De agent belde een nummer. Er nam niemand op. 'Ga maar even zitten. Ik ga iets voor u regelen' Zei hij en hij wees naar een stoel. Ik ging zitten en begon zenuwachtig met mijn vingers te draaien. De agent liep weg. Ik keek hem na en allemaal gedachtes namen weer bezit over mijn hoofd. 'Zou hij iets gaan na vragen bij Eva of zal hij naar de baas gaan?' De gedachten werden steeds erger en ik begon steeds meer met mijn vingers te draaien. Opeens zag ik de agent naar mij toe lopen. Hij stopte voor mij en keek me aan. "U kan mee komen." zei hij. Ik stond op en liep achter hem aan.
Ik keek om mij heen en oefende in mijn hoofd de woorden wat ik moest zeggen. Ik zag allemaal agenten druk bezig, maar welke agent zou Eva zijn? De agent stopte en doordat is diep in gedachte zat, liep ik bijna tegen hem op. 'Daar zit Eva van Dongen. Haar zoek je toch?' Vroeg de agent en wees naar een jonge agente. Ik knikt en de agent liep weer terug naar zijn balie. Ik keek hem nog even na en daarna richtte ik me weer op Eva. Dat was Eva van Dongen dus. Ze had een rechte pony met een strakke paardenstaart. Ze was druk bezig met typen. Ik denk aan een rapport of zo iets. Ik slikte. Daar ga ik dan. Ik liep zo moedig als ik maar kon naar haar bureau. Ik schraapte mijn keel. Eva keek me opeens aan. Al mijn woorden die ik net in mijn hoofd had geplant, waren opeens weg. 'Kan ik je helpen?' Vroeg Eva een beetje nijdig. Ooh god dit was niet het goede moment. Maar ik kon nu niet meer terug. 'Uuuh.. ja.' Stotter ik. Alle woorden waren compleet weg. Het voelde of alle politie agente mij aan keken en hun pistool in de aanslag hielden. 'Eva van Dongen... Ik ben... Eline van Dongen. Ik ben je nichtje'
JE LEEST
The story of.. - Flikken Maastricht
FanfictionAls er iemand bij het politie bureau Maastricht meld voor Eva van Dongen begint een boek vol vragen zich te openen. Zullen deze vragen beantwoord worden? En spreek deze persoon überhaupt de waarheid? -feedback is altijd welkom-
