მეგი მთელი გზა ხმას არ იღებდა. ასეთი შეშინებულიც პირვლად ვნახე. თუ მართლა ორსულად არის, იმედია გააჩენს. თუმცა რას ვმარჩიელობ?! რა თქმა უნდა გააჩენს. მძღოლს აფთიაქთან გავაჩერებინე მანქანა. მეგიმ მაშინვე გაფითრებულმა შემომხედა. არაფერი მითქვამს. გადავედი და აფთიაქში შევედი. ორსულობის ტესტი ვიყიდე. როგორც ჩანს აფთიაქის გამყიდველმა მიცსო ვინ ვიყავი და ხელის კანკალით მომაწოდა ტესტი. სულელი! მანქანაში დავბრუნდით და გზა გავაგრძელეთ.
სავაჭრო ცენტრში შევედით თუ არა, მაშინვე საპირფარეშოში შევიყვანე. მეგის ტესტი მივეცი. ისიც შიგნით შევიდაა, მე კი გარეთ ვუცდიდი. ძალიან ვნერვიულობ, ასე მგონია მშობიარობს. მალევე გამოდის. ვერ ვიტყვი მის სახეზე რა გრძნობაა გამოსახული. შოკი? სიხარული? შიში? არ ვიცი, მაგრამ როცა გამოიქცა და შემომახტა მივხვდი რომ დადებითი პასუხია და მას ეს ძალიან, ძალიან გაუხარდა. ორივე ვხტუნაობდით. ხალხი გაოცებული გვიყურებდა.
მთელი დღე ისეთ კარგ ხასიათზე ვიყავით. საღამოსთვის კაბებიც ვიყიდეთ. ეგ კი არა პატარა ბავშვების ტანსაცმელებიც დავათვალიერეთ და მეგიმ თითო-თითო ყველაფერი იყიდა და რადგან არ ვიცოდით გოგო ეყოლებოდათ თუ ბიჭი მეგიმ იისფერი იყიდა ყველაფერი.
სახლში შევედით. მისაღებში არავინ იყო. არც კაბინეტში. მე ოყახში შევედი. ლუი კარადასთან იდგა და ტანსაცმელს არჩევდა. ძალიან საყვარელი იყო. ისეთი სახე ჰქონდა გეგონებოდა რამე საშინელებას უყურებდა, როცა ხელში ჰალსტუხი და პიჯაკი ეჭირა.
- მოგიხდება_ ვუთხარი და ოთახში შევედი. ჩემი ნაყიდი რაღაცეები საწოლთან დავაწყვე და ლუისთან მივედი.
- არ მომწონს._ საწოლისკენ გაიხედა - რა იყიდე?
- მოიცადე._ ერთ-ერთი პარკიდან ლუისთვის ნაყიდი შავი კლასიკური შარვალი, თეთრი პერანგი და შავ პიჯაკს ვიღებ. ლუი მიყურებს. მე ამ ყველაფერს საწოლის კიდეზე ვაწყობ.
- მოგწონს?_ აუ, ნეტა მოეწონოს. ცოტახანი ჩაფიქრებული უყურებდა. ოდნავ გაეღიმა და მე გამომხედა.
- რა? მოგწონს თუ არა?
მოულოდნელად ლუიმ ხელში ამიყვანა და საწოლზე დამაგდო. წამში ზემოდან მომექცა.
- რას აკეთებ?! უნდა მოვემზადოთ.
- არსად გვეჩქარება._ მითხრა და მთელ სხეულზე ნელა ფერება დამიწყო.
- მათ ხომ არ ვალოდინებთ._ ამ მომენტში საერთოდ არ მაინტერესებს მათ ვალოდინებთ თუ არა, მაგრამ მაინც.
- დღეს ჩემი დაბადების დღეა. ამიტომ რასაც და როცა მინდა იმას ვიზამ და არც ის მაინტრესებს ვალოდინებთ თუ არა მათ. თან დიდი დრო არ დაგვჭირდება._ გამომწვევლად ჩურჩულებდა. ხელი მაიკის ქვეშ შემიცურა.
- ლუ..._ სადააცა ავფეთქდები ისე მინდა.- ცუდი ბიჭი ხარ.
ლუიმ სიცილი დაიწყო. ჯერ მან გაიხადა მაიკა და მისი უნიკალური და დატატუებული სხეული გამოაჩინა, რომლის ყურებაც არასდროს მომბეზრდება, შემდეგ მე გამხადა. სანამ ის შარვალს ძალიან გამომწვევლად მხდიდა და თან თავალს არ მაშორებდა, მე სხეულიდან ბიუსჰალტერი მოვიშორე. არც ვიცი როდის მოასწრო შარვლის გახსნა. კოცნა საცვლის სათავედან დაიწყო. ნელ-ნელა ზემოდ ამოდიოდა. მკერდზე ხელს მიჭერდა, მეც ვკვნესოდი და ტუჩებს ვიჭამდი. ყელში მკოცნის, ზოგჯერ კი მკბენს და ენას უსვამს. მიყვარს ამას რომ აკეთებს. ყურის ბიბილოს კბილებით ქვევით წევს მერე კი ენით აწვალებს.
- აჰჰ...ლუი...
მკოცნის. ცალ ხელს მკერდზე მიჭერს, ცალს კინბარძაყზე მის პირში ვკვნესი. როცა მომშორდა, ძლივს ამოვიღლუღლუღე.
- გაჩერდი._ ლუი გაჩერდა და გაკვირვებული მიყურებდა. სანამ რამეს მეტყოდა, მანამდე გავაგრძელე.- კარი ჩაკეტე.
- რატომ?
- ნაილი აქ არის. არ იცი რა გიჟია?_ ლუიმ თვალები გადაატრიალა. ადგა და კარი ჩაკეტა. ისევ მოვიდა და ზემოდან მომექცა.
- შეიძლება ახლა გავაგრძელო?
- ხელს როგორ შეგიშლი?
ლუიმ ჩაიცინა და ისევ მაკოცა. ახლა ზემოდან ქვემოთ ჩაუყვა. ისეთი ცხელი და სველი ტუჩები აქვს. საცვალში თითები ჩააცურა. ამოვიკვნესე და თმებში მოვქაჩე. ძალიან ვხურდი, გულიც სადაცაა ამომივარდება. საცვალი გამაძრო და ახლა სასქესო ორგანოზო ენა გადაატარა.
- ღმერთო... ლუ..._ ვკვნესი და თმებში ისე ვქაჩავ, სადაცაა დავაპუტავ.
- მიდი პატარავ... დღეს ხომ ჩემი დაბადების დღეა.
ლუი გასწორდა. მაკოცა და ერთი დიდი ბიძგით შემავსო. ვიკივლე. ლუიმ მოძრაობა დაიწყო. თან ცალ ხელს მკერდზე მიჭერდა.
- ლუ..._ ვკივი.
- ჰო, პატარავ..._ მოძრაობები ააჩქარა. მეც ვუმატე კვნესას. კვნესას კი არა კივილს. ლუიმ ისევ ერთი დიდი ბიძგით შემავსო და ორივემ გავათავეთ. ლუიმ ფეხემი მის წელზე შემომახვევინა. თვითონ ზურგით დაწვა საწოლზე და ზემოდან ახლა მე მომაქცია. მეც მასზე გადავწექი. თითქმის ოცი წუთი ასე ვიწექით.
- აღარ დგები?_ ხელი საჯდომზე წამომარტყა.
- მეზარება._ ჩავჩურჩულე ყურში. გაიღიმა.
- შენ არ თქვი უნდა წავიდეთო? ისე არ ვარ წინააღმდეგი რომ გავაგრძელოთ._ ყელში მაკოცა.
- არა. უნდა წავიდეთ._ გადმოვბობღდი და აბაზანაში წავედი.
- შემიძლია შემოგიერთდე._ მომაძახა, სანამ შევიდოდი.
- არა._ მეც მივაძახე და კარი დავკეტე.
გიჟია. ჩემი გიჟი. მალევე გამოვდივარ გარეთ. ლუი უკვე ჩაცმულია და ახლა ჩემს კაბას ათვალიერებს.
- ამის ჩაცმას აპირებ?_ მკითხა შეჭმუხნული წარბებით.
- ხო. არ მოგწონს?_ კაბა გამოვართვი. სხეულზე მივიდე და გავიპრანჭე.
- მეორე ჯობია._ მითხრა ღიმილით და მეორე შავი კაბა მაჩვენა. ეს კაბა მართლა ძალიან მომწონს. მარცხენა ფეხზე თეძოდან ჩახსნილი იყო. ტანზე კი ნახევრად მომდგარი.
- მართალი ხარ, მაგრამ ესეც კარგია._ ვეუბნები პირველ შავ კაბაზე, რომელიც ორივე ფეხზე ჩახსნილია.
- არა! მე მინდა რომ ეს ჩაიცვა.
- მაგრამ...
- ამას იცმევ! ეგ ძალიან გამომწვევია!_ გაბრაზდა და ეჭვიანობს.
- კარგი, ხო!_ კაბა გამოვართვი.
პირსახოცი მოვიშორე და კაბა ჩავიცვი. ლუისკენ შევბრუნდი რომელიც კმაყოფილი სახით მიყურებდა, თან ქვედა ტუჩს კბენდა. მლიანად მათვალიერებდა. მეც იგივე გავაკეთე და თავიდან ბოლომდე შევათვალოერე. ძალიან უხდებოდა. უნებლიედ, მევ ვიკბინე ტუჩზე. მაშინვე გამოვფხიზლდი, როცა ლუიმ ჩაიხითხითა. გავებუტე. ჩემთან მოვიდა და მაკოცა.
- ქვემოთ დაგელოდები._ მითხრა და გავიდა.
არ ვიცი რატომ, მაგრამ მომინდა მეხტუნავა და ბოლო ხმაზე მეყვირა რომ სიგიჟემდე მიყვარს.
მაკიაჟიც გავიკეთე. ძალიან არ დამითხაპნია სახე, მაგრამ იმასაც ვერ ვიტყვი რომ არ მეტყობა და უბრალოა. თმა უბრალოდ გავიშალე. ქვევით ჩავედი ყველა მე მიცდიდა. მე და მეგი შევთანხმდით რომ ვახშამის დროს ეტყოდა ლიამს მისი ორსულობის შესახებ.
გარეთ რომ გავედით დიდი ლიმუზინი დაგვხვდა. ლიმიზინთან ჰარი იდგა და გვიცდიდა. ყველა ჩავსხედით და რესტორანში წავედით. ერთადერთი რაც მაწუხებდა ის არის, რომ ლუის ვერაფერს ვჩუქნი. ეს ძალიან არ მომწონს.
რესტორანში შევედით თუ არა, მაშინვე ყველამ ჩვენ დაგვიწყო ყურება. წინ მე და ლუი მივდიოდით. როგორც იუბილარი და მისი გოგო. შემდეგ ლიამი და მეგი როგორც ჩვენს შორის მეორე წყვილი. ხოლო.შემდეგ ჰარი და ნაილი. ერთმანეთს ისე გახედეს, ცოტაც და სიცილს ავტეხავდი. ყველაზე დიდ მაგიდასთან დავსხედით. ლუიმ სკამი გამომიწია და ისე დავჯექი. იგივე გაუკეთა ლიამმა მეგის. ჰარიმ და ნაილმა ერთმანეთს გახედეს. მე და მეგიმ ვეღარ მკვითმინეთ და სიცილი ავტრხეთ.
- შეყვარებული უნდა გიშოვოთ._ თქვა ლიამმა ღიმილით.
მაგიდაზე უამრავი საჭმელი იყო. მეტი რა უნდოდათ მეგის და ნაილს. ვსვავდით, ვსაუბრობდით და ვიცინოდით. ის დღე გამახსენდა, როცა პირვლად ვნახე ისინი. რას წარმოვიდგენდი თუ რამდენიმე თვეში ყველაფერი ასე შეიცვლებოდა. რას ვიფიქრებდი თუ რამდენიმე თვეში ისევ შევიკრიბებოდით, ოღონდ ერთით ნაკლები ვიქნებოდით. რას ვიფიქრებდი თუ ჩემს მომღიმარ ბიჭს დავკარგავდი.
-კარგად ხარ?_ მკითხა ლუიმ და მეც მაშინვე გამოვფხიზლდი ფიქრებიდან. მივხვდი რატომ მკითხა. თვალები აცრემლიანებული მქონდა.
- კი. კარგად ვარ. უბრალოდ, ზეინი გამახსენდა._ ყველამ თავები ძირს დახარა და სახე შეეცვალათ.- ეს იმიტომ არ მითქვამს რომ მოიწყინოთ._ ვეცადე მხიარულად მეთქვა და ყველას თვალი მოვავლე. მეგის გავხედე და ვანიშნე რომ საუბარი დაეწყო.
- ლიამ!_ დაიყვირა მეგიმ. მაშინვე ყველამ მას გახედა.
- რა მოხდა?_ შეეშინდა ლიამს.
- არაფერი. რაღაც უნდა გითხრა_ დაიწყო პატარა ბავშვივით ლაპარაკი.
- რა ?_ ლიამი ვეღარ ითმენს.
- ორსულად ვარ._ თქვა მორცხვად. ასეთი მეგი არასდროს მინახავს.
