Capturing the Model's Heart Rivera Series #3

CAPTURE THIRTY-EIGHT

Chapter Thirty-Eight

The days passed by like a blur. Tatlong araw matapos ang nakaka intrigang party ni Lynette, Trayvon starts working again on his own company.

Kaya madalas ay kaming dalawa lamang ni Travis ang nasa bahay. I already enrolled him in a nice pre-school, pero habang hindi pa nag papasukan ay hindi ako nagkulang sa paalala na huwag puro gadgets ang atupagin niya.

It's already 10 am in the morning, kanina pa kami nakapag breakfast and it is too early if I I'm going to cook for our lunch na.

So I've decided to try Trayvon's gym inside his house. Yes, he has a mini gym inside. Ang sabi niya ay dalawang taon na ang nakakalipas nang ipagawa niya iyon.

Kaya naman ganoon nalang ang gulat ko ng isang araw na napadpad ako ro'n. Noong dinadala niya kasi ako rito ay wala pa 'yon. I I am amazed!

Sa mansion kasi namin ay walang ganito!

Naka suot ako ngayon ng pink na sports bra at itim na leggings naman sa pang ibaba. I tied my hair into a high ponytail, ayaw na ayaw ko man na ginagawa iyon but I don't have a choice dahil tumatakip naman ang mga buhok ko sa aking mukha sa tuwing ako'y gagalaw.

I am now currently running on a treadmill. Paminsan minsan nililingon ang anak kong nag kukulay sa kaniyang coloring books sa may carpet sa gilid.

Sa tuwing nagagawi ako sa kaniya ay hindi ko maiwasan ang mapangiti. My son is smart. At the age of four he already knows how to count one to 100, he can write his name properly, at nakakapag kulay na siya ng walang masyadong lagpas.

Marami na rin siyang alam about his surroundings. I did not know kung paano at saan niya nalalaman ang mga iyon, maybe because of those nursery rhymes? Ewan.

Kung minsan pa nga kapag kausap mo ay hindi mo iisiping bata pa lang, he's a little bit mature na siyang ikinakatuwa ko talaga. I mean, who wouldn't be? Right?

I am proud!

Nang makaramdam ng matinding pagod ay pinatay ko muna ang treadmill upang makapag pahinga. Mabilis kong pinunasan ang aking mga pawis na kasalukuyan pang tumutulo kahit na naka aircon naman ang loob nitong gym.

Nang makaramdam nang panunuyo sa lalamunan, I immediately walk near Travis' spot to take my water bottle. Marahan akong lumagok do'n.

Nasa kalagitnaan ako nang pag inom nang marinig ko ang pagtunog ng doorbell. I raised my brows because of confusion. Wala naman akong inaasahan na dumating ngayon.

At kung si Trayvon naman 'yon ay hindi na niya kailangan pang mag doorbell dahil sa kaniya naman itong bahay na 'to. So I know that it's not him.

“Travis, stay here okay? Huwag kang lalapit sa mga bagay na 'yon. Understand?” habilin ko sa aking anak at tinuro pa ang mga kagamitang pang gym na naroon.

He just nod his head at me, he didn't even bother to raise his head para makatingin sa akin kahit sandali at sumagot manlang ng 'okay' 'alright' or 'yes'.

I rolled my eyes dahil do'n at lumabas na patungo sa may front door. Hindi ko na inabalang mag ayos pa o takpan manlang ang aking lantad na katawan, bakit pa? Eh itong tao naman na 'to ang nang aabala.

And plus, tiyan ko lang naman ang kita. There's nothing wrong with that.

Patuloy sa pag do-doorbell ang taong naroon kaya hindi ko maiwasan ang mairita. Ano ba?! May plano ba siyang sirain ang doorbell namin?!

“Can't you wait?! I am near! Stop playing with our doorbell!” hindi ko na napigilan ang mag maldita sa sobrang inis na aking nadarama.

Kainis naman talaga kasi!