Elite 2: My obsessed Prince

Part 44

CHAPTER 44

Nagising ako mula sa pagkakahiga ko sa bakanteng bed sa dulo ng room nang nagtakbuhan ang mga anak ko papasok ng kwarto.

"Dad!" sigaw ni Dutch nang pumasok sya hawak ang kamay ng kapatid nya. nakasuot sila ng uniform nilang pareho.

"Dada!" malambing na tumakbo si Sitti kay Klitz na may dala pang lunch box.

matagal na yumakap si Dutch sa ama nya na kanina pa nakangiti.

pumasok ako sa banyo para maghilamos at magsipilyo.

"Dada i brought you snack here" napangiti ako sa sinabi ni Sitti. Sinilip ko sila mula sa pintuan ng banyo at nasa bed na sila ni Klitz.

Pumasok si Karla at Mika. Bihis na rin sila, siguro sila ang nag-asikaso sa mga anak namin ngayong umaga.

Lumabas ako at binati ang mga anak ko na excited namang tumakbo at yumakap sa akin para batiin ako. sa tuwing umaga kasi, lumilipat sila ng kwarto kapag gising na sila at sa amin makikitabi at matutulog ulit.

"i miss you Mom" bulong ni Sitti sa akin na kina ngiti ko.

Pumasok si Paula at agad na dumiretso kay Fred na nakaupo sa sofa, magkaklase sila ni Sitti at magkaibigan. napacute nya sa naka braid nyang buhok. nakayakap sya kay Fred na para bang nahihiya sya kahit lagi naman kaming nagkikita.

umupo ako sa paanan ng bed ni Klitz habang pinapagitnaan sya ng dalawa naming anak. "let me see nga kung anong laman nito?" kinuha ni Klitz ang dalang lunch box ni Sitti para sa kanya. binuksan nya ito at napangiti.

"look habz!" masaya nyang pinakita sa akin ang isang pirasong apple at dutchmill. Napatawa ako sa dala ng anak ko.

"dada, teacher told us that an apple a day can take a doctor's away" anya na nagpatawa sa aming lahat.

"so how about the dutchmill?" tanong ko, napangiti sya na para bang nahihiya. "i cant find Dad's milk in the kitchen Mom" sagot nya. napatawa kaming lahat, niyakap sya ni Klitz na siyang kinasaya ng anak ko. Si Dutch naman ay parang big boy nang natatawa narin sa sagot nang kapatid nya.

hindi tumagal ang mga bata kasi may pasok sila, si Mika ang maghahatid sa kanila at si Karla naman ay susundo sa mga magulang nila sa airport.

Naiwan kami ni Klitz sa kwarto. Nakaupo ako sa tabi nya at hawak ang kamay nya.

"this is not severe right?" tanong ko.

Napangiti sya sa akin at umiling. "this is will just take a bit of pain but I am not seriously ill."

"i love that strong spirit!" napatawa kong sabi. "why did you keep it from me?"

"i dont know, im afraid to lose you" mahinahon nyang sabi. "im afraid to make you worry and afraid of seeing me in pain" napayuko si Klitz at nanghina ang boses nya.

"bakit hindi ko napansin?" nangunot ang noo ko. "your so unfair habz"

"i know, but i dont know how to tell you?" napahawak ang isang kamay nya sa pisngi ko. "i know id been too unfair but i cant take to see you away from me" namula ang pisngi nya.

"i was getting alone fine and i accepted it, i was just waiting for my death and then you happened, i saw you and i was mesmerized, i fell inlove with you and now i cant live without you habz." namuo ang mga luha sa mga mata nya.

"it seems everything in my plan list change when i started stalking you around" napangiti sya.

"bakit ngayon pa, ngayong masaya na tayo?" tumulo ang ilang luha ko sa mga mata ko.

"God is too kind for giving me another chance to live, to have kids and to have you" pinunasan nya ang mga luhang nakatakas sa mga mata ko.

"i know, i cant keep this from you forever but Habz, im willing to do everything just to stay with you" nabalot na ng mga luha ang mga mata nya, "but all i can do now is just to pray that God will extend again my life to be with you and to be a father to our kids" tumulo ang ilang luha sa mga mata nya.

"you wont gonna leave, right?" tanong nya.

Umiling ako at niyakap sya. "no, i promise!" tumulo ang ilang mga luha ko sa mga mata ko.

"i want you to be strong for us Habz, i want to be with you for another years to come" sabi ko at ramdam ko ang pagtango nya sa aking balikat.

"ayaw kong isipin mo to lagi, i want us to live our lives normally, yung dati na wala kang alam about this. Please?" nakahawak sya sa magkabilang braso ko.

"this time i want God to decide for me. He gave me you and the kids and that is too much to ask, im happy habz" sabi nya na kinailing ko.

"baka may magagawa pa sila para sayo?" sabi ko na kinayuko nya at kinailing.

"id been in different places, lahat nalang ginawa ko. Pagod na ako." isinandal nya noo nya sa akin. "mas nadadagdagan lang ang stress ko sa tuwing makakarinig ako ng negative result"

Suminghap ako at hinalikan sya sa labi. Tumango ako, ayokong makipag-away sa kanya ngayon o makipagdebate.

"im sorry habz, but i promise to surpass this for you" sabi nya habnag magkayakap kami.

"i dont want to undergo any treatment anymore Habz, i just want to be happy on my remaining days" sabi nya at mas lalong humigpit ang mga yakap nya sa akin.

"Son?" si Dad.

Nagulat ako sa biglang pagbukas ng pintuan at si Dad ang unang nakita ko kasama nya si Kean at Mom na pumasok ng room ni Klitz.

"Dad!" nakangiting sinalubong ni Klitz ang mga magulang.

"how are you son?" agad na niyakap ni Dad si Klitz.

"im fine Dad! Dont worry, Im just going through a deep stress" sabi nya na kinatango naman ni Dad.

"just like the old times, always positive!" nakangiting sabi ni Mom bago niyakap si Klitz. "how'z my beautiful daughter?" niyakap ako ni Mom.

"im fine" ngumiti ako napayakap din sa kanya.

Hindi matanggal ang ngiti ni Klitz sa mga labi nya habang pinapatawa sya ni Kean at Karla. Si Dad and Mom naman ay nasa Doctor at kausap sila. Gusto akong isama ni Dad pero ayaw ko nang marinig pa ang ano mang tungkol sa sakit ng asawa ko, gusto kong magpatuloy na parang wala akong alam sa nararamdaman nya.

Bumukas ang pinto at maingay na pumasok si Dutch hawak ang kamay ni Sitti.

"Dad!" sigaw ni Sitti na kinagulat namin. Mabilis itong tumakbo hawak ang isang papel sa kamay nya. Nakasunod sa kanya si Dutch na dumaan pa sa akin para yakapin ako at halikan sa pisngi.

"uncle Kean!" mabilis na tumakbo si Dutch at niyakap si Kean na sya namang excited din na sinalubong sya ng yakap. "when did you arrive" tanong nya agad na syang kinatawa ni Kean.

"just awhile ago big boy" sagot ni Kean. Sa kanilang tatlo, si Kean ang grabe kung makaspoiled ky Dutch noong bata pa ito. Halos sa tuwing uuwi si Kean dala nya lagi ang mga usong laruan. Halos araw-araw nitong tinatawagan sa skype si Dutch para lang talaga hindi sya makalimutan ng anak ko.

Kaya naman kapag nandito si Kean ay halos silang dalawa na ang magkasama, magkatabi sa higaan at magkabonding.

"kuya!" sumenyas si Kean na lalabas muna nang tumunog ang phone nya pero kumapit na si Kean sa likuran nya kaya nasama narin ito sa paglabas nya.

Umiling ako na napapangiti sa kakulitan minsan ng mga anak ko.