Forever, We Fall SEASON 3 (Adonis Series 3)

EPILOGUE

Sa buhay pag-ibig ay hindi mo masasabing swerte ka. Ang sabi nila ay nasa tao ang swerte ngunit ang iilan ay hindi naniniwala, karamihan sinasabi nila na nasa tadhana iyon. Ang tadhana ang siyang gumagawa ng swerte at hindi ang tao.

Ngunit paano mo masasabing swerte ka sa pag-ibig?

Malalaman mo ba agad iyon?

Tumibok ang puso ko unang beses sa isang binata noon, akala ko ay siya na dahil madalas ko siyang makasama simula bata ako hangga't magka-isip. Akala ko swerte ako dahil meron akong siya, ngunit nagkamali ako dahil ang pagtibok ng puso ko noon sa binatang iyon ay hindi pag-ibig.

Kundi paghanga lamang.

Dahil ang tunay na pag-ibig ay naramdaman ko sa isang binata na hindi nagbigay ng swerte sa akin noong unang beses kaming magkita.

Malas man ako sa mga sunod-sunod naming pagkikita, nagkaroon pa rin ng kakaibang pakiramdam ang puso ko sa kanya. Sa araw-araw naming pagsasama, hindi ko namamalayang unti-unti akong nasasanay sa ugali niya. Hangga sa hanap-hanapin ko ang kakulitan nito at bawat ngiti niyang hindi ko akalaing magpapasaya sakin.

Si ashong ang siyang dahilan kung bakit hindi ako nasaktan ng husto noong maghiwalay kami ni calix. Kinumpronta niya ako at pilit sinasabi ang aking kahalagahan.

Dumating kami sa puntong nagka-ibigan kami. Hindi ko iyon inaasahan, hindi ko rin naman iniisip na mahuhulog ang loob ko kay ashong. Alam ko'ng sa unang kita mo pa lang sa kanya ay mabibighani ka na dahil nga gwapo ito, medyo bad boy ang datingan niya ngunit hindi ganoon ang mga nagugustuhan ko noon.

Sino bang mag-aakala na iibig ako sa certified bully ng fatima?

Iyong lalakeng walang ginawa kundi asarin ako at ipahiya sa buong unibersidad.

Siguro nga ay ganoon ang aming umpisa. Natutuwa ako sa tuwing naaalala ko iyon dahil isang magandang alaala ang pagkikita namin.

"You made it," i turn my gaze on my back. Naroon na pala si ashong na ngayo'y nakatingin sa painting na natapos ko. Nasa isang malaking conservatory room kami, ito yata ang huling painting na natapos ko sa mga limang nagawa ko. And this is the biggest one, ito kasi ang hinihintay ng mga iilang dumadayo sa museum. And it's take two days after i finish this, hindi ako nahirapan dahil may inspirasyon ako. Iniisip ko lahat ng mahahalagang bagay sa akin, ang mga importanteng tao sa buhay ko na ngayo'y nagpapanatiling matatag sa akin.

Ang anak ko, si ashong at ang pamilya ko. Im inspired to lola perla, i know she's watching me while im doing this. Alam kong nakikita niya ako natutuwa siya dahil ang ginawa ko'ng obra ay makikilala na.

I made a dreams when back twenty years. Im getting to use paper and color paint when im still a kiddo. Ang sabi ko noon kay lola ay magiging sikat ang mga gawa ko, she's still believe me and support every drawings i finish. Kahit hindi maganda ay natutuwa siya, papa henry teach me how to give a color and feelings the arts i'd doing. Ang sabi niya, kung may inspirasyon ka daw ay hindi magiging matamlay ang gawa mo. Magiging makulay ito na magdadala ng kasiyahan sa mga makaka-kita.

"Salamat sa suporta mo," I smiled at ashong. It's been two weeks when he decides to agree about this. Hindi pa maayos ang lagay ni tita dahil sa therapy nito. Ngunit nagiging maganda naman bawat resulta niya araw-araw.

Alam ko‘ng lalakas pa siya.

Makikita niya pa ito ng personal at makapag-uusap pa kami ng tuluyan.

But until now, she doesn't have a strength to speak. Sinusulat lamang niya ang nais nitong sabihin ngunit kadalasan ay tahimik lamang siya.

I know she's losing her hope for her health. Ang sabi niya noong nakaraang araw ay hayaan na lamang namin siyang magpahinga. That day ashong cried so hard, still can't accept that her mother is finally giving up. Wala akong nagawa kundi kausapin siya at ipaalala na hindi pa huli ang lahat.