The story of.. - Flikken Maastricht

26

Piep, piep, piep. Een monitor hou alles strak in de gaten. Eva opent voorzichtig haar ogen. Ze knippert om haar ogen te laten wennen aan het felle licht in de kamer. Wolfs zat naast haar en had zijn hand op die van Eva. "Eef?" vroeg hij zacht. Eva draaide haar hoofd richting het geluid en zag Wolfs zitten. Alle geluiden om haar heen, hoe klein en zacht ook, deden haar pijn in haar hoofd. Van de pijn kneep Eva haar ogen stijf dicht. "Rust maar. Ik ga een dokter halen." Zei Wolfs en hij verliep de kamer. Het liefste had Eva gewild dat alles stil werd om haar heen. De voetstappen van Wolfs, de wind die om het gebouw heen blies en zelfs de karretjes die over de gang werden geduwd deden pijn in haar hoofd. Na een klein tijdje, kwam Wolfs terug met een dokter. Hij nam plaats bij Eva en vroeg of ze even in een lichtje wou kijken en of ze die met haar ogen kon volgen. Al snel haakte ze af en kneep ze haar ogen al gauw weer dicht. De dokter wist genoeg en spoot medicijnen in het infuus waar Eva aan zat. "Hierdoor gaat je hoofdpijn weg. Probeer nog maar wat te rusten." Zei de dokter, maar naar het woordje weg, had Eva haar oren uitgeschakeld en sloot haar ogen. Hopen dat ze in haar slaap minder last had van geluiden van buiten af. De dokter liep terug naar de gang en Wolfs liep er snel achter aan. "Hoe gaat het nu met haar?" Vroeg hij bezorgt. "Ze heeft een lichte hersenschudding. Pijnstillers en veel rust en dan is ze zo weer de oude." Wolfs sloeg een slaak van verlichting, maar veel tijd om opgelucht te zijn was er niet. Een andere dokter kwam aangesneld. "Ben u familie van Eline van Dongen?" Vroeg hij meteen toen hij Wolfs zag staan. Wolfs keek verbaast op en zei: "Soort van." "Genoeg voor mij," En de dokter nam Wolfs mee naar de kamer waar Eline lag.

Al snel waren ze aangekomen bij de kamer van Eline. Toen Wolfs de kamer binnen kwam, zag hij Eline in paniek in haar bed liggen en dokters probeerde haar in bedwang te houden. Wolfs bedacht zich geen moment en liep vliegends vlug naar het bed toe en pakte Eline stevig vast. Een tijdje stribbelde ze tegen totdat ze merkte dat het veilige armen waren. Met alle kracht die ze nog in haar had hielt ze Wolfs vast. "Ssst, het is allemaal goed. Alles is voorbij." Fluisterde hij is haar oor. Op vertrouwen liet ze Wolfs langzaam los. "Wil je bij me blijven?" Vroeg Eline stotterend. Wolfs knikte en ging naast haar zitten. De dokters gingen verder met hun onderzoek. Eline hielt alles strak in de gaten. Toen de dokters klaar waren, wilde de zuster Eline een deken overdoen, maar Eline sloeg meteen de deken van haar af en stoof naar achteren. "Ik wil niet onder een deken." Zei Eline paniekerig. "Rustig maar. Niks moet." Kalmeerde Wolfs haar. "Vind je het goed als ik even bij Eva ga kijken?" Vroeg hij aan Eline. "Eva?" Vroeg Eline verbaast. "Ligt ze ook in het ziekenhuis?" Wolfs knikte. "Maar het komt wel goed met haar. Ze heeft een lichte hersenschudding." Eline keek met grote ogen naar Wolfs. "Hoe?" Begon Eline, maar ze kwam niet verder uit haar woorden. Wolfs grinnikte. "Ze is opzoek naar jou gegaan toen je was vermist. Daar trof ik jou aan en Eva, maar het komt allemaal weer goed. Dat beloof ik." Eline kreeg een emotioneel lachje op haar gezicht. Eva had me proberen te redden. Zonder haar en Wolfs lag ik nog steeds in die kist. Een rilling liep weer over mijn rug. Wolfs gaf me een vertrouwd knikje en liep de kamer uit.

In de gang kwam Wolfs Marion tegen. Ze hoorde wat er allemaal was gebeurd en was zo snel als ze kon naar het ziekenhuis gegaan om haar collega's een hand onder de riem te steken. "Wolfs hoe is het?" Vroeg ze toen ze zag toen hij de kamer van Eline uit liep. "Het komt allemaal helemaal goed met die twee." Antwoorde hij. "En met jou?" Wolfs keek haar verbaast aan. "Ik ben toch niet ontvoerd of neergeslagen?" Marion grinnikte. "Nee, maar je heb wel wat mee gemaakt." "Het belangrijkste is dat alles weer goed komt." Antwoordde hij. Wolfs nam Marion mee naar de kamer van Eva. Eva had in de tussentijd nog wat geslapen en de pijnstillers begonnen te werken. Wolfs stak zijn hoofd om de kamer deur om te kijken of hij binnen kon komen, maar toen hij zag dat Eva nu recht op zat, wist hij al snel dat hij binnen kon komen. Voorzichtig liep hij op Eva af. Eva hoorde de voetstappen en doordat de pijnstillers begonnen te werken, deden de geluiden nu minder pijn. Een lach kwam op haar gezicht toen ze haar lievelingscollega's zag aankomen. "Hoe voel je je?" Vroeg Wolfs zacht. Eva glimlachte, omdat ze het lief vond dat Wolfs zo stilletjes deed voor haar. "Beter." Antwoordde Eva. "Ik zat na te denken wat er was gebeurt, maar ik kan het niet helemaal plaatsten." Wolfs ging naast Eva zitten en Marion nam plaats naast Wolfs. "Je hebt een lichte hersenschudding, straks weet je alles weer." stelde Marion haar gerust. "Ik weet alleen niet of ik dat wel wil." Ging Eva er op in. De sfeer sloeg om. Eva zuchtte. "Is Eline, je weet wel, dood?" Vroeg Eva aan Wolfs. Door de klap op haar hoofd wist ze niet zeker of dingen die ze nog herinnerde gedroomd waren of echt waren gebeurd. Wolfs legde zijn hand op die van Eva. "Rustig maar Eef. Eline ligt hier in het ziekenhuis en ze maakt het goed." Een opluchting was te merken bij Eva. "Ze hebben haar maag leeg gepompt en alle slaap pillen uit haar maag gekregen." ging Wolfs door. "Slaap pillen?" Vroeg Eva aan Wolfs. Marion luisterde aandachtig mee. "Ja, Sabine," Eva knikte om te laten weten dat ze wist waar Wolfs het over had, "zij heeft dat gedaan, maar waarom," Marion maakte Wolfs zijn zin af en zei: "Daar zijn Romeo en Mechels nu mee bezig." Eva knikte. "Kan ik naar haar toe?" "Weet je zeker dat je dat aan kan?" Vroeg Wolfs. Eva knikte. Wolfs liep naar de gang en haalde een rolstoel. "Ik kan nog wel lopen hoor." Zei Eva eigenwijs. Wolfs ging naast het bed staan en Eva klom op het randje van het bed. Voorzichtig zette ze haar voeten op de grond en probeerde op te staan. Wankelend plofte ze weer op het bed. "Toch maar de rolstoel?" Vroeg Wolfs. Eva zei niks, maar Wolfs wist genoeg. Een beetje geïrriteerd doordat ze niet gewoon kon lopen, ging Eva in de rolstoel zitten. Doordat ze ook nog hulp nodig had, werd ze nog geïrriteerder. Marion lachte van binnen. Ze wist hoe Eva was doordat ze vroeger veel met haar had gewerkt op straat en door dat ze dikke vriendinnen waren. Eva wou altijd alles zelf doen en als ze iets niet kon, frustreerde dat direct.

Wolfs reed haar richting de kamer van Eline. Voorzichtig opende hij de deur van haar kamer en rolde Eva naar binnen. Eline keek op. "Eva!" Ze sprong van haar bed en omhelsde haar tante. Eva opende haar armen en omhelsde Eline.