Chapter 44
I slowly open the door. . .
Pagkapasok ko nakita ko si Avril. . .
Biglang tumulo ang luha sa mga mata ko habang lumalapit sa kanya. . .
She’s awake. She looks at me with those eyes. . .
“Sorry Avril. . .”
“It’s okay. . .” she say in a weak voice
I thought she’s gone. He hear prayers. I hugged her, not that tight kasi alam ko mahina pa sya.
“I love you Avril” I whispered.
She looks so weak. She can’t even move a bit. It’s killing me, seeing her in this state. Knowing that I can’t do anything to ease the pain in her.
Alam kong galit sya sakin, pero okay lang basta ang mahalaga sa ngayon, ligtas na sya.
Avril’s POV
All I see is white. . .I’ve been walking for so long pero hindi ako nakakaramdam ng kahit anong pagod. Parang may hinahanap ako na hindi ko naman alam. Then this guy in white appeared with his back facing me.
“Excuse me, nasan po ako? Panaginip po ba ito?”
“Anak. . .” his voice. . .I remember his voice. . .
“Papa?” hindi ko na sya hinayaang sumagot pa at tumakbo ako palapit sa kanya. I hugged him tightly. I burst out to tears.
“Miss na miss na kita Papa. . .”
I’ve gone through a lot of problems. I need a man who can stand up with me. Miss na miss ko na ang Papa ko.
Bumitiw ako sa pagkakayakap sa kanya at nagpunas ng luha na parang batang nagsusumbong sa kanyang tatay. I never had the chance to live with him kahit na konti pa.
Humarap sya sakin. Lalo akong naiyak dahil sya nga ito. Nakangiti sya sakin kaya lalo akong naiyak.
“Papa. . .Bumalik kana samin. . .Kailangan ka namin”
“I can’t”
“Ako na lang po ang isama nyo jan Papa. . .”
“Anak, makinig ka sa Papa. Hindi mo pwedeng diktahan ang nakatadhana sayo. Ako, nakatadhana sakin ang mawalay sa inyo ng maaga. . .”
“Pero Papa. . .”
Hindi sya sumagot at naglakad. Sumunod ako sa kanya, may isang pintuan sa di kalayuan. Pagkadating namin sa tapat noon ay huminto sya. He slowly open the door. Nakita ko ang Mama ko, si Kuya Vlad, si bestfriend at sila Tita Claud. They wear a sad face, si Mama umiiyak habang hawak hawak ang kamay ng isang taong nakahiga sa kama na maraming nakakabit na aparato sa katawan.
Lumapit ako at nanlaki ang mata ko ng makita kong ako itong nakahiga sa kama. They’re crying for me, they want me back. There is only one reason, kasi Mahal nila ako. Naiyak ako. I looked back.
“It’s not yet you’re time. Be strong bunso. Tara may ipapakita pa ako sayo”
Sumunod ako sa kanya habang pinapahid padin ang mga luha sa mata ko. Lumabas kami at lumakad ulit sya ng konti at may isa pang pintuan dun. Pagbukas nya ay para kaming nasa isang chapel. May isang lalaki na nakaluhod doon. Lumapit ako.
Si. . .
Julian. . .
Napahawak ako sa bibig ko habang umiiyak. He’s crying.
“Marami ang nagmamahal sayo Anak. Can you leave them behind? Habang gusto mong sumuko, sila patuloy na lumalaban sayo”
Lumapit sakin si Papa at niyakap ako.
“Be strong my Princess. Kahit wala na si Papa, magpakatatag ka. I might not be there at times when you needed me, but just feel my presence. I will never leave you Anak”
Bumitaw sya sa pagkakayakap at pinunasan ang mga luha ko gamit ang thumb nya.
“Everything will be alright Princess. Kapag nalulungkot ka, I’ll be there at your side. You’ve got a lot of dreams to be achieved. Come. . .”
Lumakad sa at bumalik sa tapat nung naunang kwarto kanina.
“I’ll be leaving you here Princess. Just open the door, open your heart”
After nun naglakad na sya palayo at dahan dahan ng naglaho. I opened the door. It was my room, kung saan ako nahospitalized. Walang tao, malamang yung iba sa kanila ay umuwi na, yung iba naman ay may ginawa siguro.
I watch myself. I should be strong right? It’ll be okay, I’ll be okay. Sa pagkakaupo kong yun ay biglang may pumasok na lalaki. Naka cap. He removed his cap, that’s the time I recognize who he is.
Si Apolo. . .
Dali dali syang pumunta sa may tabi ng kama ko at umupo sa may upuan dito. Lumapit ako.
“Avril. Pasensya na kung ginabi ako ng pagdalaw sayo hah?” he began to cry. Pinipigil nya ang iyak nya at pinupunasan ang mga luhang tumutulo. Hinawakan nya ang kamay ko
“Alam mo naman na bawal ako dito, pero araw-araw kitang dinadalaw at iniintay na magising ka. Wag kang mag-alala, kapag nagising ka baka hindi mo muna ako makita. . .”
I force myself not to cry.
“Pero pangako, babalik ako kagad. Kapag kaya ko na kayong panghawakan ng anak natin. I’ll promise to be better. Yung baby nga pala natin, ang healthy. . .Kailangan mo ng gumising dyan kasi hinahanap kana nya. . .”
I can’t help it. Napaiyak ako.
“How can you do this to me Apolo? Why are you doing these things? Why are you being so good, that I can’t help myself to forgive you. Kahit ang dami dami mong kasalanan sakin, nakakalimutan ko lahat! Alam mo ang gago mo!”
I know he can’t hear what I say. He smiles.
“Mahal na mahal kita Avril, kaya hindi ko kayang malayo sayo. Pasensya kana, alam kong sawang sawa kana sakin. Pero kaya kong tiisin lahat ng yun. Kasi mahal na mahal na mahal kita”
This guy. . .No matter how hurt I am, I just can’t. . .
Lumapit sya at hinalikan ang noo ko.
“Aalis na ako, baka dumating na yung kuya mo. Mahal na mahal kita, magpagaling kana hah? Sobrang mahal na mahal kita. . .”
Then he wear the cap. Paalis na sana syang ng lumapit ulit sya at hinalikan ako sa labi.
“I love you Avril”
At tuluyan na syang umalis. Umupo ako sa gilid. Tama siguro si Papa, I can’t bear to see other people hurting because of me. Tinry kong humiga sa kama ko habang tumatagos ang katawan ko sakin. I slowly close my eyes and take a deep breath. . .
I can feel that my soul blends with my body. I took another deep breath. My eyes we’re closed. Nararamdaman ko ang bawat tibok ng puso at dugo na dumadaloy sa katawan ko. I feel weak and fragile. . .
What happens a while ago, is that a dream? Naramdaman ko ang liquid sa may braso ko. Dinalaw talaga ako ni Apolo?
I slowly open my eyes. . .
Una kong nakita si Mama na nakaupo sa di kalayuan at nakapikit ang mga mata, she might be tired. Sorry Mama. I’ve been causing a lot of problems in this Family. Si Kuya din, natutulog katabi ni Mama. Nahihirapan ako gumalaw masyado.
Naramdaman kong may nakapatong na ulo sa isa kong kamay. Inipon ko ang lakas ko para ibaling ang ulo sa kabilang side. There I saw my bestfriend. Lahat ng mga importanteng tao sakin ay nandito. Si Apolo na lang ang kulang. . .
Kahit gaano ka saktan ng taong mahal mo, ang katotohanan ay kaya ka nasasaktan kasi mahal mo sya. Kahit anong pigil ang gawin ko, mahal ko padin sya. Behind these aches in my heart, it’ll always beat for him. . .
“Tristan. . .” Nagsalita ako in a weak voice. Medyo ginalaw ko din yung kamay ko para magising sya.
Medyo gumalaw na sya. Ibig sabihin gising na sya.
“Tristan. . .” napatingin sya sakin at nanlaki ang mga mata nya.
“A-avril?”
Tumango ako.
“T-tita! Kuya Vlad! Si Avril gising na!” naalimpungatan sila Kuya at Mama. Nung binaling ko ulit ang ulo ko sa kanila, napatayo sila at lumapit sakin.
“Bunso! Okay kana ba?” hinawakan pa ni Kuya yung isa kong kamay. Si Mama ito at umiiyak.
“Anak!” niyakap nya ako. Bumitiw na si Tristan at nagtatakbo palabas ng kwarto ko.
Umupo si Mama sa pwesto kanina ni Tristan
“Anak, okay ka lang ba? May masakit ba sayo?”
“Oo nga bunso! Teka tatawagin ko lang yung Doctor!” tumakbo si Kuya palabas.
“Mama, nakita ko po si Papa. . .”
Nabigla sya sa sinabi ko pero hindi sya nagbigay ng comment.
“I’m still lucky afterall. . .” mahina ko na lang na sinabi. I rested kasi medyo napagod ako, nasa recovering stage padin ako.
Maya-maya ay pumasok na si Tristan. . .Kasama si Julian. . .
I can’t find words to thank him. Alam ko, kahit na nagsinungaling sya sakin, it was for my own good rin naman.
Lumapit sya sakin habang umiiyak. It almost tear my heart apart.
“Sorry Avril. . .”
“It’s okay. . .” I say in a weak voice
He hugged me, I felt warmth.
“I love you Avril” He whispered.
I feel this weird feelings for him. . .
I’m happy when he’s around me, I feel that there’s this someone special who’s been with me at my worst. He never failed to make me smile whenever my world is breaking apart, he makes me feel loved when I think that no one loves me. . .
But. . .
I can’t return the love that he expected me to return. . .
Yun siguro ang dahilan kung bakit kahit may Amnesia ako nun, hindi ko sya kayang mahalin ng lubos. Kasi yung space dito sa puso ko ay occupied na.
I suddenly felt guilt, kasi kung sino yung napaparamdam ng pagmamahal sakin, yun pa yung hindi ko masuklian ng pagmamahal na nararapat sa kanya. Kung natuturuan lang ang puso. . .
Siguro kung mabubuhay ako ulit sa mundo, I’ll find him. At sya na lang ang mamahalin ko.
He’s worth fighting for. It’s just that, I’m the one who’s not worth fighting for.