EVER SINCE WE WERE TEN

CHAPTER 15

I saw the car keys in our garage. May hindi magandang ideya ang pumasok sa isip ko. 

Bar. Tama nga. Last time I went there made me fearless. It made me numb. It somehow made me happy and free. Napangiti ako sa naisip at walang pagdadalawang isip na kinuha ang susi nang kotse. Pinaandar ko ito at inilabas na garahe. Wala akong lisensya pero wala akong pakialam. I want to have fun.

"Ma'am Rian! saan ka po pupunta?!" hinabol pa ni ate melai ang sasakyan palabas pero hindi ko siya pinakinggan. I'm going to have fun.

Pagdating sa bar na pinuntahan namin nung nakaraan, umupo ako sa barstool at hinigi ang pinakamalas na alak. Nagdalawang isip pa ang bartender pero wala na ring nagawa sa huli. 

Nilagok ko ang laman nag baso. Mainit, mapait. Napangiti ako. Gusto ko pa. Umorder pa ako nang ilang ulit hanggang sa nakaramdam na ako nang kaunting hilo. Sumali na rin ako sa kumpulan nang mga tao na nagsasayawan sa gitna. Itinapon ko na lahat nang inhibisyon sa katawan. Wala na akong pakealam. Magpapakasaya ako. 

Habang sumasayaw, tumatawa ako nang malakas pero may luhang tumutulo sa mga mata ko. Nagpapakasaya ako. Gusto ko lang naman maging masaya. Why was I born in a fucked up family anyway. And now, I lost my bestfriend, my family, my home. My life is undeniably fun! fuck this.

Sayaw lang ako nang sayaw. May iilan na ring nakikipagsayaw saakin pero pinabayaan ko lang. May mga nag-aabot pa nang inumin, tinatanggap ko lang. At sa wakas! may nag abot na nang isang baso nang inumin. Agad ko itong nilagok hanggang sa mangalahati. Pinagtitinginan na ako nang iba, aka siguro ay nababaliw na 'ko.

Wala na ko sa tamang pag-iisip. Dala-dala ang bote palabas nang bar, pagewang gewang lang akong lumabas. Pumunta ako kung saan naka park ang kotse at umupo sa sementoa. Umiiyak ako nang parang tanga habang inuubos ang lam nang boteng dala.

'Tanginang buhay to. Bakit ako pa? Pati ang nag-iisang tao na nagpapasaya at nag-aalaga saakin ay nawala. Dahil sa katangahan ko. Nakakatawa lang, nag-iisa na nga lang, hindi ko pa iningatan. Pati si mommy. Hindi niya talaga siguro ako mahal. She left me too. And now, dad. He's selling me off. Fuck this life. Hindi ba talaga ako kamahal-mahal? Am I useless? Am I undeserving? I never asked for more. All I ever wanted was to be happy. Why can't I have it?

Tumawa lang ako sa lahat nang naiisip. Pero ang tawa ko ay napalitan nang iyak. Malakas na iyak. Humiga na ako sa semento at nagsisigaw sa parking lot.

"Fuck this life! Damn you Dad! I Hate You! You too mom! I hate you both!" I was laughing while shouting those words. I'm just staring at the sky imagining that they're in front of me listening to my words.

Ang unfair lang. Wala naman akong ginagawang masama. Why can't anyone understand me? Why can't they hear me out? Why can't they consider my feelings?

"But I once had a light in this fucked up life. But I drove him away. I Love You Kyle. Please be happy" I said as tears started flowing again. May nakita pa akong dumadaan, pero parang mga lasing rin kaya wala kaming pakealamanan. Tumayo na ako at basta nalang itinapon ang boyte kung saan. Sasakay na sana ako sa kotse nang may kamay na humablot sa braso ko. 

"Miss, naiwan mo ang cellphone mo sa loob" sabi nang babae. Hindi ko siya kilala pero mukhan bartender din ito sa bar dahil sa suot niya. 

Hindi ko na siya kinausap. Kinuha ko ang cellphone ko mula sa kanya at itinapon ito palayo. I don't need that thing anymore. No one will text nor call me anyway. maliban nalang kung may pag-uusapan kagaya nang kasalang walang permiso ko. Napatawa ako nang mapakla sa naisip.

"Miss, ok ka lang? Lasing na ho kayo, ipapahatid ko na kayo" nag-aalalang tanong nang babae. As if namang nag-aalala talaga siya. Ginagawa niya lang ang trabaho niya. Just like how Kyle takes care of me like I'm just a fucking responsibility.

Hindi ko na siya sinagot at pumasok nalang sa kotse. Pinaandar ko iyon at agarang pinaharurot. Saan nga ba ang daan pauwi?

Hindi ko na masyadong maaninag ang daan dahil sa hilo at dahil malalim na rin ang gabi. Nagsimula pang umulan, pero mas lalo ko pang binilisan ang takbo. I turned on the radio, putting it in it's maximum volume. A familiar song played. It made me smile, and sad at the same time.

Do you remember when I said I'd always be there?
Ever since we were ten, baby
When we were out on the playground playing pretend
I didn't know it back then

I will never leave this place. I will never leave Kyle kahit pa gusto na niya akong layuan.

Now I realize you were the only one

It's never too late to show it
Grow old together
Have feelings we had before
Back when we were so innocent

I will never leave tita Anna who was always there for me

I pray for all your love

Girl our love is so unreal
I just wanna reach and touch you, squeeze you
Somebody pinch me 

I will never leave my classmates and friends who shared with me the happiest yet saddest day of my life. 

This is something like a movie

And I don't know how it ends girl
But I fell in love with my best friend

If I really need to leave this place, I should just die here. Kung mamamatay man ako dito, I'll never have to leave this place. I can guide them. I can watch over them. Right? 

Besides, wala namang magluluksa pag namatay ako. Si daddy na lang ang natitira. But he will use me for his benefit. Kaya mas mabuti pang walng makinabang sakin. 

With that thought, mas binilisan ko pa ang takbo nang sasakyan. Wala na akong maaninag. Hindi na pamilyar ang dinadaanan ko at mas lumakas pa ang ulan. 

As I drove faster in this unknown road, a moving light caught my attention. It came from a big truck, driving faster towards me. I laughed, not minding a thing. 

A large impact hit my car that made it roll over and over. I felt my body hit every part of the car. With a loud noise, my car halted from rolling. I coughed some blood. But before I lost my consciousness, I uttered my last word.

"I love you Kyle" I smiled and closed my eyes. 

I fell in love with my best friend
I remember when I said I'd always be there
Ever since we were ten, baby

As the song ends, reminiscing our memories, everything went black.

~

The song used in this Chapter is Bestfriend by Jason Chen