Sahte Gelin (Düzenleniyor)

33 🕊 2

Hava iyiden iyiye kararmıştı. Baran'ın bana inanmaması üzerine burada kalmaya karar vermiştim. Evet, bu inadım bir gün beni öldürecekti. Baran'a illa haklı olduğumu göstermezsem kahrolurdum zaten. En kısa sürede buradan çıkmayı planlarken bir anda kanıt aramaya başlamıştım. Bize hazırladıkları odaya girdiğimizde Baran garip bakışlarla odada bir ileri gidip geri gelmemi izliyordu.
Beni bir anda omuzlarımdan kavradığında kendisine çevirip koltuğa oturtmuştu.

"Neden bu kadar gerginsin?"

Sorduğu soru ile gözlerimi devirmiştim. Bu adam beni hiç dinlemiyordu herhalde.

"Sana anlattıklarımı dinlemedin galiba? Bir de şimdi mankenlik yapmamı istiyorsun. Ben bu işi kabul etmiyorum." diyerek kafamı çevirdim. Baran'ın yakın arkadaşı ile arası bozulmasın diye bu işi yapacak değildim. Adama da hiç güvenmiyordum zaten.

"Seni zorlamıyorum zaten Bahar. Fakat burada başına bir iş gelebileceğini gerçekten düşünüyor musun? Hemde ben buradayken?" Elimi ellerinin arasına aldı ve dudaklarına götürdü. Daha sonra da ufak bir öpücük bırakmıştı.

"Senin başına bir şey gelmesine asla izin vermem."

Söylediği sözler kalbimin deli gibi atmasına sebep olurken yanaklarımın kızarmasına engel olamamıştım. Gerçekten ne zaman nasıl konuşulacağını çok iyi biliyordu.

"Biliyorum." dedim utana sıkıla. Baran utandığımı anlamış olacaktı ki bir anda gülmeye başlamıştı. "Ne gülüyorsun?" dedim elimi elinden kurtarmaya çalışırken ama elimi bırakmıyordu.

"Benden asla kaçamazsın." diyerek beni iyice kendisine çekmişti. Neredeyse kucağında oturuyordum. Yavaş hareketlerle bana iyice yaklaştığında ne istediğini anlamıştım. Sırıtarak bende ona doğru yaklaştım. Ama biz henüz buluşamadan kapının tıklatılmasıyla yerimden sıçramıştım. Ben hızla Baran'ın yanından kalkarken Baran söverek ayağa kalkıp kapıya gitmişti. Kapıyı açtığında yine o yakışıklı ama tam bir şerefsize benzeyen adam gözükmüştü. Ne istiyordu akşam akşam?

Baran ve adını bir türlü öğrenemediğim adam bir süre ayakta konuştuktan sonra Baran yanıma gelerek hızlıca yanağımı öpmüş ve koltuğa bıraktığı ceketi geri giymişti.

"Nereye?" dedim hızla. Bensiz hiç bir yere gitmemeliydi.

"Biraz çalışma odasında Kjell ile konuşacağız. Sen de burada beni bekle. İşim fazla uzun sürmez."

Kafamı sallayarak odadan çıkmasını izledim. Onun yanından ayrıldığım zaman gerçekten kendimi boşlukta hissediyordum. Zamanla ona o kadar çok bağlanmıştım ki ayrı kaldığımız her bir saniye benim için acı vericiydi.

Ayağa kalkıp boydan boya uzun olan pencereye doğru ilerledim. Arka bahçe o kadar güzel görünüyordu ki tam yaşanılacak bir yerdi. Bu evde asla canımın sıkılacağını düşünmüyordum. Fakat ev değil, evin içindeki insanlar hakkında konuşmak lazımdı. Evdekiler bir hayli garip davranıyordu aslında. Yaşlı kadın dışında koca evde tek bir çalışan bile yoktu. Yani evde şu anda dört kişiydik. Tabi bir de şöför vardı ama o evde yaşamıyordu.
O fotoğrafların olduğu oda aklıma geldiğinde ürpermeden edememiştim. Adam ya gerçekten her türlü fotoğrafları çeken bir fotoğrafçıydı, ya da bir sapığın tam önde gideniydi. Emin olabilmek için o odaya tekrar girip bakmak istiyordum etrafa. Fakat yakalanmadan yapmalıydım bunu. Çünkü kadın beni o odadan çıkarken gördüğü zaman garip bir sırıtmayla bana bakmıştı. Hiç hoş olmayan bir gülümsemeydi. Belki de gece olmasını beklemeliydim.

Odanın balkon kapısını açıp rüzgarın suratıma vurmasını zevkle izledim. Hava o kadar temizdi ki, ciğerlerime giren oksijen beni fazlasıyla rahatlatıyordu. Balkondaki sandalyelerden birisine oturduğumda geçenlerde görmüş olduğum süs havuzunu görmüştüm. Bunu görmemle aklıma bir kız çocuğunun ağlama sesini işittiğim aklıma gelmişti. Etrafa bakındığımda yakınlarda bir konut olduğunu sanmıyordum. Etrafta başka ev ya da herhangi bir şey yoktu. O ağlama sesi fazlasıyla yakından geliyordu. Bu da problemlerim arasında yer alıyordu. Ayrıca kadın sese doğru gitmemi de engellemişti. Bu işte gerçekten bir sıkıntı vardı. Ve ben bunu ortaya çıkaracaktım. Çünkü merakım alev almaya başlamıştı.