မနက္ ကိုႏိုးထဖို႔အားအင္ေတြအေတာ္ကုန္ခမ္းေနမိသည္။
တစ္ညလံုးေသာက္ထားတဲ့အ႐ွိန္နဲ႔ မူးေနတဲ့ေခါင္းေၾကာင့္
ေမာင္ မထႏိုင္ပဲေခြေနမိေတာ့သည္။
အကို....... ေမာင္ ကို႐ွင္းျပခြင့္ေလးေတာင္မေပးခဲ့ဘူးေနာ္
ဘယ္လို.....အခုလို ဘယ္လို႔လုပ္ရတာလဲ
ေမာင္တြက္ထည့္မစဥ္းစားခဲ့ဘူးလား
ေမးခ်င္တယ္ အကိုသာျပန္ေျဖေပးမယ္ဆိုရင္ေပါ့......။
အမူးေျပေအာင္ အနားမွာ႐ွိတဲ့လက္က်န္ပုလင္းကိုေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္သည္။
ဒီေန႔ တနဂၤေႏြ ေန႔မို႔ေမာင္ ေဆးရံုးမသြားရေခ်။
ေဇာ္ထက္နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ခ်ိန္းထားတာ႐ွိေသးသည္မို႔ မ်က္ႏွာသစ္ကာ
အနည္းငယ္ျပင္ဆင္ထားေတာ့သည္။
ေဇာ္ထက္ဘယ္ခ်ိန္လာမည္ ကိုမသိေသာေၾကာင့္
ေမာင့္ ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာလူသားရဲ႕လက္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ရင္ျဖင့္သာ
ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနေတာ့သည္။
မြန္းမလဲြခင္းအခ်ိန္မွာ ျမည္လာတဲ့အိမ္အခ်က္ေပးသံေလးေၾကာင့္
အျမန္ျခံထဲေျပးဆင္းၿပီးေမ်ွာ္လင့္တႀကီးတံခါးသြားေျပးဖြင့္မိသည္။
"ဟယ္....ေမာင္ "
"ျမန္လွႀကီလား....ဘာလဲစိတ္ေျပာင္းသြားလို႔လား"
မေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ့ဧည့္သည္ျဖစ္သလို မဖိတ္ေခၚထားေသာဧည့္သည္သစၥာပင္။
လက္ထဲမွာ စကၠဴဗံုးတစ္ခုကိုကိုင္ထားၿပီး အရင္တုန္းကထက္
ပိုေခတ္မွီေတာက္ပတဲ့ အဝတ္အစားတို႔နဲ႔...။
"နင္ျပန္ေတာ့.....ငါနင့္ကိုလာဖြင့္ေပးထားမဟုတ္ဘူး"
ေမာင္တံခါးျပန္ပိတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေလသည္။
"မရဘူးေမာင္ ငါဒီေန႔နင့္အိမ္ထဲဝင္မွရမယ္"
"ေနၿပီး ငါေပးတဲ့လက္ေဆာင္ကိုလည္းနင္ယူရမယ္"
"ငါဒါေနာက္ဆံုးေျပာမယ္သစၥာ"
"ငါကေလနင္ဖန္ဆင္းထားတဲ့အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္မဟုတ္သလို
နင္ေရးခ်ယ္ပံုသြင္းထားတဲ့ျပဇာတ္မွာကေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္လည္းဟုတ္ဘူး"
"နင္အဲ့တာျမဲျမဲမွတ္တာပါ"
ေမာင့္ရဲ႕စကားတိုင္းဟာသစၥာတြက္ အနာေပၚဒုတ္က်သလို
အထိနာလို႔ သစၥာ အသားေတြပါတုန္တာ လက္ကိုတင္းေနေအာင္ဆုပ္ထားေလသည္။
ေမာင္ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ဖို႔ ႀကိဳစားကာ သစၥာကိုေၾကာခိုင္းလိုက္သည္။
"ေမာင္....နင္မသြားရဘူး"
လက္ထဲကစကၠဴဗုံးေလးကိုျပစ္ခ်ကာ
ေမာင္ရဲ႕လက္ကိုသစၥာ လွမ္းဆဲြထားေလသည္။
"မသြားရဘူး ငါဘဝထဲကေနေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထြက္မသြားပါနဲ႔ေတာ့"
"ေမာင္ ကိုမေတြ႔ရရင္ ေမာင့္ အသံေဘးမၾကားရရင္"
"သစၥာ ေသသြားႏုိင္လို႔ပါေမာင္ရယ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထြက္မသြားပါနဲ႔ေနာ္"
"သစၥာ ေတာင္းပန္တယ္ေလေနာ္"
"ေနၿပီး ေမာင္မႀကိဳက္တာလည္းဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္ ေမာင္ေနာ္"
"ေမာင္ မသြားပါနဲ႔ေနာ္"
သစၥာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ငိုကာ
ေမာင့္လက္ေလးကိုအလြတ္တန္းဖမ္းဆဲြထားေလသည္။
သစၥာ ငိုျပေနလည္း ေမာင္ သစၥာကိုအနည္းေလးေတာင္မသနားေပ။
"ဒီမွာ သစၥာ ငါကနင့္စီကထြက္သြားခဲ့တာမဟုတ္ဘူး"
"နင္ကိုတိုင္တြန္းထုတ္ခဲ့တာ ငါဘယ္ေတာ့မွျပန္လားေတာ့မဲ့လူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးသစၥာ"
ေမာင္ မသြားပါနဲ႔ သစၥာေသရလိုက္မယ္
အဲ့လိုစကားေတြလည္းမေျပာပါနဲ႔ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးကထြက္သမ်ွစကားလံုးတိုင္းက
သစၥာဘဝႀကီးလိုမို႔ အခုလိုစကားေတြမေျပာပါနဲ႔လားေမာင္...။
သစၥာ႐ႈိက္ႀကီးတငယ္ကိုငိုေနေတာ့သည္။ သိ့ုေသာ္ ဆဲြထားတဲ့ေမာင့္လက္ကို
နည္းနည္းေလးေတာင္ မလြတ္ေပ။
"လႊတ္ေတာ့သစၥာ ငါလက္ကိုအခုလႊတ္ေတာ့"
"နင္လိုလူမ်ိဳးရဲ႕အသားေတြနဲ႔ထိေတြရတာ ငါရြ႔ံလြန္းလို႔ပါ"
ေမာင္ အတင္း႐ုန္းကာသစၥာရဲလက္ကိုဖယ္ေနေတာ့သည္။
သစၥာဖမ္းဆဲြထားတဲ့လက္ေတြမွာအေတာ္ေလးခိုင္ေနေတာ့သည္။
"ေတာက္.....သစၥာ...."
က်ယ္ေလာက္တဲ့ေတာက္ခတ္သံတစ္ခုနဲ႔ဝင္လာတဲ့ ေဇာ္ထက္ပင္။
သစၥာဖမ္းဆဲြထားတဲ့လက္ေတြကို ေဇာ္ထက္ကိုယ္တိုင္ဝင္ကာ
ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ေလသည္။
"နင္အ႐ွက္မ႐ွိဘူးလားသစၥာ ဟမ္း....."
"ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာေတာင္နင္အခုလို႔ေမာင့္ကိုေနာက္ယွက္ေနတာေကာင္းရဲ႕လား"
ေဇာ္ထက္ သစၥာကိုလက္ညိဳးထိုးကား ေျပာသည္။
"ဟား.....သူရဲေကာင္းႀကီး ကိုသန္႔ေဇာ္ထက္ "
"ဘယ္လိုလဲ အခုမွသိလို႔လာ ၿပီးေစ်းလာခင္းတာလားေျပာ"
"ဒါမွမဟုတ္ အက်န္လာေကာက္တာလား"
"ဟ...ဟား....ဟား...."
သစၥာ ေျခာက္ကပ္ကပ္အသံျဖင့္ရယ္ေလသည္။
မ်က္ဝန္းထက္မ်က္ရည္ေတြအျပည့္နဲ႔ ငိုေနတဲ့သစၥာ
အခုသူမဟုတ္သလို အေျပာင္းအလဲျမန္လြန္းသည္။
"ေတာက္!!! သစၥာ..... နင္ေတာ္ေတာ္အ႐ွက္မ႐ွိတာပဲ"
"ေတာ္ပါေတာ့ကြာ....ၿပီးတာေတြအတြက္ရန္မျဖစ္ၾကပါနဲေတာ့"
ေမာင္ ၾကားထဲကေန ဝင္တားေလသည္။
သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္လံုးမာန္မေလ်ာ့ေသးေခ်။
"ဘယ္သူအရင္စတာလဲ ဆိုတာေမာင္ျမင္တယ္မဟုတ္လား"
"ေယာက်ာ္းသားႀကီးျဖစ္ၿပီး မိန္းမလိုမိန္းမရရန္ေတြ႔ေနတာေလ"
ေဇာ္ထက္ ကိုသစၥာေစာင္းေျပာေလသည္။
"ဟုတ္တယ္ေျပာတယ္ ဒါပင္မဲ့ ငါနင့္ကိုေအာက္တန္းက်တဲ့အလုပ္ေတြမလုပ္ဘူး"
"နင္ကမွေလ...."
"ေတာ္ပါေတာ့ ေတာ္ၾကပါေတာ့လို႔ငါေျပာေနတယ္ေလ"
"ေဇာ္ထက္ ငါေနာက္မွဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ မင္းအခုျပန္ေတာ့"
"သစၥာ ငါ့အိမ္ေ႐ွ႕က ဇရပ္မဟုတ္ဘူးနင္သိဖို႔ေျပာတာ"
"နင္လည္းငါ့ေ႐ွ႕ကထြက္သြားေတာ့"
ေမာင္အသံမာမာနဲ႔ ေျပာကာတံခါးကိုအတင္းဆဲြပိတ္ကာအိမ္ထဲကိုသာဝင္လာေတာ့သည္။
ေမာင္ တြက္အရမ္းစိတ္ျပတ္ေစသလို အရင္အတိတ္ေတြက
ျပန္အမွတ္ရေစတာမ်ိဳးေတြ ေမာင္မလိုခ်င္...။
ေမာင္ ရဲ႕ ဝမ္းနည္းမႈေတြေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ အကုန္ဖြင့္ခ်တတ္တဲ့
အခန္းေလး႐ွိပဲေျပးဝင္ခဲ့မိေလသည္။
"အကို သိလား ေမာင္....ေမာင္ ကိုနားလည္ေပးႏိုင္မဲ့သူမ႐ွိေတာ့ဘူးလား"
"အခုလိုဆိုးရြားတဲ့ အတိတ္ေတြ...႐ွိေနခဲ့တာေတာင္"
"သူတို႔ကဘာလို႔ လက္မေလ်ာ့ႏိုင္ၾကေသးတာလဲ"
"ေမာင္ အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီး ေမာင္လည္း အကိုလိုေမွးစက္အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်င္လာၿပီး"
"အကိုေနာက္ ေမာင္ လိုက္လာရေတာ့မလားဟင္"
"ဒါမွမဟုတ္ အကို ေမာင္စီျပန္လာေပးႏိုင္မလား"
"ေမာင္...ေမာင္ကေလ အကိုကို ေနဝင္တိုင္း ေစာင့္ေနမိတယ္ အကိုသိႏိုင္မလား..."
ငိုခ်လိုက္မိျပန္သည္ အလင္ေတြမ႐ွိတဲ့အခန္းေလးထဲ
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းက်ဥ္ေလးကို လွပေအာင္
ေဆးခ်ယ္ထားတဲ့ နံရံေတြအေဖာ္ျပဳရင္ ႀကိပ္ငိုလိုက္ေတာ့သည္။
လူတစ္ေယာက္ငိုေနတယ္ ဘယ္သူလဲ
ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ ေနၿပီး ငါ....ငါကဘယ္သူလဲ....။
..................................
အခ်ိန္ေတြကအကုန္ျမန္တယ္ပဲေျပာကမလား
ေမာင္ ကပဲျမန္ေစခ်င္လို႔ျမန္ေနတာလား ေတြးဖို႔အေတာ္ခက္ခဲေလသည္။
"ေဟ်ာင့္ ေမာင္ မနက္ျဖန္ မင္းအိမ္ကလာမွာလား"
"မသိေသးပါဘူးကြာ"
"ျဖစ္သလိုပဲ "
"အဲ့လိုဆို မင္းငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ "
"အိမ္ကလူေတြလာေတာ့လည္း လိုက္သြားေပါ့"
"မင္းနဲ႔လိုက္တာဟုတ္ပါၿပီး မင္းကဘယ္သြားမွာမို႔လဲ"
"ဘိန္းသြား႐ွဴမွာတို႔ အရက္သြားေသာက္မွာတို႔ဆိုငါမလိုက္ဘူးေနာ္"
"မလိုက္လို႔မရဘူး မင္း မလိုက္ရင္ငါကဖမ္းေခၚသြားမွာ"
"လုပ္ၾကည့္ေလ..."
မနက္ျဖန္ လကုန္ရက္ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းမွတစ္လတစ္ရက္အျပင္ေပးထြက္တဲ့
ရက္မို႔ ေမာင္နဲ႔ေဇာ္ထက္အိပ္ယာမဝင္ခင္တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးေနေတာ့သည္။
ေမာင္တြက္ ေသခ်ာတာေတာ့ ေဇာ္ထက္ နဲ႔လိုက္သြားရမယ္ဆိုတာပင္။
ဦးမင္းဟိန္း ကအလုပ္မ်ားတဲ့လူျဖစ္လို႔ဖုန္းမဆက္သလို
ေမာင္ကလည္းေက်ာင္းေရာက္ထဲကအေဖ စီးဖုန္းတစ္ခါမွမဆက္..။
ပိတ္ရက္႐ွိသည္ကိုေတာင္မသိရလိုလာမည္မဟုတ္။
......ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ ၈ နာရီ ၃၀ မီနစ္ခန္႔....
"ေမာင့္အိမ္ကမလားဘူးမဟုတ္လား"
"သစၥာ နဲ႔လိုက္ခဲ့ေလေနာ္"
"ေမာင့္ ကို ေဇာ္ထက္ ေခၚထားေသးတယ္ "
အေဆာင္ေ႐ွ႕မွာ ရပ္ကာေမာင္ နဲ႔သစၥာ စကားေျပာျဖစ္ၾကေလသည္။
"သစၥာ နဲ႔မလိုက္ဘူးလား ေမာင္ကလည္း"
"စကားေတာင္မေျပာျဖစ္ေတာ့တာကို တစ္ေန႔ေလးပဲဟာေနာ္"
"ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ပါေနာ္..... ေနာ္လို႔... "
သစၥာ ေမာင့္လက္ေမာင္ကိုဆဲြကာ ကေလးလိုခြၽဲေနေတာ့သည္။
"ေဇာ္ထက္ လာရင္ေျပာၾကည့္တာေပါ့"
"လာပါၿပီဗ်ာ ဘာေျပာမွာလဲ မိန္းမေျပာ"
အေနာက္ကေန ေဇာ္ထက္ေရာက္လာၿပီး
သစၥာနဲ႔ေမာင့္ၾကား ကိုအတင္းတို႔ဝင္ကာ ေမာင့္ကိုဖက္ထားလိုက္သည္။
"မသာေကာင္ နင္ကဘယ္ကေပၚလာတာလဲ"
"ဟိုနားကေနလမ္းေလ်ွာက္လာတာေလ နင္မေတြ႔ဘူးလား"
ေမာင္ဘာမွဝင္မေျပာပဲၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာေနလိုက္ေတာ့သည္။
"နင္ ဟာနင္ဘယ္နားကလာလာ ေမာင္ ကငါနဲ႔လိုက္မွာ"
ေဇာ္ထက္ ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးကာသစၥာေျပာေလသည္။
ထိုေနာက္ ေမာင့္ဘက္ကိုလွည့္ကာ
"ဟုတ္မဟုတ္လားေမာင္ "
"ေမာင္ ကသစၥာ နဲ႔တူတူလိုက္မယ္ဆိုတာ.ေျပာလိုက္ေလေနာ္"
"ဘာမွမေျပာဘူး ေလ်ွာက္ေျပာေနတယ္မ႐ူးမ"
"ေမာင္ ကိုငါကညထဲကေျပာထားၿပီးသာ ေမာင္ကငါနဲ႔လိုက္မွာ"
"ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ေမာင္ ေျပာလိုက္"
သစၥာ နဲ႔ ေဇာ္ထက္ ေၾကာင့္ေမာင္ဘာကိုေရြးမလဲမေရြးခတ္ေနေတာ့သည္။
သစၥာ နဲ႔လည္းစကားမေျပာျဖစ္တာၾကာေနၿပီသလို
ေဇာ္ထက္လည္း ညထဲကႀကိဳေတာင္ေျပာထားေသးသည္။
"ခဏေနၾကပါဦး ရန္မျဖစ္ၾကပါနဲ႔ေတာ့"
"ညီတူညီမ်ွျဖစ္ေအာင္ ငါလုပ္ေပးပါ့မယ္"
"ေမာင္က သစၥာ ေနာက္လည္းမလိုက္ဘူး"
"ေဇာ္ထက္ေနာက္လည္းမလိုက္ဘူး"
"ဟမ္...."
"မရဘူးေနာ္အဲ့လိုလုပ္လို႔"
ႏွစ္ေယာက္လိုအံျသသြားေလသည္။
"သစၥာ ေရာ ေဇာ္ထက္ ေရာ ကေမာင့္ေနာက္ကိုလိုက္မယ္"
"ဘယ္လိုလဲ ဟုတ္ၿပီလား"
"ေမာင္ ငါနင့္သူငယ္ခ်င္အေကာင္မ်က္ႏွာၾကည့္မရဘူးေနာ္"
"ေအာင္မွာ.... အ႐ူးမကမ်ား နင့္ကိုဘယ္သူကၾကည့္ခိုင္းေနလို႔လဲ"
"ၾကည့္မရမၾကည့္နဲ႔ေပါ့"
ေမာင္ ေျပာေနတဲ့ၾကားကေန ႏွစ္ေယာက္သားရန္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
မတည့္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေ႐ွ႕ဆက္ဖို႔ ေမာင့္အတြက္ေတာ့ရင္ေလးစရာပင္။
"Stop. ...Stop.... ႐ွဴး...႐ွဴး...သြားၾက"
"ေတာ္ၾကေတာ့"
ေမာင္ ေခြးေလးေတြေမာင္းထုတ္သလိုႏွစ္ေယာက္သားရန္ျဖစ္ေနတာကို
ေမာင္းထုတ္ေတာ့မွတိတ္သြားေတာ့သည္။
"သစၥာအေဖ ကအခုမေရာက္ေသးဘူးဆိုေတာ့
အခု ေဇာ္ထက္အိမ္က ကားနဲ႔ ႐ုပ္႐ွင္သြားၾကည့္မယ္"
"မုန္႔စားမယ္ ဝယ္စရာ႐ွိတာနည္းနည္းဝယ္မယ္"
"ညေနေလာက္ၾကရင္ သစၥာ ကအေဖနဲ႔ျပန္သြား "
"ေမာင္ ကေဇာ္ထက္နဲ႔တူတူလိုက္အိပ္မယ္"
"ေဟး......ဒါမွေပါ့ကြ"
ေဇာ္ထက္ ကေတာ့ညလိုက္အိပ္မယ္ဆိုေသာေၾကာင့္ေပ်ာ္ေနေတာ့သည္။
"ေမာင္ ကလည္းငါနဲ႔မအိပ္ဘူးလား"
"သစၥာ ရဲ႕အေဖနဲ႔ေအးေဆးေနေအာင္ေမာင္မလိုက္တာပါ"
"ေနၿပီး ေမာင္ကေယာက်္ားေလးဆိုေတာ့ သစၥာ တို႔အေနခတ္မယ္"
"ေဇာ္ထက္ကေယာက်ာ္းေလးဆိုေတာ့ဘာကိစၥမ႐ွိဘူးေလေနာ္"
"ဟြန္႔...."
"ဟိုမွာ ကားလာၿပီး တက္...သြားမယ္"
ေဇာ္ထက္ကေတာ့
မေက်နပ္တဲ့သစၥာ ကေတာ့ ႏႈတ္ေထာ္ေထာ္နဲ႔ပဲ ကားေပၚတက္ရေလေတာ့သည္။
တလမ္းလံုး ရန္ျဖစ္လို႔မၿပီးႏိုင္သလို
ျပန္တဲ့အထိလည္း ရန္ျဖစ္လို႔မျပတ္ေသးေပ။
"ဟဲ့ ေမာင္ အဲ့ေကာင္နဲ႔ေဝးေဝး ေနေနာ္"
"နင္လိုေဂါက္ေၾကာင္မ မဟုတ္ဘူး "
"ေမာင္...မင္း အဲ့အ႐ူးမနဲ႔ေဝးေဝးေနၾကားလား"
"ဟာ...မေတာ္ႏုိင္ေသးဘူးလား"
"တစ္ေန႔လံုးလည္းနားကိုညည္းေနတာပဲ"
"ကိုက္မေနၾကပါနဲ႔ေတာ့"
သည္းမခဲတဲ့ေမာင္ၾကားထဲကေနဝင္ေျဖ႐ွင္းရျပန္ေတာ့သည္။
"ဦးေလး ကြၽန္ေတာ္ တို႔သြားခြင့္ျပဳပါအံုး"
ကားေပၚက သစၥာအေဖေမာင္လွမ္းႏႈတ္ဆက္ေလသည္။
သစၥာအေဖကေတာ့ ျပန္ျပံဳးျပပါေခါင္းညိမ့္ျပသည္။
"သြားေတာ့မယ္ေနာ္သစၥာ "
"နင့္အေဖေစာင့္ေနတယ္ သြားကားေပၚတတ္ေတာ့"
ေမာင္ ေျပာရင္ဆိုရင္ သစၥာ လည္းကားေပၚတက္ကာထြက္သြားေတာ့သည္။
"ေဟ်ာင့္ မင္းအိမ္ကကားေရာ"
"ျပန္လြတ္လိုက္ၿပီေလ"
"ဟမ္း မင္းနဲ႔ငါဘယ္လိုျပန္မွာလဲ"
"လမ္းေလ်ွာက္ျပန္မွာေပါ့ တည္းမဲ့ေနတာကို"
ေမာင္ ကို ေဇာ္ထက္ ႐ုပ္တည္ႀကီးတဲ့ေနာက္ေနေတာ့သည္။
"ငါသစၥာေနာက္ပဲလိုက္ေတာ့မယ္ ေတာ္ၿပီ"
"ဟား....ေနာက္တာပါကြာ "
"ဟိုမွာ ဆိုင္ကယ္ နဲ႔သြားမွာ"
"အဲ့လိုလုပ္စမ္းပါ"
ညေနေစာင္းေလးမို႔ လမ္းေပၚမွာေတာ့အလုပ္ျပန္တဲ့လူေတြ႐ႈပ္ေနေတာ့သည္။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေမာင္မေပ်ာ္ေပ။
တစ္ခုခုကိုေထာင္တေနသလို တမ္းတေနသလိုျဖစ္ေနမိသည္။
ေဇာ္ထက္ ေမာင္းတဲ့ေနာက္ကိုပဲဘာမွမေျပာပဲလိုက္သြားေတာ့သည္။
ေမာင္းရင္းနဲ ႔ ေဇာ္ထက္ ေမာင္းလာတဲ့ဆိုင္ကယ္ေလးက
ျခံေလးတစ္ခုေ႐ွ႕ မွာရပ္သြားေလသည္။
"ဒီအိမ္လား"
"ေအး...လာပါျမန္ျမန္ "
"ေနမဝင္ခင္ေလး"
ေလာေလာနဲ႔ ျခံထဲဝင္သြားေတာ့သည္။
အျပင္ပိုင္းကၾကည့္ေတာ့သာ အိမ္ကအပင္ေတြေၾကာင့္မို႔
ေသးတယ္ထင္ရေသာ္လည္း အထဲေရာက္ေတာ့ မေသးေခ်။
"အကိုေလး အလည္လာတာလား"
အိမ္ထဲဝင္တာနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကတန္းႏႈတ္ဆက္ေတာ့သည္။
"မဟုတ္ဘူး ေယာက်ာ္းခိုးလာတာ"
"ေဟ်ာင့္....မင္းေခြးစကားေျပာျပန္ၿပီ"
ေဇာ္ထက္ေနာက္ၿပီေျပာတာကို ေမာင္ၾကားမင္းဆဲေတာ့သည္။
"ဟီး မင္းကလည္းကြာ ေနာက္တာပါ"
"ေဒၚႀကီး ကိုေနာက္မွာေျပာျပမယ္"
"အခုေတာ့ေနမဝင္ခင္ေလး အေပၚအရင္တက္ေတာ့မယ္"
ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ေဇာ္ထက္ေနာက္ပဲလိုက္သြားေတာ့သည္။
အိမ္ကႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္ၿပီးအေပၚမွာ အမိုးအေသးေလးနဲ႔ေရကူးကန္ေလ႐ွိေသးသည္။
"ကဲ..ဒန္....ဒန္႔.....ဒန္...."
"ဘယ္လိုလဲ လွလား"
"ဟိုမွာ ေတြ႔လာဝင္ေနတဲ့ ေနႀကီး"
ျခံကေတာအဳပ္ၾကားေလးမွာ႐ွိၿပီး ဝင္ေတာ့မဲ့ေနမင္းႀကီးက
ပတ္ဝန္းက်င္ မွာဝန္းရံထားတဲ့လယ္ကြတ္ေတြထဲဝင္သြားေတာ့မလိုခံစားရသည္။
ေမာင္ ကေတာ့ေနဝင္တာကိုေတြ႔ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို
သတိတန္းရလိုက္ေလသည္။
"ေမာင္.... ဘယ္လုိလဲႀကိဳက္လား"
"အင္း ....ေက်းဇူးပါကြာ"
ေဇာ္ထက္အံျသ သြားသည္။ ေမာင္စီကေက်းဇူးဆိုေသာစကားေၾကာင့္ပင္။
"ရပါတယ္ကြာ"
"မင္းကေနဝင္ခ်ိန္ၾကည့္ရတာႀကိဳက္လို႔လားတကူးတကလာတာ"
"မဟုတ္ဘူး ငါ့အေမေျပာျပဖူးတာတစ္ခု႐ွိတယ္"
"ေနဝင္ခ်ိန္ ဆိုတာတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလြမ္းကတဲ့အခ်ိန္တဲ့"
"အဲ့လိုလြမ္းရတဲ့ခ်ိန္ကို တူတူၾကည့္ဖူးတဲ့လူေတြက
ေနာက္တစ္ခါ သူတို႔မပါပဲေနဝင္ခ်ိန္ၾကည္ရင္
အရင္ကတူတူၾကည့္ဖူးတဲ့လူေတြကိုအျမဲသတိတရ႐ွိေနတက္တယ္တဲ့"
"ေျပာခ်င္တာကြာ မင္းနဲ႔ငါအခုတူတူၾကည့္ေနခဲ့ၿပီး"
"ေနာင္ ေဝးသြားၿပီး မင္းေနဝင္ခ်ိန္ၾကည့္ရင္ မင္းငါ့ကိုသတိရေနေတာ့မွာလို႔ေျပာခ်င္တာ"
"မင္းေတာ့ယံုမလားေတာ့မသိဘူး"
ေဇာ္ထက္ စကားေၾကာင့္ေမာင္ေတြးေနမိသည္။
ေနဝင္ခ်ိန္ကိုျမင္လိုက္တါနဲ့ အရင္ အကိုနဲ႔ အတူ႐ွိခဲ့တဲ့ေနဝင္ခ်ိန္ေလးေတြ
ျပံဳးခဲ့တဲ့အျပံဳးေတြးျပန္ေတြးၿပီးလြမ္းေနမိသည္။
ေဇာ္ထက္ စကားကိုေမာင္အျပည့္ယံုၾကည္သြားေတာ့သည္။
"ယံုတယ္ ငါအခုေတာင္လြမ္းေနရၿပီးေလ"
ေမာင္သက္ျပင္းအ႐ွည္ႀကီးဆဲြခ်ကာ ဝင္သြားတဲ့ေနမင္းျကီးကို
မ်က္ေတာင္မခတ္ပဲၾကည့္ေနေတာ့သည္။
.................
Upတာမမွန္လို့ပိုေရးေပးထားတယ္
အရင္လိုမအားေတာ့လို႔ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါေနာ္
အမွားပါရင္သည္းခံေပးပါ
က်န္မာေရးဂ႐ုစိုက္ၾကပါသဲတို႔ေရ
.........NIKO🌸.........
Unicode
မနက် ကိုနိုးထဖို့အားအင်တွေအတော်ကုန်ခမ်းနေမိသည်။
တစ်ညလုံးသောက်ထားတဲ့အရှိန်နဲ့ မူးနေတဲ့ခေါင်းကြောင့်
မောင် မထနိုင်ပဲခွေနေမိတော့သည်။
အကို....... မောင် ကိုရှင်းပြခွင့်လေးတောင်မပေးခဲ့ဘူးနော်
ဘယ္လို.....အခုလို ဘယ်လို့လုပ်ရတာလဲ
မောင်တွက်ထည့်မစဉ်းစားခဲ့ဘူးလား
မေးချင်တယ် အကိုသာပြန်ဖြေပေးမယ်ဆိုရင်ပေါ့......။
အမူးပြေအောင် အနားမှာရှိတဲ့လက်ကျန်ပုလင်းကိုမော့သောက်ချလိုက်သည်။
ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေ နေ့မို့မောင် ဆေးရုံးမသွားရချေ။
ဇော်ထက်နဲ့ တွေ့ဖို့ချိန်းထားတာရှိသေးသည်မို့ မျက်နှာသစ်ကာ
အနည်းငယ်ပြင်ဆင်ထားတော့သည်။
ဇော်ထက်ဘယ်ချိန်လာမည် ကိုမသိသောကြောင့်
မောင့် ရဲ့ချစ်လှစွာသောလူသားရဲ့လက်လေးကို ဆုပ်ကိုင်ရင်ဖြင့်သာ
စောင့်မျှော်နေတော့သည်။
မွန်းမလွဲခင်းအချိန်မှာ မြည်လာတဲ့အိမ်အချက်ပေးသံလေးကြောင့်
အမြန်ခြံထဲပြေးဆင်းပြီးမျှော်လင့်တကြီးတံခါးသွားပြေးဖွင့်မိသည်။
"ဟယ်....မောင် "
"မြန်လှကြီလား....ဘာလဲစိတ်ပြောင်းသွားလို့လား"
မမျှော်လင့်ထားတဲ့ဧည့်သည်ဖြစ်သလို မဖိတ်ခေါ်ထားသောဧည့်သည်သစ္စာပင်။
လက်ထဲမှာ စက္ကူဗုံးတစ်ခုကိုကိုင်ထားပြီး အရင်တုန်းကထက်
ပိုခေတ်မှီတောက်ပတဲ့ အဝတ်အစားတို့နဲ့...။
"နင်ပြန်တော့.....ငါနင့်ကိုလာဖွင့်ပေးထားမဟုတ်ဘူး"
မောင်တံခါးပြန်ပိတ်ဖို့ကြိုးစားလေသည်။
"မရဘူးမောင် ငါဒီနေ့နင့်အိမ်ထဲဝင်မှရမယ်"
"နေပြီး ငါပေးတဲ့လက်ဆောင်ကိုလည်းနင်ယူရမယ်"
"ငါဒါနောက်ဆုံးပြောမယ်သစ္စာ"
"ငါကလေနင်ဖန်ဆင်းထားတဲ့အရုပ်တစ်ရုပ်မဟုတ်သလို
နင်ရေးချယ်ပုံသွင်းထားတဲ့ပြဇာတ်မှာကနေတဲ့ ဇာတ်ကောင်လည်းဟုတ်ဘူး"
"နင်အဲ့တာမြဲမြဲမှတ်တာပါ"
မောင့်ရဲ့စကားတိုင်းဟာသစ္စာတွက် အနာပေါ်ဒုတ်ကျသလို
အထိနာလို့ သစ္စာ အသားတွေပါတုန်တာ လက်ကိုတင်းနေအောင်ဆုပ်ထားလေသည်။
မောင် အိမ်ထဲပြန်ဝင်ဖို့ ကြိုစားကာ သစ္စာကိုကြောခိုင်းလိုက်သည်။
"မောင်....နင်မသွားရဘူး"
လက်ထဲကစက္ကူဗုံးလေးကိုပြစ်ချကာ
မောင်ရဲ့လက်ကိုသစ္စာ လှမ်းဆွဲထားလေသည်။
"မသြားရဘူး ငါဘဝထဲကနေနောက်တစ်ကြိမ် ထွက်မသွားပါနဲ့တော့"
"မောင် ကိုမတွေ့ရရင် မောင့် အသံဘေးမကြားရရင်"
"သစ္စာ သေသွားနိုင်လို့ပါမောင်ရယ် နောက်တစ်ကြိမ်ထွက်မသွားပါနဲ့နော်"
"သစ္စာ တောင်းပန်တယ်လေနော်"
"နေပြီး မောင်မကြိုက်တာလည်းဘာမှမဟုတ်တော့ဘူးနော် မောင်နော်"
"မောင် မသွားပါနဲ့နော်"
သစ္စာ ကလေးတစ်ယောက်ကို ငိုကာ
မောင့်လက်လေးကိုအလွတ်တန်းဖမ်းဆွဲထားလေသည်။
သစ္စာ ငိုပြနေလည်း မောင် သစ္စာကိုအနည်းလေးတောင်မသနားပေ။
"ဒီမွာ သစ္စာ ငါကနင့်စီကထွက်သွားခဲ့တာမဟုတ်ဘူး"
"နင်ကိုတိုင်တွန်းထုတ်ခဲ့တာ ငါဘယ်တော့မှပြန်လားတော့မဲ့လူမျိုးမဟုတ်ဘူးသစ္စာ"
မောင် မသွားပါနဲ့ သစ္စာသေရလိုက်မယ်
အဲ့လိုစကားတွေလည်းမပြောပါနဲ့ မောင့်နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကထွက်သမျှစကားလုံးတိုင်းက
သစ္စာဘဝကြီးလိုမို့ အခုလိုစကားတွေမပြောပါနဲ့လားမောင်...။
သစ္စာရှိုက်ကြီးတငယ်ကိုငိုနေတော့သည်။ သိ့ုသော် ဆွဲထားတဲ့မောင့်လက်ကို
နည်းနည်းလေးတောင် မလွတ်ပေ။
"လွှတ်တော့သစ္စာ ငါလက်ကိုအခုလွှတ်တော့"
"နင်လိုလူမျိုးရဲ့အသားတွေနဲ့ထိတွေရတာ ငါရွ့ံလွန်းလို့ပါ"
မောင် အတင်းရုန်းကာသစ္စာရဲလက်ကိုဖယ်နေတော့သည်။
သစ္စာဖမ်းဆွဲထားတဲ့လက်တွေမှာအတော်လေးခိုင်နေတော့သည်။
"တောက်.....သစ္စာ...."
ကျယ်လောက်တဲ့တောက်ခတ်သံတစ်ခုနဲ့ဝင်လာတဲ့ ဇော်ထက်ပင်။
သစ္စာဖမ်းဆွဲထားတဲ့လက်တွေကို ဇော်ထက်ကိုယ်တိုင်ဝင်ကာ
ဖြုတ်ချခဲ့လေသည်။
"နင်အရှက်မရှိဘူးလားသစ္စာ ဟမ်း....."
"ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာတောင်နင်အခုလို့မောင့်ကိုနောက်ယှက်နေတာကောင်းရဲ့လား"
ဇော်ထက် သစ္စာကိုလက်ညိုးထိုးကား ပြောသည်။
"ဟား.....သူရဲကောင်းကြီး ကိုသန့်ဇော်ထက် "
"ဘယ္လိုလဲ အခုမှသိလို့လာ ပြီးဈေးလာခင်းတာလားပြော"
"ဒါမှမဟုတ် အကျန်လာကောက်တာလား"
"ဟ...ဟား....ဟား...."
သစ္စာ ခြောက်ကပ်ကပ်အသံဖြင့်ရယ်လေသည်။
မျက်ဝန်းထက်မျက်ရည်တွေအပြည့်နဲ့ ငိုနေတဲ့သစ္စာ
အခုသူမဟုတ္သလို အပြောင်းအလဲမြန်လွန်းသည်။
"တောက်!!! သစ္စာ..... နင်တော်တော်အရှက်မရှိတာပဲ"
"တော်ပါတော့ကွာ....ပြီးတာတွေအတွက်ရန်မဖြစ်ကြပါနဲတော့"
မောင် ကြားထဲကနေ ဝင်တားလေသည်။
သို့သော် နှစ်ယောက်လုံးမာန်မလျော့သေးချေ။
"ဘယ်သူအရင်စတာလဲ ဆိုတာမောင်မြင်တယ်မဟုတ်လား"
"ယောကျာ်းသားကြီးဖြစ်ပြီး မိန်းမလိုမိန်းမရရန်တွေ့နေတာလေ"
ဇော်ထက် ကိုသစ္စာစောင်းပြောလေသည်။
"ဟုတ်တယ်ပြောတယ် ဒါပင်မဲ့ ငါနင့်ကိုအောက်တန်းကျတဲ့အလုပ်တွေမလုပ်ဘူး"
"နင်ကမှလေ...."
"တော်ပါတော့ တော်ကြပါတော့လို့ငါပြောနေတယ်လေ"
"ဇော်ထက် ငါနောက်မှဖုန်းဆက်လိုက်မယ် မင်းအခုပြန်တော့"
"သစ္စာ ငါ့အိမ်ရှေ့က ဇရပ်မဟုတ်ဘူးနင်သိဖို့ပြောတာ"
"နင်လည်းငါ့ရှေ့ကထွက်သွားတော့"
မောင်အသံမာမာနဲ့ ပြောကာတံခါးကိုအတင်းဆွဲပိတ်ကာအိမ်ထဲကိုသာဝင်လာတော့သည်။
မောင် တွက်အရမ်းစိတ်ပြတ်စေသလို အရင်အတိတ်တွေက
ပြန်အမှတ်ရစေတာမျိုးတွေ မောင်မလိုချင်...။
မောင် ရဲ့ ဝမ်းနည်းမှုတွေပျော်ရွှင်မှုတွေ အကုန်ဖွင့်ချတတ်တဲ့
အခန်းလေးရှိပဲပြေးဝင်ခဲ့မိလေသည်။
"အကို သိလား မောင်....မောင် ကိုနားလည်ပေးနိုင်မဲ့သူမရှိတော့ဘူးလား"
"အခုလိုဆိုးရွားတဲ့ အတိတ်တွေ...ရှိနေခဲ့တာတောင်"
"သူတို့ကဘာလို့ လက်မလျော့နိုင်ကြသေးတာလဲ"
"မောင် အရမ်းပင်ပန်းနေပြီး မောင်လည်း အကိုလိုမှေးစက်အိပ်ပျော်နေချင်လာပြီး"
"အကိုနောက် မောင် လိုက်လာရတော့မလားဟင်"
"ဒါမှမဟုတ် အကို မောင်စီပြန်လာပေးနိုင်မလား"
"မောင်...မောင်ကလေ အကိုကို နေဝင်တိုင်း စောင့်နေမိတယ် အကိုသိနိုင်မလား..."
ငိုချလိုက်မိပြန်သည် အလင်တွေမရှိတဲ့အခန်းလေးထဲ
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အခန်းကျဉ်လေးကို လှပအောင်
ဆေးချယ်ထားတဲ့ နံရံတွေအဖော်ပြုရင် ကြိပ်ငိုလိုက်တော့သည်။
လူတစ်ယောက်ငိုနေတယ် ဘယ္သူလဲ
ဘာလို့ငိုနေတာလဲ နေပြီး ငါ....ငါကဘယ္သူလဲ....။
..................................
အချိန်တွေကအကုန်မြန်တယ်ပဲပြောကမလား
မောင် ကပဲမြန်စေချင်လို့မြန်နေတာလား တွေးဖို့အတော်ခက်ခဲလေသည်။
"ဟျောင့် မောင် မနက်ဖြန် မင်းအိမ်ကလာမှာလား"
"မသိသေးပါဘူးကွာ"
"ဖြစ်သလိုပဲ "
"အဲ့လိုဆို မင်းငါနဲ့လိုက်ခဲ့ "
"အိမ်ကလူတွေလာတော့လည်း လိုက်သွားပေါ့"
"မင်းနဲ့လိုက်တာဟုတ်ပါပြီး မင်းကဘယ်သွားမှာမို့လဲ"
"ဘိန်းသွားရှူမှာတို့ အရက်သွားသောက်မှာတို့ဆိုငါမလိုက်ဘူးနော်"
"မလိုက်လို့မရဘူး မင်း မလိုက်ရင်ငါကဖမ်းခေါ်သွားမှာ"
"လုပ်ကြည့်လေ..."
မနက်ဖြန် လကုန်ရက်ဖြစ်ပြီး ကျောင်းမှတစ်လတစ်ရက်အပြင်ပေးထွက်တဲ့
ရက်မို့ မောင်နဲ့ဇော်ထက်အိပ်ယာမဝင်ခင်တိုင်ပင်ဆွေးနွေးနေတော့သည်။
မောင်တွက် သေချာတာတော့ ဇော်ထက် နဲ့လိုက်သွားရမယ်ဆိုတာပင်။
ဦးမင်းဟိန်း ကအလုပ်များတဲ့လူဖြစ်လို့ဖုန်းမဆက်သလို
မောင်ကလည်းကျောင်းရောက်ထဲကအဖေ စီးဖုန်းတစ်ခါမှမဆက်..။
ပိတ်ရက်ရှိသည်ကိုတောင်မသိရလိုလာမည်မဟုတ်။
......မြန်မာစံတော်ချိန် မနက် ၈ နာရီ ၃၀ မီနစ်ခန့်....
"မောင့်အိမ်ကမလားဘူးမဟုတ်လား"
"သစ္စာ နဲ့လိုက်ခဲ့လေနော်"
"မောင့် ကို ဇော်ထက် ခေါ်ထားသေးတယ် "
အဆောင်ရှေ့မှာ ရပ်ကာမောင် နဲ့သစ္စာ စကားပြောဖြစ်ကြလေသည်။
"သစ္စာ နဲ့မလိုက်ဘူးလား မောင်ကလည်း"
"စကားတောင်မပြောဖြစ်တော့တာကို တစ်နေ့လေးပဲဟာနော်"
"ငါနဲ့လိုက်ခဲ့ပါနော်..... နော်လို့... "
သစ္စာ မောင့်လက်မောင်ကိုဆွဲကာ ကလေးလိုချွဲနေတော့သည်။
"ဇော်ထက် လာရင်ပြောကြည့်တာပေါ့"
"လာပါပြီဗျာ ဘာပြောမှာလဲ မိန်းမပြော"
အေနာက္ကေန ဇော်ထက်ရောက်လာပြီး
သစ္စာနဲ့မောင့်ကြား ကိုအတင်းတို့ဝင်ကာ မောင့်ကိုဖက်ထားလိုက်သည်။
"မသာကောင် နင်ကဘယ်ကပေါ်လာတာလဲ"
"ဟိုနားကနေလမ်းလျှောက်လာတာလေ နင်မတွေ့ဘူးလား"
မောင်ဘာမှဝင်မပြောပဲငြိမ်ငြိမ်လေးသာနေလိုက်တော့သည်။
"နင် ဟာနင်ဘယ်နားကလာလာ မောင် ကငါနဲ့လိုက်မှာ"
ဇော်ထက် ကိုမျက်စောင်းထိုးကာသစ္စာပြောလေသည်။
ထိုနောက် မောင့်ဘက်ကိုလှည့်ကာ
"ဟုတ်မဟုတ်လားမောင် "
"မောင် ကသစ္စာ နဲ့တူတူလိုက်မယ်ဆိုတာ.ပြောလိုက်လေနော်"
"ဘာမှမပြောဘူး လျှောက်ပြောနေတယ်မရူးမ"
"မောင် ကိုငါကညထဲကပြောထားပြီးသာ မောင်ကငါနဲ့လိုက်မှာ"
"ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား မောင် ပြောလိုက်"
သစ္စာ နဲ့ ဇော်ထက် ကြောင့်မောင်ဘာကိုရွေးမလဲမရွေးခတ်နေတော့သည်။
သစ္စာ နဲ့လည်းစကားမပြောဖြစ်တာကြာနေပြီသလို
ဇော်ထက်လည်း ညထဲကကြိုတောင်ပြောထားသေးသည်။
"ခဏနေကြပါဦး ရန်မဖြစ်ကြပါနဲ့တော့"
"ညီတူညီမျှဖြစ်အောင် ငါလုပ်ပေးပါ့မယ်"
"မောင်က သစ္စာ နောက်လည်းမလိုက်ဘူး"
"ဇော်ထက်နောက်လည်းမလိုက်ဘူး"
"ဟမ်...."
"မရဘူးနော်အဲ့လိုလုပ်လို့"
နှစ်ယောက်လိုအံသြသွားလေသည်။
"သစ္စာ ရော ဇော်ထက် ရော ကမောင့်နောက်ကိုလိုက်မယ်"
"ဘယ္လိုလဲ ဟုတ်ပြီလား"
"မောင် ငါနင့်သူငယ်ချင်အကောင်မျက်နှာကြည့်မရဘူးနော်"
"အောင်မှာ.... အရူးမကများ နင့်ကိုဘယ်သူကကြည့်ခိုင်းနေလို့လဲ"
"ကြည့်မရမကြည့်နဲ့ပေါ့"
မောင် ပြောနေတဲ့ကြားကနေ နှစ်ယောက်သားရန်ဖြစ်နေတော့သည်။
မတည့်တဲ့ နှစ်ယောက်နဲ့ ရှေ့ဆက်ဖို့ မောင့်အတွက်တော့ရင်လေးစရာပင်။
"Stop. ...Stop.... ရှူး...ရှူး...သွားကြ"
"တော်ကြတော့"
မောင် ခွေးလေးတွေမောင်းထုတ်သလိုနှစ်ယောက်သားရန်ဖြစ်နေတာကို
မောင်းထုတ်တော့မှတိတ်သွားတော့သည်။
"သစ္စာအဖေ ကအခုမရောက်သေးဘူးဆိုတော့
အခု ဇော်ထက်အိမ်က ကားနဲ့ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်မယ်"
"မုန့်စားမယ် ဝယ်စရာရှိတာနည်းနည်းဝယ်မယ်"
"ညနေလောက်ကြရင် သစ္စာ ကအဖေနဲ့ပြန်သွား "
"မောင် ကဇော်ထက်နဲ့တူတူလိုက်အိပ်မယ်"
"ဟေး......ဒါမွေပါ့ကြ"
ဇော်ထက် ကတော့ညလိုက်အိပ်မယ်ဆိုသောကြောင့်ပျော်နေတော့သည်။
"မောင် ကလည်းငါနဲ့မအိပ်ဘူးလား"
"သစ္စာ ရဲ့အဖေနဲ့အေးဆေးနေအောင်မောင်မလိုက်တာပါ"
"နေပြီး မောင်ကယောကျ်ားလေးဆိုတော့ သစ္စာ တို့အနေခတ်မယ်"
"ဇော်ထက်ကယောကျာ်းလေးဆိုတော့ဘာကိစ္စမရှိဘူးလေနော်"
"ဟွန့်...."
"ဟိုမွာ ကားလာပြီး တက်...သွားမယ်"
ဇော်ထက်ကတော့
မကျေနပ်တဲ့သစ္စာ ကေတာ့ နှုတ်ထော်ထော်နဲ့ပဲ ကားပေါ်တက်ရလေတော့သည်။
တလမ်းလုံး ရန်ဖြစ်လို့မပြီးနိုင်သလို
ပြန်တဲ့အထိလည်း ရန်ဖြစ်လို့မပြတ်သေးပေ။
"ဟဲ့ မောင် အဲ့ကောင်နဲ့ဝေးဝေး နေနော်"
"နင်လိုဂေါက်ကြောင်မ မဟုတ္ဘူး "
"မောင်...မင်း အဲ့အရူးမနဲ့ဝေးဝေးနေကြားလား"
"ဟာ...မတော်နိုင်သေးဘူးလား"
"တစ်နေ့လုံးလည်းနားကိုညည်းနေတာပဲ"
"ကိုက်မနေကြပါနဲ့တော့"
သည်းမခဲတဲ့မောင်ကြားထဲကနေဝင်ဖြေရှင်းရပြန်တော့သည်။
"ဦးလေး ကျွန်တော် တို့သွားခွင့်ပြုပါအုံး"
ကားပေါ်က သစ္စာအဖေမောင်လှမ်းနှုတ်ဆက်လေသည်။
သစ္စာအဖေကတော့ ပြန်ပြုံးပြပါခေါင်းညိမ့်ပြသည်။
"သွားတော့မယ်နော်သစ္စာ "
"နင့်အဖေစောင့်နေတယ် သွားကားပေါ်တတ်တော့"
မောင် ပြောရင်ဆိုရင် သစ္စာ လည်းကားပေါ်တက်ကာထွက်သွားတော့သည်။
"ဟျောင့် မင်းအိမ်ကကားရော"
"ပြန်လွတ်လိုက်ပြီလေ"
"ဟမ်း မင်းနဲ့ငါဘယ်လိုပြန်မှာလဲ"
"လမ်းလျှောက်ပြန်မှာပေါ့ တည်းမဲ့နေတာကို"
မောင် ကို ဇော်ထက် ရုပ်တည်ကြီးတဲ့နောက်နေတော့သည်။
"ငါသစ္စာနောက်ပဲလိုက်တော့မယ် တော်ပြီ"
"ဟား....နောက်တာပါကွာ "
"ဟိုမွာ ဆိုင်ကယ် နဲ့သွားမှာ"
"အဲ့လိုလုပ်စမ်းပါ"
ညနေစောင်းလေးမို့ လမ်းပေါ်မှာတော့အလုပ်ပြန်တဲ့လူတွေရှုပ်နေတော့သည်။
စိတ်ထဲမှာတော့ မောင်မပျော်ပေ။
တစ်ခုခုကိုထောင်တနေသလို တမ်းတနေသလိုဖြစ်နေမိသည်။
ဇော်ထက် မောင်းတဲ့နောက်ကိုပဲဘာမှမပြောပဲလိုက်သွားတော့သည်။
မောင်းရင်းနဲ ့ ဇော်ထက် မောင်းလာတဲ့ဆိုင်ကယ်လေးက
ခြံလေးတစ်ခုရှေ့ မှာရပ်သွားလေသည်။
"ဒီအိမ္လား"
"အေး...လာပါမြန်မြန် "
"နေမဝင်ခင်လေး"
လောလောနဲ့ ခြံထဲဝင်သွားတော့သည်။
အပြင်ပိုင်းကကြည့်တော့သာ အိမ်ကအပင်တွေကြောင့်မို့
သေးတယ်ထင်ရသော်လည်း အထဲရောက်တော့ မသေးချေ။
"အကိုလေး အလည်လာတာလား"
အိမ်ထဲဝင်တာနဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကတန်းနှုတ်ဆက်တော့သည်။
"မဟုတ္ဘူး ယောကျာ်းခိုးလာတာ"
"ဟျောင့်....မင်းခွေးစကားပြောပြန်ပြီ"
ဇော်ထက်နောက်ပြီပြောတာကို မောင်ကြားမင်းဆဲတော့သည်။
"ဟီး မင်းကလည်းကွာ နောက်တာပါ"
"ဒေါ်ကြီး ကိုနောက်မှာပြောပြမယ်"
"အခုတော့နေမဝင်ခင်လေး အပေါ်အရင်တက်တော့မယ်"
ဘာမှမပြောတော့ပဲ ဇော်ထက်နောက်ပဲလိုက်သွားတော့သည်။
အိမ်ကနှစ်ထပ်အိမ်ဖြစ်ပြီးအပေါ်မှာ အမိုးအသေးလေးနဲ့ရေကူးကန်လေရှိသေးသည်။
"ကဲ..ဒန်....ဒန့်.....ဒန်...."
"ဘယ္လိုလဲ လွလား"
"ဟိုမွာ တွေ့လာဝင်နေတဲ့ နေကြီး"
ခြံကတောအုပ်ကြားလေးမှာရှိပြီး ဝင်တော့မဲ့နေမင်းကြီးက
ပတ်ဝန်းကျင် မှာဝန်းရံထားတဲ့လယ်ကွတ်တွေထဲဝင်သွားတော့မလိုခံစားရသည်။
မောင် ကတော့နေဝင်တာကိုတွေ့တော့ တစ်ယောက်ယောက်ကို
သတိတန်းရလိုက်လေသည်။
"မောင်.... ဘယ်လိုလဲကြိုက်လား"
"အင်း ....ကျေးဇူးပါကွာ"
ဇော်ထက်အံသြ သွားသည်။ မောင်စီကကျေးဇူးဆိုသောစကားကြောင့်ပင်။
"ရပါတယ္ကြာ"
"မင်းကနေဝင်ချိန်ကြည့်ရတာကြိုက်လို့လားတကူးတကလာတာ"
"မဟုတ္ဘူး ငါ့အမေပြောပြဖူးတာတစ်ခုရှိတယ်"
"နေဝင်ချိန် ဆိုတာတစ်ယောက်ယောက်ကိုလွမ်းကတဲ့အချိန်တဲ့"
"အဲ့လိုလွမ်းရတဲ့ချိန်ကို တူတူကြည့်ဖူးတဲ့လူတွေက
နောက်တစ်ခါ သူတို့မပါပဲနေဝင်ချိန်ကြည်ရင်
အရင်ကတူတူကြည့်ဖူးတဲ့လူတွေကိုအမြဲသတိတရရှိနေတက်တယ်တဲ့"
"ပြောချင်တာကွာ မင်းနဲ့ငါအခုတူတူကြည့်နေခဲ့ပြီး"
"နောင် ဝေးသွားပြီး မင်းနေဝင်ချိန်ကြည့်ရင် မင်းငါ့ကိုသတိရနေတော့မှာလို့ပြောချင်တာ"
"မင်းတော့ယုံမလားတော့မသိဘူး"
ဇော်ထက် စကားကြောင့်မောင်တွေးနေမိသည်။
နေဝင်ချိန်ကိုမြင်လိုက်တါနဲ့ အရင် အကိုနဲ့ အတူရှိခဲ့တဲ့နေဝင်ချိန်လေးတွေ
ပြုံးခဲ့တဲ့အပြုံးတွေးပြန်တွေးပြီးလွမ်းနေမိသည်။
ဇော်ထက် စကားကိုမောင်အပြည့်ယုံကြည်သွားတော့သည်။
"ယုံတယ် ငါအခုတောင်လွမ်းနေရပြီးလေ"
မောင်သက်ပြင်းအရှည်ကြီးဆွဲချကာ ဝင်သွားတဲ့နေမင်းကြီးကို
မျက်တောင်မခတ်ပဲကြည့်နေတော့သည်။
.................
Upတာမမှန်လိုပိုရေးပေးထားတယ်
အရင်လိုမအားတော့လို့ခွင့်လွှတ်ပေးကြပါနော်
အမှားပါရင်သည်းခံပေးပါ
ကျန်မာရေးဂရုစိုက်ကြပါသဲတို့ရေ
.........NIKO.........