The story of.. - Flikken Maastricht

25

De wekker ging al vroeg en na een korte nacht slapen, begon de dag wat moeizamer. Toen Eva naar de keuken liep, zag ze dat Wolfs al in de weer was. Zijn gezicht zag er ook vermoeid uit. Zonder iets te zeggen liep ze naar de keuken tafel en nam plaats. De ochtend verliep zonder woorden en nadat ze een broodje hadden gegeten, liepen ze samen naar de auto en reden ze naar het bureau.

Niet veel later kwamen we aan bij het bureau. Toen Mechels merkte dat ze waren gearriveerd, wees ze ons naar haar kantoor. "Ik heb begrepen dan de kleine van Dongen vermist is." begon Mechels. Een chagrijnig ondertoontje in haar stem was te merken. Ze was er natuurlijk niet blij mee geweest dat Wolfs haar de nacht had wakker gebeld. Eva knikte. "Ik zet Marion en Romeo op de zaak. Ik wil graag dat jullie alle bruikbare informatie aan die twee door geven." Wolfs zag Eva schrikken. "Kunnen wij zelf niet beter op de zaak worden gezet?" Vroeg Eva. Ook al wist ze wel, doordat Eline familie was, dat het niet kon. Mechels schudde haar hoofd. Eva stond op en liep uit het kantoortje. Wolfs bleef zitten. "Ook niet als ik goed op haar let?" Vroeg hij om Mechels over te halen. Weer schudde Mechels nee. Ook Wolfs stond nu op en besloot meteen naar Marion en Romeo te gaan. Niet alleen om de informatie die hij had door te geven, maar ook om Eva een steuntje in de rug te geven.

Nadat Eva en Wolfs bij Marion en Romeo waren geweest gingen ze weer aan het werk. Een afleidende dag werd het niet. Veel dossiers en weinig op straat. Nadat de dag met moeite te einde kwam, besloten Eva en Wolfs de Ponti weer op te zoeken.

Eva nam plaats aan de keuken tafel en zuchtte. "Ik snap Mechels echt niet. Wij weten toch veel meer van Eline dan Marion en laat staan Romeo. Hij is meer bezig met zijn diploma's en cursussen die hij volgt dan dat hij bezig is met zijn werk." Mokte Eva. "Hè Eef," begon Wolfs, "zullen we eens lekker uit eten gaan?" Eva keek verbaast op. "Wat is dat nou weer voor iets doms! Eline is vermist en jij kan alleen, maar aan eten denken." Wolfs nam rustig plaats aan de keuken tafel. "Ik bedoel, misschien is het fijn dat je even aan iets anders denkt. Ik weet zeker dat Marion en Romeo Eline snel vinden."

Maar ergens anders in Maastricht dacht iemand anders daar heel anders over. Die gene geloofde dat niemand Eline ooit meer zou vinden en die gene was al vol op in rouw.

De volgende ochtend kwam Eva niet uit haar bed. Voorzichtig opende Wolfs de slaapkamer deur en liep langzaam naar het bed van Eva. "Eef, ben je wakker?" Een lichtelijk gekreun kwam onder de dekens vandaan. Wolfs ging voorzichtig op de rand van het bed zitten. Eva draaide zich om en Wolfs zag haar bleke gezicht. "Ik zie het al. Jij blijft vandaag lekker een dagje thuis." Wolfs gaf Eva een kus op haar voorhoofd en vertrok uit de kamer. "Als Marion of Romeo iets nieuws hebben ontdekt over Eline, bel ik je meteen. Beterschap." En hij sloot voorzichtig de deur achter zich dicht.

Na een paar keer heen en weer woelen en een paar pogingen om nog een beetje te kunnen slapen, was het 8 uur in de ochtend. Eva wist wat haar medicijn was om beter te worden en dat was Eline vinden. Ze stapte uit haar bed en kleedde haar zelf om. Een joggingbroek en een trui moesten genoeg zijn. Snel pakte ze haar gympies uit de kast en stapte in de auto. Als iemand meer over het verleden van Eline moest weten was het Maurice. Ze draaide de sleutel om en reed richting Haspengauw.

Aangekomen op Haspengauw, reed Eva het parkeer terrein op en parkeerde ze de auto. Met een vlot tempo liep ze naar binnen en vroeg ze waar Maurice van Dongen was. De vrouw achter de balie vertelde haar dat hij op dit moment waarschijnlijk bezig was in de boomgaard. Eva liep met een gespannen hart richting de boomgaard. Ze hoopte dat Maurice meer kon vertellen over Eline en misschien over haar verleden.

"Eva! Wat leuk je te zien!" riep Maurice al gauw toen hij Eva zag aankomen lopen. Eva glimlachte en gaf haar broer een knuffel. "Zullen we even een rustig plekje uitzoeken om samen even wat te praten?" Kwam Eva al snel. Ze wou er liever niet om heen draaien. Maurice keek haar gek aan, maar hij luisterde naar zijn zus en wees haar naar een rustig bankje in de boomgaard. "Maus, ik wou je nog even iets vragen over Eline." Eva zag dat het gezicht van haar broer betrok toen ze begon over Eline. "Het spijt me echt Eef! Ik had je alles veel eerder moeten vertellen en je op de hoogte moeten houden. Ik had niet tegen je moeten liegen." Zei Maurice plotseling met een opkomende brok in zijn keel. "Maus, dat is al goed. Ik wil graag weten hoe dat is gegaan. Met Sabine." Eva merkte dat ze strikt to the point was, maar ze wou er niet om heen draaien. Het liefste wou ze zo snel mogelijk weten waar Eline was gebleven. Maurice nam een teug lucht. "Sabine was een vakantie liefde," begon hij en hij liet zijn hoofd hangen. "Je weet wel we deden het en toen, na ja, was ze zwanger. Zij wou het kindje houden, maar ik niet. Uiteindelijk heb ik er voor gezorgd dat Eline in dat pleeg gezin kwam. Maar vraag me niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen, want dat weet ik eerlijk gezegd niet." Eva glimlachte. Ze wist dat haar broer niet de hoogbegaafde was van de familie. Daarom zat hij hier ook. Een goed hart, maar kleine hersentjes. "Waarom heb je Eline bij Sabine weg gehaald?" Vroeg Eva. Maurice haalde zijn schouders op. "Nou, omdat uhum," begon hij moeizaam. Ik merkte dat hij opzoek was naar woorden. "Ze kon niet zo goed met Eline. Net zoals papa met ons." Antwoorde hij. Ze wist genoeg. Haar vader was een verschrikkelijke man geweest op zijn zacht gezegd. Eva stond op en wou terug naar de auto rijden. "Wacht Eva!" Riep Maurice haar nog na. "Niks tegen Sabine zeggen hoor. Die denkt dat Eline dood is." Ik keek geschrokken achterom. Maurice kwam mij richting oplopen en gaf me een knuffel. Net toen ik hem nog iets wou vertellen, werd hij terug geroepen door de begeleiding. Hij nam afscheid en Eva zoektocht ging verder. Ze stapte in de auto en reed naar het huis van Sabine.

Eva sloeg een diepe zucht. Dit moest ik goed doen. Ik besloot Sabine wat dingen te vragen over de buurt voor een zogenaamd buurt onderzoek. Ik zou als agent het huis willen onderzoeken, om te kijken of inbrekers kans hadden om bij haar naar binnen te kunnen komen. Natuurlijk was dat niet waar. Ik wou kijken of ergens een verscholen ruimte zat waar Eline kon zitten. Net op het moment dat Eva de auto uit wou stappen, ging haar mobiel af. Het was Wolfs. Eva besloot haar mobiel op te nemen en luisterde naar wat Wolfs te zeggen had. "Eef, hoe voel je je? Ik had je toch niet wakker gebeld?" Vroeg hij bezorgt. "Nee nee, ik voel me al een stuk beter. Heb je al iets nieuws over Eline?" Vroeg ik nieuwsgierig. "Marion en Romeo zijn er druk mee bezig. Sukkels, dacht ik bij mezelf. Ik zat er nu zo goed als boven op. "Maar Wolfs," Het was even stil. "Ik zou graag nu even willen slapen." Loog Eva. "Is goed. Slaap lekker en ik zal je bellen als er meer nieuws is over Eline." Eva hing op en verzamelde haar moed bij elkaar en drukte op de deurbel. Sabine deed al gauw open. "Wat doet u hier?" Vroeg ze geschrokken. Eva liet haar legitimatie zien. "Ik ben gestuurd vanuit het bureau. Wij doen door verschillende wijken hier in Maastricht onderzoek naar de inbraak veiligheid in de wijken. Zou ik binnen mogen komen?" Een brok kwam in Eva haar keel. Eva zag dat Sabine twijfelde, maar toch mocht ze naar binnen komen. In de huiskamer aangekomen, ging ze op onderzoek uit. Sabine liep naar de keuken om het gas uit te zetten en Eva zag hier haar kans. Ze besloot terug naar de gang te gaan en snel te kijken of ze ergens een onopvallende of geheime deur kon vinden. Al gauw vond ze een deur onder de trap en zo snel als ze kon, liep ze naar binnen. De deur leidde naar de kelder. Voorzichtig en met zo min mogelijk geluid liep ze het krakemikkige trappetje af. Ze kwam in een kamer terecht waar allemaal kaarsjes stonden en tot haar grootste schrik stond er een kist. Niet zomaar een speelgoed kist, nee een lijk kist. Voorzichtig, met haar rechterhand op haar revolver, liep ze richting de kist. Iets in haar zei haar dat ze in de kist moest kijken. Ze slikte en opende voorzichtig de kist. Ze wist niet wat ze zag. Eline, mijn Eline lag daar in de kist. Het was te laat. Voordat ze iets anders kon denken, voelde ze een hard voorwerp tegen haar slaap aan klappen. Met een harde klap kwam ze op de grond terecht. Een scherpe pijn kwam in haar hoofd omhoog en alles wat ze zag was wazig. Naar mate de tijd, werd het wazige beeld steeds zwarter, tot dat ze helemaal niks meer zag.

Eva werd wakker van een licht getingel in haar broekzak. Met een barstende koppijn probeerde ze naar haar broekzak te graaien om er achter te komen waar dat geluid vandaan kwam. Al gauw kwam ze er achter dat het haar mobiel was. Zonder goed te kunnen zien wie belde, nam ze de telefoon op. "Eva? Eva waar zit je?" Ze herkende de stem meteen. Het was Wolfs. Hij klonk bezorgt. "Kelder." Antwoordde ze moeizaam. "Wat?!" Antwoorde Wolfs. Het lukte haar niet om het woord nog een keer uit te spreken. In de verte hoorde ze voetstappen en ze besloot zo snel als ze kon haar mobiel op te hangen en weg te leggen. Ze besloot dood stil te blijven liggen, om geen aandacht te trekken. "Wat ligt ze daar toch mooi. Mijn bloed eigen dochter die nog een heel leven voor zicht had." Met een steek in haar hoofd luisterde Eva aandachtig wat Sabine allemaal vertelde. Eva luisterde maar met een oor, want ze hoopte maar een ding. Dat Wolfs haar had begrepen en haar kwam redden. Net toen ze het over de duivel had, hoorde Eva een keiharde klap. Sabine liep zo snel als ze kon naar boven. Eva kon geen spier bewegen en zag alles nog altijd wazig. Het gestommel werd luider en het klonk of er een deur met veel geweld werd in getrapt. Door de harde geluiden, werd de steek in Eva haar hoofd heviger. "Eva!" Hoorde ze een stem zeggen, maar de steek in haar hoofd nam de macht weer over en dwong haar om haar ogen te sluiten.