Het komt goed

Hoofdstuk 5

-pov Lisa-

"Ja dat ben ik. Zeg maar je" zei ik braaf. "Oké, ik ga je nu een paar vragen voor het onderzoek van de inbraak" zei de politie-medewerker aan de andere kant van de lijn. We namen de vragen door en op bijna elke vraag wist ik wel een antwoord. Daarna vroeg hij een aantal vragen over mijn thuis situatie. Het was erg moeilijk om niet in huilen uit te barsten, omdat de onderwerpen erg gevoelig lagen. "Misschien komt dit onverwachts" begon de politie-medewerker nadat we een tijdje hadden gepraat "maar we hebben in overleg met je familieleden besloten dat het misschien beter is als je niet meer langer thuis woont". En toen begon het, de tranen liepen als rivieren over mijn wangen. Ik wist dat de politie-medewerker gelijk had maar ik wilde hier niet weg. Weg van mijn dieren, weg van mijn vertrouwde omgeving. "uhm" zei ik hakkelend en zoekend naar woorden "Ik vind het heel moeilijk, maar ik weet dat ik hier niet zo veel tegen kan doen en dat het altijd beter voor mij zal zijn". Terwijl ik dit zei gingen er zoveel vragen door mijn hoofd dat ik er helemaal duizelig van werd. We maakten een afspraak om met de pleegzorg te praten. Toen ik op had gehangen liep ik naar de stallen om een flesje voor Warrior te maken. 
Toen ik aankwam in de stal hinnikten Warrior en Storm allebei naar mij. Ik maakte snel Warrior zijn flesje en ging hem dan daarna voeden. 

Een week later was het zo ver: het gesprek met de pleegzorg. Ik was die dag vrij van school, maar ik was super zenuwachtig en heb geen hap door mijn keel gekregen. Mijn vader en mijn opa en oma waren ook meegekomen. Eerst hadden de mensen die bij pleegzorg werken, mij en mijn vader en opa en oma verteld wat het eigenlijk inhield. Daarna mocht ik vragen stellen. Toen ik bij de vraag "Wat moet ik met Warrior en Storm doen" kwam hoorde ik mijn vader zuchten. Hij heeft nooit echt begrepen waarom mijn moeder een paardenbedrijf wilde, maar omdat hij niet failliet wilde, heeft hij het bedrijf wel voorgezet. "We zorgen dat we een gezin vinden waar jij en je paarden alle 3 terecht kunnen" zei degene waarmee we aan het praten waren. Ik was erg opgelucht, maar ik had er nog steeds niet echt zin in. We praatten nog even en ik merkte dat mijn opa en oma er eigenlijk best wel moeite mee hadden, maar mijn vader die zat gewoon een beetje om zich heen te kijken alsof het niks was.
"We hebben al een gezin in gedachten, maar we zullen nog wat meer onderzoek gaan doen. Over ongeveer een week zal je weten waar je kan wonen." zei de medewerker van de pleegzorg. Ik wist niet welke gevoelens ik had. Moest ik blij zijn? Of juist weer verdrietig? Alle emoties raasden door mijn hoofd. 
We kregen nog wat informatie en daarna konden we gaan. Ik zei mijn opa en oma gedag en stapte bij mijn vader in de auto. Op de weg terug naar huis hebben we niks gezegd, ik wilde wel praten, maar mijn vader was super afwezig en totaal niet met zijn hoofd bij wat we vanmiddag eigenlijk hadden besproken, terwijl het echt heel belangrijk was. Van binnen voelde ik me alleen alsof niemand om mij gaf, maar van de buitenkant liet ik niks merken. 
Toen we thuis waren liep ik naar mijn kamer en ik ging mijn dagboek opzoeken. Ik had echt al heel lang niet naar dat ding omgekeken. Ik wilde hem eerlijk gezegd niet eens meer zien, omdat ik hem van mama had gekregen op mijn verjaardag. Maar ergens in mij zei dat ik toch maar even er in moest gaan kijken. Ik bladerde er even doorheen totdat ik een pagina tegen kwam die ik niet 1,2,3 herkende. Ik las: "Lieve Lisa, weet dat ik altijd van houd. Groetjes Papa".
Ik barste in tranen uit. Ik weet nog wel het moment dat mama nog niet zo lang overleden was en hij vroeg naar mijn dagboek of hij iets speciaals erin mocht schrijven, en dat ik het pas mocht lezen als ik ouder was.
Ik was boos, omdat hij mij iets had beloofd en daar nu niks van liet merken, mij in de steek liet, mij kleineerde, mij negeerde en alle liefde gaf die hij had aan mijn zus. Ik rende van de trap af naar de woonkamer en smeet mijn dagboek op de bank waar mijn vader zat. "Je had me wat beloof! Nou, ik merk er helemaal niks meer van! Je bent echt het meest verschrikkelijke persoon die ik ooit heb gekend!" riep ik naar mijn vader en ik rende naar de stallen toe. 
Zo hard als ik kon rende ik naar de stal van Warrior. Hij merkte dat er iets mis was en hij probeerde mij te troosten. Ik wilde het niet, het enige wat ik wilde was van deze aarde verdwijnen, weg van deze walgelijke mensen, weg van alles! 
Maar het kon niet, ik kon niet zomaar verdwijnen. 
Voor mijn gevoel had ik echt 2 uur in de stal van Warrior gezeten totdat ik de stem van mijn zus hoorde. "Lisa!" riep mijn zus "Ben je echt helemaal gek in je kop geworden ofzo! Lekker een boek naar je vader gooien en hem ook nog uitschelden! Ik snap wel dat papa alleen van mij houdt." 
Ik wist niet wat ik hoorde. Wat had ze nou gezegd?! Ik deed alsof ze er niet was en ik liep naar de stal van Storm. Halverwege kwam ik mijn zus tegen, maar ik negeerde haar volledig. Toen ik Storm zijn halster om had gedaan, nam ik hem mee naar de poetsplaats en ging ik hem poetsen. Tijdens het poetsen werd mijn zus weer helemaal boos op me maar ik liet haar lekker kletsen. Toen ik Storm had gepoetst, haalde ik ook Warrior en ging ik met Storm en Warrior tegelijk wandelen over het landweggetje naast de stal. Voor Storm was dit niet nieuw, want dit deden we zo vaak, maar Warrior vond het erg spannend. Gelukkig was er niks erg gebeurd en na een half uurtje waren we weer terug op stal en ging ik het flesje voor Warrior klaar maken. Ik had het flesje gemaakt voor Warrior, en hem gevoerd en toen liep ik met tegenzin naar het woonhuis toe. Het was al 18.00 en er was niemand in de keuken om te koken dus ik liep naar de garage en ik zette de Airfryer aan om wat frietjes te maken. Nadat ik had gegeten liep ik naar mijn kamer. Op mijn kamer ging ik eerst gewoon lekker YouTube gekeken en daarna had ik gedoucht en ging ik slapen.