Yorumlar için çok teşekkür ederim^^ Bu kadarını hiç ama hiç beklemiyordum. Herkese çok teşekkür ederim, iyi ki varsınız.^^ Kendimce bir ithaf listesi belirledim. İsteyen kişilerin çoğunu tanıyorum. Tabii ki hiç yorum yapmamış hikâyemle ilgilenmemiş kişiler de vardır, yorumlarına dikkat bile etmedim. İthaf listemi belirledim. Orada ki kişilere vereceğim :) İthaf listemi de instagramıma attım^^ Bu bölüm de aynısını bekliyorum, ve öpüyorum^^ Multi de Hande Doğandemir tarzı var, rüküş diyenler utansın. Ayrıca bana duâ edin ki instagram da katıldığım çekilişlerin birini kazanayım, dinimiz amin :)
Hikâye önerisi : MerveSedef yazdığı SUÇ hikâyesine bakmanızı kesinlikle öneririm. Çok güzel yazıyor kendisi :)
Bölüm, bana önceden kapak yapan ve bölüm ithafı yapacağıma dair söz verdiğim magic_leaf gidiyor, umarım beğenirsin :)
Zeynep, duyduklarını yeni idrak etmeye başlamışken artık titreyen bacakları onu tutamamış, kendini yere bırakmıştı. Kerem, hâlâ daha yeni öğrendiği şeyleri anlamaya çalışıyordu. Yere yığılan karısını fark ettiğin de hemen yanına gidip, korku dolu gözlerle ona bakmaya başladı.
"Zeynep, Zeynep beni duyuyor musun?" Kerem hızla kucağına aldı karısını."Hemen arabayı hazırlayın! Hastaneye gidiyoruz!"
Orada ki herkes çok fazla şaşkındı. Kimse böyle bir şey beklemiyordu. Ağalar dilini yutmuş gibi konuşmuyorlardı. Ah, pardon. Konuşamıyorlardı. Büyük utanç duyuyorlardı. Sevim Hanım ve Ahmet bey hâlâ şoktan çıkamamışlar, Kerem'in Zeynep'i kucağına alıp götürmesini izlemişlerdi.
"Benim duyduğumu sen de duydun mu hanım?" dedi Ahmet bey ânın vermiş olduğu şaşkınlıkla.
"D-duydum. Zeynep, hamile. Torunumuz olacak." dedi Sevim hanım mutlulukla. O bebek bir mucizeydi. En olacak zamanda gelmişti. Allah'ın onlara verdiği mucizeydi. Bu konağı şenlendirecek bir bebek geliyordu.
Selma hanım, donup kaldı. Hareket edemedi bir süre. Her şey halledilmişken, her şey mahvolmuştu.
Kerem, kucağında olan karısına baktı. Zeynep zaten hâlsiz gözüküyordu. Zeynep, hamileydi. Hamileydi. Hamileydi. Hamileydi. Kerem, gülümsedi. Sevdiği kadından bir bebeği olacaktı. Şuan hissettiği şeylerin tarifi yoktu. Ama kucağında yatan kadının hâlini gördükçe konaktaki herkese bir bir küfür saydırıyordu içinden.
Hastaneye geldiklerin de, Kerem arabadan inmiş, hızla kucağına almıştı karısını. İçeriye hızla girdiğin de hemen doktor gelmiş, Zeynep'i odaya almışlardı.
"Doktor! Karımın nesi var?" diye sordu Kerem, endişeyle. Doktor, "Zeynep Hanım, yorgunluk ve stresten dolayı bedeni fazlası ile yorgun düştü. Eşiniz ve bebeğiniz gayet iyi." dedi.
Kerem, gülümseyip, içeriye girdi. Zeynep uyuyordu. Yatağın ucuna oturup, Zeynep'in saçları ile oynamaya başladı.
"Güzel karım. Hadi uyan. Saklama benden o güzel gözlerini," dedi Kerem, eli birden karnına gitti, Zeynep'in.
Hafifçe elini gezdirdi. Orada onlara ait bir şey vardı. Aşklarının simgesi.
"Bebeğim," diye fısıldadı Kerem. Bu bir mucizeydi. Tam o zamanda gelmesi bir mucizeydi.
Zeynep, gözlerini hafifçe araladı. Odaya vuran ışık gözlerini kamaştırmıştı. Gözlerini birkaç sefer açıp kapattı. Gözlerini tekrardan araladığında Kerem'in karnını okşadığını fark etti. Kerem o kadar karnına odaklanmıştı ki Zeynep'in uyandığının bile farkında değildi. Zeynep, gülümsediğinin bile farkında değildi.
"Kerem," diye fısıldadı. Gözlerinin önüne konakta ki hali gelince en son doktorun sekreteri ona hamile olduğunu söylemişti. Daha fazlasını hatırlamıyordu. Hamile miydi gerçekten?
Kerem, Zeynep'in sesini duyunca hemen hızla ona baktı. Zeynep'in uyandığını anlayınca, gülümsedi. "Zeynep, uyandın. İyi misin? Ağrın var mı? Kendini nasıl hissediyorsun?"
Kerem ayağa kalkmış, Zeynep'e doğru eğilmişti. Zeynep hâlsizdi. Ama yine de gözlerini devirmeden edemedi. "İyiyim Kerem, Ş-şey hani konağa biri geldi-"
"Evet, güzelim! Bir bebeğimiz olacak. Teşekkür ederim Zeynep, bana bunları yaşattığın için teşekkür ederim!"
Zeynep'in eli karnına gitti. "Hissetmiştim! O'nu hissettim! Biliyordum." Zeynep, gülümsedi. "Bebeğim,"
"Bana niye söylemedin test yaptıracağını, Zeynep?" diye sordu Kerem. Zeynep tedirgin bir şekilde baktı. "Yaa, benim midem çok kötüydü. Sonra Güneş beni zorla götürdü hastaneye, orada doktor test falan yaptı. Sonra bana hamile olmadığımı söyledi. Ama hamileymişim. Bebeğimiz olacak, Kerem."
"Tamam, şimdi bunu düşünmeyelim. Bebeğimizi düşünelim." dedi Kerem, Zeynep'in karnının üzerindeki elini tutup beraber okşadılar.
"Burada bize ait bir şey var," dedi Kerem. Zeynep, "Evet," dedi. "Bize ait."
-
Zeynep, eve geldiğin de yoğun bir ilgi ile karşılaştı. Gelen giden tebrik ediyordu. Ve Zeynep fazlası ile sıkılmıştı. Tekrardan kapı açılınca bıkkınca nefes alıp, kapıya döndü. Gelen kişinin Güneş olduğunu görünce, genişçe gülümsedi. O'na çok ihtiyacı vardı şuan.
"Zeynep," dedi Güneş. "Öğrendiklerim doğru mu? S-sen," dEyip ağlamaya başladı Güneş. Zeynep, şaşkınlıktan gözlerini kırpıştırdı. Neden ağlıyordu ki şimdi?
"Güneş, neden ağlıyorsun?" diye sordu Zeynep, anlam veremeyerek. Güneş, hemen Zeynep'in yanına gelip, ona sıkıca sarıldı. "Zeynep çok mutluyum şuan! Teyze olacağım. S-sen hamilesin ve bir bebeğin olacak. Bu çok güzel bir şey." dedi eli karnına inip, okşadı. "Merhaba, ben senin teyzenim."
"Seni duyuyordur emin ol." dedi Zeynep, alayla. Güneş, gözlerini devirdi. "Yuh Zeynep! Bu zamanda bile benimle dalga geçmekten vazgeçmiyorsun maşallah." dedi.
"Zeynep! Ne duydum biliyor musun?"
"Eğer söylersen biliyor olacağım." dedi Zeynep. Güneş, Zeynep'in dalga geçmesini takmayarak hızlı bir şekilde konuştu.
"Hâni bu Mardin'de dedikoducu bir Neriman var ya. Bu Selma gudubeti gitmiş buna senin kısır olduğunu söylemiş."
Zeynep, hızla yerinden doğruldu. "İnanmıyorum ya! Kadına bak! Demek ki aşiretin toplanmasını o sağlamış." Zeynep, sakin olmak için derin nefes almaya başladı. Doktor stresten uzak durmasını söylemişti. Ama ne mümkündü sakin kalmak bu konakta!
"Ya sen sakin ol. Bence Kerem'e söyle. O halleder. Hem senin artık düşünmen gereken bir bebeğin var. Daha dikkatli olman gerekiyor." Zeynep, Güneş'e sonuna kadar hak veriyordu. Bebeği vardı artık. Koruması gereken bir bebeği vardı.
"Haklısın canım. Ama o kadın göstereceğim gününü." dedi Zeynep kesin bir dille.
"Ay, Zeynep. Kııız sen şimdi anne mi olacaksın?" diye sordu Güneş. Zeynep, 'anne' olacaktı. Bu şey o kadar garipti ki. Hiçbir kelime, cümle bunu ifade edemezdi.
"Baba olmayacağıma göre anne olacağım evet, Güneş."
"Geç sen dalganı!" dedi Güneş, sonra elini karnına getirip konuştu. "Bak teyzecim sakın annene benzeme. Tamam güzelliğin benzesin ama huyun benzemesin. Sen teyzene benze, tamam mı teyzecim?" dedi ciddi bir şekilde Güneş.
"Tamam teyzecim." diye alayla konuştu Güneş.
"Bak hâlâ dalga geçiyor. Kıracağım kafanı şimdi o olacak."
"Ben hamileyim. Beni alttan alman lazım. Bana böyle davranırsan bebeğim seni sevmez ama."
"Ay canım benim ay yüzlü arkadaşım. Görüyorsun dimi teyzecim? Nasıl davranıyorum annene? Sen beni sev tamam mı?"
-
"Kerem," dedi Zeynep, kollarını ona sarmış olan adama dönerek. "Sana bir şey söyleyeceğim?"
"Söyle güzelim." dedi Kerem, burnunu Zeynep'in saçlarını daldırıp, kokusunu içine çekerken.
"Hani aşiret toplandı ya.."
"Zeynep konuşmasak bu konuyu," dedi Kerem gergin bir şekilde.
"Ama bunu söylemek zorundayım." dedi Zeynep, ciddi bir şekilde. "Hâni, benim adım kısıra çıkmıştı ya bunu işte Halan yapmış. O benim adımı kısıra çıkartmış."
Kerem, hızla yerinden doğruldu. "NE!"
Zeynep, Kerem'in yüksek çıkan sesi ile irkildi. "K-Kerem,"
"Halam mı yapmış? Niye yapıyor bunu ya! Ama artık yetti." Kerem hızla çıktı odadan. Adeta öfke ile kavruluyordu. Zeynep, Kerem'in gözlerinde gördüğüm öfke ile şaşırıp, kalmıştı. Bu kadarını da beklemiyordu. Hızla yerinden kalktı. Kerem'in birşey yapmasından korkuyordu.
"HALA!" diye kükredi Kerem. Selma hanım, Kerem'in sesini duyunca kaşlarını çatarak ona döndü. Zaten moreli iyice bozuktu.
"Ne oldu oğlum? Niye sinirlisin bu kadar?"
"Hala sen ne hakla Zeynep'in adını kısır çıkartırsın!"
Selma hanım, şaşkınlıkla baktı. Nasıl öğrenmişti bunu? "Ben öyle bir şey yapmadım oğlum." diye itiraz etti.
"Ben senin dediğine mi inanacağım karıma mı?! Nasıl bir insansın sen! Bu kadar nasıl aşağılık olabiliyorsun!"
"Kerem!" dedi Selma hanım, duyduğu hakaretler ile yerle bir olmuştu.
"Hemen, Diz çök ve hanımından af dile." Oradaki herkes şaşkınlıktan küçük dilini yutacaktı. Kerem ilk defa bu kadar öfkelenmişti.
"K-kerem, abartıyorsu-"
"Hemen!" dedi Kerem, kesin bir şekilde. Selma hanım bunu yapmayacaktı.
"Ben böyle bir şey yapmayacağım,"
"Öyle mi! O zaman hani o iğrenerek baktığın gece kondular var ya onlara yerleşirsin hala! Aaa pardon, artık halam falan değilsin Selma hanım! Diz çok ve af dile! Eğer Zeynep seni affetmezse bırak bu konağı Mardin'in on metre yakınına bile gelemezsin."
"Kerem, ben senin halanım. Aynı kandanız biz. Neler diyorsun böyle?" diye ağlamaklı bir şekilde konuştu Selma hanım, oğlu gibi gördüğü insandan neler duyuyordu böyle.
"Aynı kandanmışız! Zeynep'in saçına gelen zarar bana gelmiştir! Şimdi ya diz çöküp af dilersin ya da kendine gecekondu arasan iyi edersin!"
Selma hanım çaresiz bir şekilde gitti Zeynep'in yanına. Bunu yaptığı için kendinden büyük utanç duyuyordu.
Diz çöktü ve başını eğdi. Zeynep, şaşkınlıkla bakıyordu. Ama açıkçası Selma hanımın gözlerinde gördüğü hayal kırıklığı onu bile üzmüştü. Ama onun yaptıkları aklına geldikçe içinden bir ses 'üzülme ona' diyordu.
"Özür dilerim."
"Bağır!" dedi Kerem bağırarak.
"ÖZÜR DİLERİM HANIMIM! AFFEDİN!" diye bağırdı. Göz yaşları yanaklarından akmaya başlamıştı bile.
"Seni Allah affetsin. Ben affetsem ne yazar," deyip merdivenlerden yukarı çıktı, Zeynep. Ama geriye dönüp yüksek sesle bağırdı. Yine de vicdanı susmuyordu.
"Kerem! Ben affettim."
-Bir hafta evde olmayacağım. Yeni bölüm 8.Şubatta gelecek. Ve upuzun bir bölüm yazmayı düşünüyorum. Bakalım belki 15 sayfa falan yazabilirim.-
-
"Zeynep? Yastığın rahat mı?"
Zeynep, canın bir şey çekiyor mu?"
"Miden bulanıyor mu?"
"Su ister misin?"
"Acıktın mı?"
"Bir tana daha battaniye getireyim mi?"
"YETER!" diye sitem etti genç kadın. Kerem'in sorularından gına gelmişti.
"Bir şey mi oldu Zeynep?" diye sordu Kerem. Zeynep, Kerem'in yanağına bir öpücük kondurup sevimli bir şekilde baktı.
"Hayır, hayatım. Ama ben bu kadar ilgiye alışık değilim. Ben hasta değilim, sadece hamileyim." dedi Zeynep.
"Zeynep cinsiyetini ne zaman öğreneceğiz?" diye sordu Kerem sesindeki heyecan bariz ortadaydı.
"Kerem daha çok var. Beşinci ayda falan öğreniliyor," dedi Zeynep elini karına götürüp okşayarak.
"Yaa, çok varmış! Ama olsun. Zeynep, güzelim. Sen hayatıma girdiğinden beri kendimi hiç olmadığım kadar huzurlu hissediyorum."
Zeynep, gülümsedi. "İnan bana bende çok huzurluyum. Hâttâ şuan daha fazla huzurluyum çünkü artık ailemize yeni bir üye daha katılacak."
"Evet. Herkes çok sevindi. Ben bir ara koca aşiretin ağası Ahmet Ağa avlunun ortasında göbek atacak diye korktum." diyen Kerem, Zeynep'i kahkahalara boğmuştu.
"Dalga geçme Kerem! Bebeğimiz gerçekten herkes için çok iyi gelecek."
"Kesinlikle." dedi Kerem. Zeynep, Kerem'e sarılıp esnemeye başladı.
"Evet, hanım ağam. Uykunuz gelmiş demek ki. Işıkları söndürüyoruz." Zeynep, genişçe sırıttı. Kerem ışıkları söndürdükten sonra, Zeynep'e daha da sarıldı.
"İyi geceler hanım ağam."
"İyi geceler Kerem Ağam."
-
"Anne ne demek beni istemeye geliyorlar ya! Siz bana sormadan nasıl böyle birşey yapabilirsiniz!" diye hiddetle konuştu Güneş. Hâlâ duyduklarına inanamıyordu.
"Kızım, biraz sakin ol. Artık evlenme yaşın geldi. Hem çocuk, efendi, çalışkan, eli yüzü düzgün,"
"Ya bana ne! Bana ne elinden kolundan! Ben istemiyorum! Anladınız mı? İ-s-t-e-m-i-y-o-r-u-m!"
"Güneş!" diye sesini yükseltti babası. "Haddini bil."
"Baba! Ne oldu size böyle? Ben evlenmek istemiyorum ya! Evlenmeyeceğim de."
"Sen istesen de istemesen de evleneceksin! O kadar."
#BölümSonu
Acele bir bölüm oldu. Aşiret hikayesi olduğundan geçiş bölümü çok oluyor. Her bölüm ekşın koyarsam sıkılırsınız. Diğer bölüm 8.ŞUBATTA! Hepinizi çok seviyorum! Sıkıcı bir bölümdü kabul :D Haaa bu arada bu bölüm geçen bölüme gelenin aynısını istiyorum! Görüşmek üzere^^