math teacher | jerrie

70. Bölüm

bu kitaptaki perrie'ye aşığım ben ya gerçi gercek hayattaki perrie'ye de aşığım hehehe. surekli bolum at bolum at diye darladiniz resmen. wattpad panom, mesaj kutum hatta insta mesaj kutum bolum yaz mesajlariyla doldu. bildirimlerimi siktiginiz icin cok tsk <3

ithaf: ceeraaunophilee 🖤

***
Zaten ona yalan söylemek çok huzursuz ediciydi. Yakalanmış olmak ise diken üstünde oturuyormuş hissi veriyordu. Yalan söylemiş olmam başlı başına bir saçmalıktı. Neden ona Darla'yı gördüğüm ilk anda anlatmamıştım ki? Beynimin varlığını sorguluyordum şu an.

"Evet, seni dinliyorum Jade"

Keskin bakışları ve sert sesi oturup ağlamama sebep olacak cinstendi. Mavinin en koyu hâlini almış gözleri benim üzerimde dolanıyordu. O bana böyle bakıyorken benim cevap vermem ise çok zordu.

"Ş-şey tamam Lauren'la bir yere gitmedik, ben tek başıma gittim"

"Orasını anladım zaten, nereye gittiğini soruyorum"

Siyah deri pantolonunun kapladığı bacağını diğer bacağının üstüne attı. Oraya kayan bakışlarımı gözlerine çıkarmaya çalıştım.

"Özür dilerim Perrie, ben yalan söylemek zorunda kaldım sana"

Gerçeği söylemek çok daha iyi olacaktı. Tekrar yalan söylemek istemiyordum ona. İlkte söylemem bile hataydı. Kaşları havaya kalkmış bir şekilde anlatmamı bekliyordu.

"Darla var ya hani, biz normalde onunla tanışıyorduk. Yani tam tanışma sayılmaz ama işte karşılaşmıştık. Hani benim otobüste uyuyakaldığım gün seni bir durakta beklemiştim ya o gün Darla da ordaydı. Soğukta çok üşüdüğüm için şalını bana vermişti. Havaalanında karşılaştığımızda o beni tanımıyormuş gibi yapınca ben de ona ayak uydurdum. Bu akşam da okulun yakınındaki parka şalını vermeye gittim"

Havaya kalkık kaşları bu sefer aşağı doğru hareket ederek çatılmıştı. Şaşırdığı her halinden belliydi, beklemiyordu. Sonunda doğruyu söylemenin rahatlığı gelmişti üzerime. Ama hâlâ gergindim. Çünkü ne tepki vereceğini bilmiyordum. İyi bir tepki vermeyeceğinin farkındaydım, sadece bir tepki vermesini istiyordum. Sessizliğini korumaya devam ediyordu. Fırtına öncesi sessizlik gibiydi ve bu beni daha çok korkutuyordu. Sinirliyken sevgilimin ne kadar korkutucu olduğunu gördüğüm için içim ürperiyordu.

"Bunu bana daha önce anlatabilirdin, neden yalan söyleme gereği duydun Jade? İlk başta bunları söyleseydin sinirlenmezdim bile. Lauren bana yanında olmadığını söylediğinde aklımdan neler geçtiğini tahmin bile edemezsin"

Ses tonu ürkütücü bir şekilde sakin çıkıyordu ama sözleri bunun tam aksiydi. Ayakta dikildiğimi fark ederek yanına oturdum ve elini tuttum. Her an çekebilirmiş gibi hissettiğimden sımsıkı tutmuştum.

"Özür dilerim Perrie, yalan söylemek istememiştim cidden. Sadece o tanımıyormuş gibi davranırken ben de öyle yapmak zorunda kaldım. Sonrasında söylemeyi düşünüyordum ama evine gittiğimizde çok özel anlar yaşadığımız için anlatamadım"

Cidden ona anlatmayı düşünmüştüm. Ama Perrie'nin kucağındayken her şey aklımdan uçup gitmişti.

"Bu yalan söylemen için bir sebep değil küçük hanım"

Yalandan hiç hoşlanmadığı belliydi. Bir daha bu kadına yalan söyleyeni sikeyim ya.

"Özür dilerim sevgilim"