Chapter 10

15 3 0
                                    

Play the media above to feel the words and emotions. Enjoy reading kaligaya💕

**********

Ginaw, sakit, gutom, galit, at pagsisisi ang nararamdaman ko ngayon habang palakad lakad sa gilid ng kalsada na tanging dala ay bag at mga papel na may kinalaman sa eskwelahan.

Matapos ang nangyari kanina ay agaran rin akong lumabas ng bahay. Kuya tried convincing me to stay. He even told me that papa blurted out those words because of anger at mawawala lang raw yun ng ilang araw. But i know better.

Papa is disappointed at me, he treasures mama kaya alam ko na nasaktan siya noong lumuhod si mama at nagmakaawa. He treated mama as a Queen at mahal na mahal niya ito, kaya alam ko na lahat ng binitawan niyang salita ay seryoso.

Masakit man pero kailangang tanggapin. This is my consequence and i will accept it.

"Miss, sumilong ka muna at baka magkasakit ka" napabalik ako sa ulirat nang maramdaman ang pagtapik ng isang lalaki sa akin bago ito umalis.

Doon ko lang rin nakita na nababasa na pala ako sa ulan. Napabuntong hininga ako at tiningala ang kalangitan, sinasalubong ang patak ng ulan.

"Wag kang tumigil" ani ko at pinikit ang mga mata kasabay nang pag agos ng aking luha.

Don't stop and let me cry without anyone knowing. Let me flush all the burden, all the hatred, all the pains without anyone seeing. Let me be weak, just this once. Kahit ngayon lang gusto kong ilabas lahat sa ilalim ng ulan.

"Do you really think the rain can cover you while crying?" Mas lalo akong napahagulhol nang marinig ang pamilyar na boses sa aking likuran.

Dahan dahan kong binuksan ang aking mga mata at mapait na napangiti nang makita ang kulay itim na payong sa aking harapan.

"Does it hurt?" I asked out of nowhere. Nilingon ko siya at malungkot na nginitian. "Does it hurt seeing me?"

Nang hindi siya nakasagot ay tumawa ako ng peke at ibinalik ang tingin sa kalsada.

"It does.." He answered dahilan para mas lalong umagos ang aking mga luha.

"Alam ko na ang rason kung bakit kinamumuhian mo 'ko" mahina kong sabi sapat lang para marinig niya.

Naramdaman ko ang paninigas nito kaya dahan dahan akong umikot paharap sa kanya. "What?" He breathed.

Mapait akong ngumiti. "Because i can't remember anything. Kaya ka galit kasi di 'ko maramdaman yung sakit na dinanas mo, kasi nagawa kong ngumiti habang nagdudusa ka, it's because i am living my life to the fullest while you are still stuck."

"You...."

"Sabi ko nga ba't alam mo. That's where all your hatred came from right? Kasi kilala mo ko, every time you look at me. Naalala mo lahat ng nagawa ko" i sadly added.

He remained silent kaya i forced myself to smile at lakas loob kong hinawakan ang kamay niya. I felt him flinch as he tried to take back his hand but i hold unto it tighter.

"What are you doing" he dangerously asked pero hindi man lang ako natakot at sa halip ay bahagya lamang pinisil ang kamay niya.

It's confusing, but the moment i touched his hand i felt peace. My tears stopped and i felt myself calming down.

"Can you do me a favor?" I asked gently. His lips thinned and his forehead creased.

"I don't want to be attach-"

"Help me remember everything.." Pagtatapos ko na siyang ikinaawang bahagya ng labi niya and i felt himself stopped.

I looked at him. "Help me regain my memories at nang malinawan ako sa lahat ng galit mo. That time i can finally fulfill what you begged at the hospital, at that time i can finally feel your pain and suffering"

Judge keran (Savage Love Series #2) Where stories live. Discover now