The story of.. - Flikken Maastricht

1

Ik stond voor het politie bureau van Maastricht. Het was een groot gebouw met een soort van ronde uitbouw. Ik twijfelde of ik dit nog wel moet voortzetten. 'Ja, het moet.' Sprak in mezelf moed toe. Ik had niet voor niets ruim 3 uur in de trein gezeten om vervolgens mijn plan niet uit te voeren. Scenario's vlogen door mijn hoofd, hoe het allemaal kan verlopen. Goede, maar ook slechte. Een politie man groette mij vrolijk en ik schrok wakker uit mijn gedachten. Ik begroette hem snel.

Wat zal Eva er niet van denken als ik opeens voor haar neus sta? Het moet gewoon nu gebeuren. Deze kans kreeg ik niet nog een keer in mijn leven. Ik verzamelde al mijn moed en liep het politie bureau binnen.

Toen ik het bureau binnen stapte, zag ik een soort van wachtruimte. Gelukkig, het was niet al te druk. Toen ik nog verder keek, zag ik een balie. Ik ademde diep in. Nu kon ik echt niet meer terug. 'Goedemorgen, Kan ik Eva van Dongen spreken? Ik ben familie.' De agent die achter de balie zat, keek mij aan en antwoordde met een lage stem: 'Goedemorgen, is het erg dringend?' De kriebels kwamen in mijn buik. Zal hij me nu al door hebben? Nee, dat kon niet. Hij weet nog niet eens waarom ik hier ben. Ik probeer mijn moed bij elkaar te rapen en antwoordde zo neutraal mogelijk: 'Ja, het is dringend. Mag ik haar alstublieft spreken?' 'Mag ik uw legitimatie bewijs even zien? ' Antwoord de agent. Ik haalde mijn ID kaart tevoorschijn en liet hem aan de agent zien. Hij knikte en gaf hem weer terug aan mij. Hij draait zich om en pakt de telefoon. Nu kan ik echt niet meer terug.