- Jasper's POV
"Sure ka bang hindi ka na sasabay sakin?" si Third. Tinapik ko siya sa balikat.
"Yeah. Dont mind me, may dadaanan pa ako."
"Alright. So, panu lalarga na ako?"
"Yes, go ahead. Magkita na lang tayo mamaya."
"Okay, Dude. Chow!" at agad na itong nagsuot ng helmet, saka mabilis na pinaharorot ang Racer Bike na motorsiklo.
Ako nama'y agad ding bumalik sa loob ng campus at mabilis na tinahak ang daan papuntang cafeteria. Makikipagkita ako kay Tee Jay -- Senior ko sa Polscience. --ilang linggo din kasi akong um-absent kaya ang dami kong lessons na kailangang habulin. Alam kong napagdaan na niya ang mga subjects namin, kaya humingi ako ng previous notes niya na maaari kong pag-aralan. Pina-copy ko iyon sa USB.
Subalit sa kalagitnaan ng aking paglalakad ay bigla akong napahinto sa aking nakita. Sa di-kalayuan kasi ay natanaw kong masayang nakikipagkwentuhan habang nakaupo sa isang bench si Alexa, kasama ang dalawang lalaki't isa pang babae. Sa daraanan talaga sila naka-pwesto kaya nagdalawang isip tuloy ako kung dideritso ba ako o liliko na lamang sa kabilang pasilyo.
But, damn!... I guess its too late for me to retrieve now kasi nakita na niya ako. At isang matalim na tingin lang naman ang pinukol niya sa akin, at talagang inirapan pa niya ako sabay talikod.
Whuuaaat?!!! Seriously?! .... hmf! 😏
Humugot ako ng isang malalim na hininga, tsaka lakas-loob na dumiretso at tinahak ang daan. Ewan ko kung ano namang kalokohan ang pumasok sa isipan ko at lumapit pa ako sa kanya. At habang nakatalikod siya ay bigla kong hinablot ang cellphone sa kamay niya.
"YaaAh!!!" tili niya.
Bibigwasan pa sana niya ako, pero buti na lang at naka-ilag ako.
"Wow, self-defense! thats cool." I said sarcastictly.
Pilit niyang Inaagaw ang cellphone sa kamay ko, pero itinaas ko iyon para di niya maabot. Gulat namang napatingin sa amin ang mga kasama niya, at kita ko ang pagtataka at pagkasuya sa mga mukha nila. Lalo na yung dalawang lalaki.
"Ano bang problima mo?! Nananadya ka ba?!" she continued.
"Is there any problem?" tanong naman ng isa sa mga lalaking kasama niya.
I just smirked and ignore him, kaya mas lalo itong nainis.
"Do you know him, Lex?" Tanong din nong isang pang lalaki. Napatayo na ito sa kina-uupuan at lumapit sa amin.
"Will you please mind your own business?" sabat ko, at napatanga naman ito.
"Ano?! E gago ka pala e!"
Akma sana nito akong susuntukin, subalit maagap naman iyong napigilan ni Alexa.
"Please stop!" pumagitna siya. "Its alright, guys. I know him."
"Are you sure?" yong babae.
"Y-yeah. I-im sorry, but please excuse us." sabay hila sa damit ko at hinatak akong palayo sa mga ito. Nagpatianud naman din ako.
----------------------------
- Alexa's POV
"Are you out of your mind?! Ano bang problima mo?" nang-gagalaiti kong tanong ky Jasper.
"Nothing."
Isang nakakalokong ngite ang sumungaw sa kanyang mga labi. Talaga yatang sinusubukan ako ng sira-ulong ito.
.
"Nothing?! E, naghahanap ka yata ng gulo e. Muntik ka na ngang sapakin nong kasama ko, tapos 'Nothing' lang? My gosh! You're crazy!"
Napakuyom ako ng kamao sa subrang pagka-pikon.
Naku, sarap na talagang upakan ang unghang na to! Nagsisi tuloy ako kung bakit pinigilan ko pa si Ken na suntukin siya. di-sin sana'y natauhan na ang ugok na to sa kabaliwan niya. 😏
"Oh really?" he smirked. "Hindi ako takot sa totoy na yun."
"Toooo-toy?! Wooah, my gad! You're really out of your mind, Casper! May sayad yata yang ulo mo eh. Akin na nga yang cellphone ko!" sabay hablot sa kamay niya, pero mabilis din naman niya iyung iniwas.
But then surprisingly, I was freezed for a moment when he suddenly walk towards me and lean his head near my face. Bahagya pa nga akong napaliyad at napaurong ng kaunti sa pagnanais na maka-iwas, subalit hindi pa rin ako makapalag, lalo pa't para akong nahi-hipnotismo sa mga titig niya.
Kumabog bigla ang dibdib ko sa subrang kaba. At muli na namang nanariwa sa isipan ko ang nangyaring aksidente nung naglapat ang mga labi naming dalawa.
Napalunok ako. Oh gad! ano na naman kayang kalokohan ang binabalak ng pesting-yawa na 'to?
"It's JASPER.... not CAS-PER." he whispered, and smile. Dini-inan pa niya ang huling sinabi.
Iyun na yon?! As if im waiting for some more. Daaaaaah! At talagang kinurek pa niya ang pangalan niya. E mas bagay naman talaga sa kanya ang Casper kasi para siyang ghost na out of knower ay bigla na lamang sumusulpot.
Langya! Para akong natutunaw sa kahihiyan. 😩
"W-whatever!" nauutal kong sabi, saka malakas ko siyang tinulak.
And then I saw him laughing, as if he's enjoying teasing me. Anu bang tinira ng gagong ito at ako ang pinagti-tripan niya?
What the....! 😤
Tila umakyat yata lahat ng dugo sa ulo ko, kaya sinipa ko siyang bigla.
"Ouch!" kunwari daing nito na halata namang biro lang. Hindi naman kasi malakas iyon.
"Get Lost, will you?! Masyado mo na akong nai-istorbo. And please, for petty's sake, ibalik mo na yang cellphone ko!"
Tumindig ito saka mapanuksong tumingin sakin.
"No. I won't."
"What?!" Then I punched him again.
Medyo napalakas yata ang suntok kong iyon, dahilan para mabitawan niya ang cellphone sa kamay niya. Dumapo lang naman kasi iyon sa kaliwang bahagi ng baywang niya, at kita kong napangiwi ito habang sapo-sapo ang parting iyon.
"Seriously, its hurt..." impit na daing nito.
Dahan-dahan niyang inangat ang t-shirt na suot niya, at lumantad ang namumulang likido sa bendang nakadikit sa balat niya. Kaya napatanga ako, at ganun din siya.
Oh no, dont tell me...... 😧
Then nagkatinginan kaming dalawa.
Dumugo lang naman kasi ang sugat na sanhi pa ng aksidenti noong na snatched siya. For how many days, hindi pa rin humihilom iyon? Gosh!
Tila umurong naman yata itong dila ko, at hindi ako makapagsalita. Siya nama'y inayos na rin ang sarili at deritsang tumingin sa akin habang seryuso naman ang mukha.
"Pahiram na muna nito. Ibabalik ko na lang bukas." aniya, while picking up the phone on the ground. Blangko lamang ang ekspresyon niya.
Hindi na rin ako sumabat pa, at hinayaan na lamang siya. Tuloy, parang ako pa itong nakonsensya. Hmf!
"Alright. So, now im leaving. See u tomorow, Alex." and then he left na parang wala lang. At ako nama'y tahimik pa rin at tila na-istatwa habang pinagmamasdan lamang ang pag-alis niya.
Huh? Ganun lang 'yun? How about his bleeding wounds? For sure, subrang masakit iyon. Is he alright? 🙁
Ang weird talaga ng lalaking 'yon. 🙄
"Alexa, is everything alright?" nag-aalalang pukaw sakin ni Lara. Hindi ko na namalayan ang paglapit nilang tatlo nila Ken at Ryan.
"Talaga bang kakilala mo 'yon? Para kasing hindi e." si Ryan.
"Kaya nga. Sabihin mo lang kung nang-gugulo, dahil di-talaga ako magdadalawang isip na tutuluyan ang tarantadong 'yon. Ang lakas ng loob. Gago!" napipikon namang pahayag ni Ken.
"Naku, naku, naku! tara na nga at wag na kayong masyadong mag-iisip ng kung anu-ano dyan. Pumasok na lang tayo sa room,okay?" pag-iiba ko na lang, bago pa uminit ang usapan.
Tayming din namang dumating ang guro naming si Teacher Kim at papasok na nga ito sa room na gagamitin namin. Kaya dali-dali na rin kaming sumunod doon at pumasok na rin.
Wooooah, buti na lang. 😪
Isang makahulugang tingin naman ang pinukol sakin ni Lara habang papasok na kami ng silid. Kinurot pa niya ako sa tagiliran.
"May dapat tayong pag-usapan mamaya." babala niya, at alam ko na kung anu iyon.
"H-huh?" maang-maangan ko.
"Tigilan mo nga ako, Alexandra. Kilala kita, kaya umayos ka."
Napabuntong-hininga na lamang ako, senyales ng pagkatalo.
"Alright," matamlay kong tugon, at dumiretso na kami sa kanya-kanya naming upuan.
Aigoo! mahaba-habang eksplinasyon na naman ito mamaya. Ngayon pa nga lang e para na akong nai-stressed. Haizt! 😪
- To be continued...