Kabanata 60:
Underground
"Damn you." he just chuckled and I gave him a deadly glare.
"I hit a nerve?" he ask mockingly and I want to curse him out loud but I stop myself. Hindi naman bawal pero may hula ako na mas marami pang sasabibin ang lalaki na ito. His mysterious and weird but his tongue is infuriating.
"Why are you even hiding your identity?" I ask.
"Hmm who knows? Ako nga hindi rin alam ang dahilan mo." my knuckles formed into fist. Mahina lang siyang tumawa.
"Ganito na lang, what if we had a bet?" I wrinkled my forehead.
"Meron na nga rito sa racing hindi ba?"
"No, an another bet."
"Will I know who really are you if I win in that?"
"Payag ka ba kung ganoon ang kondisyon ng kung sinong mananalo?" hindi agad ako nakasagot roon at nag-isip pa muna. I think I don't need to say my answer because it seems he already sense it.
"Kung ganoon ganito na lang, kapag nanalo ka... may sikreto akong ibubunyag sayo at kapag nanalo ako mananatili ako sa apartment mo ng isang gabi." my forehead immediately creased on his statement. I gasped harshly on his last sentence.
"Paano mo nalaman na nakatira ako sa apartment?" now I'm more confuse and curious who is this man? Is he a fucking stalker? Pero sa pagkakaalam ko ay naroon lang siya namalalagi sa abandonadong dorm ng school. Nang sumunod ko muli siyang nakita ay kahapon lang. Kaya paano niya nalaman ang impormasyon iyong tungkol sa akin?
"It's not that hard to know. I just heard it from your classmate once they had a conversation, how they enjoyed hanging out in your apartment. Naiinggit ako, gusto ko ring pumunta roon." umawang ang labi ko sa sinabi niya.
This man is really weird. Hindi ko siya maintindihan. Nakaramdam ako ng pagtaasan ng balahibo ko sa batok. His mysterious facade is giving me shiver.
"Why would you want to stay in my apartment?" I arch a brow at him.
"To feel what your classmates felt when they hangout on your apartment." hindi nagbago ang ekspresyon ko roon at hindi ako naniniwala na iyon lang ang dahilan niya. But his tone is cold and serious. So I don't know if my hunch is right or he's manipulating me by using that kind of tone.
"Hindi ka naniniwala? You seems like you doesn't want me to step on your apartment. Iyon lang naman ay kung ako ang mananalo. Kapag ikaw, ay may ibubunyag akong sikreto. Pero hindi ang katauhan ko."
"Ano namang malay ko sa sikreto na iyan? What if it's just useless?" he raised a brow at me.
"You will know if it's useless or worth it when you win." mataman akong tumitig sa kanya. Nag babakasali na mabasa ko kung ano man ang iniisip niya para may mahinuha man lang akong kahit ano. Pero nabigo lang ako. He's good at hiding his emotion in his blank expression.
I heaved a sigh.
"Deal?" hindi ko alam kung bakit narinig ko ang tinig ni Kuwai sa kanya. Noong una kong marinig ang salitang iyan na lumabas sa labi niya ay natalo ako sa pustahan namin ni Kuwai. Ngayon ay ito na naman.
I'm always confident when it comes to my skills on racing but knowing that he's one of the racer I need to defeat in this race is making me question myself if I'm really good. What the hell!
This man is making me doubt myself and I'm not liking it. The engine of his car roared to life. Kumunot ang noo ko at namilog ang mga mata ng makita na ang starter girl sa gitna.
I grip the steering wheel. Sa pag-uusap sa lalaking ito ay hindi ko na namalayan.
"See you on the finish line, I guess." then when the starter girl moved down the flag everyone move their car to start. I cursed. Mabilis ding umandar paalis ang nakakainis na wirdong lalaki na iyon. Naiwan akong mag-isa sa starting line.
Kaka start ko pa lang ng engine. Rinig ko ang nagtatakang sigaw nila Jarvid, Joriece at Ruskin sa crowd.
"Fuck!" then I grip the steering wheel as I manuevered it in accelerate speed.
"Raiven woooh!" I heard Ruskin screamed. Nagtangis ang bagang ko. Malayo na ang iba at nakita kong nangunguna iyong kulay abong sasakyan. Na minamaneho ng misteryosong lalaki na iyon. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam ang pangalan niya.
Mabilis kong nalagpasan ang dalawang sasakyan sa magkabilang gilid ko. I make them heard the loud growl of my car.
"C'mon Eva let's do this." I whispered to the car. Kanina ay pinaliwanag sa akin ni Ruskin ang speed limit ng sasakyan na ito at ang specs noon. I'm driving for years and I'm used to drive different cars. Kaya madali kong nagamay at nakuha ang paraan ng tamang pagmamaneho rito.
Someone whistled behind me and I gasped as I feel someone bump me from the back. I cursed. I saw a red sports car. I immediately pulled the gear stick and speed up to the front. But the red car is persistent to equal my speed.
"Tsk." I hissed as I turned the steering wheel to the left route. Gusto ko sanang mag drift kaso may biglang asungot na umepal sa gagawin kong diskarte. Malayo na ngayon sa paningin ko si Black Cloak. Naungusan na talaga niya ako, pero ilang metro pa naman ang haba ng track na ito kaya hindi pa huli ang lahat.
Nasa gilid ko na ang pulang sasakyan at humigpit lalo ang hawak ko sa steering wheel. Huminga ako ng malalim para pakalmahin ang sarili. If that weird man didn't show up here and throw me infuriating words, I'll be just chill until now but he ruined my moment.
The windor of the red car strolled down and I saw the bastard driver who's smirking at me from ear to ear. But I didn't let him see my face. Nanatiling nakasara ang tinted kung bintana pero mukhang kilala niya kung sino ang nasa loob.
"You're the only girl car racer, so I volunteer to turn you down in the race."
"Don't fucking underestimate my gender asshole!" I said and smirk when I doubled my speed and turn to the right route then when he try to move in the left route, I sync with him and I bump his car. Nadikit siya sa gilid at kitang kita ko ang pagliliwanag ng pagkiskis ng sasakyan niya sa metal na harang.
I heard a shrieking sound of his wheels because he suddenly lost his speed.
"Taste your karma. Don't challenge me if you can't even stay your speed for five minutes." I said before I pulled the gear stick and leave him while his car is moving in a zigzag. Pagewang gewang siya hanggang sa huminto na ang sasakyan at kita kong umusok ang harap noon.
Nagpatuloy na ako para mahanap ang abong sasakyan na minapula ako kanina. I can't believe that I even let him do that to me. No one fooled me before, hindi ko alam na nahulog ako sa patibong niya na iyon.
I don't know his reason in joining the car race. Kagaya ng nauna kong nasabi ay ang mga tao na narito ay iyong mga nasa hindi normal na grupo. Iyong mga kasali sa isang tagong sosyalidad. It's either his a gang member, leader or he just has a connections from those unlawful people that he can enter this place.
Nalagpasan ko ang ilan pang sasakyan na humaharang sa daan ko. Iyong isa ay tinangka pa akong harangan pero nauwi lang ang sasakyan niyang hindi na gumagalaw. Napalibutan siya ng usok at umuubo siyang lumabas sa sasakyan.
That's right. Kumain ka ng alikabok.
Paliko ang daan kaya nasabik ako bigla. Mukhang magagawa ko na rito ang bagay na nangulila ako ng higit isang taon. I pulled the gear stick and the screen in the dashboard indicated my rising speed. Napahilig ang likod ko lalo sa backrest sa bilis ko.
I turned the steering wheel in a precise way then I feel my blood arousing when I made a turn. I heard a low shriek of my wheels in the road. Then I drift without sweat. Rinig ko ang mabilis na tunog ng sasakyan ko ng diretso na ang daan.
Sa tingin ko ay kaming dalawa na ni Black Cloak ang nangunguna ngayon. I lick my lower lip. Panatag si Ruskin na hindi ko magagasgasan ang sasakyan niya pero mukhang mali yata siya ng akala.
Mararahas ang kalaban ko ngayon, idagdag pa ang iritasyon ko sa wirdong lalaki na bahagyang nagpawala sa konsentrasyon ko sa laban. Nakalimutan ko na hindi lang dapat siya ang tatalunin ko. But I won't let myself be defeated.
I don't know if the deal was serious since he doesn't let me answer. Pero kahit totoo o hindi iyon ay hindi ko siya hahayang mahalo. I won't let him stay in my apartment.
My chest heaved when I finally reach him. He beep like greeting me for finally making it. Nag-ngitngit ang ngipin ko. I click something on the car. Ramdam kong mas naging maganda na ang tunog ng makina. Nadagdagan din ang bilis ko. Now the car feels more smooth.
Sinubukan ko ng ungusan siya sa unahan pero hinarangan niya ang daraaan ko kaya bahagya niya akong nabangga. I hissed because my head turned. Ginigitgit niya ako kaya wala akong ibang pagpipilian kundi mag pulled out at umatras.
"You're really messing with me!" umabante muli ako at sinabayan siya. Ngayon hindi na siya hinayaang harangan ako. I bump him that make the side of his car hit the metal railings. Kumislap ang pinto ng sasakyan niya.
Nagawa ko na siyang unahan pero binangga niya ako mula sa likod. Umikot ang paningin ko bigla at sumakit ang katawan ko sa biglaang galaw. I cursed. I accelerate my speed so he can't reach and bump me.
Kita ko na ang finish line. My pulse speed up as my tummy swirl up in tension. Nasa likod ko lang siya. Ngayon ay ako naman ang humaharang sa kanya, sinusubukan niyang lumiko pero liliko rin ako.
His doubling his speed and I'n frustrated because I'm almost in my limit. Nagawa niyang makalagpas sa pagharang ko at naging seryoso ang ekspresyon ko. He made a long beep like taunting me. Magkapantay na kami ngayon at diretsong patungo sa katapusan ng linya.
I closed my eyes and I don't know why I remember Kuwai's taunting smirk amd Helix teasing expression. Bigla akong nairita. I remember Ruskin's words.
"Click this for the final showdown. It's a button for Eva's speed limit."
Then I open my eyes. I click the button and I feel like flying in so much speed. Halos hindi ko na malinaw na makita ang paligid at diretsong linya na lang iyon. I can see the large crowd in the side of the finish line, I can heard their loud cheers for the heart-stopping ending.
I hold the steering wheel tight as I focus to the finish line. Pantay ang sasakyan namin kaya hindi ko alam kung sino ang angat ng mas kaunti. I don't know if he's on his limit already pero hindi na nagbago ang bilis niya. I took all my strength and Eva's speed on driving to the peak.
Dumagundong ang puso ko at huminto ang buong paligid nang malagpasan ko ang finish line. Nahigit ko ang hininga ng makita sa windshield ang puting tela. Umawang ang labi ko at doon ko lang namalayan na hindi pala ako humihinga.
When I realized it my breathing becoke rapid as I heard them calling and screaming my name.
"Raiven!!!" sigaw nilang lahat at doon ko nakompirma ang resulta ng laban.
I win.
That outcome emerge a smile in my lips. Binuksan ko ang sasakyan at kita kong bahagya pang umuusok ang gulong. Sinalubong agad ako nila Rylan at Levi na nasa unahan. Mukhang gulat pa. Habang ako ay hindi pa nakakabawi sa nangyari.
That was an exhilarating experience!
"Congrats!"
"Tama ang desisyon ko na pumusta sayo!" si Ruskin na nakangisi na sa akin. He lift his hand for a high five, pinagbigyan ko naman siya sa gustong gawin. Malaki ang ngisi ni Ruskin pero nang sumulyap siya sa sasakyan ay nabura iyon. Tumawa naman ako.
"Sorry nagasgasan ng kaunti." mabilis naman siyang nakabawi at inayos ang ekspresyon. Natawa na lang siya at napailing.
"The prize is big anyway, I can pay to fix this." aniya at sinuri pa ang ilang parte ng sasakyan.
Some even gasp when they found out that I'm the winner. Mukhang hindi inaasahan na akong tanging nag-iisang babae ang makakagawa noon.
"Ayos ka lang?" bumaling ako kay Levi na nagsalita noon at kay Rylan na mukhang prinoproseso pa ang nangyari.
"Yeah, still alive and kicking." sagot ko at lumingon sa abong sasakyan na ilang hakbang ang layo mula sa sasakyan ko. Hindi pa rin siya lumalabas sa sasakyan at ang iba ay nakatunghay sa kanya. Hindi siya makita ng mga taong nasa labas dahil tinted ang sasakyan.
Ang iba ay kuryuso ang tingin sa. Mukhang bukod sa akin at iyong lalaki sa counter ay walang nakakaalam na isa siya sa mga racer. And he seems like he doesn't want attention.
"Sino ba ang nakalaban mo? Bakit mukhang ayaw lumabas?"
"I think he's too embarassed to even step outside." si Jarvid.
"I don't think so. Sandali lang." the gray car beeped at mukhang tama ang hinala ko na gusto akong palapitin ng misteryosong lalaki na iyon. Nang makalapit ako ay binuksan niya ang bintana sa banda ko kung saaan walang tao sa likod kong bahagi.
"Congrats." he said in his usual cold voice. Wala akong makapang kahit anong emosyon na pagkabigo sa tinig niya. Mukhang wala lang sa kanya ang pagkatalo at bumalik na naman siya sa tipikal niyang ekspresyon.
"Is the deal legit?" tamad siyang tumango.
"Yeah, I'll see you in the abandoned dorm of the school this Friday at five pm sharp."
"Bakit hindi mo na lang sabihin ngayon kung anong sikreto na iyon?"
"I can't say it, I need you to see it." tapos ay hindi niya muli ako hinayaang makapagsalita, sinarado niya na ang bintana at mabilis na humarurot paalis.
Look at this man, even his goodbye left me a mystery. Ano kaya ang sikreto na ibubunyag niya sa akin at kailangang ipapakita pa?
"Here's your new car, Raiven." binato sa akin ni Jarvid ang susi para sa sasakyan na premyo ko nang makabalik sa puwesto nila. I saw the fancy keyfob of a black Bugatti Chiron. Ang saya sanang iuwi ito kaso hindi naman 'to akin at wala naman akong parking-an sa apartment.
"Rylan!" I called Rylan and throw him the key. Nasalo niya iyon ng bahagya pang gulat. Nang tignan niya ay nalaglag ang panga. Napasinghap si Levi.
"Wala rin ba akong sasakyan, Raiven?" si Levi na mukhang naiinggit.
"Sirain muna natin sasakyan mo?"
"Nagbago na isip ko. Huwag na lang pala." tumawa ako roon.
"Sa akin na ba talaga 'to? Ang gandang sasakyan nito!"
"Kung ayaw mo handa akong iuwi." sabi ko habang hinihilot ng bahagya ang leeg. Medyo nauntog lang ang ulo ko kanina sa pagbangga sa akin noong misteryosong lalaki na iyon. Nahilo rin ako pero ayos lang naman. Bahagya pang namumula ang kamay ko sa sobrang paghawak sa steering wheel.
"C'mon let's see your car." pagyaya sa amin ni Jarvid at sinundan namin siya patungo sa hilera ng mga sasakyan. We're all in awe as we see the Black Bugatti. It was sparkling because of the lights from the ceiling. Sobrang kintab at kinis ng sasakyan.
"Buksan mo na." sumunod si Rylan sa gusto ko. His eyes is sparkling in delight as he click the keyfob and we heard the Black Bugatti beep. I lick my lower lip.
Damn, I'm inlove in this car.
Nang buksan namin ang pinto ay kuminang muli ang mga mata namin sa interior. The color red and black was mix inside. The seats were black while the seatbelts, dashboard, and steering wheel were red. Ang ceiling ay itim na rin at ang kulay ng liwanag mula sa screen na nakalagay sa dashboard ay pula.
It's extremely beautiful.
Hinayaan ko sila Rylan at Levi na tumingin sa mga sasakyan.
"Uuwi na agad kayo? C'mon we have a party in every end of the race. Ikaw ang nanalo kaya kailangan sumali ka!" si Ruskin na may hawak na agad na alak. Nag-iba na ang atmosphere ng paligid at naka set na iyon sa party mode. Bukas na ang mga neon lights sa establisyamento na ito at ang musika ay nasa akmang beat para sa kasiyahan.
There were some dancing at the road. Iyong iba ay sumasayaw pa sa taas ng sasakyan. May hawak na mga alak, sigarilyo at iyong iba ay may illegal pang hawak na weeds. I shook my head at Ruskin's invitation. Wala akong balak na makisaya at ang pinunta ko lang talaga rito ay ang race.
"Nah, thanks. Ang balak ko ay hindi rin magtagal." bahagya nabawasan ang liwanag sa mga mata niya.
"Sayang naman Raiven! C'mon kahit thirty minutes lang."
"You're asking like you want to do a quick session to her." my face crumpled at Joriece statement who's glaring at Jarvid. Ruskin burst in laughing.
"Fuck man! You'll pissed Raiven on using that word." si Jarvid na hindi alam kung matatawa o magagalit. Nang lumingon sa akin ay napatuwid siya ng tayo at bahagyang kinakabahan. He held his both hand in surrender.
"Aalis na kami." sabi ko at inagaw na kay Rylan ang susi ng sasakyan na nasa driver seat.
"I guess we can't do anything to stop you. Mukhang matatagalan na makabalik ka." si Ruskin na seryoso na ngayon habang nasa magkabilang gilid niya sina Joriece at Jarvid.
"Sa tingin ko rin. So I think see you when I see you?" I chuckled and the two smiled at me while Joriece is looking at me intently with his straight face expression.
"Yeah, ingat. We'll see you again." I nodded my head.
"Akala ko ba akin 'tong sasakyan?" si Rylan.
"Sayo nga pero ang usapan ay ako ang nagmamaneho pauwi." nabura ang ngiti ni Rylan at si Levi ay napalunok.
Hindi na sila nakapagsalita at inutusan ko siyang umusog sa shotgun seat at si Levi ay nasa backseat. Maya maya lang ay bababa rin iyan mamaya sa sasakyan niya.
"Goodluck to your lungs and heart." si Ruskin at Jarvid na tumatawa pa. I waved my hand at three of them before I rolled down the window. Si Rylan ay huminga ng napakalalim na parang naghahanda na.
Pagsapit ng araw ng Biyernes ay agad na akong nagtungo roon sa abandonadong dorm at ilang minuto bago mag-alas singko. Kanina pa ang dismissal at alas tres lang iyon, naging alas dos nga bigla dahil katulad noong mga nakakaraan na nangyayari ay nawawala na lang bigla ang mga last section at hindi sisipot sa huling klase.
Naranasan ko muli ang mga wirdo nilang galaw. Walang mensahe kahit sila Helix at Xerox sa akin. Hindi ko na rin naman sinubukan pang padalhan ng mensahe dahil alam kong wala na akong matatanggap na reply. Tumambay muna ako sa library na parang pinamumugaran ng mga multo dahil walang tao kundi ako at iyong librarian.
Nakaidlip ako ng mga dalawang oras at bahagya pa akong humihikab habang naglalakad patungo sa abandonadong dorm. Nawala lang ang antok ko nang umihip ang malakas na hangin at nakita na iyong misteryosong lalaki na nakahilig sa kupas at lumang pader ng gusali.
He look at his wristwatch. Like usual, he's wearing a black hoodie and the black mask with his unkempt hair. His eyes were blank and cold like his presence. He's holding a black hoodie too in his arm. Hindi ko alam kung bakit may hawak siyang ganoon?
"Good thing that you arrived at the exact time or I'll dismiss you." agad na kumunot ang noo ko sa sinabi niya.
"And you'll dismiss the deal too?"
"Yeah." tamad niyang sinabi at binato niya sa akin iyong hoodie na hawak niya. I wrinkled my forehead. Nakita ko rin ang mask at itim na pantalon roon.
"Para saan ito?"
"Wear that. Hindi kita puwedeng dalhin sa lugar na iyon nang ganyan ang itsura mo." aniya at binuksan ang pinto ng abandonang dorm para sa akin. Nagtataka pa rin akong tumingin sa kanya.
"Just get dress." aniya at naningkit ang mata kong tumingin sa kanya.
"I won't peak at you. You're body is not that tempting anyway." then he rake his eyes over my body. My jaw dropped. Umismid siya at nag-iwas ng tingin sa akin. Inayos pa ang maskara. Nagsalubong ang kilay ko. He looks suddenly uncomfortable. Hindi ko alam kung bakit.
Sinunod ko na rin naman ang sinabi niya at pumasok na sa loob. Nagbihis na ako at nakakagulat na sakto lamang ang pantalon sa akin. I wore a PE uniform today so I'm wearing a rubber shoes. Bagay lang sa ayos ko. Iyong hoodie ay bahagyang maluwag sa akin pero ayos lang. I wore the mask and my outfit is same to him now, all black.
Mukha na rin tuloy akong misteryoso. Pagkalabas ko ay nakita ko siyang tamad na nakahilig sa pader at nakahalukipkip. Sumulyap siya sa akin at hindi rin naman iyon nagtagal.
"Tied your hair and put the hoodie on your head and follow me." aniya. Hindi na ako nagreklamo at ginawa na. Sinikop ko ang buhok habang sinusundan siya. Patungo kami ngayon sa gilid ng abandonang dorm. Mukhang narito rin pala ang ipapakita niya sa akin.
He glance at me and I put the hoodie in my head. He cleared his throat. Pumasok kami sa isang silid sa abandonang gusali at halos wala akong makita kundi dilim.
"May binabalak ka bang masama?" I said. I can't trust this man and I didn't know him that much. Is he trying to murder me here? Bakit ko ba sinusundan ang taong ito?
"I won't murder you. Can you just be silent? Save your voice for your reaction later." I was confuse on what he said. I didn't speak a word. Sinusundan ko lang siya sa tunog ng mga yapak niya. Pagkaliko namin ay umawang ang labi ko ng may makitang isang lalaki pang nakahilig sa gilid ng lumang double door.
May tao rin pala rito bukod sa kanya? The man seems in middle 20's. He eyed the two of us and this weird man beside me just lift his finger. Nagkatinginan silang dalawa at mukhang nag-usap na sa ganoong paraan. Tumango ang lalaki at binuksan ang double door.
Hindi ko alam pero biglang kumalabog ang puso ko. Nakaramdam rin ako ng malamig na sensasyon sa loob na nagpakaba sa akin. Bumungad sa amin ang isang hagdan pababa.
"Pasok." utos sa amin ng lalaki at nauna itong katabi ko. Sumunod ako sa kanya at nang humakbang ako sa metal na hagdan ay bahagyang tumindig ang balahibo ko. Nang sinara ang pinto ay napalunok bigla. I feel like I was in a sort of horror movie. Itong lugar ay sobrang tahimik na tanging yapak namin ang naririnig.
"Anong pangalan mo?" nasa harap ang tingin ko at wala akong ideya kung saan patungo itong hagdan pero mahaba iyon at pababa. May underground ba sa abandonadong dorm na ito?
"Sa tingin mo sasagutin ko iyan?"
"Kahit iyong hindi mo na lang na totoong pangalan. Hindi ko alam kung anong tatawag ko sayo." marahan kong sinabi. His hand is both shoved on his pockets. Nakaharap ang likod niya sa akin pero dahil sa presensiya niya, parang nakikita ko pa rin kung ano ang ekspresyon niya.
"Quin." malamig niyang sinabi at parang may dumaan na malamig na ihip ng hangin sa katawan ko. Huminto na kami sa pinto. He give me a leering look.
"Take a deep breath." aniya.
"Ha?"
"Ihanda mo ang sarili mo sa makikita mo. Huwag kang lalayo sa tabi ko. Huwag mo rin hayaan na makita ka ng mga taong kakilala mo sa loob."
"Kakilala?"
"Kung sakali lang." mas lalong lumalim ang gatla ko sa noo sa sinasabi niya. He didn't let me speak and he knock on the large double door. Narinig ko ang tunog ng dahan dahang pagbukas noon.
Nasa tabi ko si Quin. Unti-unti ay bumungad sa amin ang liwanag na nagmumula sa silid na iyon. Ang inaasahan kong makikita sa loob noon ay malayong malayo sa inaasahan ko.
Nakita ko ang dalawang lalaki sa loob na nagbukas ng pinto. Malalaki ang katawan at nakaitim rin. My mouth parted. Humakbang si Quin at halos hindi ko magawang maihakbang ang paa ko sa nakikita. Hindi ko magawang maitago ang gulat sa marahas kong pagsinghap.
Dahil sa likod ng malaking double door na iyon ay isang malawak at sobrang laki na lugar. There were a large lights in the ceiling. The floor was made in wood, marahan ang tunog ng nga yapak namin dahil roon. Agad kong nakita ang ilang tao na nakahilig sa railings.
Sa tingin ko ay nasagot na ang tanong ko kanina. The abandoned building really has an underground. And it just not a typical underground. Nang mahawakan ko ang railings ay nakita ko ang babang bahagi pa noon. Doon ko natuklasan na sobrang lawak talaga noon. Halos hindi ko magawang maisip kung paano nagawa ang lugar na ito sa ilalim pa ng isang gusali na abandonado na.
Hindi lang iyon isang palapag, dahil sa baba ay meron pang tatlong palapag. This looks like an underground arena. Ang bawat palapag ay nakabilog at may barindilya sa bawat gilid para matunghayan ang malawak na entablado sa unang palapag. Kung saan merong parisukat na malaking kulungan.
I swallowed hard. Akala ko itong lugar ang magpapagulat sa akin pero bumagsak ang panga ko ng makita ang mga pamilyar na tao na nasa baba.
"Last s-section." I can't even uttered the word and it's almost unadible. I gasped harshly as I saw all of them in the second floor.
I was flabbergasted. My mind can't even absorb why they are here at anong ginagawa nila rito? Alam nila ang lugar na ito?
"Look." Quin pointed the stage in the first floor and my breathing hitched when I saw Kuwai... topless stepping inside the stage.