Kabanata 28
Scrambled Egg
--
Papasok ako ng kusina, excited pa dahil makikita ko ulit si Joshua. Alam kong magtatanong na sya sa oras na makita nya ako at kahit masaktan ako ng todo dahil babalikan ko na naman ang nakaraan kung saan sobra sobra akong nasaktan, sasabihin ko pa rin sa kanya ang lahat ng gusto nyang malaman. Pero nasa hamba palang ng pintuan, hindi pa man tuluyang nakakapasok, natigil na ako.
Daniella and Joshua were there. Daniella was cooking while Joshua was sitting down on the chair. They both turned to me. Joshua immediately stood up when he saw me. Nilapitan nya ako at hinawakan sa braso. Ikinagulat ko pa yon kaya tumingin ako sa kanya.
"She's just..." hindi nya maituloy, hindi ko alam kung bakit biglang nag alala ang mukha nya.
Tumingin ulit ako kay Daniella na natigilan na rin sa pagluluto. Lumunok ako. Kahit wala naman silang ginagawa, nakaramdam pa rin ako ng selos. But it's not good to show that. They are not doing anything and... Joshua and I are no longer in a relationship kaya dapat sa akin nalang itong nararamdaman ko.
"Oh! Nandito ka pala!" Masaya ko pang sinabi kay Daniella, huli na sa pagbati.
She didn't speak. Naiilang sya pero nakitaan ko rin ng bahagyang iritasyon ang mukha nya. She just averted her eyes and continued cooking.
I looked at Joshua who was just staring at me. I smiled at him.
"Bakit? Umupo ka na roon. Nauuhaw lang ako," sabi ko at naglakad na papunta sa ref.
Nabitawan nya ako dahil roon. Huminga naman ako ng malalim at pinakalma ang sarili. My gosh naman, Amora. Wala naman silang ginagawa. Besides, you and Joshua are not together anymore so stop what you are feeling. It's not good if you let your jealousy eat you! Baka ikaw lang ang magmukhang masama!
Joshua followed me. I quietly put water in the glass. It's awkward, alright? Walang nagsasalita sa amin. Sobrang tahimik. Ang tanging naririnig lang namin ay yung nilulutong itlog ni Daniella. I drank quietly while Joshua were already by my side.
When I finished, I smiled at them. I looked at Joshua.
"Bakit? Upo ka na don!" Tawa ko.
"You're going to leave?" He asked.
Natawa ako roon. "Syempre hindi! Kaya nga ako pumunta rito dahil sayo."
Naubo ng bahagya si Daniella. Inabot ko agad sa kanya ang tubig na hindi ko naubos.
"Ayos ka lang?" Tanong ko.
Tinignan nya ako. Hindi maganda ang timpla ng mukha nya. She just shook her head and immediately averted her eyes. Tumango nalang ako at binaba ang tubig.
"Umupo ka na roon. Magluluto ka ba?" Sabi ko kay Joshua.
He shook his head. Tumango nalang ako. Nagtataka ako sa kinikilos nya. Hindi nya inaalis sa akin ang titig nya, para bang may inaabangan na reaksyon. Muntik na akong matawa kundi ko lang pinigilan. Binalewala ko nalang at lumapit ng kaunti kay Daniella.
"Ano yan? Itlog? Para sayo?" Sunod sunod kong tanong.
She's awkward, abviously. Kaya susubukan kong makipag usap sa kanya. I want us to get along and not always be this awkward. I want us to be friends. I just don't know if that's what she also wants.
Umiling si Daniella. "This is for Joshua," she looked at me, as if looking for my reaction.
"Oh," tumango tango ako at sinilip ang itlog.
Kumunot ang noo ko nang makitang scrambled egg iyon. I looked at Daniella who was still looking at me, as if she was really waiting for my reaction. I ignored her and looked at Joshua.
"Sayo to?" Tanong ko.
Dahan dahang tumango si Joshua. I saw him swallowed hard. "I can cook it myself but she insist it."
Kumunot ang noo ko sa sinabi nya pero mas inintindi ko ang itlog.
"Eh, bakit ganito? Hindi ba gusto mo ng hindi scrambled egg? Bakit hinayaan mo syang magluto ng scrambled egg?"
Hindi agad syang nakapag salita. Umawang ng bahagya ang labi nya. I looked at Daniella and saw her parted lips, obviously shocked by what I said. She then looked at Joshua.
"You like... normal egg?" She asked Joshua.
Normal egg?
Ako yung tumango. "Oo. Gusto nya yung ganon. Ayaw nya ng scrambled egg. Sinasabaw nya kasi yung dilaw sa kanin."
Her lips parted at what I said. Hindi ko alam kung gulat ba sya dahil ganon pala ang gustong itlog ni Joshua o gulat sya dahil sinasabi ko ang mga ito. But I ignored her reaction and just smiled.
"Sakto. Nagugutom ako. Pwedeng sa akin nalang yan? Baka kasi masayang lang. Siguradong hindi kakainin yan ni Joshua. Diba?" Humarap ako kay Joshua.
I saw the smile on his lips that immediately disappeared when I looked. He cleared his throat and nodded. I smiled even more and looked at Daniella again. Nakitaan ko na ngayon ng iritasyon ang mukha nya.
"Don't worry! Hindi ko sasayangin yan! Kakainin ko lahat!" Assure ko sa kanya.
"But it's for Joshua," Daniella said.
Magsasalita na sana ako nang magsalita si Joshua.
"I don't like scrambled egg. You can just give it to her. I will just cook another one. And thanks for cooking for me."
"Pero--"
"Ella," Joshua's voice suddenly change. His voice is now serious. Bahagya akong nagulat.
Napakurap kurap ako at nagpabalik balik ang tingin sa kanila.
Natahimik at yumuko si Daniella at tumingin sa akin. Natanaw ko naman ang umuusok na niluluto nya kaya agad kong nilapitan yon. Naging brown na ang itlog!
"Whaa! Nasunog! Pero ayos lang! Mas masarap yung ganito," ngumiti ako.
Hindi ko maintindihan kung bakit ganon ang tono ni Joshua kay Daniella. But I just ignored it because I was used to it. He has always been like that to Daniella since we were in high school. Nagkibit balikat nalang ako at nilagay na sa lalagyan ang itlog.
"Thank you! Kakainin ko talaga to, promise!" Sabi ko kay Daniella.
Hindi pa rin sya gumagalaw sa kinatatayuan nya. Halata na ang iritasyon sa mukha nya. Gusto kong makipag ayos pero sa ganitong itsura nya, mukhang hindi ko magagawa yon. Alam kong gusto nya pa rin si Joshua hanggang ngayon at nagkakaganito sya dahil nandito ako. Dapat sila lang dalawa ang nandito sa kusina pero dumating ako. Pero nagpaalam naman ako kay Joshua na pupunta ako rito!
"Ayos ka lang ba? Sorry. Ikaw naman kasi Joshua bakit hindi mo sinabi sa kanya na gusto mo yung hindi scrambled egg?" Sisi ko kay Joshua.
He looked at me. His eyes widened slightly but in the end he just laughed a little. Kumunot pa lalo ang noo ko dahil roon pero hindi ko na sya pinansin. Tumingin ako kay Daniella at bahagya syang nilapitan.
"Sorry," ulit ko.
Inangat nya ang ulo at huminga ng malalim. She looked at me, she didn't smile or anything. She just nodded.
"It's okay," at naglakad nalang sya basta palabas ng kusina.
Gusto ko syang pigilan pero halatang badtrip sya kaya wag nalang. I just sighed and looked at Joshua who was still smirking. He was approaching the table where I was standing.
"Halatang badtrip si Daniella. Bakit naman kasi hindi mo sinabi?" Sabi ko.
"Tinanggihan ko na sya kanina. She didn't want to stop so I just let her go."
"Kahit na! Dapat sinabi mo pa rin! Halatang na-offend sya!"
He sighed and sat down on the chair. "Can we stop talking about her? I'm hungry here."
Natigilan ako sa bigla nyang pagsusungit na naman. Nataranta ako.
"Akala ko ba magluluto ka? Ano? Ako nalang magluluto? Pwede kitang lutuan!" Sunod sunod kong sinabi.
Tinignan nya ako. Nasa tabi ko lang sya, nakaupo, habang ako nakatayo sa gilid nya. Kumabog ang puso ko.
"O... ikaw na?" Bawi ko.
"Ako na," he said and stood up.
Naging mabagal pa sa paningin ko ang ang pagtayo nya. Sobrang lumapit ang mukha nya sa akin nang tumayo sya, nakatingin sa mga mata ko at nakangisi pa! Hindi ko alam kung sinadya nya ba yon o talagang malapit lang ako sa kanya kaya naging ganon kalapit ang mukha nya. My heart pounded even more. Para akong mahihimatay sa kaba.
"Kumain ka na. Masakit pa ba ang ulo mo?" He asked.
Nagising ako sa katotohanan roon.
"Uh, oo! Hindi na masakit ang ulo ko!" Sa kaba ay iyon ang nasabi ko.
Agad agad akong umupo sa dapat kong upuan. Nagsimula naman na syang magluto. Tumikhim ako at ginalaw na ang pagkain. Pinagmasdan ko sya. Nakatalikod sya sa akin at kahit yata sa likod nya, nahuhulog ako. My gosh. Kung ano ano na naman ang naiisip ko.
I also realized that he was not asking me questions. Hindi nya manlang binuksan ang tungkol sa pag uusap ng kanya kanya naming pamilya kanina. Hindi ko alam kung hindi lang sya nakapag tanong dahil nandito si Daniella kanina at mamaya magtatanong rin sya o hindi na talaga sya magtatanong.
But whatever else his decision becomes, it's up to him. If he asks and he wants to know everything, I will tell him everything. At kung hindi naman sya magtanong, wala akong sasabihin.
It's really hard for me. Maisip ko palang ang nakaraan, nasasaktan na ako. Paano pa kaya kung ikwento ko sa kanya? I don't know if I can handle it. I'm weak in this, I always say that over and over again. This is really hard for me.
"Bukas nga pala... pupunta ang lahat sa kabilang isla. Sasama ka ba?" Tanong ko maya maya, para naman hindi kami matahimik ng ganito.
Papa said earlier that tomorrow, in the morning, after breakfast, we would take a boat and go to the other island. There are many other small islands next to this island and we are all going there. Excited ako, syempre.
Lumingon sa akin si Joshua pero agad ring binalik ang tingin sa niluluto. "Yes."
"Sabi na, eh! Ayaw mo nang mag isa, noh? Malungkot kasi."
Hindi sya sumagot, alam kong nairita na naman sya roon. I chuckled.
"Joke lang! Pero ang ganda siguro roon, noh? Excited na ako!"
Hindi na naman sya nagsalita. Suplado talaga nito.
"Hindi ko pa natatanong yung mga kaibigan ko kung sasama ba sila pero sigurado akong sasama ang mga yon! Iyon pa! Mga adik yon sa pagpipucture, eh!"
Hindi pa rin sya nagsalita. Sumibangot ako. He put the cooked egg on his plate and sat down at the table. He started eating. There's already rice on his plate, there's also bread.
"Hindi ka ba excited? Siguradong maganda roon!" Sabi ko.
"Yeah," sabi nya lang at kinagatan ang tinapay nya. Tumingin sya sa akin at ngumuya.
"Iyon lang? Hindi ka excited?"
"Excited."
"Tsh. Parang hindi naman! Bakit ganyan ang itsura mo?"
"Anong gusto mo? Magtatalon ako?" Sarkastiko nyang sinabi.
Sumibangot ako.
"Ang sungit na naman. Palagi ka bang may problema? Down na down ka na ba?"
"Tss," nagpatuloy sya sa pagkain.
Ngumiti ako. "Ang sinasabi ko lang naman, wag kang masyadong suplado. Walang magkakagustong babae nyan sayo, sige ka."
Natigil sya at tumingin sa akin.
Tumikhim naman ako at binaba ang tingin sa pagkain ko. "Pero syempre... hindi ako," uminit ang pisngi ko.
Umangat ang gilid ng labi nya. "Where do you get the courage to say such words?"
"W-Wala! Bakit? Masama ba?" Nag angat ako ng tingin sa kanya.
Napailing sya, nandoon pa rin ang ngisi. "You're not shy?"
"H-Hindi, ah!"
"Why are you blushing, then?"
Napahawak ako sa pisngi ko roon. "Hoy! Hindi, ah! Naiinitan lang ako!"
"Naiinitan?" He teased.
Nanlaki ang mga mata ko. "A-Anong... hindi, ah!"
"Kasasabi mo lang."
"P-Pero hindi yung iniisip mo!"
"Ano bang iniisip ko?"
"Y-Yung..." hindi ko natuloy.
He chuckled.
Pinanlakihan ko sya ng mata. "Hindi ka na suplado, ah? Hindi na masungit? Nagbago na agad? Bakit? Gusto mo na rin ba ako? Ha?" Sabi ko para maisalba ang sarili sa kahihiyan.
"Tss," sya naman ngayon ang nagbaba ng tingin sa pagkain nya at nagsuplado ulit.
I chuckled. Medyo nawala ang kaba ko roon.
"Yiee! Hindi na sya masungit! Gusto na nya ako!" Tukso ko.
"Tss. Stop it."
"Sus! Umamin ka na kasi! Hindi ko naman ipagsasabi!"
Kunot noo nya akong tinignan ngunit nakikita ko ang pag angat ng labi nya, pinipilit nyang magseryoso.
"Where do you get the courage to say those things?"
"Bakit gusto mong malaman? Para magkaroon ka na rin ng lakas ng loob umamin sa akin?"
"Tsk," umiling sya at nagpatuloy sa pagkain.
Humalakhak ako. "Handa naman akong makinig. Hindi kita itu-turn down."
"Tss. Just eat."
Humalakhak ako lalo. "Ayaw mo? Bahala ka. Baka maunahan ka ng iba."
"Tsk," matalim nya akong tinignan. "Kumain ka nalang."
"Eto na! Eto na! Titigil na! Ang bilis naman magsuplado," mabilis akong kumain.
Pero hindi pa rin ako tumigil sa pagdaldal sa kanya. Bumalik na naman sya pagsusuplado. Nagsisi tuloy ako kung bakit sinabi ko pa yon. Pero kung hindi ko yon sinabi, kahihiyan ang aabutin ko! Kaya ayos na rin ito. Natutuwa naman akong suplado sya.
I was lying in bed when I thought about what we had talked about earlier. We spent a lot of time in the kitchen. We finished eating but we didn't leave immediately. Nag usap pa kami. Hindi kasi ako tumitigil sa pagdaldal. Hindi naman sya mukhang naiinip o naiinis kaya nagpatuloy ako. Hanggang sa mag gabi na talaga at hanapin na ako ni Papa. At sa halos dalawang oras namin roon, hindi sya nagtanong ng kahit anong tungkol sa pinag usapan namin kanina.
I wondered why. I don't want him to ask and I'm thankful because he didn't ask. Pero nagtataka ako. Why didn't he ask? He obviously wanted to know what Mr. Antonio Salvador had said earlier but he didn't ask me.
Nakalimutan nya ba? Nawala ba sa isip nya? Sa sobrang daldal ko ba, hindi na sya nakasingit? Ganon ba? Isa ba dyan ang dahilan? Siguro?
I sighed. Baka nga nakalimutan nya lang. O posibleng sa sobrang daldal ko kaya hindi na sya nakasingit pa. Lahat posible. I just nodded and thought that maybe he will ask tomorrow.
Pero kahit ganon, nagtext pa rin ako sa kanya. Takot ako, okay? Paulit ulit ko nang sinasabi yan. Pero sa oras na magtanong sya tungkol roon, handa akong sabihin sa kanya. As Mama said, I will not lose my fear if I don't face that fear I have. Pero sa ngayon, hindi ko haharapin iyon. Hihintayin kong si Joshua ang magtanong at doon ko palang sasabihin sa kanya.
Amora:
Hi! Sorry kanina. Sobrang daldal ko. Haha. Inaantok ka na ba?
Joshua:
No.
Amora:
Usap pa tayo! Hehe.
Joshua:
Tss.
I chuckled. Tss. Tss. Para syang ahas. Pero ang gwapo nya roon. My gosh. Lahat nalang gusto ko sayo, Joshua! Nakakainis ka!
Nag usap nga kami nung gabing yon. Nang magpaalam kami sa isa't isa ay sobrang saya ko na namang natulog. Ilang sandali pa akong tumitig sa kisame bago tumihaya ng higa at niyakap ang unan. Ngumiti ako at pumikit. Pagkapikit, mukha ni Joshua ang nakita ko. Kahit dito, napaka seryoso nya.
Malungkot akong ngumiti.
I like his seriousness. I always love seeing his seriousness. But I also want to see his smile. I want to see the smile in his eyes again. I want so bad to see that again.
I sighed heavily.
Sana... makita ko ulit yon.