na kami sa practice room. Umakyat naman siya sa taas para makapunta sa kwarto niya. Ako naman ay nandito sa sala nila. I was standing there while waiting for him.

" Hi... You must be Elle?" Isang magandang babae ang malapad na nakangiti sa harap ko.

She was wearing a simple pink t-shirt and black simple shorts. She was maybe in her mid twenties, I guess and she was gorgeous. Nakatali ang mahaba niyang buhok. Mataas ang ilong niya. Mapula ang labi. Maganda ang mata at maliit ang mukha. Ang ganda niya. Parang pinabatang version ng Mama ni Si.

Ngumiti ako sa kanya at bahagyang nag-nod.
Her smile was familiar. Pareho ang ngiti nila ni Si.

" Hi po." Alanganing bati ko.

I really didn't know how to start a conversation. Kinakabahan ako.

" Stupid Si...he left you here alone?" Hindi makapaniwalang tanong niya habang nakatingin sa hagdanan na inakyatan ni Si.

" Nagbihis lang ata siya...okay lang naman po."
Nahihiyang sabi ko.

Hinarap niya ako na may nangingiting mukha.

" Are you not comfortable...? Train your self to be always here. You'll get used to this. " Nakangisi pang sabi niya.

Anong ibig niyang sabihin doon? Ipinagkibit-balikat ko na lamang iyon.

Maya-maya pa ay bumaba na si Si galing sa room niya. May dala siyang grey na t-shirt.

I remember Kenneth's t-shirt. Ako ang nagsauli nun sa kanya. Halos hindi nga ako makapagpasalamat ng maayos dahil sa sobrang kaba. Baka inisip niya na napakawalang modo ko. Simpleng salamat lang talaga ang nagawa ko at hindi ko na hinintay na makasagot siya basta nalang akong umalis. I just didn't want to initiate a conversation when it comes to him. Naalala ko tuloy nun ang mga sinabi ni Si about sa pagkahiya sa isang tao. Tama nga siya.