Gushing You From Afar (EDITING)

Kabanata 19

I was watching the sun here at the balcony of my room as it goes down in a slow pace. And as I watch it, my emotions are starting to rise. Tears are already in the verge of falling.

Yes, sunset makes me calm. No. Looking at the world makes me calm.

But right at this moment, I feel like… the world acknowledges my feelings. It accepts the pain I’m feeling. Not comforting me, but to make me feel that my feelings… my pain is valid.

Kahit anong pilit ko talagang balewalain, kahit anong pilit kong kalimutan, hindi ko parin magawa.

While I was staring deeply to the sun, my phone at the side beeped.

I checked what the notification was for.

TheoSantiago: Good evening, Alex. I Just want to ask if you’re free tomorrow?

 

I sighed heavily.

And turned my internet connection off.

Pinagmamasdan ko ang lahat ng dapat kong gawin. Hindi pa ako naliligo. I was trying to finish all of my schoolpapers since morning pero pakiramdam ko ay hindi ko magagawa ‘yon. Hindi ko alam kung may natatapos ba ako. Basta hanggang ngayong alas diez ng gabi, kumpol-kumpol parin na mga papel ang nasa harap ko.

And while I was thinking what should I do next, my unexpected tears suddenly fell down.

Inangat ko ang kamay kong nanginginig para takpan ang aking mukha, ang aking bibig.

My heart started to break down into pieces.

Again.

Ang dami ko pang kailangang gawin.

Hindi ko alam kung magagawa ko ba silang gawin lahat. Kung magagawa ko bang tapusin lahat.

Tapos…

Tuwing nagpapahinga ako, hindi naman napapahinga ang isip ko.

Patuloy lang sa pag-iisip ng mga bagay na hindi ko naman talaga dapat iniisip.

Sa mga bagay na wala naman dapat talaga dapat akong pakialam.

Ang gulo-gulo.

Hindi ko na alam.

Nanginig ang mga balikat ko sa paghagulgol.

Pagod na pagod na ako.

Na tuwing gigising ako mula sa maikling pagtulog, parang pagod na pagod parin ako. Na kulang ang tulog. Hindi sapat para sa pagod na nararamdaman ko.

Paano ko pa matatapos ang lahat ng ito kung nagawa ko pang umiyak?

Gusto ko mang magpahinga, hindi ko rin naman agad magagawa dahil hindi ko makontrol ang sarili kong isip sa pag o-overthink.

Wala, wala akong ibang pwedeng gawin ngayon kung hindi ang umiyak. Ito lang.

I sobbed and grabbed my jacket. I immediately went out of my room.

Tinahak ko ang madilim, tahimik at walang katao-taong street dito sa aming subdivision habang patuloy ako sa pag-iyak.

Sa totoo lang hindi ko talaga alam kung saan ako pupunta.

Ang malamig na hangin na yumayakap sa akin ang tangi ko lang karamay sa mga oras na ‘yon.

Huminto ako dahil mas lalong lumakas ang aking paghagulgol.

Tiningala ko ang buwan na nag-iisa rin sa gabing ‘yon.

Sanay naman akong mag-isa eh.

Nasanay na ako.