innocent | ninini

➳ inncnt_138

jaemin's pov

"i'm done." sabi ni yvonne at kinuha ko naman yung sulat niya. agad ko naman yun tinago sa bulsa ko.

"you will not read it?" tanong niya sa akin.

i nodded and i smiled to her, "yes. mas maganda na sina yesha at jaxvier ang unang makakabasa neto." sabi niya.

may gusto sana siyang sabihin kina jaxvier yung time na nagkita sila sa mental. kaso naudlot kasi nga dumating yung mama niya. pinasulat ko nalang siya sa bond paper kung ano ang mga gusto niyang sabihin. ibibigay ko ang sulat niya kina jaxvier pag magkita man kami.

"please.. can you let them visit me again?" tanong niya sa akin.

huminga ako ng malalim, "gusto ko, pero hindi pwede. malalagot ako sa.. mommy mo." sabi ko sa kanya. "that's why i told you to write some words that you want to say to them." dagdag ko.

"i hate her so much. i really want to kill her." nagagalit naman na sambit niya. eto na naman pag topic namin ang mama niya.

huminga ako ng malalim, "yvonne, behave. she's still your mother and she loves you. you're just angry to her so you're like that."

sa totoo lang, medyo ayos na si yvonne pagdating kina jaxvier. sa mama niya? obviously, hindi pa. she confessed to me that she's also depressed to her mother. kasi nga.. mas inaatupag niya pa ang business kesa sa anak niya.

she means that her mother loves business than her. kung kelan lang daw may nangyayari sa kanya, doon lang siya magpaparamdam. halos ubusin ba naman ang oras sa trabaho. ang sakit naman talaga nun sa side ng anak.

pero lagi ko namang sinasabi sa kanya na intindihin niya nalang yung mommy niya kasi para naman sa kanya yung paghihirap niya sa pagtrabaho. pero lagi niyang tinatanggi yung mga salita ko at hindi siya naniniwala sa akin.

hindi naman ako nagsasawa na paalalahanan siya ng mga advices. kailangan niya lang talaga ng realization. sana nga.. marealize niya pa tulad nung kina jax. kahit masama kasi yung ugali ng mommy niya, naaawa pa din talaga ako sa kanya. syempre, epekto yun ng pagkabaliw ng anak niya.

nilabas ko nga pala si yvonne dito sa mental hospital at nilakad-lakad ko siya dito malapit sa garden namin. hindi naman kami talaga malayo, malapit lang dito sa mental. inaya niya akong lumabas at nalaman ko namang mukhang maayos ang utak niya ngayon.. pumayag nalang ako.

"i don't care. i still hate her. if she really loves me, she will definitely interested to bond with me no matter what happen." sabi niya habang umiiyak. "don't you ever say that she haven't time on me. binuhos niya na lahat sa trabaho niya." sabi niya.

"yvonne.. calm down." pagpapakalma ko sa kanya at umiiyak pa din siya hanggang ngayon. hinaplos ko lang naman yung likod niya at napatingin lang naman siya sa akin. "you will understand someday if you're not angry to her, yvonne." I said.

"i'm trying, but i can't. it really hurts." naiiyak niyang sambit.

huminga ako ng malalim, "look up in the sky." utos ko sa kanya at dahan-dahan niya naman akong sinunod.

"what's your thoughts?" tanong ko sa kanya.

"i want to be sky for now. look.. it's living peacefully. it's bright." sabi niya habang nakatingin siya sa kalangitan at ako naman ay nakatingin lang sa mga mata niya.

"but when something will happen terrible, the sky will be dark and surrounded by rain and storms." sabi ko sa kanya. "just like you. you were happy before then those persons came.. your life become messy." dagdag ko sa kanya.

natahimik siya sandali. pero maya-maya, napangiti siya kahit umiiyak siya, "ayaw ko nalang pala."

"just be yourself, yvonne. go back slowly to yourself." nakangiting sambit ko sa kanya. "hindi mo kasalanan ang lahat, hindi din kasalanan nina jaxvier. parehas lang kayong nagkamali. every happenings has a reason."

"we absolutely don't know what's the reason why this is happened. maybe.. God just know that. and he has plan for you. i guess he's just replacing you for that wrong person." sabi ko sa kanya habang nakatitig sa kanyang mga mata.

please yvonne, i hope you can get my point.

i wiped her tears using my thumb, "fight back, yvonne. masasabi ko na unting-unti kang gumagaling. konti nalang." sabi ko sa kanya.

hindi ko inaasahan na ningitian niya ako, "thank you, jaemin. thank you for being at my side always." she said with her soft voice. that made my heart skipped a beat.

i smiled to her, "no problem, yvonne." sabi ko sa kanya. then later on . . .

* phone rings *

kinuha ko naman yung phone ko, may tumatawag pala sa hotline. nabigla naman ako nung nakita kong si jaxvier yung caller. oo nga pala, hiningi niya sa'kin yung hotline ng mental.

"tumatawag si jaxvier." sabi ko sa kanya at mukhang nabigla naman siya.

"can i talk to him?!" medyo malakas niyang tanong sa akin. she looks so excited.

"are you sure? behave.. okay?" tanong ko sa kanya at tumango lang naman siya. alam ko naman na parang nagsasabi siya ng totoo kaya.. pagbigyan ko nalang.

i gave her the phone and she accepted the call from jaxvier, "hello?" sabi niya at hinintay naman namin ang responde ni jaxvier.

"kung sino man 'to, this is jaxvier park from sph. please.. tulungan mo kami na makalaya dito sa lumang warehouse dito.. basta malapit sa st. precious high. may kumidnap sa amin at gusto kaming patayin, si emily choi. we can't escape here.. please if who are you.. please help us. ayaw pa naming mamatay ng mga kasama ko. we can't fight because they're so many and strong."

"i hope you understand me. i will end this call. baka mahuli kami. i just called for quick help. i would really thankful to you if you grant my favor. sana.. maaasahan kita kahit sino ka man at sana hindi pa huli ang lahat."

"because she really wants to kill us one by one."

"bye. baka mahuli at marinig kami. thank you." huling sambit niya at naputol na yung call. halos hindi kami makapagsalita sa narinig kami.

ano? nasa panganib sina jaxvier at kailangan nila ng tulong? magagawa pala yun ng mama ni yvonne sa kanila? ang sobrang sama niya naman.

napatingin naman ako kay yvonne at nagsisimula naman siyang umiyak ngayon. mabilis siyang napatayo at napatingin sa akin, "let's go to them."

napatayo naman ako bigla, "how about you?"

"i don't care. i don't want them to be killed by my fucking mother and i want to save them." naiiyak niyang sambit sa akin. sa sitwasyon na 'to, para naging mature siya bigla.

tumango ako, "Okay, fine. if that's what you want, sasama ako. alam ko namang seryoso ka." sabi ko sa kanya.

"let's go. bilisan natin. baka mahuli tayo." sabi niya at tumango lang ako.

agad ko naman siyang hinila patakbo sa sinasabing warehouse ni jaxvier. tumakas nalang kami sa mental at dumaan sa likod. pero may narealize lang ako bigla, "wait yvonne.. tayong dalawa lang pupunta doon? paano kung mapahamak tayo? ikaw?"

"it's too late. bahala na kung ano mangyari. gagawin ko ang lahat para mapigilan ang gaga kong ina na patayin sina jaxvier."