ကားကိုမွီကာရပ္ေစာင့္ေနခ်ိန္ကားပတ္လည္မွာအေစာင့္ေတြကရပ္ေနသည္။မလိုဘူးဆိုေသာ္ျငားအနၱရာယ္ကိုႀကိဳတင္မမွန္းဆႏိုင္တာေၾကာင့္အဖိုးကအေစာင့္ေတြေခၚသြားရန္အမိန္႔ေပးခ့ဲသည္။ဝင္းထဲကေနရပ္ၾကည့္ေနသည့္လူေတြကလည္းတအံ့တျသႏွင့္ကိုယ့္မွာတစ္ျခားကမၻာကလာသည့္ၿဂိဳဟ္သားတစ္ေယာက္လို။တျဖည္းျဖည္းလူေတြၾကားထဲကေနေလွ်ာက္လာသည့္ေနလေရာင္။ေယာကၡမႀကီးႏွင့္
ျပံဳးျပံဳးေပ်ာ္ေပ်ာ္စကားေျပာေနတာေၾကာင့္အေပ်ာ္ေတြကူးဆက္သျဖင့္ကိုယ္ပါျပံဳးမိေပမယ့္ခနၶာကိုယ္၏ေအာက္ပိုင္းသို႔အၾကည့္ေရာက္တ့ဲအခါခနၶာကိုယ္ဆတ္ကနဲျဖစ္သြားကာမ်က္ႏွာတည္မိသည္အထိ။
"ဘာလို႔ဒီေလာက္တိုတ့ဲေဘာင္းဘီကို.."
ၾကည့္ဦး ဒီေလာက္တိုတ့ဲေဘာင္းဘီကိုဘာလို႔ဝတ္လာရတာလဲ။အ့ဲတာေၾကာင့္မို႔လမ္းကလူေတြကေနလေရာင္ကိုဝိုင္းၾကည့္ေနက်တာကိုး။စိုင္းတိမ္ယံလင္းမ်က္ႏွာတကယ္ကိုအပ်က္ပ်က္ျဖစ္လာသည္။ကိုယ္ေတာင္တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးတ့ဲအသားေလးေတြကိုဒီလိုျပလာရသလား
ေနလေရာင္ကြာ။
"ငါ ေရာက္ၿပီေလသြားစုိ႔.."
ေ႐ွ႕တည့္တည့္ကေနလေရာင္သတိေပးမွအသိျပန္ဝင္လာသည္။စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးေျပာလို႔မျဖစ္ေသး၊ကိုယ့္ေယာကၡမႏွင့္ေယာကၡထီး႐ွိေသးသည္။ေနာင္ျဖစ္လာမယ့္သားမက္ေလးကသူတို႔သားေလးကိုအာဏာသံုးတယ္လို႔မထင္ေစခ်င္။ထို႔ေၾကာင့္ျဖစ္ညစ္ကာျပံဳးျပလိုက္ၿပီး...
"မာမီတို႔အတြက္ကားႏွစ္စီးသပ္သပ္ယူလာတယ္..လာခ့ဲပါ."
ေနလေရာင္အေဖႏွင့္အေမကကားတစ္စီး။ေနလေရာင္အကိုႏွင့္သူ႔ခ်စ္သူအတြက္ကားတစ္စီးျပင္ေပးထားသည္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ကားသးံုစီးရပ္ထားတာကိုး။အစစအရာရာအကုန္လုပ္ေပးထားေတာ့ေနလေရာင္အားနာရေပသည္။အေဖကေျခေထာက္မသန္တာေၾကာင့္ေနရန္ႏွင့္ေနလေရာင္ေသခ်ာကားထဲေသခ်ာထည့္ေပးရသည္။
"ညီကဘယ္ကားနဲ႔လဲ.."
"ကိုႀကီးနဲ႔ေလ.."
စိုင္းတိမ္ယံလင္းကားမွာမွီရပ္ေနရာကေနေလေပြလိုလ်င္ျမန္တ့ဲအ႐ွိန္နဲ႔အျမန္ေပးလာကာ..
"မဟုတ္ဘူးလေရာင္မင္းကငါနဲ႔လိုက္ရမွာ."
"မင္းနဲ႔."
မယံုသလိုျပန္ေမးလိုက္သည္။
"ေအးငါနဲ႔...ရတယ္ အကိုေနရန္အရင္သြားႏွင့္ပါ.."
"ေအးေအး.."
ေနရန္ကားေပၚတက္သြားသည္။ထြက္သြားသည့္ကားႏွစ္စီးကိုေနလေရာင္တာ့တာျပေနဆဲျဖစ္သည္။ထို႔ေနာက္မိမိစီးရမည့္ကားဆီေလွ်ာက္လာကာ..
"သြားစို႔.."
အသိေပးေပမယ့္စိုင္းတိမ္ယံလင္းကားကိုေက်ာေပးကာရပ္ေနတုန္း။
"စိုင္းတိမ္ယံလင္းသြားမယ္ေလ.."
ကားႏွစ္စီးထြက္သြားတာေတာင္ကားေပၚမတက္ေသးသည္ေၾကာင့္ေနလေရာင္မ်က္ႏွာဆူပုတ္ေနၿပီ။
"စိုင္းတိမ္ယံလင္းသြားမယ္ေလ."
ဆတ္ကနဲလွည့္လာေသာခနၶာကိုယ္ႀကီးႏွင့္အတူနီရဲေနေသာမ်က္ႏွာႀကီးကိုျမင္ရေသာအခါေနလေရာင္ခနၶာကိုယ္တုန္တက္ကာလန္႔႔သြားသည္။
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေနမေကာင္းဘူးလား."
အနားကိုကပ္သြားကာနဖူးကိုလက္ဖဝါးတင္ၿပီးစမ္းၾကည့္ေတာ့ကိုယ္ေတာ့မပူပါ။
"ကိုယ္လည္းမပူပါဘူး.."
"ဒီဝတ္စံုသြားလဲခ့ဲ.."
အမိန္႔ေပးလိုက္တ့ဲအသံသည္ေနလေရာင္ကိုခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာမ့ဲသြားေစသည္။
"လာျပန္ၿပီ မင္းလည္းငါ့အကိုနဲ႔တူတူဘဲ..ဒီတစ္ထည္ဘဲျပင္ထားတာကြ အပိုမ႐ွိေတာ့ဘူး.."
"ခ်ီး.."
ေဘးပတ္လည္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္းစိုင္းတိမ္ယံလင္းဆဲလိုက္သည္။အေ႐ွ႕ကပုပုလံုးလံုးကေလးစတိုင္ျဖစ္ေနသည္ကိုလူႀကီးစတိုင္ဖမ္းခ်င္ေနေသာေနလေရာင္ကိုေခါင္းတစ္ခ်က္႐ိုက္လိုက္သည္။
"မင္း!..ငါ့ကိုအႏိုင္မက်င့္နဲ႔.."
နာသြားသည့္ေနရာကိုလက္ဖဝါးေလးနဲ႔ပြတ္ေနကာမေက်မနပ္ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ပါးကိုပါနီရဲသြားေအာင္ဆြဲပစ္ခ်င္တာ.."
"ဘာလုပ္တာလဲ.."
ေနလေရာင္၏အေပၚကုတ္အက်ႌၾကယ္သီးကိုတစ္လံုးမက်န္အကုန္လိုက္တပ္ေပးေနသည္။ေဘးကေယာက်ာ္းခ်င္းေတာင္ေနလေရာင္ေျခေထာက္ေဖြးေဖြးေလးကိုဘဲၾကည့္ေနေသာလူေတြအားဆြဲထိုးပစ္ခ်င္သည္။ၾကယ္သီးတပ္ေပးေတာ့ေနလေရာင္႐ုန္းလာသည္။
"ဟာ..စတိုင္ပါဆို..မင္း..မတပ္နဲ႔ကြာ.."
"ဝတ္စံုျပန္လဲရမယ္ ဒီဝတ္စံုနဲ႔မသြားရဘူး.ငါမင္းသူေ႒းေနာ္.ေနလေရာင္."
"ေခြးေကာင္.."
ခါးကိုကုန္းလိုက္ၿပီးေအာက္ဆံုးကၾကယ္သီးကိုတပ္ေပးသည္။အကုန္ၿပီး၍ျပန္မတ္တပ္ရပ္ၿပီးေနလေရာင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ခြီးကနဲရယ္သံထြက္လာသည္။
"ဟားဟား..ေနလေရာင္.."
မ်က္ႏွာေလးတျဖည္းျဖည္းမ့ဲလာသည့္ေနလေရာင္။မ်က္ဝန္းထဲတြင္မ်က္ရည္တို႔ရစ္သိုင္းလာသည္။
"ဟာ..မငိုနဲ႔ေလ ေနလေရာင္..ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလို႔ငါကရယ္တာပါ..မငိုနဲ႔..".
ေနလေရာင္ဘာေၾကာင့္ငိုမွန္းသူသိသည္။အခုသူ႔ပံုစံကစႏိုးဝိႈက္မင္းသမီးကားထဲကအငယ္ဆံုးလူပုေလးကုတ္စ္အက်ႌဝတ္ထားသလိုတူေနသည္။ကိုယ့္မ်က္လံုးထဲခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလို႔ရယ္ေပမယ့္သူကေတာ့အတင္းလူႀကီးဆန္ခ်င္ေနသည္။
"ေခြးေကာင္..ဖယ္..ၾကယ္သီးေတြျပန္ျဖဳတ္မွာ."
"ျဖဳတ္ရဲရင္ျဖဳတ္ၾကည့္ ျပခန္းမသြားရဘူးမွတ္.."
"မင္း.."
ျပန္ေျပာခ်င္ေသာ္ျငားတည္တင္းလြန္းေသာမ်က္ႏွာသည္တကယ္ကိုလုပ္မည့္သေဘာ။ဒူးေခါင္းကိုကန္ထည့္လိုက္
ျပီးကားေပၚသာတက္ေနလိုက္သည္။
"အာ့...မင္း...ဒီဒူးကိုဘဲ.."
ငါ့ကိုေျခက်ိဳးျဖစ္ေအာင္မ်ားရည္ရြယ္သလားေနလေရာင္။က်ိဳးေတာ့ေကာင္းသားဘဲသူတာဝန္ယူရတာေပါ့။ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ခုန္စြစြလုပ္ၿပီးမွေကြးထားသည့္ေျခေထာက္ကိုျပန္ေထာက္ၾကည့္ေတာ့ေသခ်ာေထာက္လို႔မရ။
"သခင္ေလး အဆင္ေျပလား.."
"ရတယ္ ဦးစည္ ျပခန္းကိုမသြားနဲ႔ဦး..အိမ္အရင္သြား."
ေထာ့နဲ႔ ေထာ့နဲ႔ႏွင့္စိုင္းတိမ္ယံလင္းလည္းကားထဲဝင္လိုက္သည္။ထိုင္ထိုင္ခ်င္းေဘးမွာ႐ွိေနသည့္ေနလေရာင္လက္ကေလးကိုကိုင္လိုက္သည္။
"မကိုင္နဲ႔.."
႐ုန္းပါသည္။စိုင္းတိမ္ယံလင္းကလည္းအေလ်ာ့မေပး။လက္ကိုေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ဆြဲလိုက္သည္။ဒီတစ္ခါေတာ့႐ုန္းလို႔မရေအာင္တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုတ္ကိုင္ထားေတာ့ဆဲသံေလးကိုလက္ခံရ႐ွိသည္။
"ေခြးေကာင္.."
.....................................................................
"ဒါကဘယ္ေနရာလဲ.."
အေ႐ွ႕ကအိမ္ၿကီးကိုေမာ္ၾကည့္၍ေမးလိုက္သည္။ဒီေလာက္ႀကီးတ့ဲအိမ္မ်ိဳးေနလေရာင္မျမင္ဖူးေသးေခ်။
"ငါ့အိမ္ေလ.."
"မင္းအိမ္..ဘာလို႔ေခၚလာတာလဲငါ့ကို.."
တအံံ့တျသေျပာေနေသာခ်စ္သူေလး၏လက္ဖြားႏုႏုေလးအားဆြဲ၍အိမ္ထဲေခၚလာခ့ဲသည္။
"မိုက္လိုက္တာ.."
ပံုျပင္ေတြထဲကနန္းေတာ္ထဲကိုေရာက္ေနသလားလို႔ေနလေရာင္ေအာက္ေမ့ရသည္။ဝင္ဝင္ခ်င္းဘယ္ဘက္တြင္ပရိေဘာဂေတြႏွင့္အလွဆင္ထားေသာဧည့္ခန္းသည္လံုးဝနိဗၺာန္ဘံုလို။တည့္တည့္မွာေလွကား႐ွိတယ္။စိုင္းတိမ္ယံလင္းကထိုေလွကားအတိုင္းအေပၚကိုေခၚသြားသည္။၁၅ထစ္ေလာက္တက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ေလွကားကိုဘယ္ဘက္ႏွင့္ညာဘက္ခြဲထားသည္။သူကညာဘက္ကိုေခၚသြားၿပီ..
"ဘယ္ဘက္ကေလွကားအတိုင္းတက္သြားရင္ ငါ့အခန္းနဲ႔အဖိုးအခန္း႐ွိတယ္.."
"ဪ...ဒီညာဘက္က်ေကာ."
"ဒီဘက္ကငါ့အဝတ္ခန္း.."
"ဪ.."
ေလွကားတက္ၿပီးခပ္လွမ္းလွမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့အခန္းတစ္ခန္းကိုေတြ႕ရသည္။ထိုအခန္းေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ .
"ဦးစည္အျပင္မွာေနခ့ဲ.."
"ဟုတ္က့ဲသခင္ေလး."
အထဲကိုတံခါးအားတြန္းလိုက္လွ်င္ပင္ေမႊးႀကိဳင္ေသာအနံ႔ကိုရလိုက္ရသည္။အခန္းတံခါးလံုးဝပြင့္သြားလွ်င္ပင္ခပ္ေမွးေမွးမ်က္ဝန္းတို႔သည္အ့ံျသစြာပြင့္ဖူးလာသည္။တံခါးေ႐ွ႕မွာအံ့အားႀကီးလြန္းေနေသာေနလေရာင္ကိုၾကည့္ရင္းစိုင္းတိမ္ယံလင္းရယ္ခ်င္မိသည္။
"လေရာင္.."
"ဟင္...ဟင္.."
အေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ျပန္ထူးရသည္။အၾကည့္ကေတာ့အခန္းထဲကအက်ႌေတြကမခြာ။ဒီေလာက္မ်ားလိုက္တ့ဲအဝတ္ေတြ။အခန္းတြင္အဝတ္ခ်ိတ္တ့ဲအတန္းငါးတန္းနဲ႔အေ႐ွ႕အေနာက္သြယ္တန္းထားလ်က္႐ွိသည္။ထိုေ႐ွ႕မွာမွထိုင္ဖို႔ဆိုဖာခ်ထားေပးသည္။
"ဝင္ခ့ဲေလ.."
"ေအး.."
တံခါးကိုျပန္ပိတ္ၿပီးေနလေရာင္အနားသြားကာခပ္ဟဟပါးစပ္ေလးအားလက္ဖဝါးေလးႏွင့္ပိတ္လိုက္သည္။
"ငါ့အိမ္မွာယင္ေကာင္သာ႐ွိရင္မင္းပါးစပ္ထဲဥဝင္ဥၿပီးၿပီး"
စိုင္းတိမ္ယံလင္းလက္ကို႐ိုက္ခ်လိုက္ၿပီး..
"ငါမျမင္ဖူးလို႔ပါကြ..ေနပါဦးမင္းကငါ့ကိုဘာလို႔ဒီေခၚလာတာလဲ."
"အဝတ္အစားလဲရေအာင္ေလ.."
အံ့ျသေနေသာမ်က္ႏွာေလးမွခ်က္ခ်င္းကိုဆူပုတ္ပုတ္မ်က္ႏွာေလးကိုေျပာင္းသြားသည္။မ်က္ႏွာကိုေတာ္ေတာ္ေျပာင္းႏိုင္တယ့္ၿဂိဳဟ္သားေလးဟုစိုင္းတိမ္ယံလင္းေတြးမိသည္။
"ငါမလဲခ်င္ဘူးကြာ..ဒါဘဲဝတ္ခ်င္တယ္.."
အမွန္တကယ္ပင္ေနလေရာင္မလဲခ်င္ပါ။ဒီပံုစံေလးရဖို႔အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေပးထားရသည္လဲ။ဒီပြဲမွာဝတ္ဖို႔ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားရၿပီးကိုယ့္အႀကိဳက္ဆံုးအဝတ္ေလး။
"မရဘူးေဘာင္းဘီကဒီေလာက္တိုေနတာမင္းထိုင္လိုက္ရင္ေပါင္ေတာင္ျမင္ရမယ္..ၿပီးေတာ့စီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ေအာင္ျမင္တ့ဲသူေတြအကုန္လံုးကလူေကာင္းမဟုတ္ဘူးေနလေရာင္..မင္းကိုတံေရတျမျမနဲ႔ၾကည့္မယ့္သူေတြအမ်ားႀကီး."
"ဒါေပမယ့္လည္း.."
"မရဘူးငါမႀကိဳက္ဘူး မင္းကိုမ်က္လံုးနဲ႔ေစြၾကည့္တာေတာင္ငါမႀကိဳက္ဘူး ဒီလိုမ်ိဳးမင္းကိုလူေတြကတဏွာႀကီးႀကီးၾကည့္ၾကမွာကိုပိုေတာင္မႀကိဳက္ေသး.."
ပါးမို႔မို႔ေလးႏွစ္ဖက္နီရဲလာလိမ့္မည္ဟုကိုယ့္ကိုယ္ကိုေနလေရာင္ေတြးမိသည္။အခ်ိဳ႕ေသာစိုင္းတိမ္ယံလင္းစကားေတြသည္အေႏွာင့္အသြားမလြတ္ေပ။႐ွက္သည့္စိတ္ကိုေနာက္ထားဘာေၾကာင့္မႀကိဳက္တာလဲဆိုတာအရမ္းသိခ်င္သည္ေၾကာင့္..
"ဘာလို႔မႀကိဳက္တာလဲ.."
လာျပန္ၿပီဒီေမးခြန္း။
"မႀကိဳက္ပါဘူးဆိုမႀကိဳက္လို႔ေပါ့ကြ.."
ေမွ်ာ္လင့္တ့ဲစကားကိုမၾကားလိုက္ရသည့္သူလိုေနလေရာင္ေနရခက္မိသည္။ငါဘာေတြသူ႔ဆီကေမွ်ာ္ေနတာလဲ။
"ေအးပါကြာ.."
"ဒီထဲကၾကဳိက္တ့ဲဝတ္စံုတစ္စံုဝတ္ခ့ဲ.."
"ေအး..ဒါနဲ႔အက်ႌေတြမွာပါတ့ဲစိန္ေတြကအစစ္ေတြလား."
"ဒါေပါ့."
"ေတာ္ၿပီ.."
ကိုယ့္ကိုေက်ာ္ကာတံခါးကုိဦးတည္ေနသည့္ေနလေရာင္ကိုရင္ဘက္ကေနေဆြ႔ကနဲမကာျပန္သယ္လာသည္။
"မင္း..စိုင္းတိမ္ယံလင္း..ငါ့ကိုလႊတ္ကြာ.."
ေျမႀကီးႏွင့္မထိသည့္ေျခေထာက္ေဖာင္းေဖာင္းႏွစ္ဖက္သည္ေလထဲမွာယိမ္းႏြဲ႔ေနသည္။
"၉ခြဲေတာ့မွာ၁၀နာရီပြဲစမွာေနာ္..မင္းမသြားခ်င္ဘူးလား"
"က်ေပ်ာက္ရင္ငါေလ်ာ္ေပးရမွာေပါ့.."
"မေပ်ာက္ပါဘူး..ငါ့အက်ႌကရတနာေတြက်ဖို႔ဆိုတာေတာ္ေတာ္ေစာင့္ရမွာ...ငါကဘယ္သူမွတ္လို႔မင္းေၾကာင့္က်မယ္ဆိုရင္ေတာင္ငါမေလ်ာ္ခိုင္းပါဘူး."
"တကယ္လား.."
"အင္း.."
"ၿပီးတာဘဲငါ့ကိုခ်ေပးေတာ့.."
ခ်ီထားတာကိုျပန္ခ်ေပးေတာ့တံခါးကိုလက္ညိဳးထိုးျပသည္။ထြက္သြားေတာ့ဆိုတ့ဲသေဘာ။
"ေအးပါကြာ..တံခါးေ႐ွ႕မွာေစာင့္ေနမယ္.."
ႏႈတ္ဆက္ၿပီးအျပင္ဘက္မွာရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့အျဖဴ ေရာင္နတ္သားေလးတစ္ပါးသူ႔ေ႐ွ႕ကိုတံခါးဖြင့္ၿပီးေရာက္လာသည္။ထိုနတ္သားသည္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္လြန္းလို႔စိုင္းတိမ္ယံလင္းေခတၱမွ်ေငးမိသည္တာေတာ့ဝန္ခံရမည္။
"မင္းအက်ႌေတြကလည္းစိန္တို႔ေက်ဳာက္တို႔မပါတာမ႐ွိဘူးေနာ္..နည္းတဲ့အက်ႌကိုေရြးယူရတယ္."
အေနာက္တိုင္းဝတ္စံု၏အေပၚအက်ႌတြင္အကုန္စိန္၊ပတၱျမား၊နီလာအကုန္လံုးနဲ႔အလွဆင္ထားသည္။ခုဝတ္ထားသည့္အက်ႌေတာင္ဘယ္ဘက္ရင္အံုမွာသစ္ခြပန္းပံုစံကိုျမႏွင့္လုပ္ထားသည္။
"ခုမွၾကည့္ေကာင္းသြားတယ္..သြားစုိ႔.."
"ဟုတ္လား..သြားမယ္.."
"ေလွကားထိပ္ကေစာင့္ေန..ၿပီးက်ငါလိုက္ခ့ဲမယ္"
ဦးစည္ကိုေျပာစရာ႐ွိသျဖင့္ေနလေရာင္ကိုအရင္သြားခိုင္းလိုက္သည္။
"Ok.."
ေနလေရာင္ခပ္ေဝးေဝးေရာက္သြားမွစိုင္းတိမ္ယံလင္းသည္ဦးစည္ကိုမွာရသည္။
"အ့ဲေဘာင္းဘီကိုလႊင့္ပစ္လိုက္ ဒါမွမဟုတ္ မီး႐ိႈ့ပစ္လိုက္"
"ဗ်ာ..ဟုတ္..ၿပီးက်မွလုပ္ရမွာမလား..အခုျပခန္းလိုက္ပို႔"
"မလိုဘူး...ကြၽန္ေတာ့ဘာသာေမာင္းမယ္..ၿပီးေတာ့ေနလေရာင္အိမ္သြားၿပီးေဘာင္းဘီဒူးေအာက္မဟုတ္တာအကုန္ယူၿပီးမီး႐ိႈ့ခ့ဲ က်န္တာကြၽန္ေတာ္႐ွင္းလိုက္မယ္ေနလေရာင္ကို."
"ဗ်ာ..ဟုတ္ဟုတ္.."
"ကြၽန္ေတာ္သြားၿပီ."
"သခင္ေလးကားေသာ့.."
"ရတယ္ကြၽန္ေတာ့ကားနဲ႔သြားမွာ.."
ဦးစည္ကေတာ့ေခါင္းေလးတကုတ္ကုတ္နဲ႔က်န္ခ့ဲသည္။အခုကိုယ့္ကိုပိုင္႐ွင္မသိေအာင္ေဘာင္းဘီခိုးခိုင္းေနတာလား။ၿပီးေတာ့မီး႐ိႈ့ရဦးမည္။ရက္စက္လိုက္တာသခင္ေလးရယ္ အ့ဲဝင္းကလူေတြကသူခိုးဆိုၿပီးဝိုင္း႐ိုက္ၾကရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲသခင္ေလးရယ္လို႔။မထြက္သည့္မ်က္ရည္ေတြကိုညစ္ေနကာေဘာင္းဘီခိုးရန္.အယ္..မဟုတ္ပါဘူး ေဘာင္းဘီသြားယူရန္ဦးစည္ထြက္လာခ့ဲေတာ့သည္။
"ငါ့ဘဝေလး..."
"သြားစို႔..လေရာင္"
ေလွကားေအာက္မွာရပ္ေစာင့္ေနသည့္နတ္သားေလး၏လက္ႏုႏုေလးအားခပ္ဖြဖြဆုတ္ကိုင္ကာထြက္လာခ့ဲသည္။
"ဒီကားနဲ႔လား.."
"ေအးေလ.."
"မင္းေမာင္းမွာ.."
"ေအးေလ."
"ငါငယ္ငယ္ေလးဘဲ႐ွိေသးပါတယ္ကြာ..မေသခ်င္ေသးဘူး"
"အ႐ူးေလးေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔.."
လက္ညိဳးနဲ႔နဖူးကိုတြန္းလိုက္ေတာ့ေခါင္းေလးကေနာက္ကိုလွန္သြားသည္။
"လာတက္.."
"ဟုတ္မွလည္းလုပ္ပါ.."
"တက္ပါ.."
စိုင္းတိမ္ယံလင္းတံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
"ငါဒီေန႔မျမင္ဖူးတာေတြဘဲျမင္ေနရတယ္.."
အေပၚေထာင္တက္ေနသည့္တံခါးအားေမာ့ၾကည့္လ်က္ေနလေရာင္ကားေပၚတက္ထိုင္လိုက္သည္။
ေမာင္းေနက်အတိုင္းဆိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေမာင္းပစ္ခ်င္ေသာ္ျငားအသက္ထက္တတ္ဖိုးထားရေသာေနလေရာင္ေၾကာင့္
ျဖည္းျဖည္းႏွင့္မွန္မွန္ေမာင္းလာခ့ဲသည္။သူ႔အားစိတ္ထဲမွာေတာင္ေၾကာက္စိတ္မျဖစ္လိုပါ။
.....................................................................
shineကုမၸဏီ၏ထုတ္ကုန္မ်ားအတြက္ျပပြဲ၊ေရာင္းပြဲက်င္းပရန္အတြက္သက္သက္ေဆာက္လုပ္ထားသည့္The Moonlight hotel၏အဝင္ဝ၌သတင္းေထာက္မ်ားျပည့္က်ပ္ေနသည္။တစ္ကားၿပီးတစ္ကားရပ္ကာကားေပၚမွဆင္းလာသည့္စီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္တို႔အားကင္မရာမီးတျဖတ္ျဖတ္ႏွင့္ႀကိဳဆိုေနၾကသည္။
"စံႏိုင္ေဆာက္လုပ္ေရးကလာၿပီ.."
ကားေပၚကေနဦးစံႏိုင္ႏွင့္စီးပြားေရးေလာကရဲ႕နတ္သမီးလိ့ုတင္စားထားသည့္ဝတ္စံရီေလွ်ာက္လမ္းေပၚေလွ်ာက္လာသည္ႏွင့္အလုအယက္ကင္မရာ႐ိုက္ၾကသည္။shineကုမၸဏီ၏စည္းကမ္းအရသတ္မွတ္ထားသည့္စည္းေက်ာ္ပါကမီဒီရာသမားေတြအားလာခြင့္ပိတ္မည္ဟူေသာစကားအရဘယ္သူမွေတာ့စည္းမေက်ာ္ရဲေပ။
အထဲေရာက္ေတာ့အင္တာဗ်ဴ းေမးခြင့္႐ွိသည့္လူတစ္ေယာက္ကဝတ္စံရီကိုေမးရန္ခြင့္ေတာင္းသည္။
"ရပါတယ္ ေမးပါ.."
"ဒီလိုမ်ိဳးshineကုမၸဏီရဲ႕ဖိတ္ၾကားျခင္းကိုခံရတ့ဲအတြက္ဘယ္လိုမ်ိဳးမ်ားခံစားရသလဲ.."
"တကယ္ကိုဝမ္းသာမိပါတယ္ ေလ့လာစရာေတြလည္း႐ွိတာေၾကာင့္ကိုယ့္အတြက္တကယ္အသံုးဝင္ပါတယ္ဒီျပပဲြကိုလာရတာ.."
"ျပထားတယ့္ဒီဇိုင္းေတြကိုဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ..အိမ္ဒီဇိုင္းဘဲျဖစ္ျဖစ္၊လက္ဝတ္ရတနာျဖစ္ျဖစ္.."
"ညီမကေတာ့မိန္းကေလးပီပီလက္ဝတ္ရတနာေတြဘက္အရင္သြားၾကည့္ုျဖစ္တယ္ တကယ္ကိုတစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္အရမ္းလွလာပါတယ္..ဒယ္ဒီကေတာ့ကိုယ္နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ေပါ့..ဟားဟား"
ဦစံႏိုင္ပါဟန္လုပ္ကာရယ္လိုက္သည္။
"ဒီကသူေ႒းဦးစံႏိုင္ကေကာ.."
"ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့t_3ကအေပၚဆံုးထပ္ကိုမ်က္စိက်ေနတယ္ဗ်..လုဝယ္ရဦးမယ္ထင္တယ္.."
ဦးစံႏိုင္ေျဖလိုက္သည္။
"ပထမဆံုးစိုင္း ေဆာက္လုပ္ေရးနဲ႔လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ခြင့္ရတ့ဲသူဆိုေတာ့ ဘယ္လိုခံစားရပါသလဲ.."
"ကြၽန္မေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္မိပါတယ္.."
"ဦးဝစိုင္းရဲ႕ေခြၽးမျဖစ္လာမယ့္သူလို႔ေျပာတ့ဲအေပၚဘာမွမတုန္႔ျပန္တာဘာေၾကာင့္ပါလဲ.."
ဝတ္စံရီရယ္လုိက္သည္။ဒါေမးမယ္ဆိုတာႀကိဳတင္သိထား
ၿပီးသားေပ။
"ဟုတ္လူခ်င္းကလည္းရင္းႏွီးေတာ့ျဖစ္ႏိုင္တာေကာ၊မျဖစ္ႏိုင္တာေကာေသခ်ာမသိေသးတာေၾကာင့္ပါ.."
"ဪ..ဟုတ္က့ဲ..ဒါဆို႐ိႈင္းကုမၸဏီကိုအဝင္အထြက္႐ွ္ိတယ္ဆိုတာကိုေကာဘာလို႔မေျဖ႐ွင္းရတာပါလဲ"
"ဒါကေတာ့အမွန္မလို႔ပါ..အဝင္အထြက္႐ွိပါတယ္ လွိ်ဳ႕ဝွက္တယ့္ဆက္ဆံေရးတစ္ခု႐ွိလို႔ပါ."
"ဟုတ္က့ဲ ေျဖေပးတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္.."
"ဟုတ္..ဒယ္ဒီသြားစို႔.."
ဖခင္လက္ေမာင္းကိုကိုင္လ်က္ဝတ္စံရီမ်က္ႏွာခ်ီကာဝင္လာခ့ဲသည္။ဝတ္စံရီဝင္လာတာေတြ႕ေတာ့အျခားစီးပြားေရးသမားေတြလႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွာျဖစ္လာကာအနားခ်ဥ္းကပ္ၿပီးစကားေျပာဖို႔ၾကံစည္ၾကသည္။ဝတ္စံရီအင္တာဗ်ဴ းေျဖရတာေက်နပ္သည္။မနက္ျဖန္ေတာ့စိုင္းတိမ္ယံလင္းႏွင့္ကိုယ့္ရဲ႕ပတ္သက္မႈကုိမီဒီယာေတြကပို၍စိတ္ဝင္စားေတာ့ေပမည္။
"Rainလာၿပီ Rain.."
Moonlight hotelေ႐ွ႕ကားရပ္လိုက္သည္ႏွင့္mediaသမားေတြ၏လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္ေနမႈကိုကားမွန္ကေနျမင္ရသည္ေၾကာင့္စိတ္႐ႈပ္ရျပန္သည္။ေနလေရာင္ကိုၾကည့္ေတာ့ကားမွန္ကိုေခါင္းေလးတင္ကာပါးစပ္ေလးဟလ်က္အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။
"ဟာ...ဒီအခ်ိန္ေလးနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္တယ္.."
"လေရာင္.."
မႏိုးေသး။
"ခ်စ္စရာေလးကြာ.."
အူယားတာလည္းပါသည္၊ႏိႈးလည္းႏိႈးရမည္ေၾကာင့္အားနည္းနည္းထည့္ကာပါးေလးကိုဖ်စ္ညစ္လိုက္သည္။လႈပ္လ့ဲလႈပ္လဲ့နဲ႔ႏိုးလာပါေသာလူႀကီးေပါက္စ..
"ထေတာ့ ေရာက္ေနၿပီ ငါကေတာ့စိတ္လႈပ္႐ွားေနတယ္မွတ္ေနတာ မင္းကအိပ္ႏိုင္ေသးတယ္ေနာ္.."
"ေရာက္ၿပီလား.."
ျပဴ းတူးျပဲတဲနဲ႔ေနလေရာင္ေဘးပတ္ပတ္လည္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။
ဟုိက္! တကယ္ေရာက္ေနၿပီဘဲ
"ေရာက္ရင္သြားစို႔ေလ..."
"ခဏ..မဆင္းနဲ႔ဦး.."
တံခါးဖြင့္ဖို႔လွမ္းလိုက္ေသာလက္သည္ျပန္၍တပ္ဆုတ္ရသည္။သူကမက္စ္၊ဦးထုပ္၊လက္အိတ္ဝတ္ကာကားေပၚမွအျမန္ဆင္းၿပီးကားကိုပတ္ကာကိုယ့္ကိုတံခါးလာဖြင့္ေပးသည္။
"လက္ေပး.."
ေ႐ွ႕ကိုေရာက္လာသည့္လက္တစ္စံု ထိုလက္အစံုသည္မိမိ၏ေၾကာက္စိတ္ကိုေျပေပ်ာက္ေစတာကိုေတာ့သိသည္။စိုင္းတိမ္ယံလင္းကိုၾကည့္ေတာ့ျပံဳးျပေနသည္။ငါ့ကိုယံုၾကည္ၿပီးလက္တြဲလိုက္ပါဆိုတ့့ဲအဓိပၸါယ္။ဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲမိမိလက္ကိုလွမ္းလိုက္သည္။ခပ္ေအးေအးလက္ဖဝါးတစ္ခုသည္စိုင္းတိမ္ယံလင္း၏ခပ္ေႏြးေႏြးလက္ဖဝါးေအာက္တြင္ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။
"ေဘးဖယ္ပါ..မတိုးပါနဲ႔....ေဘးဖယ္.."
ေလွ်ာက္လမ္းရဲ႕ဘယ္ဘက္ေကာညာဘက္ေကာအေစာင့္ေတြကလိုက္ပါလာသည္။ေဘးတိုက္ေလွ်ာက္ေနရင္းမွစိုင္းတိမ္ယံလင္းကိုၾကည့္မိေတာ့မက္စ္ေအာက္ကမ်က္ႏွာသည္ျပံဳးေနလိမ့္မည္ဟုခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။
"မဂၤလာပါ ဥကၠ႒rain.."
အားလံုးကႏႈတ္ဆက္ၾကေပမယ့္rainကေတာ့႐ွိသည္ဟုမထင္။ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္လက္ကိုဆုတ္ကိုင္လ်က္ဝင္လာသည့္rainကိုထူးဆန္းသလိုၾကည့္ေနၾကသည္။မိန္းကေလးျဖစ္ရမွာမဟုတ္ေပဘူးလား။
rainအနားကိုခ်ဥ္းကပ္မည့္ဝတ္စံရီပင္လက္တြဲထားခံရမည့္သူကသူမဟုတ္သျဖင့္စိတ္တိုလာသည္။
"ပိုင္းလံုးေကာင္.."
စိုင္းတိမ္ယံလင္းကေတာ့ရဲရင့္စြာထိုလက္ကေလးအားဆုတ္ကိုင္ထားဆဲ။
....................................................................
"႐ိႈင္းဟြာကုမၸဏီခြဲ႐ိႈင္းကုမၸဏီ၏ဥကၠ႒rainမွအမွားစကားေျပာၾကားေပးပါရန္ဖိတ္ေခၚပါတယ္႐ွင့္.."
လက္ခုတ္ျသဘာသံႏွင့္အတူခန္႔ညားထည္ဝါစြာစင္ေပၚ၌ရပ္ေနေသာစိုင္းတိမ္ယံလင္းအားမျမင္ဖူးသလိုေနလေရာင္ေငးၾကည့္ေနသည္။
"သားကေနာက္က်တယ္ေနာ္.."
ေဒၚစန္းေျပာလိုက္သည္။ေနလေရာင္အေမ့နားသို႔ေခါင္းကပ္လိုက္ကာ
"ဘာလို႔လဲ မေနတတ္လို႔လား ေမေမ."
"မဟုတ္ဘူးကြယ္ ဧည့္ဝတ္ေက်လြန္းလို႔ခက္ေနတာ ဦးဝစိုင္းကေဖာ္ေရြတယ္ကြဲ႔ မင္းအေဖနဲ႔ခုထိစကားလက္စံုက်ၿပီး ဒီမွာမထိုင္ႏိုင္တာဘဲၾကည့္.."
အေဖကဒီမွာမ႐ွိေခ် ။အဖိုးဦးဝစိုင္းနဲ႔ဒုတိယထပ္ကနားေနခန္းမွာေနေနသည္ဟုဆိုသည္။အကိုကလည္းအေဖ့ကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔ေနေနေပးေနသည္။
"ေျပာပါေစ အေဖေပ်ာ္ေနလို႔ေနမွာပါ.."
"အင္း...ဒါနဲ႔သားကအရမ္းေတာ္တာဘဲ သားရဲ႕ဒီဇိုင္းေတြကအရမ္းမိုက္တာဘဲ.."
"ေက်းဇူးေမေမ.."
ေမေမ့ပါးေလးကိုအျမန္နမ္းလိုက္ေတာ့ေမေမကပါးေလးကိုျပန္ဆြဲသည္။အမွာစကားေျပာလို႔ၿပီးေတာ့လက္ဝတ္ရတနာေရာင္းပြဲကိုအရင္စသည္။ၿပီးမွတိုက္ခန္းေတြကိုေရာင္းမည္။လာသည့္ဧည့္သည္ေတြအတြက္ေကြၽးေမြးတာကေတာ့ဘူေဖးလိုခင္းေပးထားသည္။စိုင္းတိမ္ယံလင္းကမအားေသး ၊ဦးစည္လက္ထဲကဖိုင္ေတြမွာပစၥည္း ေစ်းႏႈန္းေတြကိုျပန္စစ္ေနသည္။
"ေမေမဘာစားမလဲ.."
"ေတာ္ၿပီကြယ္.."
"ညီ..လေရာင္.."
ထိုင္ေနသည့္ဝိုင္းကို ကုိႀကီးႏွင့္အေဖ အမေရႊစင္တို႔လာေနၾကသည္။
"အကို...အကို.."
ပြဲစကတည္းကေနရန္႔ကို႐ွာေနသမွ်ခုမွေတြ႔ရသျဖင့္အေပ်ာ္လြန္ကာစိုင္းညီယံလင္းအေျပးလာခ့ဲသည္။လာမယ္ဆိုတာသိလို႔႐ွာေပမယ့္ခုမွေတြ႕ရေအာင္ဘယ္မွာမ်ားေနေနသလဲ။အေဖကသူ႔အနားကမခြာခိုင္းဘဲအကိုျဖစ္သူ၏အလုပ္အားေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ေျပာေပမယ့္သည္းမခံႏိုင္သျဖင့္လစ္ထြက္လာခ့ဲသည္။အကို႔အနားေရာက္မွျမင္လိုက္ရသည့္တစ္စံုတစ္ေယာက္ေၾကာင့္စိုင္းညီယံလင္းအျပံဳးတို႔ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
"အေမတို႔ျပန္ႏွင့္ေတာ့မယ္ကြယ္ "
ေဒၚစန္းသားျဖစ္သူကိုေျပာလိုက္သည္။
"ျပန္ေတာ့မွာလား.."
"ေအး."
"ဒါဆိုေမေမကားေပၚကိုအရင္သြားၿပီးေစာင့္ေနေနာ္..သားေဖေဖ့ကိုေခၚလာမယ္..."
"ဟုတ္ၿပီကြယ္.."
ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္လမ္းျပမႈျဖင့္hotelအျပင္ကိုေဒၚစန္းထြက္သြားသည္။
"ဒါနဲ႔မေန႔ကေတြ႔တ့ဲအမမလား.."
"ဟုတ္ပါတယ္."
"ဒီပြဲကိုဘယ္လိုလုပ္.."
မိသားစုေတြသာလာရမယ့္ပြဲမွာထိုမိန္းကေလးဘာလာလုပ္တာပါလိမ့္။ေရႊစင္မ်က္ႏွာငယ္သြားတာျမင္ေတာ့ေနရန္ေျဖ႐ွင္းခ်က္ေပးသည္။
"ငါ့ခ်စ္သူမလို႔ တိမ္ယံကလည္းေခၚလာလို႔ရတယ္ဆိုလို႔ေခၚလာတာ.."
႐ုတ္တရက္ႀကီးစိုင္းညီယံလင္းရင္ထဲကစို႔ေအာင့္ေအာင့္ျဖစ္လာသည္။ခ်စ္သူလို႔ထင္မိေသာ္ျငားမဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႔ဆုေတာင္းခ့ဲသမွ်အခုေတာ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ၿပီ။
"အကို႔..ခ်စ္သူလား.."
"ေအး.."
"ကိုႀကီး ေမေမကျပန္ေတာ့မယ္တ့ဲ ေဖေဖေကာ."
ေနလေရာင္ေရာက္လာသည္ေၾကာင့္စကားဝိုင္းပ်က္သြားေတာ့သည္။
"ေအးေဖေဖလည္းျပန္ေတာ့မယ္.."
"ဟုတ္..ဒါဆိုသားလိုက္ပို႔ေပးမယ္.."
"မပို႔နဲ႔ေတာ့ ရတယ္...ညီ က ေနခ့ဲအကိုတို႔ဘဲသြားလိုက္မယ္"
"ရလို႔လား."
"ရတယ္ ညီကဒီမွာ႐ွိေနရမယ့္သူေလ ေနခ့ဲ"
"ဟုတ္.."
ဖခင္ျဖစ္သူအားထိုမိန္းကေလးႏွင့္တစ္ဖက္ဆီတြဲလွ်က္ထြက္သြားပံုသည္ စိုင္းညီယံလင္းအား အ႐ွံုးသမားဟုေျပာေနသေယာင္။အထူးသျဖင့္ထိုမိန္းကေလး၏အျပံဳးသည္ငါႏိုင္တယ္ဟုေလွာင္ေျပာင္ေနသည္။
"ေနလေရာင္.."
"အြန္.."
"အ့ဲမိန္းကေလးကအကို႔ခ်စ္သူဆိုဟုတ္လား.."
"ဟုတ္တယ္ေလ..ေခြၽးမေလာင္းေလးေလ..ဘာလို႔."
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး.."
ရင္ထဲတင္းစို႔စို႔ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ဒီေနရာကေနအျမန္ထြက္လာလိုက္သည္။မရဘူးအကို..အကိုကကြၽန္ေတာ့အပိုင္။ကြၽန္ေတာ္အကုိ႔ကိုဘယ္သူ႔မွမေပးႏိုင္ပါ။ထို႔အတြက္လုပ္သင့္တာေတာ့လုပ္ရမည္။အ့ဲမိန္းကေလးအတြက္တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူးအကို။
ေနလေရာင္လည္းဗိုက္ဆာလာသျဖင့္လွည္းပံုစံလိုအလွဆင္ထားသည့္ေနရာသြားကာထမင္းပန္းကန္ကိုယူလိုက္သည္။
"မ်ားလိုက္တ့ဲဟင္းေတြ.."
အစားအစာေတြကိုေတြ႔ေတာ့မ်က္လံုးအေရာင္ေတာက္လာကာသြားတက္ေလးေပၚေအာင္ျပံဳးလိုက္သည္။
အခ်စ္ႀကီးသူက႐ွံုးရပါခ်ည္ရဲ႕။
အကို႔ ကို မနာေစက်င္တာမို႔..
သူ႔ကိုနာက်င္ေစမိတယ့္အတြက္
ကြၽန္ေတာ့ကိုမုန္းႏိုင္ပါတယ္။
.....................................................................
ကားကိုမှီကာရပ်စောင့်နေချိန်ကားပတ်လည်မှာအစောင့်တွေကရပ်နေသည်။မလိုဘူးဆိုသော်ငြားအန္တရာယ်ကိုကြိုတင်မမှန်းဆနိုင်တာကြောင့်အဖိုးကအစောင့်တွေခေါ်သွားရန်အမိန့်ပေးခ့ဲသည်။ဝင်းထဲကနေရပ်ကြည့်နေသည့်လူတွေကလည်းတအံ့တသြနှင့်ကိုယ့်မှာတစ်ခြားကမ္ဘာကလာသည့်ဂြိုဟ်သားတစ်ယောက်လို။တဖြည်းဖြည်းလူတွေကြားထဲကနေလျှောက်လာသည့်နေလရောင်။ယောက္ခမကြီးနှင့်
ပြုံးပြုံးပျော်ပျော်စကားပြောနေတာကြောင့်အပျော်တွေကူးဆက်သဖြင့်ကိုယ်ပါပြုံးမိပေမယ့်ခန္ဓာကိုယ်၏အောက်ပိုင်းသို့အကြည့်ရောက်တ့ဲအခါခန္ဓာကိုယ်ဆတ်ကနဲဖြစ်သွားကာမျက်နှာတည်မိသည်အထိ။
"ဘာလို့ဒီလောက်တိုတ့ဲဘောင်းဘီကို.."
ကြည့်ဦး ဒီလောက်တိုတ့ဲဘောင်းဘီကိုဘာလို့ဝတ်လာရတာလဲ။အ့ဲတာကြောင့်မို့လမ်းကလူတွေကနေလရောင်ကိုဝိုင်းကြည့်နေကျတာကိုး။စိုင်းတိမ်ယံလင်းမျက်နှာတကယ်ကိုအပျက်ပျက်ဖြစ်လာသည်။ကိုယ်တောင်တစ်ခါမှမမြင်ဖူးသေးတ့ဲအသားလေးတွေကိုဒီလိုပြလာရသလား
နေလရောင်ကွာ။
"ငါ ရောက်ပြီလေသွားစို့.."
ရှေ့တည့်တည့်ကနေလရောင်သတိပေးမှအသိပြန်ဝင်လာသည်။စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးပြောလို့မဖြစ်သေး၊ကိုယ့်ယောက္ခမနှင့်ယောက္ခထီးရှိသေးသည်။နောင်ဖြစ်လာမယ့်သားမက်လေးကသူတို့သားလေးကိုအာဏာသုံးတယ်လို့မထင်စေချင်။ထို့ကြောင့်ဖြစ်ညစ်ကာပြုံးပြလိုက်ပြီး...
"မာမီတို့အတွက်ကားနှစ်စီးသပ်သပ်ယူလာတယ်..လာခ့ဲပါ."
နေလရောင်အဖေနှင့်အမေကကားတစ်စီး။နေလရောင်အကိုနှင့်သူ့ချစ်သူအတွက်ကားတစ်စီးပြင်ပေးထားသည်။
ဒါကြောင့်မို့ကားသးုံစီးရပ်ထားတာကိုး။အစစအရာရာအကုန်လုပ်ပေးထားတော့နေလရောင်အားနာရပေသည်။အဖေကခြေထောက်မသန်တာကြောင့်နေရန်နှင့်နေလရောင်သေချာကားထဲသေချာထည့်ပေးရသည်။
"ညီကဘယ်ကားနဲ့လဲ.."
"ကိုကြီးနဲ့လေ.."
စိုင်းတိမ်ယံလင်းကားမှာမှီရပ်နေရာကနေလေပွေလိုလျင်မြန်တ့ဲအရှိန်နဲ့အမြန်ပေးလာကာ..
"မဟုတ်ဘူးလရောင်မင်းကငါနဲ့လိုက်ရမှာ."
"မင်းနဲ့."
မယုံသလိုပြန်မေးလိုက်သည်။
"အေးငါနဲ့...ရတယ် အကိုနေရန်အရင်သွားနှင့်ပါ.."
"အေးအေး.."
နေရန်ကားပေါ်တက်သွားသည်။ထွက်သွားသည့်ကားနှစ်စီးကိုနေလရောင်တာ့တာပြနေဆဲဖြစ်သည်။ထို့နောက်မိမိစီးရမည့်ကားဆီလျှောက်လာကာ..
"သွားစို့.."
အသိပေးပေမယ့်စိုင်းတိမ်ယံလင်းကားကိုကျောပေးကာရပ်နေတုန်း။
"စိုင်းတိမ်ယံလင်းသွားမယ်လေ.."
ကားနှစ်စီးထွက်သွားတာတောင်ကားပေါ်မတက်သေးသည်ကြောင့်နေလရောင်မျက်နှာဆူပုတ်နေပြီ။
"စိုင်းတိမ်ယံလင်းသွားမယ်လေ."
ဆတ်ကနဲလှည့်လာသောခန္ဓာကိုယ်ကြီးနှင့်အတူနီရဲနေသောမျက်နှာကြီးကိုမြင်ရသောအခါနေလရောင်ခန္ဓာကိုယ်တုန်တက်ကာလန့့်သွားသည်။
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ နေမကောင်းဘူးလား."
အနားကိုကပ်သွားကာနဖူးကိုလက်ဖဝါးတင်ပြီးစမ်းကြည့်တော့ကိုယ်တော့မပူပါ။
"ကိုယ်လည်းမပူပါဘူး.."
"ဒီဝတ်စုံသွားလဲခ့ဲ.."
အမိန့်ပေးလိုက်တ့ဲအသံသည်နေလရောင်ကိုချက်ချင်းမျက်နှာမ့ဲသွားစေသည်။
"လာပြန်ပြီ မင်းလည်းငါ့အကိုနဲ့တူတူဘဲ..ဒီတစ်ထည်ဘဲပြင်ထားတာကွ အပိုမရှိတော့ဘူး.."
"ချီး.."
ဘေးပတ်လည်ကိုကြည့်လိုက်ရင်းစိုင်းတိမ်ယံလင်းဆဲလိုက်သည်။အရှေ့ကပုပုလုံးလုံးကလေးစတိုင်ဖြစ်နေသည်ကိုလူကြီးစတိုင်ဖမ်းချင်နေသောနေလရောင်ကိုခေါင်းတစ်ချက်ရိုက်လိုက်သည်။
"မင်း!..ငါ့ကိုအနိုင်မကျင့်နဲ့.."
နာသွားသည့်နေရာကိုလက်ဖဝါးလေးနဲ့ပွတ်နေကာမကျေမနပ်ပြန်ပြောလိုက်သည်။
"ပါးကိုပါနီရဲသွားအောင်ဆွဲပစ်ချင်တာ.."
"ဘာလုပ်တာလဲ.."
နေလရောင်၏အပေါ်ကုတ်အကျႌကြယ်သီးကိုတစ်လုံးမကျန်အကုန်လိုက်တပ်ပေးနေသည်။ဘေးကယောကျာ်းချင်းတောင်နေလရောင်ခြေထောက်ဖွေးဖွေးလေးကိုဘဲကြည့်နေသောလူတွေအားဆွဲထိုးပစ်ချင်သည်။ကြယ်သီးတပ်ပေးတော့နေလရောင်ရုန်းလာသည်။
"ဟာ..စတိုင်ပါဆို..မင်း..မတပ်နဲ့ကွာ.."
"ဝတ်စုံပြန်လဲရမယ် ဒီဝတ်စုံနဲ့မသွားရဘူး.ငါမင်းသူေဋ္ဌးနော်.နေလရောင်."
"ခွေးကောင်.."
ခါးကိုကုန်းလိုက်ပြီးအောက်ဆုံးကကြယ်သီးကိုတပ်ပေးသည်။အကုန်ပြီး၍ပြန်မတ်တပ်ရပ်ပြီးနေလရောင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ခွီးကနဲရယ်သံထွက်လာသည်။
"ဟားဟား..နေလရောင်.."
မျက်နှာလေးတဖြည်းဖြည်းမ့ဲလာသည့်နေလရောင်။မျက်ဝန်းထဲတွင်မျက်ရည်တို့ရစ်သိုင်းလာသည်။
"ဟာ..မငိုနဲ့လေ နေလရောင်..ချစ်ဖို့ကောင်းလို့ငါကရယ်တာပါ..မငိုနဲ့..".
နေလရောင်ဘာကြောင့်ငိုမှန်းသူသိသည်။အခုသူ့ပုံစံကစနိုးဝှိုက်မင်းသမီးကားထဲကအငယ်ဆုံးလူပုလေးကုတ်စ်အကျႌဝတ်ထားသလိုတူနေသည်။ကိုယ့်မျက်လုံးထဲချစ်ဖို့ကောင်းလို့ရယ်ပေမယ့်သူကတော့အတင်းလူကြီးဆန်ချင်နေသည်။
"ခွေးကောင်..ဖယ်..ကြယ်သီးတွေပြန်ဖြုတ်မှာ."
"ဖြုတ်ရဲရင်ဖြုတ်ကြည့် ပြခန်းမသွားရဘူးမှတ်.."
"မင်း.."
ပြန်ပြောချင်သော်ငြားတည်တင်းလွန်းသောမျက်နှာသည်တကယ်ကိုလုပ်မည့်သဘော။ဒူးခေါင်းကိုကန်ထည့်လိုက်
ပြီးကားပေါ်သာတက်နေလိုက်သည်။
"အာ့...မင်း...ဒီဒူးကိုဘဲ.."
ငါ့ကိုခြေကျိုးဖြစ်အောင်များရည်ရွယ်သလားနေလရောင်။ကျိုးတော့ကောင်းသားဘဲသူတာဝန်ယူရတာပေါ့။နှစ်ချက်လောက်ခုန်စွစွလုပ်ပြီးမှကွေးထားသည့်ခြေထောက်ကိုပြန်ထောက်ကြည့်တော့သေချာထောက်လို့မရ။
"သခင်လေး အဆင်ပြေလား.."
"ရတယ် ဦးစည် ပြခန်းကိုမသွားနဲ့ဦး..အိမ်အရင်သွား."
ထော့နဲ့ ထော့နဲ့နှင့်စိုင်းတိမ်ယံလင်းလည်းကားထဲဝင်လိုက်သည်။ထိုင်ထိုင်ချင်းဘေးမှာရှိနေသည့်နေလရောင်လက်ကလေးကိုကိုင်လိုက်သည်။
"မကိုင်နဲ့.."
ရုန်းပါသည်။စိုင်းတိမ်ယံလင်းကလည်းအလျော့မပေး။လက်ကိုနောက်တစ်ကြိမ်ပြန်ဆွဲလိုက်သည်။ဒီတစ်ခါတော့ရုန်းလို့မရအောင်တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆုတ်ကိုင်ထားတော့ဆဲသံလေးကိုလက်ခံရရှိသည်။
"ခွေးကောင်.."
.....................................................................
"ဒါကဘယ်နေရာလဲ.."
အရှေ့ကအိမ်ကြီးကိုမော်ကြည့်၍မေးလိုက်သည်။ဒီလောက်ကြီးတ့ဲအိမ်မျိုးနေလရောင်မမြင်ဖူးသေးချေ။
"ငါ့အိမ်လေ.."
"မင်းအိမ်..ဘာလို့ခေါ်လာတာလဲငါ့ကို.."
တအံံ့တသြပြောနေသောချစ်သူလေး၏လက်ဖွားနုနုလေးအားဆွဲ၍အိမ်ထဲခေါ်လာခ့ဲသည်။
"မိုက်လိုက်တာ.."
ပုံပြင်တွေထဲကနန်းတော်ထဲကိုရောက်နေသလားလို့နေလရောင်အောက်မေ့ရသည်။ဝင်ဝင်ချင်းဘယ်ဘက်တွင်ပရိဘောဂတွေနှင့်အလှဆင်ထားသောဧည့်ခန်းသည်လုံးဝနိဗ္ဗာန်ဘုံလို။တည့်တည့်မှာလှေကားရှိတယ်။စိုင်းတိမ်ယံလင်းကထိုလှေကားအတိုင်းအပေါ်ကိုခေါ်သွားသည်။၁၅ထစ်လောက်တက်ပြီးချိန်တွင်လှေကားကိုဘယ်ဘက်နှင့်ညာဘက်ခွဲထားသည်။သူကညာဘက်ကိုခေါ်သွားပြီ..
"ဘယ်ဘက်ကလှေကားအတိုင်းတက်သွားရင် ငါ့အခန်းနဲ့အဖိုးအခန်းရှိတယ်.."
"ဪ...ဒီညာဘက်ကျကော."
"ဒီဘက်ကငါ့အဝတ်ခန်း.."
"ဪ.."
လှေကားတက်ပြီးခပ်လှမ်းလှမ်းလျှောက်ပြီးတော့အခန်းတစ်ခန်းကိုတွေ့ရသည်။ထိုအခန်းရှေ့ရောက်တော့ .
"ဦးစည်အပြင်မှာနေခ့ဲ.."
"ဟုတ်က့ဲသခင်လေး."
အထဲကိုတံခါးအားတွန်းလိုက်လျှင်ပင်မွှေးကြိုင်သောအနံ့ကိုရလိုက်ရသည်။အခန်းတံခါးလုံးဝပွင့်သွားလျှင်ပင်ခပ်မှေးမှေးမျက်ဝန်းတို့သည်အ့ံသြစွာပွင့်ဖူးလာသည်။တံခါးရှေ့မှာအံ့အားကြီးလွန်းနေသောနေလရောင်ကိုကြည့်ရင်းစိုင်းတိမ်ယံလင်းရယ်ချင်မိသည်။
"လရောင်.."
"ဟင်...ဟင်.."
အယောင်ယောင်အမှားမှားနှင့်ပြန်ထူးရသည်။အကြည့်ကတော့အခန်းထဲကအကျႌတွေကမခွာ။ဒီလောက်များလိုက်တ့ဲအဝတ်တွေ။အခန်းတွင်အဝတ်ချိတ်တ့ဲအတန်းငါးတန်းနဲ့အရှေ့အနောက်သွယ်တန်းထားလျက်ရှိသည်။ထိုရှေ့မှာမှထိုင်ဖို့ဆိုဖာချထားပေးသည်။
"ဝင်ခ့ဲလေ.."
"အေး.."
တံခါးကိုပြန်ပိတ်ပြီးနေလရောင်အနားသွားကာခပ်ဟဟပါးစပ်လေးအားလက်ဖဝါးလေးနှင့်ပိတ်လိုက်သည်။
"ငါ့အိမ်မှာယင်ကောင်သာရှိရင်မင်းပါးစပ်ထဲဥဝင်ဥပြီးပြီး"
စိုင်းတိမ်ယံလင်းလက်ကိုရိုက်ချလိုက်ပြီး..
"ငါမမြင်ဖူးလို့ပါကွ..နေပါဦးမင်းကငါ့ကိုဘာလို့ဒီခေါ်လာတာလဲ."
"အဝတ်အစားလဲရအောင်လေ.."
အံ့သြနေသောမျက်နှာလေးမှချက်ချင်းကိုဆူပုတ်ပုတ်မျက်နှာလေးကိုပြောင်းသွားသည်။မျက်နှာကိုတော်တော်ပြောင်းနိုင်တယ့်ဂြိုဟ်သားလေးဟုစိုင်းတိမ်ယံလင်းတွေးမိသည်။
"ငါမလဲချင်ဘူးကွာ..ဒါဘဲဝတ်ချင်တယ်.."
အမှန်တကယ်ပင်နေလရောင်မလဲချင်ပါ။ဒီပုံစံလေးရဖို့အချိန်ဘယ်လောက်ပေးထားရသည်လဲ။ဒီပွဲမှာဝတ်ဖို့ကြိုတင်စီစဉ်ထားရပြီးကိုယ့်အကြိုက်ဆုံးအဝတ်လေး။
"မရဘူးဘောင်းဘီကဒီလောက်တိုနေတာမင်းထိုင်လိုက်ရင်ပေါင်တောင်မြင်ရမယ်..ပြီးတော့စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်အောင်မြင်တ့ဲသူတွေအကုန်လုံးကလူကောင်းမဟုတ်ဘူးနေလရောင်..မင်းကိုတံရေတမြမြနဲ့ကြည့်မယ့်သူတွေအများကြီး."
"ဒါပေမယ့်လည်း.."
"မရဘူးငါမကြိုက်ဘူး မင်းကိုမျက်လုံးနဲ့စွေကြည့်တာတောင်ငါမကြိုက်ဘူး ဒီလိုမျိုးမင်းကိုလူတွေကတဏှာကြီးကြီးကြည့်ကြမှာကိုပိုတောင်မကြိုက်သေး.."
ပါးမို့မို့လေးနှစ်ဖက်နီရဲလာလိမ့်မည်ဟုကိုယ့်ကိုယ်ကိုနေလရောင်တွေးမိသည်။အချို့သောစိုင်းတိမ်ယံလင်းစကားတွေသည်အနှောင့်အသွားမလွတ်ပေ။ရှက်သည့်စိတ်ကိုနောက်ထားဘာကြောင့်မကြိုက်တာလဲဆိုတာအရမ်းသိချင်သည်ကြောင့်..
"ဘာလို့မကြိုက်တာလဲ.."
လာပြန်ပြီဒီမေးခွန်း။
"မကြိုက်ပါဘူးဆိုမကြိုက်လို့ပေါ့ကွ.."
မျှော်လင့်တ့ဲစကားကိုမကြားလိုက်ရသည့်သူလိုနေလရောင်နေရခက်မိသည်။ငါဘာတွေသူ့ဆီကမျှော်နေတာလဲ။
"အေးပါကွာ.."
"ဒီထဲကကြိုက်တ့ဲဝတ်စုံတစ်စုံဝတ်ခ့ဲ.."
"အေး..ဒါနဲ့အကျႌတွေမှာပါတ့ဲစိန်တွေကအစစ်တွေလား."
"ဒါပေါ့."
"တော်ပြီ.."
ကိုယ့်ကိုကျော်ကာတံခါးကိုဦးတည်နေသည့်နေလရောင်ကိုရင်ဘက်ကနေဆွေ့ကနဲမကာပြန်သယ်လာသည်။
"မင်း..စိုင်းတိမ်ယံလင်း..ငါ့ကိုလွှတ်ကွာ.."
မြေကြီးနှင့်မထိသည့်ခြေထောက်ဖောင်းဖောင်းနှစ်ဖက်သည်လေထဲမှာယိမ်းနွဲ့နေသည်။
"၉ခွဲတော့မှာ၁၀နာရီပွဲစမှာနော်..မင်းမသွားချင်ဘူးလား"
"ကျပျောက်ရင်ငါလျော်ပေးရမှာပေါ့.."
"မပျောက်ပါဘူး..ငါ့အကျႌကရတနာတွေကျဖို့ဆိုတာတော်တော်စောင့်ရမှာ...ငါကဘယ်သူမှတ်လို့မင်းကြောင့်ကျမယ်ဆိုရင်တောင်ငါမလျော်ခိုင်းပါဘူး."
"တကယ်လား.."
"အင်း.."
"ပြီးတာဘဲငါ့ကိုချပေးတော့.."
ချီထားတာကိုပြန်ချပေးတော့တံခါးကိုလက်ညိုးထိုးပြသည်။ထွက်သွားတော့ဆိုတ့ဲသဘော။
"အေးပါကွာ..တံခါးရှေ့မှာစောင့်နေမယ်.."
နှုတ်ဆက်ပြီးအပြင်ဘက်မှာရပ်စောင့်နေလိုက်သည်။၅မိနစ်လောက်ကြာတော့အဖြူ ရောင်နတ်သားလေးတစ်ပါးသူ့ရှေ့ကိုတံခါးဖွင့်ပြီးရောက်လာသည်။ထိုနတ်သားသည်ဆွဲဆောင်နိုင်လွန်းလို့စိုင်းတိမ်ယံလင်းခေတ္တမျှငေးမိသည်တာတော့ဝန်ခံရမည်။
"မင်းအကျႌတွေကလည်းစိန်တို့ကျေုာက်တို့မပါတာမရှိဘူးနော်..နည်းတဲ့အကျႌကိုရွေးယူရတယ်."
အနောက်တိုင်းဝတ်စုံ၏အပေါ်အကျႌတွင်အကုန်စိန်၊ပတ္တမြား၊နီလာအကုန်လုံးနဲ့အလှဆင်ထားသည်။ခုဝတ်ထားသည့်အကျႌတောင်ဘယ်ဘက်ရင်အုံမှာသစ်ခွပန်းပုံစံကိုမြနှင့်လုပ်ထားသည်။
"ခုမှကြည့်ကောင်းသွားတယ်..သွားစို့.."
"ဟုတ်လား..သွားမယ်.."
"လှေကားထိပ်ကစောင့်နေ..ပြီးကျငါလိုက်ခ့ဲမယ်"
ဦးစည်ကိုပြောစရာရှိသဖြင့်နေလရောင်ကိုအရင်သွားခိုင်းလိုက်သည်။
"Ok.."
နေလရောင်ခပ်ဝေးဝေးရောက်သွားမှစိုင်းတိမ်ယံလင်းသည်ဦးစည်ကိုမှာရသည်။
"အ့ဲဘောင်းဘီကိုလွှင့်ပစ်လိုက် ဒါမှမဟုတ် မီးရှို့ပစ်လိုက်"
"ဗျာ..ဟုတ်..ပြီးကျမှလုပ်ရမှာမလား..အခုပြခန်းလိုက်ပို့"
"မလိုဘူး...ကျွန်တော့ဘာသာမောင်းမယ်..ပြီးတော့နေလရောင်အိမ်သွားပြီးဘောင်းဘီဒူးအောက်မဟုတ်တာအကုန်ယူပြီးမီးရှို့ခ့ဲ ကျန်တာကျွန်တော်ရှင်းလိုက်မယ်နေလရောင်ကို."
"ဗျာ..ဟုတ်ဟုတ်.."
"ကျွန်တော်သွားပြီ."
"သခင်လေးကားသော့.."
"ရတယ်ကျွန်တော့ကားနဲ့သွားမှာ.."
ဦးစည်ကတော့ခေါင်းလေးတကုတ်ကုတ်နဲ့ကျန်ခ့ဲသည်။အခုကိုယ့်ကိုပိုင်ရှင်မသိအောင်ဘောင်းဘီခိုးခိုင်းနေတာလား။ပြီးတော့မီးရှို့ရဦးမည်။ရက်စက်လိုက်တာသခင်လေးရယ် အ့ဲဝင်းကလူတွေကသူခိုးဆိုပြီးဝိုင်းရိုက်ကြရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲသခင်လေးရယ်လို့။မထွက်သည့်မျက်ရည်တွေကိုညစ်နေကာဘောင်းဘီခိုးရန်.အယ်..မဟုတ်ပါဘူး ဘောင်းဘီသွားယူရန်ဦးစည်ထွက်လာခ့ဲတော့သည်။
"ငါ့ဘဝလေး..."
"သွားစို့..လရောင်"
လှေကားအောက်မှာရပ်စောင့်နေသည့်နတ်သားလေး၏လက်နုနုလေးအားခပ်ဖွဖွဆုတ်ကိုင်ကာထွက်လာခ့ဲသည်။
"ဒီကားနဲ့လား.."
"အေးလေ.."
"မင်းမောင်းမှာ.."
"အေးလေ."
"ငါငယ်ငယ်လေးဘဲရှိသေးပါတယ်ကွာ..မသေချင်သေးဘူး"
"အရူးလေးလျှောက်ပြောမနေနဲ့.."
လက်ညိုးနဲ့နဖူးကိုတွန်းလိုက်တော့ခေါင်းလေးကနောက်ကိုလှန်သွားသည်။
"လာတက်.."
"ဟုတ်မှလည်းလုပ်ပါ.."
"တက်ပါ.."
စိုင်းတိမ်ယံလင်းတံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
"ငါဒီနေ့မမြင်ဖူးတာတွေဘဲမြင်နေရတယ်.."
အပေါ်ထောင်တက်နေသည့်တံခါးအားမော့ကြည့်လျက်နေလရောင်ကားပေါ်တက်ထိုင်လိုက်သည်။
မောင်းနေကျအတိုင်းဆိုခပ်ကြမ်းကြမ်းမောင်းပစ်ချင်သော်ငြားအသက်ထက်တတ်ဖိုးထားရသောနေလရောင်ကြောင့်
ဖြည်းဖြည်းနှင့်မှန်မှန်မောင်းလာခ့ဲသည်။သူ့အားစိတ်ထဲမှာတောင်ကြောက်စိတ်မဖြစ်လိုပါ။
.....................................................................
shineကုမ္ပဏီ၏ထုတ်ကုန်များအတွက်ပြပွဲ၊ရောင်းပွဲကျင်းပရန်အတွက်သက်သက်ဆောက်လုပ်ထားသည့်The Moonlight hotel၏အဝင်ဝ၌သတင်းထောက်များပြည့်ကျပ်နေသည်။တစ်ကားပြီးတစ်ကားရပ်ကာကားပေါ်မှဆင်းလာသည့်စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တို့အားကင်မရာမီးတဖြတ်ဖြတ်နှင့်ကြိုဆိုနေကြသည်။
"စံနိုင်ဆောက်လုပ်ရေးကလာပြီ.."
ကားပေါ်ကနေဦးစံနိုင်နှင့်စီးပွားရေးလောကရဲ့နတ်သမီးလိ့ုတင်စားထားသည့်ဝတ်စံရီလျှောက်လမ်းပေါ်လျှောက်လာသည်နှင့်အလုအယက်ကင်မရာရိုက်ကြသည်။shineကုမ္ပဏီ၏စည်းကမ်းအရသတ်မှတ်ထားသည့်စည်းကျော်ပါကမီဒီရာသမားတွေအားလာခွင့်ပိတ်မည်ဟူသောစကားအရဘယ်သူမှတော့စည်းမကျော်ရဲပေ။
အထဲရောက်တော့အင်တာဗျူ းမေးခွင့်ရှိသည့်လူတစ်ယောက်ကဝတ်စံရီကိုမေးရန်ခွင့်တောင်းသည်။
"ရပါတယ် မေးပါ.."
"ဒီလိုမျိုးshineကုမ္ပဏီရဲ့ဖိတ်ကြားခြင်းကိုခံရတ့ဲအတွက်ဘယ်လိုမျိုးများခံစားရသလဲ.."
"တကယ်ကိုဝမ်းသာမိပါတယ် လေ့လာစရာတွေလည်းရှိတာကြောင့်ကိုယ့်အတွက်တကယ်အသုံးဝင်ပါတယ်ဒီပြပွဲကိုလာရတာ.."
"ပြထားတယ့်ဒီဇိုင်းတွေကိုဘယ်လိုမြင်ပါသလဲ..အိမ်ဒီဇိုင်းဘဲဖြစ်ဖြစ်၊လက်ဝတ်ရတနာဖြစ်ဖြစ်.."
"ညီမကတော့မိန်းကလေးပီပီလက်ဝတ်ရတနာတွေဘက်အရင်သွားကြည့်ုဖြစ်တယ် တကယ်ကိုတစ်နှစ်ထက်တစ်နှစ်အရမ်းလှလာပါတယ်..ဒယ်ဒီကတော့ကိုယ်နဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်ပေါ့..ဟားဟား"
ဦစံနိုင်ပါဟန်လုပ်ကာရယ်လိုက်သည်။
"ဒီကသူေဋ္ဌးဦးစံနိုင်ကကော.."
"ကျွန်တော်ကတော့t_3ကအပေါ်ဆုံးထပ်ကိုမျက်စိကျနေတယ်ဗျ..လုဝယ်ရဦးမယ်ထင်တယ်.."
ဦးစံနိုင်ဖြေလိုက်သည်။
"ပထမဆုံးစိုင်း ဆောက်လုပ်ရေးနဲ့လုပ်ငန်းဆောင်ရွက်ခွင့်ရတ့ဲသူဆိုတော့ ဘယ်လိုခံစားရပါသလဲ.."
"ကျွန်မတော်တော်ပျော်မိပါတယ်.."
"ဦးဝစိုင်းရဲ့ချွေးမဖြစ်လာမယ့်သူလို့ပြောတ့ဲအပေါ်ဘာမှမတုန့်ပြန်တာဘာကြောင့်ပါလဲ.."
ဝတ်စံရီရယ်လိုက်သည်။ဒါမေးမယ်ဆိုတာကြိုတင်သိထား
ပြီးသားပေ။
"ဟုတ်လူချင်းကလည်းရင်းနှီးတော့ဖြစ်နိုင်တာကော၊မဖြစ်နိုင်တာကောသေချာမသိသေးတာကြောင့်ပါ.."
"ဪ..ဟုတ်က့ဲ..ဒါဆိုရှိုင်းကုမ္ပဏီကိုအဝင်အထွက်ရှ်ိတယ်ဆိုတာကိုကောဘာလို့မဖြေရှင်းရတာပါလဲ"
"ဒါကတော့အမှန်မလို့ပါ..အဝင်အထွက်ရှိပါတယ် လှိျု့ဝှက်တယ့်ဆက်ဆံရေးတစ်ခုရှိလို့ပါ."
"ဟုတ်က့ဲ ဖြေပေးတာကျေးဇူးတင်ပါတယ်.."
"ဟုတ်..ဒယ်ဒီသွားစို့.."
ဖခင်လက်မောင်းကိုကိုင်လျက်ဝတ်စံရီမျက်နှာချီကာဝင်လာခ့ဲသည်။ဝတ်စံရီဝင်လာတာတွေ့တော့အခြားစီးပွားရေးသမားတွေလှုပ်လှုပ်ရှားရှာဖြစ်လာကာအနားချဉ်းကပ်ပြီးစကားပြောဖို့ကြံစည်ကြသည်။ဝတ်စံရီအင်တာဗျူ းဖြေရတာကျေနပ်သည်။မနက်ဖြန်တော့စိုင်းတိမ်ယံလင်းနှင့်ကိုယ့်ရဲ့ပတ်သက်မှုကိုမီဒီယာတွေကပို၍စိတ်ဝင်စားတော့ပေမည်။
"Rainလာပြီ Rain.."
Moonlight hotelရှေ့ကားရပ်လိုက်သည်နှင့်mediaသမားတွေ၏လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်နေမှုကိုကားမှန်ကနေမြင်ရသည်ကြောင့်စိတ်ရှုပ်ရပြန်သည်။နေလရောင်ကိုကြည့်တော့ကားမှန်ကိုခေါင်းလေးတင်ကာပါးစပ်လေးဟလျက်အိပ်ပျော်နေပြီ။
"ဟာ...ဒီအချိန်လေးနဲ့အိပ်ပျော်တယ်.."
"လရောင်.."
မနိုးသေး။
"ချစ်စရာလေးကွာ.."
အူယားတာလည်းပါသည်၊နှိုးလည်းနှိုးရမည်ကြောင့်အားနည်းနည်းထည့်ကာပါးလေးကိုဖျစ်ညစ်လိုက်သည်။လှုပ်လ့ဲလှုပ်လဲ့နဲ့နိုးလာပါသောလူကြီးပေါက်စ..
"ထတော့ ရောက်နေပြီ ငါကတော့စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်မှတ်နေတာ မင်းကအိပ်နိုင်သေးတယ်နော်.."
"ရောက်ပြီလား.."
ပြူ းတူးပြဲတဲနဲ့နေလရောင်ဘေးပတ်ပတ်လည်ကိုကြည့်လိုက်သည်။
ဟိုက်! တကယ်ရောက်နေပြီဘဲ
"ရောက်ရင်သွားစို့လေ..."
"ခဏ..မဆင်းနဲ့ဦး.."
တံခါးဖွင့်ဖို့လှမ်းလိုက်သောလက်သည်ပြန်၍တပ်ဆုတ်ရသည်။သူကမက်စ်၊ဦးထုပ်၊လက်အိတ်ဝတ်ကာကားပေါ်မှအမြန်ဆင်းပြီးကားကိုပတ်ကာကိုယ့်ကိုတံခါးလာဖွင့်ပေးသည်။
"လက်ပေး.."
ရှေ့ကိုရောက်လာသည့်လက်တစ်စုံ ထိုလက်အစုံသည်မိမိ၏ကြောက်စိတ်ကိုပြေပျောက်စေတာကိုတော့သိသည်။စိုင်းတိမ်ယံလင်းကိုကြည့်တော့ပြုံးပြနေသည်။ငါ့ကိုယုံကြည်ပြီးလက်တွဲလိုက်ပါဆိုတ့့ဲအဓိပ္ပါယ်။ဘာမှစဉ်းစားမနေတော့ဘဲမိမိလက်ကိုလှမ်းလိုက်သည်။ခပ်အေးအေးလက်ဖဝါးတစ်ခုသည်စိုင်းတိမ်ယံလင်း၏ခပ်နွေးနွေးလက်ဖဝါးအောက်တွင်ပျောက်ကွယ်နေသည်။
"ဘေးဖယ်ပါ..မတိုးပါနဲ့....ဘေးဖယ်.."
လျှောက်လမ်းရဲ့ဘယ်ဘက်ကောညာဘက်ကောအစောင့်တွေကလိုက်ပါလာသည်။ဘေးတိုက်လျှောက်နေရင်းမှစိုင်းတိမ်ယံလင်းကိုကြည့်မိတော့မက်စ်အောက်ကမျက်နှာသည်ပြုံးနေလိမ့်မည်ဟုခန့်မှန်းနိုင်သည်။
"မင်္ဂလာပါ ဥက္ကဋ္ဌrain.."
အားလုံးကနှုတ်ဆက်ကြပေမယ့်rainကတော့ရှိသည်ဟုမထင်။ယောကျာ်းတစ်ယောက်လက်ကိုဆုတ်ကိုင်လျက်ဝင်လာသည့်rainကိုထူးဆန်းသလိုကြည့်နေကြသည်။မိန်းကလေးဖြစ်ရမှာမဟုတ်ပေဘူးလား။
rainအနားကိုချဉ်းကပ်မည့်ဝတ်စံရီပင်လက်တွဲထားခံရမည့်သူကသူမဟုတ်သဖြင့်စိတ်တိုလာသည်။
"ပိုင်းလုံးကောင်.."
စိုင်းတိမ်ယံလင်းကတော့ရဲရင့်စွာထိုလက်ကလေးအားဆုတ်ကိုင်ထားဆဲ။
....................................................................
"ရှိုင်းဟွာကုမ္ပဏီခွဲရှိုင်းကုမ္ပဏီ၏ဥက္ကဋ္ဌrainမှအမှားစကားပြောကြားပေးပါရန်ဖိတ်ခေါ်ပါတယ်ရှင့်.."
လက်ခုတ်သြဘာသံနှင့်အတူခန့်ညားထည်ဝါစွာစင်ပေါ်၌ရပ်နေသောစိုင်းတိမ်ယံလင်းအားမမြင်ဖူးသလိုနေလရောင်ငေးကြည့်နေသည်။
"သားကနောက်ကျတယ်နော်.."
ဒေါ်စန်းပြောလိုက်သည်။နေလရောင်အမေ့နားသို့ခေါင်းကပ်လိုက်ကာ
"ဘာလို့လဲ မနေတတ်လို့လား မေမေ."
"မဟုတ်ဘူးကွယ် ဧည့်ဝတ်ကျေလွန်းလို့ခက်နေတာ ဦးဝစိုင်းကဖော်ရွေတယ်ကွဲ့ မင်းအဖေနဲ့ခုထိစကားလက်စုံကျပြီး ဒီမှာမထိုင်နိုင်တာဘဲကြည့်.."
အဖေကဒီမှာမရှိချေ ။အဖိုးဦးဝစိုင်းနဲ့ဒုတိယထပ်ကနားနေခန်းမှာနေနေသည်ဟုဆိုသည်။အကိုကလည်းအဖေ့ကိုစောင့်ရှောက်ဖို့နေနေပေးနေသည်။
"ပြောပါစေ အဖေပျော်နေလို့နေမှာပါ.."
"အင်း...ဒါနဲ့သားကအရမ်းတော်တာဘဲ သားရဲ့ဒီဇိုင်းတွေကအရမ်းမိုက်တာဘဲ.."
"ကျေးဇူးမေမေ.."
မေမေ့ပါးလေးကိုအမြန်နမ်းလိုက်တော့မေမေကပါးလေးကိုပြန်ဆွဲသည်။အမှာစကားပြောလို့ပြီးတော့လက်ဝတ်ရတနာရောင်းပွဲကိုအရင်စသည်။ပြီးမှတိုက်ခန်းတွေကိုရောင်းမည်။လာသည့်ဧည့်သည်တွေအတွက်ကျွေးမွေးတာကတော့ဘူဖေးလိုခင်းပေးထားသည်။စိုင်းတိမ်ယံလင်းကမအားသေး ၊ဦးစည်လက်ထဲကဖိုင်တွေမှာပစ္စည်း ဈေးနှုန်းတွေကိုပြန်စစ်နေသည်။
"မေမေဘာစားမလဲ.."
"တော်ပြီကွယ်.."
"ညီ..လရောင်.."
ထိုင်နေသည့်ဝိုင်းကို ကိုကြီးနှင့်အဖေ အမရွှေစင်တို့လာနေကြသည်။
"အကို...အကို.."
ပွဲစကတည်းကနေရန့်ကိုရှာနေသမျှခုမှတွေ့ရသဖြင့်အပျော်လွန်ကာစိုင်းညီယံလင်းအပြေးလာခ့ဲသည်။လာမယ်ဆိုတာသိလို့ရှာပေမယ့်ခုမှတွေ့ရအောင်ဘယ်မှာများနေနေသလဲ။အဖေကသူ့အနားကမခွာခိုင်းဘဲအကိုဖြစ်သူ၏အလုပ်အားစောင့်ကြည့်ဖို့ပြောပေမယ့်သည်းမခံနိုင်သဖြင့်လစ်ထွက်လာခ့ဲသည်။အကို့အနားရောက်မှမြင်လိုက်ရသည့်တစ်စုံတစ်ယောက်ကြောင့်စိုင်းညီယံလင်းအပြုံးတို့ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
"အမေတို့ပြန်နှင့်တော့မယ်ကွယ် "
ဒေါ်စန်းသားဖြစ်သူကိုပြောလိုက်သည်။
"ပြန်တော့မှာလား.."
"အေး."
"ဒါဆိုမေမေကားပေါ်ကိုအရင်သွားပြီးစောင့်နေနော်..သားဖေဖေ့ကိုခေါ်လာမယ်..."
"ဟုတ်ပြီကွယ်.."
ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်လမ်းပြမှုဖြင့်hotelအပြင်ကိုဒေါ်စန်းထွက်သွားသည်။
"ဒါနဲ့မနေ့ကတွေ့တ့ဲအမမလား.."
"ဟုတ်ပါတယ်."
"ဒီပွဲကိုဘယ်လိုလုပ်.."
မိသားစုတွေသာလာရမယ့်ပွဲမှာထိုမိန်းကလေးဘာလာလုပ်တာပါလိမ့်။ရွှေစင်မျက်နှာငယ်သွားတာမြင်တော့နေရန်ဖြေရှင်းချက်ပေးသည်။
"ငါ့ချစ်သူမလို့ တိမ်ယံကလည်းခေါ်လာလို့ရတယ်ဆိုလို့ခေါ်လာတာ.."
ရုတ်တရက်ကြီးစိုင်းညီယံလင်းရင်ထဲကစို့အောင့်အောင့်ဖြစ်လာသည်။ချစ်သူလို့ထင်မိသော်ငြားမဟုတ်ပါစေနဲ့လို့ဆုတောင်းခ့ဲသမျှအခုတော့မျှော်လင့်ချက်တို့ပျောက်ဆုံးခဲ့ပြီ။
"အကို့..ချစ်သူလား.."
"အေး.."
"ကိုကြီး မေမေကပြန်တော့မယ်တ့ဲ ဖေဖေကော."
နေလရောင်ရောက်လာသည်ကြောင့်စကားဝိုင်းပျက်သွားတော့သည်။
"အေးဖေဖေလည်းပြန်တော့မယ်.."
"ဟုတ်..ဒါဆိုသားလိုက်ပို့ပေးမယ်.."
"မပို့နဲ့တော့ ရတယ်...ညီ က နေခ့ဲအကိုတို့ဘဲသွားလိုက်မယ်"
"ရလို့လား."
"ရတယ် ညီကဒီမှာရှိနေရမယ့်သူလေ နေခ့ဲ"
"ဟုတ်.."
ဖခင်ဖြစ်သူအားထိုမိန်းကလေးနှင့်တစ်ဖက်ဆီတွဲလျှက်ထွက်သွားပုံသည် စိုင်းညီယံလင်းအား အရှုံးသမားဟုပြောနေသယောင်။အထူးသဖြင့်ထိုမိန်းကလေး၏အပြုံးသည်ငါနိုင်တယ်ဟုလှောင်ပြောင်နေသည်။
"နေလရောင်.."
"အွန်.."
"အ့ဲမိန်းကလေးကအကို့ချစ်သူဆိုဟုတ်လား.."
"ဟုတ်တယ်လေ..ချွေးမလောင်းလေးလေ..ဘာလို့."
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး.."
ရင်ထဲတင်းစို့စို့ခံစားချက်ကြောင့်ဒီနေရာကနေအမြန်ထွက်လာလိုက်သည်။မရဘူးအကို..အကိုကကျွန်တော့အပိုင်။ကျွန်တော်အကို့ကိုဘယ်သူ့မှမပေးနိုင်ပါ။ထို့အတွက်လုပ်သင့်တာတော့လုပ်ရမည်။အ့ဲမိန်းကလေးအတွက်တကယ်စိတ်မကောင်းပါဘူးအကို။
နေလရောင်လည်းဗိုက်ဆာလာသဖြင့်လှည်းပုံစံလိုအလှဆင်ထားသည့်နေရာသွားကာထမင်းပန်းကန်ကိုယူလိုက်သည်။
"များလိုက်တ့ဲဟင်းတွေ.."
အစားအစာတွေကိုတွေ့တော့မျက်လုံးအရောင်တောက်လာကာသွားတက်လေးပေါ်အောင်ပြုံးလိုက်သည်။
အချစ်ကြီးသူကရှုံးရပါချည်ရဲ့။
အကို့ ကို မနာစေကျင်တာမို့..
သူ့ကိုနာကျင်စေမိတယ့်အတွက်
ကျွန်တော့ကိုမုန်းနိုင်ပါတယ်။
.....................................................................