The story of.. - Flikken Maastricht

19

De volgende ochtend was anders als anders. Wolfs zat alleen aan de keuken tafel. "Waar is Eva?" Vroeg ik toen in de keuken binnen kwam. Wolfs trok zijn schouders op. "Zo jij heb een slechte nacht gehad." Wolfs keek vermoeid op en in plaats van dat hij me de mond zou snoeren of boos op me zou worden bleef het verdacht stil. Ik wist wel dat hij me niet mocht. Dat was aan het begin al te merken. Ik ging aan de andere kant van de keukentafel zitten en at mijn ontbijt op. "Hoef jij niks?" Weer hielt Wolfs zijn mond. Ik zuchtte. "Ik weet dat je me niet mag, maar je kan me op ten minst vertellen wat er mis is met jou." Wolfs stond op en liep weg. Ik zuchtend. Op zulke momenten haatte ik mezelf. Waarom moest ik altijd meteen eerlijk zijn en alles recht voor mijn raap zeggen. Ik at mokkend mijn ontbijt verder op. Even later stond Wolfs in de keuken opening. "Eva is na het avond eten vertrokken." Ik draaide me verschikt om. "Hoe bedoel je vertrokken? Waarom?" Vroeg ik verbaast. Wolfs kwam de keuken weer binnen lopen. "Na het avond eten van gisteren is ze boos vertrokken. Sinds dien neemt ze haar telefoon niet meer op." De paniek knop in mijn hoofd was ingedrukt. "We moeten haar zoeken! Straks is er iets ergs met haar gebeurt!" Ik zag dat Wolfs moeite had om niet mee te gaan me de paniek die ik creëerde. "Rustig." Begon hij. "Eva wil gewoon alleen zijn." Ik hoorde aan zijn stem dat hij zijn eigen woorden niet tot nauwelijks geloofde. "Waarom is ze weg dan? Wat is er gebeurt?" Vroeg ik me in paniek af. Wolfs zuchtte en zakte neer om een keuken stoel. Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht en hij begon te snikken. Ik moest mijzelf tot rust proberen te krijgen voor dat ik me met Wolfs ging bemoeien. Ik ging zitten op een keuken stoel naast hem en liet hem uit huilen. "Ik heb haar teleurgesteld. Ik ben een ongelofelijke jaloerse klootzak geweest." Zei hij door zijn tranen heen. Deze kant van Wolfs had ik nog niet gezien. Ik dacht dat alleen maar een jaloerse, mokkige man was, maar nu zag ik dat hij wel degelijk gevoelens had. Ik besloot mijn hand op zijn schouder te leggen om hem te trosten. Net op dat moment kwam Eva de keuken binnen. Ik keek verschrikt op en zag dat het Eva was. Is stond op en gaf haar een knuffel of ik haar 10 jaar niet had gezien. Wolfs keek op en bleef zitten. Hij glimlachte door zijn tranen heen naar Eva. Eva die een arm om me heen had geslagen, glimlachte terug naar Wolfs. Ik voelde dat er een Eva Wolfs momentje aan zat te komen dus nam ik met moeite afstand van Eva en liep ik naar mijn kamer, maar ik zou geen van Dongen zijn als ik niet achter de keuken muur voorzichtig mee ging genieten met het aankomende gesprek tussen die twee.

Tot mijn verbazing bleef het lang stil. Ik had verwacht dat die twee elkaar meteen in de armen zouden vallen, na ja in ieder geval van de kant van Wolfs. Opeens hoorde ik een stoel naar achteren schuiven. Ik gluurde om het hoekje de keuken in en zag dat Wolfs inmiddels was gaan staan. Voorzichtig spreidde hij zijn armen en zei zachtjes: "Het spijt me." Die drie woorden waren genoeg, want niet lang daarna waren de armen van Wolfs niet meer leeg, maar gevuld met Eva.