The story of.. - Flikken Maastricht

10

Eva parkeerde de auto en stapte uit. Toen ze merkte dat ik niet meteen de auto uit kwam, liep ze naar mijn portier en deed hem open. "Kom je?" Vroeg ze aan mij. "Wat doen we hier?" Vroeg ik. Eva liep al voor me uit en riep naar achteren: "De waarheid boven water halen."

Er vlogen zoveel vragen door mijn hoofd. Wat bedoelde Eva nou? Ondertussen moest ik bijna rennen om Eva bij te houden. Ze liep rechtstreeks naar de tuin die achter het gebouw was aangelecht. Ik had geen idee wat er op mij te wachten stond, maar een gevoel zij me dat ik het niet heel leuk zou gaan vinden.

"Maus!" Riep Eva richting een man die bezig was in een van de tuinen. Eva had al een hele voorsprong gemaakt. De man draaide zich om en keek Eva verbaast aan. "Heey Eef!" Riep hij vrolijk terug. Eva bleef serieus. "Maus, weet je nog dat ik je vertelde over dat meisje op het bureau?" Maurice knikte gehoorzaam. Eva keek achter zich en zag dat ik niet meer achter haar liep. Ze vloot op haar vingers of ik een hond was en gaf me een boze blik. Op een bijna rennende pas liep ik naar haar toe en keek Eva vragend aan. "Ken je haar?" Vroeg Eva op een stenge toon. Ze was veranderd in een strenge rechercheur, die zo snel mogelijk de waarheid boven tafel wou hebben. De man keek mij aan. Opeens werd het hem iets te veel en duwde ons aan de kant en liep snel het gebouw binnen.

Ik stond buiten. Eva was achter de man aangerend die ze Maus noemde. Ik had geen idee wat er nou net was gebeurt. Wie was die kerel en waarom had ze me hier heen gebracht om met hem een confrontatie aan te gaan. Ik stond al een tijdje buiten en opeens besefde ik het me. Maus was Maurice!

"Maus!" Eva rende achter Maurice aan door de lange gang. Maurice stopte plotseling en glipte de schoonmaak kast in. Eva was net te laat. Maurice sloeg de deur dicht voor Eva's gezicht. "Maus, doe die deur open!" Eva bonkte op de deur, maar ze kreeg geen gehoor. Maurice had de deur van binnen op slot gedraaid en zat achter in het kamertje. Hij zat met zijn rug tegen de muur en zijn knieën opgetrokken tot op zijn kin. Eva merkte op ten duur dat ze met haar gebok geen reactie zou krijgen van Maurice en ze besloot met haar rug tegen de deur aan te hangen en liet zich langzaam naar beneden glijden. Ze probeerde rust bij zich zelf te vinden en begon tegen Maurice te praten. "Maus, het spijt me." Bracht ze met moeite uit. "Ik had haar niet zomaar hier naar toe moeten brengen, maar Maus, ik wil de waarheid weten." Ging ze verder. Nog kreeg ze geen gehoor. "Ik wil zo graag weten waarom je me dit niet hebt vertelt en wat er dan vroeger allemaal is gebeurt. Hoe dit heeft kunnen gebeuren." Eva wist niks meer te zeggen. Het was stil.

Maurice! Mijn vader Maurice. Ik wou het gebouw ik rennen, maar opeens belande ik met mezelf in een tweestrijd. Maurice, de man die ik net zag was mijn vader. De man die me in een weeshuis had gestopt. De man die jaren niks van zich had laten horen. Die me als ware als voer voor de leeuwen had weg gegooid. Wat deed ik hier? Waarom moest ik zo nodig deze man zien? Waarom wil ik deze man leren kennen? Omdat het mijn vader is!?