The story of.. - Flikken Maastricht

21

Een droom. Dat was het enige wat dit kon zijn. Je kon je eigen bloedeigen dochter toch niet zo behandelen. Tijdens dat ik aan het piekeren was, liep ik naar mijn kamer. Misschien was het niet mijn moeder en had deze vrouw net zelf haar eigen kind verloren? Logische dat je dan zo over stuur raakt. Maar ze leek zo erg op mij. De neus, ogen, mond. Of ik een oudere versie van mezelf zag. Ze moet geschrokken zijn. Geschrokken van het feit dat je dochter opeens voor je stond. Misschien dat ze wel dat ik dood was en was ze dat aan het verwerken. Ik zakte neer op mijn bed en sloot mijn ogen. Mijn hersens uit en even helemaal niks. De stem in mijn hoofd wert steeds zachter er verdween langzamerhand in een dof geluid dat mij in slaap bracht.

Toen ik wakker werd, besloot ik op beneden te gaan. Ik probeerde mijn hoofd blanco te houden, maar het piekerende stemmetje kwam al gauw terug. Toen ik beneden stond omarmde Eva me direct. Dit was voor mij het antwoord op de vraag of het een droom was. Het was geen droom, maar wat er allemaal was gebeurt, was levens echt.

Als een moeder troostte zij haar kind. Eva liet voorzichtig haar beschermende houdgreep los om mij weer bij gedachte te komen. Ik ging zitten aan de keukentafel. "Ik moet terug en ik moet met haar praten." was het eerste wat ik zei. Eva keek verschrikt mijn kant op. "Dat lijkt me geen goed idee. Je hebt gezien hoe ze reageerde." Zei Eva beschermend. Ik liet mijn hoofd hangen en zag even weer voor me wat er was gebeurt. Ik zuchtte. "Je hebt gelijk. Ik moet haar uit mijn hoofd zetten." Ik stond op en liep terug naar mijn kamer. De stem in mijn hoofd zei wat anders en naar die stem luisterde ik.

Die avond besloot ik terug te gaan naar het huis van Sabine. Voorzichtig sloop in naar de voordeur tot ik me besefte dat ik natuurlijk moest weten waar ze woonde. De heen weg had ik totaal niet opgelet waar we heen reden. Ik besloot voorzichtig om het hoekje van de keuken te kijken en zag dat Eva en Wolfs met hum rug naar me toe waren gekeerd. Voorzichtig sloop ik naar het aanrecht, waarna ik de autosleutels van Eva van het aanrecht af pakte. Al snel stond ik buiten en opende de auto van Eva, pakte de Tom Tom en zocht het adres op. Ik tikte het in op de route beschrijving van mijn telefoon en legde geruisloos de auto sleutels weer terug op de plek waar ze lagen.

Daar stond ik dan. Voor de voordeur van Sabine. Dit was niet de eerste keer, maar toch lag er een knoop in mijn maag. Ik drukte op de deurbel en wachtte gespannen af. De deur ging open en daar stond ze. Ze had een fles drank in haar handen en zag er onverzorgd uit. "Wat doe jij hier?" Vroeg ze bozig. "Ik wou even met je praten." Zei ik gespannen. Op dat moment verscheen er een waas voor haar ogen. Voor ik het wist kletste de fles drank die ze in haar handen had op mijn slaap. Ik zakte door mijn benen en mijn lichaam voelde of het de botten had verloren. Mezelf verzetten lukte niet. Ik ving de klappen op die volgde. Tot dat het zwart voor mijn ogen werd.