Collection: Τα Χρονικά της Οξύνθια [...] Άγγιξε το γυμνό πορσελάνινο και ταυτόχρονα ηλιοφίλητο μπράτσο του. Ποτέ δεν είχε νιώσει τόσο μεγάλο κύμα ενέργειας στη ζωή της. Πάγος με φωτιά. Κρύσταλλο με άμμο. Ήλιος και ομίχλη. Η Δύση και η Ανατολή. Όλα σε ένα μόνο άγγιγμα. Το σώμα της Σελέστ σείστηκε. Συνάντησε το βλέμμα του. Ήταν ένας νυχτερινός ουρανός γεμάτος αστέρια. Το σκούρο μπλε την κατάπιε όπως δεν την είχε καταπιεί ποτέ τίποτα στο κόσμο. Οι λέξεις βγήκαν από το στόμα της σαν ένας τρεμουλιαστός ψίθυρος. «Ποιος είσαι;» «Είμαι τα πάντα και τίποτα». Please don't copy!