The story of.. - Flikken Maastricht

13

"Ze is weg." Eva kwam de keuken in gerent waar Wolfs nog stond. "Ze is weg!" Riep Eva in paniek tegen Wolfs. "Hoe bedoel je weg?" "Weg! Ze is niet in haar kamer en haar spullen zijn weg!" Riep Eva om het duidelijk te maken. Wolfs kon het moeilijk volgen, omdat Eva in paniek door de keuken ijsbeerde. "Rustig Eef." Wolfs pakte Eva vast bij haar armen en probeerde haar rustig te krijgen. "Adem even in en uit en dan vertel je me wat er aan de hand is." Eva deed wat Wolfs van haar vroeg en kwam langzaam tot rust. Daarna vertelde ze wat ze had gezien. "We gaan naar Mechels om het te melden en daarna gaan we haar zoeken." Besloot Wolfs. Eva stemde er mee in en liep samen met Wolfs naar de auto.

Daar liep ik dan. Helemaal alleen en geen idee wat ik moest doen. Ik kon nergens heen. Als ik terug zou gaan naar het te huis zou ik jaren lang straf krijgen en Eva en Wolfs maak ik toch alleen maar ongelukkig. Ik slenterde verder door de straten van Maastricht naar het station. Het station met vele wegen, maar welke ik moest nemen, was voor mij nog een raadsel.

Nadat Eva en Wolfs melding hadden gedaan van Eline's verdwijning, gingen ze op zoek. "Maastricht is groot. Denk na. Waar zou Eline naar toe gaan?" Vroeg Wolfs aan Eva. Eva dacht diep na. "Misschien een parkje, een rustige plek waar niemand haar kan storen." Eva dacht na over haar plekjes. De plekjes waar ze graag komt als ze alleen wil zijn. De plekjes waar niemand haar kan zien huilen. "Eef?" Wolfs zag dat Eva aan het weg dromen was. "Hé, het komt wel goed. Zullen we opsplitsen? Als ik nou richting de Sint Pieter ga en jij naar de Jeker. Lijkt je dat een goed idee?" Eva knikte en liep in de richting van een van de stadsparken.

Even later ging Eva's mobieltje. "Eef heb je al wat?" Het was Wolfs. Ze waren nu al iets meer dan een uur bezig en hadden nog geen spoor van Eline gevonden. "Nee," antwoordde ze, "en naar haar toe bellen heeft ook geen zin, want ze heeft haar telefoon achter gelaten in haar kamer." In de stem van Eva klonk wanhoop. "Geef nou niet op Eef. Ik weet zeker dat we haar kunnen vinden." De woorden van Wolfs gaven Eva weer een beetje hoop. Nog een keer dacht Eva diep na, waar Eline zou kunnen zitten. "Wolfs?" begon Eva "als jij zou weg lopen zou jij dan in Maastricht blijven?" Wolfs dacht na en probeerde zich te verplaatsen in Eline. "Ik denk het niet. Hoezo?" "Wat zijn wij ook een stelletje oelewappers!" riep Eva uit. "Op het station!" Voordat Wolfs enige reactie kon geven, hing Eva alweer op. Snel stapte hij in zijn auto en reed richting het station van Maastricht. Onderweg kwam hij Eva tegen die in een stevige pas richting het station liep. Omdat de parken makkelijker te betreden waren met de voet, was Eva vanaf het politie bureau lopend naar de parken gegaan. Toen ze zag dat Wolfs naast haar verscheen in de auto stapte ze snel in. "Ik dacht dat ik nooit een lift zou krijgen." Zei Eva plagend toen ze de auto in stapte. Eva had het portier nog niet gesloten en Wolfs reed al in een volle vaart naar het station.

Aangekomen bij het station stapte Eva vliegends vlug uit en rende naar binnen. Vlug rende ze naar de sporen en daar zag ze Eline op een bankje zitten met haar tas vastgeklemd in haar armen. Eva besloot haar gelukssprongetje voor zich te houden en zo rustig mogelijk naar Eline toe te lopen. "Hé, zit je hier?" Vroeg Eva zo neutraal mogelijk. Eline keek verschrikt omhoog. Al snel wende ze haar blik terug naar beneden. Eva ging rustig naast haar zitten. Wolfs kwam al snel aangerend, maar toen hij Eva met Eline op het bankje zag zitten, besloot hij zich maar op de achtergrond te houden. "Waar ga je heen?" vroeg Eva aan Eline. Eline haalde haar schouders op. "En waarom zo plotseling?" weer haalde Eline haar schouders op, maar deze keer brandde de tranen achter haar ogen. Eva besloot een hand op haar been te leggen. Eline keek met een betraand gezicht Eva aan. "Ik ga weg, omdat ik jou niet in de weg wil lopen." Antwoordde Eline moeilijk. "Jij loopt mij niet in de weg." "Jawel. Jij houd van die Wolfs en ik loop jullie relatie in de weg." Eva keek Eline verbaast aan. "Ik heb geen relatie met Wolfs." "Je houd toch van hem?! Je houd van HEM en ik pas niet in het plaatje!" Eline begon harder te huilen. Eva besloot een arm om haar heen te slaan. "Jij mag dan zo maar uit het niets in mijn leven zijn gesprongen, maar dat betekent nog niet dat ik niet van je hou. Je bent familie. En als ik niet van je hielt was ik ook niet ongerust geweest en dan was ik wel." Eline omhelst Eva en Eva pakt haar nichtje stevig vast. "Sorry." Zegt Eline. "Het spijt me dat ik zomaar weg was gelopen." Eva houd Eline nog altijd stevig vast. "Geeft niks." Wolfs kijkt nog altijd toe hoe de twee meiden bij elkaar in de armen liggen. Soms is Eva net de moeder die ze nooit heeft gehad.