The story of.. - Flikken Maastricht

6

Daar zat ik dan. In een kille, koude verhoorkamer. Ik voelde me net een crimineel die 4 of 5 banken had overvallen of allemaal onschuldige mensen had vermoord. De twee agenten die me net uit de cel hadden gehaald kwamen de verhoorkamer binnen lopen. Ze gingen tegenover me zitten. Ik durfde ze niet aan te kijken. De vrouw met rood haar begon tegen me te praten. "Hallo, ik ben Marion en dit is mijn collega Romeo. Wat is jou naam? Dat praat wat makkelijker." Ik kijk Marion aan en stelde me voor. "Ik heet Eline." Zei ik. Ik wou naar Eva. Ik wou alles uitleggen aan haar en niet aan deze twee smerissen. Romeo ging verder met praten. "Vertel eens iets over jezelf. Waar kom je vandaan? En wat doe je hier in Maastricht?" "Ik wil Eva spreken." Zei ik tegen de agenten. "Dat kan nu niet." Zei Marion "Waar is ze dan?" Vroeg ik aan Marion. Marion antwoordde: "Ze moest wat dingen regelen" Ik voel weer een soort woede naar boven komen. "Geloven jullie me niet!?" Schreeuwde ik. De agenten schrokken er een beetje van. "Rustig maar." Zei Marion. Ik hoor aan haar stem dat ze me probeerde te kalmeren, maar het drong niet tot me door. "Rustig, rustig.. Hoe kan ik nou rustig zijn. Geen ene flik gelooft hier iets van wat ik zeg. Helemaal niemand. Ik heb verdomme 3 uur in de trein gezeten en het enige wat ik krijg is een kijkje in een cel en een verhoor van twee smerissen die ik niet eens mag!" Schreeuwde ik. "Nou, als je zo door gaat heb je er ook een nachtje cel bij." Zei Romeo streng. Ik probeer rustig op mijn stoel te zitten, maar de onrust bleef in mijn hoofd. Mijn handen trilde. Het was even stil. "We willen je wel helpen, alleen dan moeten we wel weten wat er allemaal aan de hand is." Ging Marion verder. Haar stem was rustig en kalm. Ik probeerde de kalmte tot me door te laten dringen en begon met me verhaal.

Eva zat in de auto. Stukje bij beetje kwam ze steeds dichterbij Haspengouw. Het was al een hele tijd geleden dat ze Maurice had opgezocht. Ze was wel van plan om hem binnenkort op te zoeken, maar voor zo'n reden had ze niet gerekend. Ze reed de oprit van Huize Haspengouw op. Ze parkeerde haar auto en stond even stil voor het grote gebouw. Ze zuchtte diep en liep naar binnen.