Chapter 32
3rd Person POV
“Love makes people stupid,” the girl who plays as one of the leads commented.
Pero nagulat siya ng kontrahin ni Nick ang kaniyang pahayag. “Love doesn’t make people stupid because we, by nature, already are and because of this, we find ways to avoid the consequences of our failures. We blame love . . . how rude can we be? We consider love as a grand folly yet we choose to mess with it. The heck with our humor!” he grinned sarcastically. “Sometimes, we just have to stop all the blaming and grasp this insanity.” Napailing siya. Iyon ang mga salitang gusto niyang marinig mula sa iba pero sa huli, siya rin pala ang makakarealize nun.
Namangha ang karamihan dahil dito. To think that his situation is seemingly helpless, mature pa rin siya mag-isip sa mga ganitong bagay. To remain undefiled by love is a skill not everyone is gifted with.
The silence was broken when Guian entered the serious ambiance. Of course, G had always been that mood maker.
“Ang seryoso niyo ah. Nick, don’t tell me ini-inflict mo ang mga sober nilang utak?” pagbibiro niya kaya natawa tuloy silang lahat.
“Kuya G, nagkukuwento lang sa amin si Kuya Nick ng masalimuot niyang love story,” pagbibiro ng isa sa mga kasama nila. Mas natawa tuloy si G sa sinabi niyang iyon at ginatungan pa ito.
“Pity on his forlorn love story,” wika niya habang tinatapik ang balikat nito. “Condolence, bro.”
“Ang hard, Kuya G. Teka, kilala niyo ba ‘yun?”
Kinabahan si Nick, he thought ilalaglag siya ni G dahil nga may pagkatactless ito. He gave him a death glare but G just smiled then answered the girl who asked him. “She-Who-Must-Not-Be-Named.”
“Ughhh!!” reklamo nila.
“Sana si Ate Jillian na lang ‘yun para epic yung love story,” wika nung katabi ni G. He made a face to contain the burst of laughter inside him.
“Talaga? Si Jillian?” sagot ni Guian habang dinuduro si Jillian. Tumango silang lahat kaya tinawag ni G si Jillian, talagang inabala niya pa ito kahit na mayroon siyang ginagawa. “Jillian!”
“Busy ako G, huwag kang papansin,” sagot naman ni Jillian without even looking back. Kilala niya ang paraan ng pangbibwiset ni G kaya di na niya kailangan pang lumingon para malaman na si Guian ang tumatawag sa kaniya.
“Saglit lang. Suplada sa personal ah,” wika niya.
“Bakit ba kasi?” tanong niya nang makalapit na siya sa kanila.
“Sana ikaw na lang daw,” agad na bulalas ni G.
“Huh?” wika niya, nakakunot pa ang kaniyang noo sapagkat wala talaga siyang ideya kung ano ang tinutukoy ni G.
“Wala. Ang slow mo.”
“Hindi ako slow. It’s like asking me to draw a conclusion out of unrelated . . .”
