I Was Here (IWH) #BW2019 #Starterliste2019 #JJSC20

Κεφ.5

Ανοιξα τα μάτια μου και κοιταξα έξω απο το παράθυρο.
Βρέχει σήμερα. Υπέροχα!
Λατρεύω τις βροχερές μέρες, είναι σαν να κλαίει ο ουρανός μαζί μου. Σαν να μου συμπαραστέκεται.
Κατεβαίνω κάτω και κάνω την καθημερινή μου ρουτίνα. Φαγητό για την Άννα και σχολείο. Σήμερα που βρέχει θα την παω με την μηχανή γιατί με τα πόδια δεν θα φτάσουμε ποτέ.

Αρτυ : Ελα Άννα βάλε κράνος και ανέβα.

Αννα : Δεν θέλω κράνος
Είπε γκρινιάζοντας.

Αρτυ : Τι θα πει δεν θέλεις? Δεν εχει δεν θέλω. Η κρανος η θα πας με τα πόδια διάλεξε.

Αννα : Ωωωωω καλα
Ειπε και πήρε νευρικά το κράνος απο τα χέρια μου και το έβαλε.

Αρτυ : Ιδια εγω είσαι γαμώτο μου.
Ειπα και ενα μικρό χαμόγελο ξέφυγε από τα χείλη μου.

Εβαλα μπρός την μηχανή μου και ανέπτυξα ταχύτητα. Ειμαι πολύ καλή οδηγός οπότε δεν φοβόμουν μην χτυπήσω. Εκανα μερικούς ελιγμούς ανάμεσα στα αμάξια ενω η Άννα απολάμβανε την ταχύτητα.

Την άφησα να πάει στο σχολείο της και περίμενα μέχρι να την δω να μπαίνει μέσα και μετά περπάτησα μέχρι το λύκειο μου.

Καθώς περπατούσα όμως άκουσα φωνές απο την πίσω πλευρά. Κοντοστάθηκα λίγο για να ακούσω καλύτερα.

Μπουνιές..
Πόσοι είναι? Ισως τρείς.

Περπάτησα μέχρι την πίσω πλευρά και αυτο που είδα μου έκανε εντύπωση.
Ηταν εκείνος ο φίλος του Michael. Με την περίεργη μύτη. Τον είχανε βάλει στον τοίχο και τον χτυπούσαν με μπουνιές. Ηταν μια παρέα με μαλακισμένα.

Ηταν περίπου πέντε άτομα ολη η παρέα αλλά τώρα ήταν μόνο οι τρείς. Τους ήξερα μου καναν μαγκιές πιο παλιά αλλά είχαμε άσχημα ξεμπερδέματα. Αλλα φέτος όμως ήρθε και ένας καινούριος στην παρέα τους.

Ο Αλέξης. Με τους άλλους δυο γνωριζόμαστε καλα. Ο ένας λεγόταν Νίκος και ήταν ξανθός με πράσινα μάτια και έντονα φρύδια. Οχι άσχημα απλά έντονα. Ψηλός αλλά βλάκας.

Και ο Αχιλλέας καστανος με μαύρα μάτια. Λίγο πιο κοντός επίσης βλάκας. Ηταν απο την τάξη του Γ6 η οποία είναι μέτρα μακριά απο την δικιά μας που ήταν η Γ2
Well αυτό δεν το περίμενα. Τι δουλειά είχε αυτός με τους τραμπούκους του σχολείου ?.Χαμογέλασα κάπως στην θεα, και περπάτησα προς το μέρος τους.

Αρτυ :Ε! Φώναξα. Τι γίνεται εδω παιδιά?.

Είπα με το παρανοϊκό ύφος να έχει ήδη σχηματιστεί στο πρόσωπο μου. Ο φίλος του Michael γύρισε και με κοίταξε. Μόλις με είδε γουρλωσε λίγο τα μάτια του.