Kabanata 12:
Practice
From: Light:
Susunduin na lang kita para hindi ka na mahirapan.
To: Light
Ayos lang. Kaya ko naman. I'll just take a cab.
From: Light
No, I'll fetch you. Text me where you are right now.
I told him that I'm in the convenience store near my apartment. Mag t-take na sana ako ng cab kaso gusto ko munang dumaan sa convenience store para bumili ng snacks namin mamaya ni Light sa practice. Wala naman siyang sinabing magdala ako ng pagkain but I insist.
I even brought chicken curry in a pyrex glass. Kaya may paper bag akong bitbit. Ilang hakbang na lang ang convenience store kaya nagpatuloy na ako. I received a text from Light.
From Light:
Lagot ako nito. Babasahin nila mamaya ang convo natin.
Kumunot ang noo ko sa text niya. Is he wrong sent? Hindi ko maintindihan kung anong sinasabi niya. Mukhang ganoon nga kaya nagkibit balikat na lang ako at hindi na nagtipa ng reply para sa kanya.
I push the glass door of the convenience store. Nakakailang hakbang pa lang ako ng mapatalon ako sa malakas na sigaw ng lalaki sa counter.
"Hoy! Magnanakaw! Ikaw na naman!" halos mapasapo ako sa dibdib ng dumagundong ang sigaw na iyon ng lalaki. Nakarinig ako ng mga pagkalabog na para bang may nahuhulog na kung ano at mga yapak na nagkakamuhog. I gasped when someone hit my shoulder. I almost stumble in the ground and I immediately held a chair to keep my balance.
Mabilis akong napalingon sa kung sino man ang nakabangga sa akin. Kaso mabilis niyang hinila ang pinto at malalaki ang mga hakbang na tumakbo papaalis. Napatulala ako dahil kahit sa malayong distansiya at mabilis na pangyayari ay nakilaka ko ang lalaki.
"Pierce..." I whispered. Hindi ko alam kung anong nangyayari noong pumasok ako pero napagtanto ko na agad sa eksenang nadatnan. Wala na sa paningin ko si Pierce at mabilis na naglaho sa paningin ko. He's holding a bag when he run so fast and it seems so heavy. Mukhang puno ng kung ano at dahil sa sigaw ng lalaki kanina alam ko na.
"Buwesit! Nakatakas na naman! Itatawag ko na sa pulis ito!" sigaw ng lalaki at tatakbo na sana para lumabas nang mabilis ko siyang hinabol. Hinawakan ko siya sa balikat para pigilan.
"T-Teka lang po." kinabahan ako sa huli niyang sinabi kaya nagmamadali ko siyang pinigilan.
"Bakit Miss?" kunot noo niyang tanong. Salubong ang mga kilay marahil sa galit sa nangyari kanina.
"A-Ako na po ang magbabayad roon sa kinuha ng lalaki. Magkano po ba at dodoblehin ko na lang. Huwag niyo lang po siyang isumbong sa pulis." sabi ko at mas lalong lumala ang gitla sa noo niya pero dahan dahang kumalma.
"H-Hindi ko alam. Pero mukhang marami ang nakuha niya ngayon kaysa nakaraan." napasanghap ako sa sinagot niya dahil sa huling salitang narinig ko. Kung ganoon ay hindi pala ito ang unang beses?
I'm not judging him. I know every person has a reason to do a crime. I don't know Pierce's story. Maliban kay Acid, siya ang pangalawa sa pinakamailap na hindi ko nakakausap sa Last Section. Minsan nga ay masama ang tingin niya sa akin. Hindi ko alam kung dahil ba sa unang pagkikita namin na nasaktan ko siya. Pero hindi niya rin naman ako kinakausap at pinapansin.
I didn't know him personally and his story so I should not judge him and conclude already. I know he has reason. I become curious and worried for him suddenly. Lalo na at isa siya sa sampong taong kailangan kong bantayan.
The man heaved a sigh as he handed me the receipt of all the products that Pierce gets. Hindi mahalaga sa akin kung magkano iyon. I can pay for it. I just need to know his reason.
"Ito po. Doble po ang babayaran ko." sinabi ko sa lalaki pagka-abot ng card ko. Like I said I'm not rich. Hindi rin ako mahirap at nasa gitna lang. I just have enough money for a living.
"Huwag na hija. Ayos na ang saktong presyo." sabi ng lalaki na mukhang nag-aalinlangan sa sinabi ko.
"Hindi po. Ayos lang. Hindi po ba ito ang unang beses na nangyari ito?" sabi ko habang tinitignan ang items na kinuha ni Pierce. Puro pagkain iyon, karamihan ay mga biscuits, chocolates, snacks and candies. Wala ang kung ano mang bagay na nasa isip kong kukuhanin niya katulad ng alak. May ideya nang nabubuo sa isip ko.
"Pangatlo na ito. Magaling lang talaga at laging nakakatakas. Gustong gusto ko na talagang ipahanap iyon sa mga pulis!" may bahid na inis na sabi ng lalaki at nabahala naman ako.
"H-Huwag na po. Babayaran ko na lang po ang lahat ng kukuhanin niya rito. Here's my calling card. Tawagan niyo na lang po ako kapag nangyari ulit. Babayaran ko na rin iyong mga una niyang nakuha." sabi ko at kumunot ang noo sa akin ng lalaki. He's a middle age man and I think he is the owner of this convenience store.
"Kilala mo ba iyon?" natigilan ako sa sinabi niya.
"Gusto ko lang po siyang tulungan. Baka po may dahilan kaya niya ito ginagawa." kung sasabihin kong kilala ko si Pierce ay baka mahanap niya ito at matunton kong saan siya nag-aaral. Baka mahuli pa siya sa kagagawan ko.
"Dahilan? Ang mga katulad niya ay nagnanakaw dahil mga walang pinag-aralan o kaya pinabayaan ng mga magulang. Mga iresponsable kasi at hinahayaan ang anak na gumawa ng krimen!" pagalit na sinabi ng lalaki.
"Baka hindi naman po."
"Naku, Miss. Basa ko na ang lahat ng mga ganoong tao. Nobyo mo ba iyon?" umiling lang ako sa tanong niya at hindi nagsalita.
I feel bad for his words. Hindi talaga maiiwasan na may mga ganitong tao na nanghuhusga agad habang hindi pa alam ang kuwento sa likod kung bakit iyon nagawa ni Pierce. Hindi ko siya kilala pero pakiramdam ko hindi tama ang husgahan agad siya. I just give a man a small smile.
"Babayaran ko na rin po ang mga naunang kinuha niya." marahan kong sinabi at huminga siya ng malalim at sinunod ang sinabi ko. Pagkatapos ay binalik niya sa akin ang card at tinanggap ang calling card ko.
"Kung nobyo mo iyon, Miss. Hiwalayan mo na. Wala kang kinabukasan makukuha roon."
"I think we shouldn't judge people easily. We didn't even know if he did it for a good reason." sa mahina kong tinig na sinabi. Nakita kong natigilan ang matanda.
"Tawaga niyo na lang po ako kung mangyari ulit. Please, huwag po sana kayong tatawag ng pulis." pakiusap ko at tumango naman siya sa kasunduan namin.
After that, kumuha na rin ako ng mga snacks na dadalhin kila Light. Pagkatapos magbayad ay saktong dumating si Light sa tapat ng convenience store.
"Salamat po." paalam ko roon sa matandang lalaki at tumango lang siya sa akin. When I pushed the door I saw Light leaning on his black BMW. He's wearing a simple white T-shirt and a cargo pants. He's holding a phone and when I sent my reply to him he immediately raised his head and our eyes met.
Mabilis akong lumapit sa kanya. Bumaba ang tingin niya sa dala kong paper bag.
"Pamalit na damit?" tanong niya at umiling lang ako.
"I brought foods." sabi ko at kumunot ang noo niya.
"Bakit? May pagkain naman sa bahay. Hindi ka na dapat nag-abala." he open the shotgun seat for me and I immediately hop in. Mainit na rin kasi sa labas. Hinintay ko siyang makaikot bago ako sumagot.
"Uh nakakahiya kung pupunta lang ako roon ng dala. So as a greeting I brought something." I shrugged and he smiled that sent me chills. Ang lamig ng mga mata niya kaya ganoon na lang ang hatid sa akin ng ngiti. He's cold but he has some humor.
"Para kang mamanhikan ah." mahina siyang tumawa at nagsalubong ang kilay ko.
"What?" hindi ko makapaniwalang sabi.
"But I think it's better to brought food than clothes. I'll surely have a punch for sure." mas lalong kumunot ang noo ko.
"Hindi kita maintindihan." he just shrugged and smile meaningfully. Inayos ko na ang seatbelt sa akin at magsimula nang paandarin ni Light ang sasakyan.
We just talk about our practice for the dance performance for the whole ride. Ilang minuto lang ang pagbiyahe at agad na kaming nakapasok sa isang exclusive subdivision.
"Rich kid!" I said and he just tilted his head cockily. Natawa ako at ngumiti lang siya. We stop in a two-storey modern and elegant house. Kahit hanggang pangalawang palapag lang iyon ay sobrang lapad naman niyon sa espasyo. It was not a house to me anymore but a mansion.
May mabilis na nagbukas ng metal na gate. Pagkaparada ay muli akong pinagbuksan ni Light. I immediately look up around the house. It's so modern and the materials used looks so expensive. Kung ang panglabas na disenyo palang ay halatang marangya na paano pa kaya ang loob?
Kinuha sa akin ni Light ang dala ko. Kaya ko naman pero nagrepresinta na siya. Agad kaming sinalubong ng dalawang unipormadong kasambahay. Binigay ni Light ang paper bag roon.
"Paki lagay sa dining iyong laman ng pyrex glass. Sa kwarto ko iyong natirirang paper bag." utos niya at agad tumalima ang kasambahay.
When we step inside, my eyes landed immediately on the grand staircase with a fascinating design.
"Nasa kitchen si Mommy, sinabi ko na may darating na bisita. Kaya doon muna tayo." sabi ni Light at tumango ako at iginaya niya muli ako patungo sa dining area. Habang naglalakad naman ay hindi ko maiwasang ilibot ang paningin ko.
The interior design of their house is magnificent and elegant. It was modern yet some furniture looks so classic. I feel like we're inside a 90's movie with a luxurious mansion as the settings. The paintings, vases, furnitures and chandeliers looks so luxurious. I feel so out of place suddenly with my simple black printed shirt tucked in my maong shorts and a white sneakers. I let my hair swaying gracefully in my back.
Naputol ang pagmamasid ko sa paligid nang mapunta na kami sa dining area. Mabilis na dumapo ang mga mata ko sa isang ginang na elegante ang suot na kulay royal blue na dress. The end of the dress sway in her moves. Her wavy brown hair is moving along with the end of the dress. Hindi pa ito lumilingon pero sigurado akong maganda na sa balinkinitan nitong katawan.
"Mom!" pagtawag ni Light sa atensiyon ng ina. May inaasikaso pa iyon sa lamesa at may inuutos sa kasambahay. Mabilis iyong lumingon sa amin.
"Light! Hijo! Oh my gosh!" I almost flinched in her sudden squeled. Namimilog ang mga mata niyang nakatingin sa akin at dahan dahan naman akong ngumiti. I'm not good on greeting people but I think giving her a smile is a first step.
"Good afternoon po." marahan kong pagbati at malalaki ang hakbang niya na lumapit sa akin. Malaki ang ngisi sa mukha. Halos mapasinghap ako ng tumayo siya sa harap ko at halos mapakurap ako. She looks so beautiful and young! I want to look at Light again and ask him if he's bluffing. Her mother looks like just his sister!
Tumawa ang Mommy ni Light ng makita ang gulat ko. Mabilis naman akong umayos.
"Oh my gosh! She's so beautiful! She's more stunning than I expected!" ani ng Mommy ni Light at nagulat ako ng hawakan niya ang pisngi ko.
"Pasensiya ka na hija. Unang beses na nagdala ng babae ang anak ko. Sinabi niyang kaklase pero hindi ako naniwala. He was enrolled in a boy's school and I thought he's kidding me. Pati si White ay sinabing may babae nga daw roon at ikaw pala!" bakas ang saya sa tinig niya.
"Mom, you're making her uncomfortable." malamig na saway ng anak. Tumawa lang ang ginang.
"Pormahan mo na ito Light! Masaya na ako kung ganito kaganda ang magiging manugang!" napasinghap ako sa sinabi ng Mommy ni Light. Napailing naman si Light.
"Mom stop it. We're just partners in a dance performance and nothing else. Meron nang nakakuha riyan." nanlaki ang mata ko sa huling sinabi ni Light. Tumawa siya at dahan dahang nawala ang ngiti ng ginang na para bang nalungkot bigla.
"H-Ha? Totoo ba iyon hija? You have a boyfriend already?" his mom ask and I gasped as I saw how sad her eyes are. Tumingin ako kay Light, nanghihingi ng tulong.
"U-Uh...Wala po."
"Pero meron nang nakabantay, Ma." segunda ni Light at parang nanghina ang ginang.
"Bakit hindi ka makipagkompetensiya Light. I want her to be my daughter---"
"Mom, please. Let's just eat. Nahihiya na si Raiven." ngumuso lang ang Mommy niya. Parang ayaw niya pa akong pakawalan.
"Light puwede namang makipag-agaw---"
"Mom, please. Titignan ko pa." lumingon sa akin si Light at halos malaglag ang panga ko. Ngumisi lang siya at inagaw na ako sa ina. Naghila siya ng upuan para makaupo na ako. Nakangisi ang Mommy niya na nakatingin sa amin.
"Ma, behave." si Light at mahina lang na humalakhak ang ginang.
"So protectice hijo. Oh siya nasaan na ba si White at para makakain na tayo?" ani ng Ginang at bumagsak naman ang tingin ko sa sari-saring pagkain na nakalatag roon. Hindi ko alam kung ano ang engrandeng okasyon meron sila at ang espasyo ng mahabang lamesa ay hindi pa sapat para sa lahat ng pagkain na ihahain.
Kita kong napailing si Light at huminga ng malalim.
"Salamat pala hija sa dinala mong pagkain. Hindi ka na dapat pang nag-abala dahil sapat naman ang narito." tamang tama ang sinabi niya dahil sa tingin ko parang hindi magagalaw ang dinala ko sa mas masarap na pagkain sa hapag.
"N-Nagdala po ako bilang pagbati sana sa pagtanggap niyo po sa akin rito."
"You're so thoughtful, hija. One of the qualities that I want for my daughter in-law." aniya at agad sinaway ni Light ang ina. Ngumiti lang ako ng maliit.
"Oh I forgot, I'm Liana Friales. You can call me Tita or Mommy too if your comfortable, Raiven." ngiti niya.
"Ma! Itigil mo na yan." si Light.
"Sige po, T-Tita." Tita Liana just pouted on me. Light heaved a sigh like he's so problematic right now.
"Nasaan na ba si White Manang?" tanong ni Tita Liana sa kasambahay.
"Narito na po, Ma'am!" anunsyo ng kasambahay at nakarinig ako ng mga yapak na papalapit at bumaling ako sa kulay kayumanggi na mga mata katulad ng kay Light. Ang pinagkaiba ay mas malamig ang mga iyon at malalim na hindi ko mabasa kung ano ang iniisip niya.
"White! Please choose a chair now so we can eat!" White kiss his Mom cheeks before pulling the chair beside her. He eyed me and I give him a small smile as a greeting.
"Feel comfortable in our house." aniya na halos yakapin ko ang sarili sa lamig ng tinig. Tumango ako.
"You know her too?" tanong ni Tita Liana at nagsimula na kaming pagsilbihan ng mga kasambahay.
"Juice or water, Ma'am?" tanong sa akin ng isang kasambahay.
"Juice, please." mabilis niya akong sinalinan noon nang tumango si White.
"Thank you." I mouthed to the server and she smiled at me.
"Yeah, she once save me from starving." he said coldly and start putting a food in his plate. Bumilog ang mga labi ni Tita Liana. Nagsimula na rin akong maglagay ng pagkain sa plato ko at inalalayan ako ni Light.
"Do you want steak?" tanong niya at tumango ako. Kinuha niya ako at pinaghiwa ng maliit na parte.
"Oh? Ang bait naman pala talaga nitong si Raiven." ngiti niya na umabot na hanggang tenga. Tumikhim si Light.
Nalala ko tuloy iyong hindi ko inaasahang pagkikita naman ni White roon sa puwesto na kinakainan namin tuwing Lunch. They really look similar even in a small details. Ang pinagkaiba lang talaga nila ay ang mga lamig sa mata at ang kulay ng buhok. I once thought he's Light.
"The chicken curry is from her hijo. She brought it. I think we should try it now." bigla akong kinabahan sa sinabi ng Ginang. Tumango sila Light at White. I can say that the food I cook is good. Pero hindi ko pa rin maiwasang mag-alinlangan lalo na at sarili kong panlasa ang batayan at hindi ibang tao.
"Hmm. Ang sarap hija! You'll really be a good wife in the future!" puri sa akin ni Tita Liana nang matikman at nakahinga ako ng maluwag.
"Salamat po." nakangiti kong sinabi.
"Mom's right. This is good." si White at tumango rin si Light.
"She'll really be a good wife." sumilay muli ang makahugang ngisi sa labi ni Tita Liana.
"I told you! But Light don't want to court her! Meron na raw!" nakangusong ani Tita Liana. Hindi ko naman maiwasang mangiti dahil sa mga kilos niya. For sure, she's a good mother of this two good guys.
"Mom paulit ulit. Meron---"
"Kung ayaw ni Kuya, ako na lang Ma." lahat kami ay natigilan sa sinabi ni White. Umawang ang labi ni Tita Liana at si Light ay ngumisi.
"Stop it, White."
"Bakit? You don't want to try so I'm getting the chance--"
"Kumain na lang tayo. Kailangan pa namin magpractice ni Raiven." pagpigil ni Light at tumingin sa akin. Gulat pa ako at natigilan sa sinabi ni White. Tumikhim si Tita Liana na mukhang hindi pa masiyadong nakakabawi sa sinabi ng anak.
"K-Kumain na tayo." ani Tita at ramdam ko ang tingin sa akin ni White. Hindi na ako nag-angat pa ng tingin para tignan siya at nagsimula ng kumain.
"Sa gym na lang ba tayo magpractice, sa garden o dito na lang sa veranda ng kwarto?" Light ask me when we're sitting in the couch in their living room. Tapos na kaming kumain at nagpapahinga lang ng kaunti.
"Sa veranda na lang kung ayos lang na pumasok sa kwarto mo?" nag-aalinlangan kong tanong at tumaas ang kilay niya.
"Bakit naman bawal?"
"I'm just thinking if you're preserving your future girl to be the first one to enter your room. Kung papasok ako ay baka masira ko iyon." tumawa siya sa sinabi ko.
"You're too hopeless romantic. I'm not thinking about that."
"Huwag mo akong sisisihin pagkatapos ah."
"Why would I do that?"
"Baka magselos pa ang future girlfriend mo kapag may naka---"
"May nauna nang nakapasok doon kung iyan ang iniintindi mo." kumislot ang labi ko sa sinabi niya. Ngumisi at napailing lang siya.
"Let's go. Para hindi na tayo matagalan."
Nagsimula na kaming mag-practice ni Light sa veranda. Inayos niya ang speaker na gagamitin at ni-connect na ang phone roon. Last Friday, we already made some steps. Kaso twenty seconds pa lang yata iyon. Wala pa sa kalahati ng dalawang minuto.
I don't know if Light is good in dancing because he's the one who's doing our choreography. Wala akong reklamo roon. Ayos lang dahil hindi naman talaga ako mahilig sumayaw. Hindi rin naman matigas ang katawan ko at nakakagalaw naman. But I'm not so good.
Nagsimula na kaming sanayin ang nauna naming steps. Tumutulong naman ako na mag-isip nang mga susunod kapag may pumasok sa isip ko.
"Can I hold you here?" paalam ni Light sa paghawak sa bewang ko. Tumango naman ako. Ayos lang naman sa akin. Wala naman iyon dahil dance performance ito. Like what we decide our performance will be intimate with a touch of seduction theme. Kaya may mga ilang steps sa sayaw na intimate at kailangang hawakan ako ni Light sa bewang, binti at balikat.
We even have a steps that the tips of our nose will touch. Like what I said it's all nothing. It's a performance and I didn't put any malice on that and it seems Light is thinking the same thing. Lagi nga siyang napapaalam kapag hahawakan ako at kapag may naiisip siyang steps ay tatanungin kong payag ba ako.
I'm so amuse that he always ask me first about anything.
"Baka sa performance ay tanungin mo pa ako tungkol riyan." sabi ko habang nakahawak siya sa baywang ko. Wala akong ilang na nararamdaman kay Light at sa tingin ko ganoon rin siya. We're both fine in each other and I'm glad that he's my partner here. He's so gentleman that I wish he would be always my partner in every performance.
"Syempre hindi na. Sa tingin na lang tayo mag-uusap." aniya at tumawa lang ako.
For the past hours we practice and think a steps for two minutes performance. Natapos na rin namin iyon pagkatapos ng tatlong oras. Buo at kabisado na namin pareho. Ang tanging problema na lang ay iyong eye contact at facial expression.
The music starts again for our last practice. Nagkasundo kaming pagkatapos nito ay break muna at meryenda at pagpapatuloy namin mamaya. Light pulled me in my waist and I make my mouth parted a bit as our face turn closer. Nagtitigan kaming dalawa. Itinulak ko siya sa dibdib para makawala at tumalikod para humakbang palalayo.
Kagaya ng naisip namin, nakakadalawang hakbang pa lang ako ng pumulupot ang mga kamay niya sa bewang ko para pigilan ako sa paglayo. Bumaon ang ulo niya sa balikat ko. I can feel his hot breath on my neck and I tilted my head to give him space. Umikot ako para makawala muli at pinalakbay ang mga daliri sa braso niya habang magkatitigan kaming dalawa.
In the middle of our practice, we stared in each other eyes again and like what always happened we both laugh. Nawala kami sa momentum at practice dahil sa pagtawa. Nagpatuloy lang ang musika pero tawa na ang namayani sa amin ni Light.
"Natatawa ako sayo!" sabi ko at hinihingal na umupo sa couch. Hindi pa rin maiwasang tumawa.
"Halatang matatawa ka! Kaya tumawa na rin ako!" umikot ang mga mata ko sa sinabi niya.
"Kaunti na lang at mapeperfect na natin. Seryosohin na natin mamaya!" deklarasyon ko at lumapit naman siya sa phone para itigil na ang tugtog.
"Alright. We'll use this break to rest. Balik na ulit tayo agad."
"Huwag ka nang tatawa!" banta ko at tumaas ang kilay niya.
"Ako ba ang unang natatawa? Di ba ikaw?"
"Bakit kasi sinasabayan mo ako hindi ko na tuloy mapigilan!"
"Hindi na. You need to be serious in the performance."
"I know and seduce the audience, right?" I said what he told me and his lips twitched.
"Yeah but I think you did already. I wonder if they still breathing after they watched you dance. You're a living poison."