Meeting You (COMPLETED)

Kabanata 36

Im tired

*Clyde's P.O.V*

"Don't call her stupid or else... I'll kill you",mariin na sabi ko sakaniya, shit. What am i doing? Why am i like this? Why am i hurting her? Do they deserve this? No. They don't. That's why i should stop, i don't want to do these things but i need to, i have to. For her

Nakita ko ang pagkabigla at takot sa kaniyang mga mata kaya napaiwas ako kaagad ng tingin, baka mayakap ko siya ng napakahigpit at masabi sakaniya ang lahat lahat at ang mga dahilan kung bakit kailangan ko tong gawin

"Clyde! Stop this bullshit!",narinig kong sigaw ni Nian, pumiglas naman ako sa mga hawak nina Andrew at lumabas muna. Wala na akong pakealam kung ano ang isipin niya basta ang kailangan ko ay ipatuloy lang itong ginagawa ko

*Shey's P.O.V*

"Don't call her stupid or else... I'll kill you",nakikita ko ang nag aapuyan niyang mga mata, dun ko nalaman na seryoso siya, seryosong seryoso siya sa pagmamahal niya sa kaibigan ko, nakakalungkot pero kailangan kong tanggapin dahil alam kong wala na rin naman akong magagawa, di niya naman kasalanan kung hindi ako ang gusto niya, cause i know that it's my fault. Kasalanan ko ang lahat. Kasalanan ko kung bakit hindi pa ako sapat para sakaniya

"Clyde! Stop this bullshit!",sigaw ni Nian, nasasaktan rin kaya siya?naapektuhan rin kaya siya dahil iba ang gusto ni Icia at hindi siya yun?

Nabalik ako sa katotohanan nang narinig ko ang malakas na pagsara ng pinto, lumabas siya. Ang taong kahit tatlong buwan ko pa lang na nakilala ay tiniwalaan ko na ng sobra, ang taong kahit tatlong buwan ko pa lang na nakilala ay minahal ko na ng sobra, and i hate myself for that, ganiyan na ba talaga ako kababaw para maattach sakaniya ng sobra? Nakaramdam ako ng isang kamay sa balikat ko, liningon ko yun at nakita ko si Frank sa tabi ko

"Shey, okey ka lang ba?",he asked, tumango na lang ako bilang sagot, wala akong ganang magsalita ngayon, ni pagkain wala na rin akong gana, kahit nga sa result ng battle of the bands ay parang wala na rin akong pakealam eh. Wala na rin akong pakealam sa nararamdaman ko at nararamdaman ng ibang tao sa paligid ko, ang raming tanong na umaaligid sa isipin ko pero wala man lang kasiguraduhan na masasagot ang mga ito

Ang unfair talaga ng mundo no? Bakit naman may mga lumalabas ng mga tanong sa isipan natin kung hindi naman natin alam ang sagot dito? Dahil diyan, mas lalo tuloy tayong naguguluhan, pati na rin ako. Naguguluhan na ako sa lahat ng mga nangyari sa paligid ko

"Shey pagpasensiyahan mo na si Clyde ha? Mainitin talaga ang ulo nun, sira ulo yun eh",sabi ni Johann habang nakangiti ng napakalapad, bakit ba siya ngumingiti? Ngumingiti siya pero kabakiktaran ang pinapalabas na emosyon sa kaniyang mga mata. Tch. I hate this

"Oo nga! Huwag mo na lang intindihin yun! Yaan mo! Kakausapin namin yun mamaya! Hahahaha-"

"Tch. You don't have to pretend though, mapapagod lang kayo, cut this act",magsasalita pa sana si Andrew pero inunahan ko na siya. Lies. Lies. Lies. Alam ko namang kasinungalingan ang lahat ng mga pinagsasabi nila

"Im sorry. Hindi namin sinasadya",paumanhin niya, napabuntong hininga na lang ako, sa totoo lang pagod na ako sa lahat ng to, pero kapag naiisipan kong sumuko at iwanan ang mga kaibigan ko ay di ko parin magawa

"Pwede ba tayong magusap?",tanong ni Alex, napatingin naman silang anim sa kaniya na may pagtataka sa kaniyang mga mata

"Sorry pero baka magsimula na ang awarding kailangan kaming apat dun at tsaka mag peperform rin kaya kayo dun, kailangan niyong magpraktis para sa performance niyo mamaya",pagtatanggi ko sakaniya, ayoko siyang makausap dahil baka malaman niyang nasasaktan ako ngayon ng sobra, ayokong malaman ng maraming tao na mahina ako, na kahit kaunting salita na lang na mula sakanila ay matitibag na ako, sapat na si Fith lang ang nakakaalam sa mga totoong nararamdaman ko ngayon, ayokong magmukhang mahina sa harap ng maraming tao

"Enough of your excuses!",nagulat ako sa biglaang pagsigaw ni Alex, nakita ko naman na napayuko silang lahat, magsasalita pa sana ako pero bigla-bigla niya akong hinigit, paglabas namin ni Alex sa hotel ay sakto naman na papunta sina Jas, Icia at Azu sa loob

"Oh? Shey? Saan kayo pupunta?",tanong saakin ni Jas, nagkatinginan kami ni Icia pero umiwas kaagad siya, magsasalita pa sana ako pero hinigit nanaman ako ni Alex palayo sa kanila, tch. This guy

"Hoy Alex! Ano ba ang nangyari sayo?",tanong ko sakaniya, hihigitin ko na sana ang kamay ko mula sakaniya pero mas hinigpitan niya pa ang hawak rito at mas binilisan pa ang lakad

"Oy teka lang ano ba!",sigaw ko pero parang wala naman siyang naririnig, tch. I hate this. Ano ba ang naging kasalanan ko? Bakit ba ako pinapahirapan ng ganito? Do i really deserve this? Talaga bang dapat akong masaktan ng paulit ulit? Wala na ba talagang mangyayaring maganda sa buhay ko?

"Umupo ka",narinig kong sabi ni Alex, nandito pala kami sa park sa likod ng beach hotel pero man-made lang ito dahil puro sand nga ang paligid pero im still amazed na napalaki nila dito ang mga halaman eventhough nasa may tabing dagat ito,umupo ako sa bench na hinintuan namin at tumabi naman siya saakin

"Now start talking",matigas niyang sabi, napakunot naman ang noo ko dahil dun, tiningnan ko siya pero nakacrosses-arm lang siya habang nakapikit ang kaniyang mga mata

"Ha? Tungkol saan?"

"Tss. Alam mo naman kung tungkol saan to Shey, huwag ka ng magmaang-maangan pa",he said, napayuko ako dahil sa sinabi niya

"Umamin ka diba?",i looked at him, paano niya nalaman? Di ako kumibo, mas mabuti ng huwag na lang akong magsalita baka husgahan niya lang ako, i don' t want to feel pain anymore. Im sick of it. Im sick if enduring it

"Shey huwag kang maging ganiyan, speak up, don't try to run from the pain and don't endure it, just be brave enough to face it", napatingin ako sakaniya dahil sa sinabi niya, tama siya. I should face this thing. I need to be brave. Dapat ganun naman talaga dapat diba? We shouldn't run away from our problems and such, we just have to face it and get through it, and i don't have another choice but to do so, i took a deep breath and face my head down

"Oo, tama ka Alex, inamin ko sakaniya na nagsisimula na akong magkaroon ng gusto ko sakaniya, ibinaba ko ang pride ko para sabihin yun sakaniya eventhough na di ako sigurado na pareho kaming nararamdaman, tinuloy ko parin, and then nireject niya ako, siguro dahil ang totoo niya talagang mahal ay yung kaibigan ko",sabi ko sakaniya, di ko alam kung bakit pumayag akong marinig niya ang mga sinasabi ko sakaniya ngayon, siguro tama nga talaga siya, di ko kayang iendure tong lahat ng sakit na nararamdaman ko

"Tch. And then?",kinuyom ko ang kamao na ngayon ay nakapatong sa lap ko

"Ayun, he said he won the deal, dun ko lang na realize na sa tatlong buwan pala na magkasama kami ay yung deal parin ang iniisip niya, parang yung pagiging mag kaibigan namin sa tatlong buwan ay plano niya lang talaga,para magkagusto ako sakaniya, akala ko pa naman kahit na matapos yung tatlong buwan na yun ay magiging magkaibigan man lang sana kami, well... That's what i thought pero hindi eh. He cut our strings after that night, siya na mismo ang nagsabi na wala na ang lahat, siya na mismo ang nagparamdam saakin ng ganitong katinding sakit though akala ko ay siya ang taong gagawa ng paraan para maramdaman ko yun, yes. Aaminin ko. Umasa ako. Nagpakatanga ako. And i hate him for that, pinagmukha niya akong tanga",pinunasan ko ang mga luhang patuloy parin na bumubuhos galing sa aking mga mata

"Pero kahit ganun, di naman talaga dapat na magalit ako ngayon diba? Pumayag ako sa kondisyon na yun, na magsasam kami sa tatlong buwan na yun, i thought i would just be annoyed being with him within those three months, pero hindi eh. Instead he made me happy. But i didn't expect that the one who brought me happiness would be the one who will make me feel pain. All these pain! I can't even endure it anymore, this is enough. Im tired. I give up"

End of Chapter 36

Hi! You can check out my facebook account "PjGavs Wp" or my officia account "Princess Jean Gavarra", you can follow me on instagram "PjGavs". Bye