The story of.. - Flikken Maastricht

8

"Ik heb een dossier gevonden in het opvangtehuis waar ik zat. Het ging over mij en daar stond alles in wat er was gebeurt." Marion en Romeo luisterde aandachtig naar wat ik zat te vertellen. "Er stond in dat toen ik maar een kleine baby was, dat ik daar was gebracht. Een jong stel bracht me daar. De namen stonden erbij met handtekening van hun."

"Maar Maus, waarom heb je me dit nooit verteld?" Vroeg Eva aan Maurice die nog steeds zijn hoofd naar beneden zat gebogen. Weer haalde hij zijn schouders op. "Maus." Drong Eva weer verder. "Ik schaamde me." Antwoordde Maurice na het door dringen van Eva. "Maar Maus. Hoe, wanneer?" Bij Eva kwam er nu zoveel vragen tegelijkertijd binnen. Een bewaker van Haspegauw kwam net naar Eva en Maurice aanlopen om te zeggen dat Maurice verder moest met zijn werk. "We komen er later wel op terug." Zei Eva en ze nam afscheid van haar broer.

"Dus je bent door Maurice naar dat weeshuis gebracht? Begrijp ik dat nou goed?" Ik kinkte. Ik zag dat Romeo het maar een raar verhaal vond. Omdat ze nog niet goed wisten met wat ze met me aan moesten, zette ze me terug in de cel en brachten ze het weeshuis op de hoogte van mijn ontsnapping. Ik zal wel weer terug moeten. Dan was alles voor niets geweest. Ik zuchtte bij mezelf en hoopte maar op het beste.

Eva kwam aanrijden bij het politie bureau. Ze zette haar auto neer en liep rechtstreeks naar het kantoortje van Mechels. Zonder aan te kloppen deed ze de deur open. Mechels zat op dat moment aan de telefoon en keek geïrriteerd richting de deur. Toen ze zag dat het Eva was, hing ze al snel op en veranderde haar geïrriteerde blik in een nieuwsgierige blik. "En?" Vroeg ze aan Eva. "Hoe en wat weet ik nog niet, maar het is waar." Antwoordde Eva. Mechels knikte. "We hebben het weeshuis op de hoogte gebracht van de situatie hier." Legde Mechels aan Eva uit. "Ze word morgen opgehaald." Na dat Mechels die woorden had uitgesproken, keek Eva op. Ze kende haar nichtje dan wel niet, maar ze was niet voor niets daar weg gelopen. Mechels zag de verschrikte blik van Eva. "Is er iets?" Vroeg Mechels nieuwsgierig. "Het klinkt misschien gek, maar ik wil meer over haar te weten komen. Ze is daar niet voor niets weg gelopen." Legde Eva uit. Mechels knikte en snapte Eva's punt. "En het is ook niet goed om zo'n jong meisje in zo'n cel te laten zitten." Ging Eva verder." Weer klikte Mechels. "Ik snap wat je wil."

Ik zat op mijn bed met mijn knieën opgetrokken tegen mijn borst aan. Ik had mijn armen om mijn benen geslagen. Ik verlangde naar een warm normaal bed en ik verlangde met een gesprek met Eva. Ik was bang dat de twee gofies mij niet zouden snappen. Opeens hoorde ik wat gefriemel aan de cel deur. Ik zuchtte. Zouden dat weer die twee agenten zijn. Zou ik nu al weer terug moeten naar dat verschrikkelijke weeshuis? In het licht van de gang dat tevoorschijn kwam doordat de deur open ging, zag ik opeens een sportieve vrouw staan. Ik herkende de pony en de strakke paarden staart. Het was Eva. Ze glimlachte naar mij. "Ik weet een beter plek om vannacht de nacht door te brengen." Zei ze tegen mij. Ik kon mijn oren niet geloven. Nam ze me mee? Mocht ik echt mee met haar naar huis? "Kom je nog? Straks bedenkt Mechels zich nog." Ik sprong snel op en liep met Eva mee naar de auto en we reden naar haar huis.