Chapter 14
Jillian's POV
Nagpapanic na ako kanina pa pero kailangan kong umayos.
Bwiset talaga 'yung Ran na 'yun. What an ill-mannered man! He didn't even bother to help me when in fact he could have given a hand. He's making me absolutely hopping mad. Linagay ko ang bag ko sa pwetan ko para matakpan iyong dugo at nagpunta ako sa CR.
Pagpasok ko sa loob ng CR, tinignan ko agad yung tagos. Konti lang naman . . . kaso . . . kita talaga. Pumasok ako sa cubicle at naupo.
Huminga ako at nag-isa then I came up with a not-so-bright-idea. Kahit nanginginig ang mga kamay ko, nagtype pa rin ako.
Huy. Help naman. Please? Red alert ako, eh. Dito ako cr ng Dragon Cafe. Pakuha naman nung bag sa locker ko. Andun lahat ng kailangan ko. Password: 052893. Thank you.
Sana mabasa agad niya. I have no choice but to wait. Imagine? Nakaupo lang ako waiting for a rescue. Ano ba namang buhay to? Ugh.
Matapos ang mga ilang minuto . . .
"Miss Jillian?" tawag ng isang babae. This is my saving grace, right?
"Dito po sa first cubicle," I announced, the next thing I know nginingitian na ako ng bag ko mula sa butas sa ilalim ng cubicle. "Salamat po!" wika ko nang makuha ko na ito.
"Wala pong anuman. Inaantay po kayo sa labas."
"Sige po," nahihiyang sagot ko. Really, this is embarrassing. Of all the things that would happen to me, why this? Why?
Nag-ayos na ako ng sarili ko, may agua ako dito sa kit ko, I also have extra-undies and . . . It took me 10 minutes before I could finish the mess. Nagpalit ako ng pambaba dahil meron din akong extra dito. I made sure that everything's properly covered with plastic before I went outside.
Naghugas ako ng kamay ko at pagkatapos ko itong matuyo ay lumabas na ako. Nagulat na lang ako nang makita ko si Nick.
"What are you doing here?" tanong ko habang lumilinga sa paligid, hinahap ko kasi si Mitch, eh.
"Eh? Tinext mo ko," sagot niya.
"What?" I'm giving him the weirdest look habang kinakapa ko 'yung phone ko. Chineck ko ang sent items and . . . oily mackerel! "Wrong sent ako," maiyak-iyak na saad ko. Gracious me, why of all the people?
"It's fine," hayag niya. No, that's not fine.
"Ang stupid ko talaga. You're always saving me." nahihiyang sambit ko.
Mula sa pinaka-awkward down to the most embarrassing moments of my life, lagi niya akong sinasalba. Pakiramdam ko tuloy isa na akong burden sa kaniya.
Habang naglalakad kami, tawa siya ng tawa kaya tinitigan ko siya. Nang makita ko ang ngiti sa mukha niya, naalala ko ang dahilan kung bakit ngayon crush ko pa rin siya. Kahit kailan naman hindi nawala iyon.
"Now I feel like a hero and you're my heroine," nang-aasar na wika niya habang ginagalaw ang kaniyang kilay.
"Woah! Slow down. Boys like Girls? Yay! All Time Low fan girl here," sambit ko.
"They're cool," kaswal na pahayag niya.
"I know but . . ." pero huminto na ako. This argument will lead us nowhere. We all have our own fandom, better respect that.
Nagpasya kami na umupo dito sa may tabi ng fountain.
After a few seconds, he became serious and he faced me. "Dapat ba ganito?" he asked. He cleared his throat and continued. "And if I had to pull you out of the wreckage, you know I'm never gonna let you go."
