Deep Blue (Zawgyi&Unicode)

part- 5 zawgyi

Deep Blue

အပိုင္း၅

အသုဘအခမ္းအနားကိုလဲ အမွိုက္ပုံေဘးကတဲေလးမွာ ေစာေနာင္ဦးစီးၿပီးလုပ္ေပးလိုက္သည္။ ဘုန္းႀကီးပင့္တရားနာ၊ အလႉအတန္းတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေစာေနာင္တတ္နိုင္သေလာက္လုပ္ေပးလိုက္သည္။
ဦးေလးႀကီးက ေစာေနာင္မိဘေတြထက္ေတာ့ ကံေကာင္းသြားသည္။ အသုဘအေလာင္းကိုေသခ်ာျပင္ဆင္ေပးခြင့္ အစ္ကိုႀကီးနဲ႕ေစာေနာင္ ရသြားသည္။ ေစာေနာင္မိဘေတြတုန္းကေတာ့ အေလာင္းေတာင္ျပန္မရခဲ့ပါ။ ေစာေနာင္သည္လည္း မိဘေတြကို ရည္းစူးၿပီး အလႉလုပ္ခြင့္မရခဲ့ပါ။ထိုအခ်ိန္ကေစာေနာင္ဟာ ငယ္႐ြယ္ေသးလို႔ျဖစ္သည္။

အသုဘရက္လည္ေန႕အထိ ေစာေနာင္စဥ္းစားခန္းႀကီးတစ္ခုကို ဖြင့္ရေတာ့သည္။ ထိုစဥ္းစားခန္းႀကီးကေတာ့ အစ္ကိုႀကီးကို မိမိအိမ္ကိုေခၚသြားရင္ ေကာင္းမေကာင္းျဖစ္သည္။ အနံအသက္မေကာင္းတဲ့ ေနရာမွာ အစ္ကိုႀကီးကိုဆက္မထားခ်င္ပါ။ ဦးေလးႀကီးရွိစဥ္ေတာ့ အစ္ကိုႀကီးကို ထိန္းမည့္သိမ္းမည့္သူရွိသည္၊ ဦးေလးႀကီးလည္း မရွိေတာ့သည္မို႔ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္တည္းမျဖစ္ေတာ့ပါ။

လူတစ္ေယာက္အိမ္ေပၚေခၚတင္ဖို႔ကလည္း မလြယ္ကူေခ်။ သို႔ေသာ္ေစာေနာင္ စုေဆာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြရွိသည္။လစာေလးေကာင္းေကာင္းေပးထားသည့္ ကုမၸဏီကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရမလိုျဖစ္ေတာ့သည္။ဒီလိုဝင္ေငြရေအာင္လည္း ပညာကိုဆုံးခန္းတိုင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ အဖိုးနဲ႕အဖြားကို ေက်းဇူးတင္ရမည္။ ေစာေနာင္ ရက္အနည္းငယ္အၾကာ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ၿပီးေနာက္ အေျဖတစ္ခုထြက္ရွိလာသည္။ ထိုအေျဖကေတာ့ အစ္ကိုႀကီးကို မိမိအိမ္ေခၚသြားဖို႔​ျဖစ္သည္။

အေဖေသတာကိုေတာ့ အစ္ကိုႀကီးကဝမ္းနည္းရမွန္းသိသည္။ ေစာေနာင္ကို အသုဘခ်တဲ့ေန႕ကစလို႔ ရက္လည္တဲ့ေန႕အထိ "ေဖႀကီးကျပန္မလာေတာ့ဘူးလား....ေကာင္းကင္ေပၚမွာပဲေနေတာ့မွာလား"စသည္ျဖင့္ ငိုငိုၿပီးေမးတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ေစာေနာင္အားနာစြာျဖင့္ ျပန္မလာေတာ့ဘူးလို႔ ေျဖေပးလိုက္ရသည္။ ထိုအေျဖၾကားတာနဲ႕ ပိုၿပီးငိုလာတဲ့ အစ္ကိုႀကီးကို ေစာေနာင္ေထြးေပြ႕ႏွစ္သိမ့္ရတာလဲ အခါခါပင္ျဖစ္သည္။ အရာရာသည္ ႐ုတ္တရက္ဆန္ဆန္ လ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္ပြားလာတတ္တာ ေလာကဓမၼတာျဖစ္သည္။ ေန႕ျမင္ညေပ်ာက္ ဆိုတဲ့ဆိုရိုးအတိုင္းပင္ လူဘဝဆိုတာ ေကြးေသာလက္မဆန့္မည္၊ ဆန့္ေသာလက္မေကြးမည္ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္း ေသျခင္းတရားနဲ႕ ႀကံဆုံရတတ္သည္။