I Was Here (IWH) #BW2019 #Starterliste2019 #JJSC20

Επίλογος

Ξέρετε κάτι; Ολα στην ζωη είναι προσωρινά. Ο φόβος είναι προσωρινός, η λύπη είναι προσωρινή, το σκοτάδι είναι προσωρινό. Οπως ακριβώς είναι και η χαρά είναι προσωρινή, η ευτυχία και το φως.

Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Και το μόνο που χρειάζεται για να αφήσεις το ενα και να πέσεις απότομα στο άλλο είναι απλά μια ανάσα.

Η ζωή είναι προσωρινή...

Τα χρόνια για τον κόσμο πέρασαν σαν το νερό που κυλάει στην άκρη του δρόμου. Γρήγορα χωρίς να καταλάβει που πήγαν. Ξεγλιστρησαν μέσα απο τα χέρια του και χάθηκαν στον χρόνο.

Οχι όμως για όλους. Μια παρέα αγοριών και μια μικρή κοπέλα κάθησαν γύρω απο ενα τραπέζι σιωπηλά για χρόνια περιμένοντας καρτερικά κάτι. Δεν μιλούσαν και πολύ. Οι ματιές τους έφταναν για να εκφράσουν τον πόνο και την λύπη που ένιωθαν.

Εφτά χρόνια πέρασαν απο την πρώτη φορά που κάθησαν σιωπηλά σε εκείνο το καθιστικό. Εκείνη η μέρα είχε χαραχθεί βαθιά στο μυαλό τους και οι αναμνήσεις τους την έπαιζαν ξανά και ξανά. Κάνοντας τους τον πόνο τους μεγαλύτερο.

Ενα αγόρι απο την παρέα πόνεσε περισσότερο απο τα άλλα. Ξεκίνησε να πίνει, να κλαίει και να θρηνεί. Ποιός ξέρει γιατί έκλαιγε; Μπορεί να πονούσε, μπορεί να λυπόταν την κατάντια του κόσμου, μπορεί να του έφυγε το άλλο του μισό. Ποιος ξέρει;

(...)

Εφτά χρόνια πέρασαν απο τότε που η Αρτεμις ή αλλιώς Αρτυ μπήκε στην κλινική. Εφτα ολόκληρα χρόνια που κανένας απο τα τέσσερα αγόρια δεν την είδε. Εφτα ολόκληρα χρόνια που η αδερφή της περίμενε να επιστρέψει.

Κάθε χρόνο στην αλλαγή του χρόνου μαζεύονταν όλοι και περίμεναν να ανοίξει η πόρτα και να μπεί η Αρτυ. Ομως ποτέ δεν άνοιγε. Αντίθετα κλειδωνε περισσότερο και χανόταν στην λήθη.

Η Αννα έκλαψε, τα πρώτα δυο χρόνια είχε καθημερινά εφιάλτες. Επεσε σε κατάθλιψη και με το ζόρι ο κύριος Δημήτρης κατάφερε να την συνεφέρει με την βοήθεια αμέτρητων ψυχολόγων.

Ο Michael έκλαψε και εκείνος. Για το ίδιο πρόσωπο αλλά για άλλο λόγο. Εκείνος πενθούσε την χαμένη του αγάπη. Το έντονο εκείνο γλυκόπικρο συναίσθημα πόνου και ηδονής που ένιωθε κάθε φορά που κοιτούσε τα κόκκινα της μάτια. Εκείνη η αίσθηση επικίνδυνου και απρόσιτου έρωτα που του πρόσφερε.

Τα δυνατά και όμως αδύναμα χέρια της γύρω απο τον λαιμό του και τα απαλά γεμάτα αγάπη χείλη της πάνω στα δικά του. "Μου λείπει " έλεγε και ξανά έλεγε στους φίλους του. "Την αγαπάω " ψιθύριζε και άνοιγε το ενα ποτό μετά το άλλο. Οι φίλοι του καταλάβαιναν, προσπάθησαν να τον βοηθήσουν.