Unknown || H. S. ✔

Sixteenth message

Przepraszam za opóźnienia, ale niestety nie wyrabiam...
Potrzebuje Waszych komentarzy do motywacji, Kochani!

Przed samym wyjściem do szkoły, Cordelię rozbolał brzuch. Spowodowane było to ogromnym stresem przed pewnym chłopakiem, a mianowicie Dave'em Brown'em. Dziewczyna całą noc zastanawiała się czego mógłby od niej chcieć. Nigdy wcześniej ze sobą nie rozmawiali,  oprócz mówienia zwykłego 'cześć'.

Wczoraj żałowała trochę, że powiedziała o tym Harry'emu. Nie chciała go niepotrzebnie zamartwiać, ani sprawiać żeby czuł się zazdrosny. Jednak wolała być z nim szczera i nic nie ukrywać. Ta dziewczyna miała w sobie tyle sprzecznych emocji...

Zamykając drzwiczki od szafki, prawie dostała zawału. Przed nią w całej okazałości stał nikt inny jak Dave. Miał na sobie, czarne rurki, biały podkoszulek, a na niego założył czerwono-czarną koszulę w kratę.

- Cześć Cordelia - przywitał ją szerokim uśmiechem.

- Umm... Hej - wyjąkała i wlepiła wzrok w jego brązowe oczy.

- Możemy pogadać? - spytał i poprawił na ramieniu szelkę od plecaka.

- Tak. Raczej tak - wsunęła za ucho przeszkadzający kosmyk włosów.

- Świetnie! - klasnął w dłonie. - Poprosiłem ostatnio twoją koleżankę, Jo o twój numer, ale musiałem coś pokręcić i nie mogłem się do ciebie dodzwonić. Może mogłabyś mi podać swój właściwy numer? - oparł jedną rękę z tyłu karku, wyczekując pożądanej odpowiedzi.

- Po co ci on? - powiedziała, zanim zastanowiła się jak nieprzyjemnie to zabrzmiało.

- Okej. Może od razu przejdę do rzeczy? - wypuścił powietrze z ust. - Co powiesz na kino?

- Słucham?! - Oczy prawie jej nie wyleciały.

Myślała, że się przesłyszała. Wręcz miała nadzieję, że to tylko i wyłącznie przesłyszenie, bądź pomyłka.

- Ty, ja i kino, dziś o 18?

Jednak to działo się naprawdę.

- Ja... ummm... nie wiem, czy... - próbowała jak najmilej mu odmówić, ale niezbyt dobrze jej to wychodziło.

- To tylko wyjście dwóch znajomych. Nie daj się prosić - po jego słowach na korytarzu szkolnym rozległ się dzwonek, zwiastujący koniec przerwy.

- Och, okay - uśmiechnęła się kłopotliwe.

- To będziemy w kontakcie. Tylko podaj mi swój numer, dobrze? - wystawił komórkę w jej kierunku.

Nastolatka wpisała ciąg cyfr i oddała urządzenie chłopakowi.

- Do zobaczenia - pożegnali się oboje i ruszyli do swoich klas.

***

Harry: Cześć Kochanie, jak w szkole? xx

Delia: W porządku. Zajęłam drugie miejsce w konkursie z angielskiego!

Harry: Gratuluję Kochanie! Zawsze wiedziałem, że mam mądrą dziewczynę ;")

Delia: Już nie słodź, Kochanie. x

Harry: Muszę, byś miała wystarczającą dawkę cukru do herbaty. x

Harry: A tak w ogóle to dzwonił albo widziałaś się z tym idiotą w szkole?

Wyczuwała, że chłopak jest zły i nie chcąc go jeszcze bardziej dobijać postanowiła nie mówić mu całej prawdy. To nie było dobre rozwiązanie. Obawiała się reakcji Harry'ego gdyby dowiedział się o całym tym wypadzie do kina. Podczas spotkania z Dave'em miała zamiar przedstawić mu jaka jest sytuacja. Chciała wyjaśnić, że już kogoś ma i nie chce burzyć tego co już zbudują zbudowała. Według niej była to najlepsza opcja.

Delia: Nie. Nie było go chyba w szkole.

Harry: Tym lepiej dla niego.

Delia: Musiała prawdopodobnie nastąpić jakaś pomyłka i pomylił mnie z kimś innym. Nie musisz się niczego obawiać.

Harry: Obyś miała rację, Kwiatuszku.

Czy jedno kłamstwo może pociągnąć kolejne? Zdecydowanie tak. Jednak prawda zawsze wyjdzie na jaw. Prędzej czy później.