အိပ္မက္ေတြမေကာင္းဘူး။
စိတ္ေတြေလးလံေနတယ္။
ဘာလုပ္လုပ္မင္းဆီဘဲစိတ္ေရာက္ေနတယ္။
ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူး အရမ္းထိုင္းမိႈင္းတယ္။
စိတ္ရိွလက္ရိွလႊတ္ခ်ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။
မင္းကိုခ်စ္တယ္ ေလးေလးနက္နက္နဲ႔
ဂရုစိုက္ေပးခ်င္တယ္။
အခ်စ္ေတြအကုန္မင္းကိုဘဲေပးလိုက္ခ်င္တယ္။
မင္းမထြက္သြားေအာင္ မရမက ဆြဲထားခ်င္တယ္။
မင္းအနားမွာ အရိပ္လိုရိွေနခ်င္တယ္။
အရိပ္လိုရိွေနႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားမယ္။
"သိပ္ခ်စ္တယ္ Prem "
LiLi နဲ႔ေတြ့မယ္ အကုန္၀န္ခံမယ္
မင္းကိုမခ်စ္ဘူး Prem ကိုခ်စ္တယ္လို႔
ဖြင့္ေျပာျပမယ္။
LiLi နာက်င္ရမယ္ဆိုေပမယ့္
အခုငရဲမီးလိုပူေလာင္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္။
ကြၽန္ေတာ့္အပူကို ဘယ္သူမွမမွီႏိုင္ဘူးထင္တယ္ဗ်ာ။
အခုအဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။
ေက်ာင္းသြားဖို႔။ ေက်ာင္းေရာက္ရင္
LiLi ကိစၥရွင္းၿပီးတာနဲ႔ Prem နားလည္ေအာင္
အကုန္ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပမယ္။
သူ႔ကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ၀န္ခံမယ္။
သူထြက္မေျပးသြားဖို႔ေတာင္းဆိုမယ္။
"ကို သိပ္ခ်စ္တာ Prem တစ္ေယာက္သိပါေစေလ"
"ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ "
ရုပ္တရက္လာေခါက္တဲ့တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္
ရင္ေတြလည္းခုန္ရပါတယ္။
အခုေတာ့ Prem ျပန္လာၿပီေပါ့။
တခါးဖြင့္လိုက္မွ Prem မဟုတ္ဘူး LiLi ။
"ဘာကိစၥနဲ႔လိုက္လာတာနဲ႔ LiLi "
ကြၽန္ေတာ္စိတ္ညစ္ေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔
ေလသံခပ္မာမာေလးေမးလိုက္ေတာ့
သူမကကြၽန္ေတာ့အနားကပ္လာကာ
အေရ႔ွကေနခါးကိုလာဖက္သည္။
ေျခဖ်ားေထာက္လိုက္ကာ
ကြၽန္ေတာ့္ နား အနားသို႔ကပ္ၿပီး
ေလသံ ေလးျဖင့္ ကပ္ေျပာလိုက္သည္။
"ေကာင္ေလးနဲ႔အတူအိပ္တယ္ေပါ့ Boun က
အခုအေဆာင္မွာအတူမရိွဘူးဆိုေတာ့
ကေလးက ခဏတျဖဳတ္စိတ္ေကာက္ေနတယ္
ဆိုပါေတာ့"
သူမ ဆီမွ အဲလိုစကားမ်ိဳးၾကားရလိမ့္မယ္လို႔
တစ္ခါမွမေမ်ွာ္လင့္ဖူးဘူး။
အရင္ကအရမ္းနားလည္ေပးတဲ့
ဒီေကာင္မေလးက အခုမွဘာျဖစ္ေနတာလဲ။
ေတြေဝေနပါၿပီ။
"ဘာမျွပန္မေျဖေတာ့ ဒို႔ေျပာတာေတြကအမွန္ေတြေပါ့"
သူမကေျပာလဲေျပာရင္း
ကြၽန္ေတာ့္ကိုကုတင္ေပၚသို႔တြန္းခ်လိုက္သည္။
"မင္းဘာလုပ္တာလဲ LiLi"
"ဒို႔ေကာင္ေလး ထြက္မေျပးေအာင္
ခ်ဳပ္ေဆးေလ ခ်ဳပ္ေဆး"
"ဟင့္အင္း မလိုခ်င္ဘူး ငါ"
သူမက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚကေနၿပီး
ၾကယ္သီးသံုးေလးလံုးျဖဳတ္လိုက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္အရမ္းအံ့ဩတယ္။
အရင္ကေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္တဲ့သူက
အခုမွဘာျဖစ္ေနတာလဲမသိ။
"မိန္းကေလးအရသာကို
ဒို႔ေကာင္ေလးကမသိေသးလို႔ပါ"
"မလိုခ်င္ဘူ ငါမသိခ်င္ဘူး"
"ဒို႔ေကာင္ေလးကိုပါရမီျဖၫ့္ေပးခ်င္တယ္"
ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုခုေျပာလိုက္ရင္
သူမရွက္သြားမွာစိုးသျဖင့္ၿငိမ္ေနလိုက္မိသည္။
ထို႔ေနာက္ကြၽန္ေတာ့္လက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲယူကာ
သူမရဲ့ မို႔မို႔ေမာက္ေမာက္ရင္သားႏွစ္စံုအေပၚသို႔
ေနရာခ်ေပးလိုက္သည္။
ဒီအခ်ိန္ မေမ်ွာ္လင့္႔တဲ့ကိစၥေတျြဖစ္လာမယ္လို႔
ဘယ္သူကႀကိဳေတြးမိမလဲ။
ဟုတ္ပါတယ္ကြၽန္ေတာ့္အတြက္
မုန္တိုင္းေတြစတင္ေရာက္လာပါၿပီ။
Prem ထြက္သြားတာကို
ျပင္းထန္တဲ့မုန္တိုင္းထင္ဟုေနေပမယ့္
အဲတာေလေပြအႀကီးစားအဆင့္ေလာက္ဘဲရိွခဲ့သည္။
.................................................................
Prem🖤
အခုအခ်ိန္ေလာက္ဆို
အကိုBounလည္းေက်ာင္းသြားေလာက္ၿပီ။
အခန္းထဲက်န္ခဲ့တာေလးေတြသိမ္းရန္
လာခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ပတ္ လန္ဒန္ မွာ
ပညာသြားသင္ရန္အတြက္
ေက်ာင္းမွာလည္း
ေက်ာင္းေျပာင္းေလ်ွာက္လႊာတင္ၿပီးၿပီ။
အကို႔ကိုမခြဲနိင္ မေမ့ႏိုင္ေပမယ့္
အေနေဝးလို႔ေသြးေအးသြားမယ္ဆိုတဲ့အတိုင္း
အကိုနဲ႔အေဝးဆံုးကိုထြက္သြားတာပါ။
အကို႔ကိုခ်စ္တယ္ ဆိုတာကို၀န္ခံဖို႔ျပင္ဆင္ၿပီးၿပီ။
အခန္းထဲအကိုမရိွမွန္းသိလို႔ စာထားခဲ့မယ္ဆိုၿပီး
စာေတာင္ယူလာခဲ့သည္။
အကို႔ကို၀န္ခံမယ္
အကို မခ်စ္မွန္းသိေပမယ့္
ဒီလိုလုပ္လိုက္မွေပါ့ပါးသြားမယ္ထင္လို႔ပါ။
အကိုေနာက္ဘယ္ေတာ့မွကြၽန္ေတာ့္ကို
ထပ္မျမင္ေစရပါဘူး ကတိေပးပါတယ္အကို။
ကြၽန္ေတာ္အခုေတာ့အခန္းေရ႔ွမွာေရာက္ေနၿပီ။
အခန္းတံခါးေခါက္မေနေတာ့ဘဲ
ကြၽန္ေတာ့္မွာရိွေနတဲ့ေသာ့နဲ႔ဖြင့္၀င္လိုက္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ ကမ႓ာႀကီး အခုေတာ့ ပ်က္စီးသြားပါၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၾကည္ႏူးခဲ့တဲ့
ဒီေမြ့ယာႀကီးအေပၚမွာ
အကိုကအကို႔ေကာင္မေလးနဲ႔ ခ်စ္ရည္လူးေနပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့
အကိုက လန႔္ျဖန႔္သြားပံုရပါတယ္။
"Prem" တဲ့ေလ
မင္းဘာလာလုပ္တာလဲ
မင္းမ်က္ႏွာငါမေတြ့ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့အသံမ်ိဳးနဲ႔
ေခၚလိုက္ေတာ့ ခုနကေတြးလာခဲ့တဲ့အေတြးေတြအတြက္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္သိမ္ငယ္သြားခဲ့မိသည္။
ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့အကိုတစ္ေယာက္
အကိုခ်စ္တဲ့ ျပၫ့္စံုတဲ့အမ်ိဳးသမီးနဲ႔
အသက္ထက္ဆံုးလက္တြဲသြားႏိုင္ဖို႔
ဆုေတာင္းေပးရံုမွတစ္ပါး
တျခားေရြးခ်ယ္ရန္လမ္းမရိွခဲ့။
အကိုေခၚလိုက္ေတာ့ အမ LiLi က
"ကေလး ဘာလာလုပ္တာလဲ"
ခနဲ႔သလိုလို သူပိုင္တာတစ္ခုကို
လုယူေတာ့မယ့္ သူကို တံု႔ျပန္သလို
ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ေမးလိုက္ေတာ့
"ေအာ္ ပစၥည္းလာသိမ္းတာဗ်
အကိုတို႔ကိုေနွာင့္ယွက္မိၿပီ
ေနာက္မွဘဲလာသိမ္းေတာ့မယ္ေနာ္
ကြၽန္ေတာ္သြားၿပီ"
ဟုဆိုၿပီး တံခါးပိတ္ကာထြက္ေျပးလာမိသည္။
စကားကဒါအကုန္ဘဲ
ဘာမွထပ္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အကိုေရ အကိုေပ်ာ္ေနရင္ေက်နပ္ပါၿပီဗ်ာ။
ေဟာ ဘာလို႔ မ်က္ရည္ကက်လာရတာလဲ။
ငါေယာက္်ားေလ က်စရာလိုလို႔လား။
အေနာက္အသံတစ္ခု
ဟုတ္တယ္ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့အသံ။
"Prem ေနဦး အကိုရွင္းျပမယ္"
အကိုနဲ႔ရင္မဆိုရဲလို႔
ကြၽန္ေတာ္ထြက္ေျပးပါရေစအကို။
ကြၽန္ေတာ့္ကို အကို႔ဆီကေန
လြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးပါအကို။
အေနာက္ကိုလွၫ့္မၾကၫ့္ဘဲ
ကြၽန္ေတာ္ထြက္ေျပးေတာ့
ေျပးလိုက္လာတဲ့ ေျခသံမ်ားကိုေတာ့ၾကားမိသည္။
စက္ေလွကားနဲ႔ေတာင္မဆင္းေတာ့ဘူး။
အကိုနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းမဆံုႏိုင္လို႔။
ေလွကားအတိုင္းဘဲေျပးထြက္လာမိသည္။
"တီးတီးတီးးးးး"
"အာ့..."
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြေဝဝါးကုန္ၿပီ။
တစ္ေလာကလံုးေမွာင္မိုက္ေနတယ္။
ရုတ္တရက္ ေကာက္ခ်ီခံလိုက္ရသည္။
"Prem ထပါဦး
အကိုေခၚေနတယ္ၾကားလား
Prem"
ဒီအသံတရင္းတႏွီးၾကာဖူးပါတယ္။
မ်က္လံုးမ်ား ေဝဝါးေနေပမယ့္
အကိုဆိုတာကြၽန္ေတာ္သိသည္။
အကို႔မ်က္ရည္က ကြၽန္ေတာ့္ပါးေပၚကိုက်ဆင္းလာၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းအတိုင္း
ဆက္လက္စီးဆင္းသြားတယ္။
"အကို"
တုန္တုန္ရီရီေလး တစ္ခြန္းေခၚလိုက္ၿပီး
အကို႔ပါးေလးကို တစ္ခ်က္
ကိုင္ၾကၫ့္လိုက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့
လံုး၀အေမွာင္အတိ အကို႔ငိုသံလည္းေပ်ာက္ကြယ္။
"သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ အကိုတစ္ေယာက္
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ"
Ch19 end