Het komt goed

Hoofdstuk 22

-pov Lisa-
Vandaag was het zondag. Dat betekende dat ik er weer wedstrijd was. James was blijven slapen omdat we al heel vroeg weg moesten. Ik was eerder wakker geworden en ik had mijn witte rijbroek aan getrokken en daarover een sport broek en ik had ook James zijn Champion hoodie aan getrokken. 
"Goede morgen." zei ik tegen James toen ik van de badkamer mijn slaapkamer weer in was gelopen. 
"Ga je die hoodie nog terug geven." lachte James.
"Alleen als je mijn hoodie terug geeft." plaagde ik hem.
"Nou, dat gaat dus niet gebeuren." plaagde hij mij terug en hij stond op uit bed. Hij liep naar de badkamer om te gaan douchen. Toen hij terug kwam uit de douche, had hij alleen zijn grijze joggingbroek aan en zijn haar was nog een beetje nat, en eerlijk, hij zag er niet normaal knap uit. 
"Ik ga alvast ontbijten, wat wil jij?" vroeg ik.
"Doe maar gewoon een boterham met kaas, jemig wat ben ik simpel." lachte James. Ik liep naar beneden en ik pakte een een bakje met yoghurt en een boterham met kaas. 
"Goedemorgen." zei Linda toen ze beneden kwam. 
"Goedemorgen." zei ik terug en Linda pakte ook haar ontbijt. Snel daarna kwam James ook naar beneden. 
"Goedemorgen." groette hij naar Linda en hij gaf mij een kus op mijn hoofd en hij kwam naast me zitten. 
"Heb je er zin in Lies?" vroeg Linda.
"Ja, maar ik ben weer echt zenuwachtig." zei ik een beetje lachend. "Ik ga alvast naar Storm." zei ik en ik stond op.
"Moet ik helpen?" vroeg James.
"Oh nee hoor, het lukt zelf wel." zei ik geruststellend en James glimlachte naar me en ik ging naar Storm. 
Na een 20 minuten laadde ik Storm in in de vrachtwagen en vertrokken we. Onderweg was ik nog steeds super zenuwachtig en James hielt onderweg mijn hand vast en ik leunde met mijn hoofd op zijn schouder. 
Toen we aan waren gekomen, melde ik me aan bij het secretariaat en daarna ging ik samen met Linda Storm opzadelen. Toen Storm opgezadeld was, gingen ik en James nog even bij de wedstrijd zelf kijken, helaas regende het. Daarna ging ik inrijden en halverwege het inrijden ging ik parcourslopen. Ik was als derde aan de beurt. Het hele rondje ging super goed, totdat we de dubbel aankwamen. De eerste ging goed, maar ik merkte dat Storm al twijfelde. Bij de tweede nam Storm een hele scherpe bocht, waardoor hij uitgleed.
We vielen samen.
Ik voelde een beetje pijn.
Maar voor de rest was het zwart.
Alles was zwart.

-pov James-
Ze vielen samen, maar Lisa stond niet meer op. Storm galoppeerde door de bak, want hij was super gestrest. Ik keek naar Linda die meteen over de bakrand klom en naar Lisa rende. Ik wilde er ook heen, maar ik werd tegen gehouden door Mark. 
"Wat doe je?!" zei ik boos tegen Mark en ik probeerde los te komen.
"Het is beter als er niet te veel mensen bij zijn, het spijt me." legde hij rustig uit, ik bleef staan, maar vanbinnen wilde ik zo graag naar Lisa toe. Ik zag dat Linda met haar telefoon in haar hand stond, ik wist dat het foute boel was, ze moest een ambulance bellen. Na 10 minuten was de ambulance er, ze legden Lisa op de brancard en ze reden weer weg. In die tien minuten had Mark Storm gevangen en overgedragen aan één van de stalhulpen die Storm in een huurstal zou zetten. Mark tikte op mijn arm toen hij weer terug was en vroeg: "Kom je mee?" en we liepen samen naar de auto van Mark. Ik was nog helemaal overdonderd van wat er was gebeurd. Ik was super gestrest, maar ook bang, en bezorgd. Toen we in de auto naar het ziekenhuis zaten, barste ik in tranen uit. Alle soorten vragen gingen door mijn hoofd, maar vooral deze twee:
Wat als ze het niet zou overleven?
Wat als de oude Lisa nooit meer terug komt? 

Mark zag dat ik er moeite mee had, en bemoeide zich niet met me. We waren bij het ziekenhuis aangekomen, hetzelfde ziekenhuis waar we 9 maanden geleden ook waren, hetzelfde ziekenhuis waar Lisa mij troostte toen ik het moeilijk had. En nu, nu kon ik niet bij haar zijn om haar te troosten. Ik en Mark gingen in de wachtkamer zitten. Na 2 uur wachten kwam Linda naar de wachtkamer. Ik vloog haar zowat om de hals.
"Waar is Lisa?" vroeg ik meteen. "Hoe is het met haar?" 
"Ze wordt nu geopereerd, want ze heeft 3 breuken opgelopen in haar been. Ook heeft ze een hersenschudding en 2 gekneusde ribben." legde Linda uit. "Over ongeveer een uur kun je naar haar toe." 
Ik ging weer zitten, vanbinnen stortte ik weer helemaal in. Ik wist niet wat ik voelde. Ik was boos omdat ik niet naar Lisa kon, maar ik was ook opgelucht dat het niet levensbedreigend was, maar ik wist ook dat Lisa het echt niet makkelijk ging hebben. Ik had mijn enkel gebroken en ik kon al zo weinig, maar zij had haar been op 3 plaatsen gebroken dus zij kon al helemaal niks. En voordat ze überhaupt op een paard zat, zou misschien nog wel een jaar duren. Ik voelde me schuldig. Ze was er altijd geweest om mij te steunen, altijd, en nu kreeg zij het nog erger te voorduren dan ik.
Het duurde 2 uur voordat we naar Lisa konden. We liepen met zijn drieën naar de kamer. Eigenlijk wilde ik rennen, maar dat kon niet. Toen we bij de kamer aan waren gekomen, zag ik Lisa liggen. Ik wist niet wat ik moest doen. Linda en Mark liepen de kamer in en ik volgde hen.
"James?!" zei Lisa een beetje verbaasd en ik liep naar haar toe en ik gaf haar een knuffel. Het ging gewoon automatisch. 
"Hoe is het met Storm?" vroeg ze aan Mark en Linda toen ik aan het uiteinde van het ziekenhuisbed was gaan zitten. 
"Hoe gaat het eigenlijk met jou?" vroeg Mark terwijl hij Lisa's vraag negeerde.
"Nadat jullie zijn gevallen," onderbrak ik Mark, want ik merkte dat Lisa gewoon het antwoord nodig had op haar vraag. "heeft hij eerst nog een paar rondjes gegaloppeerd door de bak totdat Mark hem heeft weten te vangen. Mark heeft hem overgedragen aan één van de stalhulpen die hem heeft afgezadeld en in een huurstal heeft gezet." 
"Liep hij niet kreupel of zoiets?" vroeg ze gelijk.
"Hij liep niet perse kreupel, maar ook weer niet 100 procent zuiver." legde ik uit en ik zag dat Lisa weer gerustgesteld was.
"Ik ga Storm en de vrachtwagen maar eens ophalen. Ga je mee Linda?" zei Mark na een kwartiertje en Mark en Linda liepen de kamer. 
"Kan je vanavond al mee naar huis?" vroeg ik.
"Nee helaas, ik hoef maar 1 nachtje te blijven slapen, gewoon voor de zekerheid." zei ze een beetje teleurgesteld. Ik ging op de stoel naast haar bed zitten en ik pakte haar hand. 
"Heb je nog veel pijn?" vroeg ik zorgzaam.
"Nu niet," legde ze uit. "want ik ben helemaal plat gespoten onder de pijnstillers, maar als die uitgewerkt zijn, ga ik waarschijnlijk dood." lachte ze. Nadat we allebei even op onze telefoon hadden gezeten kreeg ik een appje van Lena...