I Was Here (IWH) #BW2019 #Starterliste2019 #JJSC20

Κεφ.65

Η ζωή μπορεί να γίνει αστεία μερικές φορές...

Δεν ξέρω γιατί όλοι προσπαθούν τόσο πολύ να αποκτήσουν κάτι το οποίο δεν θα κρατήσει για πάντα.

Δεν έχει σημασία τι λέμε ή τι κάνουμε, γιατί όλα κάποια στιγμή θα σβήσουν. Θα χαθούν μέσα στη λήθη.

Σε αυτόν τον χειροποίητο παράδεισο που αποκαλούμε ζωη όλοι ψάχνουμε να βρούμε αυτό για το οποίο φτιάχτηκαμε.

Ομως η ζωή είναι αστεία.. Οταν τελικά βρίσκεις αυτό που ψάχνεις είτε πεθαίνεις είτε η ζωή κάνει οτιδήποτε μπορεί για να μην το αποκτήσεις.

Ισως γιατί έτσι θέλει να μας δείξει οτι δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά ψυχές που απλά περνούν και φεύγουν απο αυτόν τον χειροπιαστό παράδεισο.

Ισως θέλει να μας πει οτι η ζωή είναι σκληρή. Δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει χαρούμενο τέλος. Οσα λεφτά και να χεις, όσο διάσημος και να είσαι, όσο καλή οικογένεια και να έχεις τίποτα απο ολα αυτά δεν θα κρατήσουν.

Πολλές νύχτες μετά την εισαγωγή μου στην κλινική σκεφτόμουν οτι δεν έχει σημασία αν θα πεθάνω ή οχι.

Αν πεθάνω ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει, ο ουρανός θα εξακολουθεί να λάμπει. Οι μήνες θα συνεχίσουν να αλλάζουν και ο κόσμος θα συνεχίσει σαν να μην έγινε τίποτα.

Κανένας δεν θα κλάψει, κανένας δεν θα θρηνήσει. Οχι οτι θέλω. Κανένας δεν πρέπει να θρηνεί για κάτι που έχει πεθάνει.

Οτι έχουμε είναι το τώρα, ούτε το πρίν ούτε το μετά. Τώρα, τώρα αγαπάω, τώρα νιώθω, τώρα πετάω.

Συνέχισα να κοιτάω τα πουλιά που πετούσαν ελεύθερα στον ουρανό και μια ακτίνα του ήλιου χάιδεψε το μάγουλο μου. Ακουσα την πόρτα να ανοίγει και η Φανή, μια νοσοκόμα μπήκε μέσα. Μου χαμογέλασε γλυκά και μου υπενθύμισε πως ήταν ώρα για τις καθιερωμένες εξετάσεις μου.

Μου πρότεινε να κάτσω στην καρέκλα και να με πάει εκείνη μέχρι το ιατρείο αλλά αρνήθηκα, ξέρω οτι είμαι κάπου που δεν μπορώ να το σκάσω.

Εμαθα το μάθημα μου μετά την τελευταία αποτυχημένη προσπάθεια μου.. Μετά τις εξετάσεις μου γύρισα εξουθενωμένη στο δωμάτιο μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι.

Πόσοι μήνες πέρασαν απο τότε που μπήκα; Τέσσερις μήνες, δώδεκα ώρες και πενήντα πέντε λεπτά. Τι να κάνει άραγε ο κόσμος έξω απο τα κάγκελα της κλινικής;

Γύρισα το κεφάλι μου προς το μεγάλο παράθυρο του δωματίου μου και το μάτι μου έπεσε πάνω στην στοίβα με τα βιβλία μου. Εμεινα λίγο εκεί να τα κοιτάζω επίμονα.