Deep Blue (Zawgyi&Unicode)

Part-4zawgyi

Deep blue

အပိုင္း ၄

ေစာေနာင္ ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆိုရင္ ကို႔ကိုမဂၤလာေဆာင္ကို သြားရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ကိုကိုေျပာတာကေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ကိုရန္ကုန္မွာ က်င္းပမယ္လို႔ေျပာသည္။ ကိုကိုေျပာင္းလဲသြားတာ ဒါေၾကာင့္ေပါ့၊ ကိုကိုေအးစက္သြားတာ ခုလိုစြန့္ခြာဖို႔အတြက္ဆိုတာ မသိခဲ့မိပါ။

ကိုကိုနဲ႕ေတြ႕ၿပီးတဲ့ေန႕မွစ၍ ေစာေနာင္ဘယ္မွသြားခ်င္လာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ပါ။ ႐ုံးကိုလည္းခြင့္တစ္ပတ္ေတာင္းထားၿပီး အိမ္မွာသာ ေနျဖစ္ေတာ့သည္။ အသဲကြဲေရာဂါႀကီးက ခံစားရေတာ့ အေတာ္ေလးနာက်င္ခံျပင္းရသည္။ ပူေဆြးေသာကနဲ႕ လြမ္းဆြတ္တမ္းတမႈတို႔သည္လည္း မ်ားျပားလြန္းလွသည္။

အိမ္မွာႏွစ္ရက္ေလာက္အိပ္ရာေပၚက မထနိုင္ပဲေစာေနာင္ေခြေခါက္ကာ အိပ္ေနမိသည္။ သတိရရင္ ကိုကိုနဲ႕ရိုက္ထားခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပုံေလးေတြ ထုတ္ၾကည့္မိသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႕ အိပ္ရာေခါင္းအုံးတို႔ေပၚမွာ က်ခဲ့ရသည့္ မ်က္ရည္တို႔ကလည္း ရက္တိုအတြင္းမနည္းေတာ့ပါ။ ဘာဆိုဘာမွ သတိမရေတာ့၊ ထမင္းစားဖို႔၊ ေရခ်ိဳးဖို႔နဲ႕ ဝမ္းခ်ဳပ္မွာသိပ္ေၾကာက္၍ အိပ္သာကိုခဏခဏသြားတတ္သည့္ ေစာေနာင္ အိမ္သာသြားဖို႔ပါေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ေတာ့သည္။ အၿမဲတမ္းစိတ္အစဥ္နဲ႕ ဦးေႏွာက္ကို ကိုကိုသည္သာ လႊမ္းမိုးထားသည္။

ေစာေနာင္မသိလိုက္ရျခင္းမွာ သူ၏တိုက္ခန္းေအာက္ လမ္းမထက္မွာ ႏွစ္ရက္တိတိလာလာရပ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုျဖစ္သည္။ ညစ္ပတ္ေပက်ံေနၿပီး စိတ္ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ ထိုလူဟာ အခ်ိန္ခ်ိန္မွန္မွန္သူ႕ဆီေရာက္မလာတဲ့ ေစာေနာင္ကို ေမွ်ာ္ေနသည္ကို ေစာေနာင္ေမ့ေလ်ာ့​ေနခဲ့ေလသည္။ လမ္းမႀကီးထက္ကေန မ်က္ရည္ေလးေဝ့သီေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ တိုက္ေပၚကအခန္းေလးတစ္ခုကို ထိုလူအခ်ိန္ၾကာၾကာလာေငးတတ္သည္။ ဒါကိုလည္း ေစာေနာင္မသိခဲ့ပါ။တုန္ရီေနတဲ့ ႏႈ​တ္ခမ္းပါးတစ္စုံမွ တစ္ဆင့္ ထြက္က်လာေသာ မိန္းမဆိုတဲ့ ေခၚသံကိုလည္း ေစာေနာင္မၾကားခဲ့ပါ။

####

ေဟာတယ္တစ္ခုရဲ႕ မဂၤလာပြဲက်င္းပရာေနရာေရွ႕တြင္ ေစာေနာင္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္။ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို မလႈပ္ရွားပဲရပ္ေနသည္။ အသက္ေတာင္႐ူေပါ့မလားမသိပါ။
သို႔ေသာ္မ်က္ဝန္းအိမ္ေလးတစ္စုံကေတာ့ လႈပ္ရွားေနသည္။ အရည္ၾကည္ေလးမ်ားေဝ့သီေနသည္။