Prince 3: Patient Love (✔️)

Episode 58

Episode 58: Maybe

--

"Eero, magpahinga ka na muna." si Nanay.

Everything has calmed down now. Ako na lamang ang naiwan sa kuwarto at si nanay, kasama namin si Debbie ngayon at natutulog na. Sobrang hirap nang pinagdaanan niya, she deserves to rest.

"Okay lang ako, nay. Iidlip din ako in a while. Ikaw, you should be resting too! Samahan mo na si Tatay sa kuwarto niya, for sure, hinihintay ka na no'n. It's late." saad ko.

Nasa kuwarto niya kasi rito sa hospital ngayon si Tatay at nagpapahinga na. He was as stress as I am earlier kaya ayun, pagod. It's past midnight na rin kaya mediyo pagod na rin talaga ang lahat. Bilang isa lang ang puwedeng kasama ni Debbie rito sa kuwarto, umuwi na rin sa condo ang mommy at kuya niya at babalik na lamang sila mamayang umaga.

"Oo at uuwi na muna kami kaya ikaw, matulog ka na! You also need to rest," anito sabay ayos niya ng buhok ko.

"Thank you, nay!" sabi ko habang napayakap ako sa kanya nang mahigpit. "Everything became a lot easier because of you and tatay! Despite everything that I did, nandito kayo ni Tatay at hindi ako pinabayaan, kami ni Debbie. Salamat sa second chance nay, ha? Mahal na mahal ko kayo ni tatay! Tsaka, iyong trono mo sa buhay ko, ganoon pa rin kaso may kahati kang dalawa ngayon sa top spot!" natatawang tugon ko pero naiiyak na rin ako. I feel so grateful deep inside my heart.

"Things we're not as easy as it is but we are here! Basta, build a family without forgetting your dreams! Okay? As your nanay, and for sure, si tatay din—gusto naming makita kang tinutupad pa rin ang mga pangarap mo at ginagawa pa rin ang mga gusto mo sa buhay, pero syempre, mayroon nang magiging pagbabago! We are with you, Eero. You have us, you have to remember that." saad si nanay at sa totoo lang naiiyak ako sa sinabi niya. I'm touched.

"Salamat, nay! Sa lahat-lahat, salamat talaga!" sabi ko at mas niyakap siya. Remembering everything that I have gone through earlier, I don't think I can even handle it that smooth!

Nang makaalis si nanay, naiwan ako kasama si Debbie na ngayon ay mahimbing pa rin ang tulog. Sa hirap at sakit ba naman nang pinagdaanan niya kanina, kahit ako na naroon lang sa kanyang gilid habang hawak ang kamay niya'y nahirapan, siya pa kaya? Hanggang ngayon, ramdam ko pa rin ang mahigpit na kapit sa akin ni Debbie, e.

But yeah! I can't believe I'm now a father. Nang makita ko si Jamjam kanina at mahawakan saglit, pakiramdam ko ang gaan lahat! Of course, mas naging matibay lang ang takot na namumuo sa isipan ko—iyon bang...napapatanong ako sa sarili ko kung makakaya ko kayang mabigyan ng mabuting buhay ang mag-ina ko? Si Jamjam, mapapalaki ko kaya siya ng maayos at maibigay ko kaya ang mga bagay na gusto niya o kailangan niya bilang daddy niya? Ang dami kong inaalala bigla, and right, natatakot ako, hindi ko maiwasan.

Marami akong gustong matupad para sa pamilya ko. As much as possible, ayaw ko namang i-asa ang responsibilidad sa pamilya ko, kanila nanay. Gusto ko, na kahit papaano'y ipagpatuloy ang pagtayo ko sa sarili kong mga paa but of course this time, I'll be more considerate about the elders' opinions but all these plans of mine are yet to be discussed, dahan-dahan na muna sa pagplano. Pag-uusapan pa namin 'to ni Debbie nang masinsinan.

"Eero..."

Napaangat ako ng aking ulo nang marinig ko ang pagsambit ng pangalan ko. Nang nakamulat ako'y si Debbie pala, gising na siya.

"Madam! How are you? May masakit ba sa 'yo? I'll call the doctor, okay? Wait lang..." akma na sana akong maglalakad palayo pero nakahawak pala si Debbie sa kamay ko kaya napigilan niya ako.