Πηγένω προς το σχολείο. Έπρεπε να βρω τον Αχιλλέα. Το αποφάσισα θέλω να είμαι με τον Νίκο. Μπορεί βέβαια έτσι πως έφυγα μα τον στεναχώρησε λιγο αλλά μετά θα χαρεί πολύ
#Νίκος
Γιατί έφυγε έτσι; Μόλις της εξομολογήθικα τον έρωτά μου για αυτή και εκείνη τι έκανε απλά έφυγε. Στεναχωρήθικα πολύ από την αντιφρασή της. Τουλάχιστον ας έλεγε κάτι.
Βγαίνω από το αυτοκίνητο και πηγαίμω προς τα μέσα. Πηγαίνω στους μαλάκες στον Λουκά μαι τον Μάριο. Ξανά στην πραγματικότητα.
"Φιλάρα έχεις τίποτα και είναι μαυρισμένο το μάτι σου; Σε πέρναμε τηλέφωνο συνέχεια και δεν το σηκωνες και όποτε ερχόμασταν σπίτι σου πάντα έλειπες άσε που δεν πατούσες στο σχολείο. Τι εγινε ρε φιλάρα μου;" Είπε ο Μάριος.
"Παιδία μπορούμε απλά να μην μιλάμε για αυτό. Δεν είμαι και πολύ καλά."
"Όπως θέλεις, αλλά να ξέρεις δεν μας την γλυτώνεις. Πάντως να ξέρεις είμαστε δίπλα σου."
"Ευχαριστω παιδία."
Έτσι πως γυρνάω για να δω τα παιδία στο προαύλιο βλέπω την Έυα και τον χλε χλε τον Αχιλλέα.
Σοβαρά τώρα;
Με παράτησε για αυτόν; Κάτσε αγκαλιάζονται και έρχετε μετά προς το μέρος μου σχεδόν τρέχοντας. Με κοιτάει χαμογελόντας και σχεδόν τρέχει προς το μέρος μου εγω απλά την κοιτάω. Έρχετε, ερχέτε, με πιάνει από τον γιακά και ενώνει τα χείλη μας. Μετά σταματάει το φιλή μας για να πάρουμε ανάσα.
"Και εγώ νομίζω σε έχω ερωτευτεί. Σε θέλω. Συγνώμη που έφυγα πριν τόσο γρήγορα άλλα από την μια ήθελα να δω την αντιδρασή του και να ξεκαθαρίσω γρήγορα τα πράγματα με τον Αχιλλέα."
Δεν μπορούσα να μην γελάσω μετά ξαναένωσα τα χείλη μας.
#Έυα
Τον αγαπώ δεν το αρνιέμαι πια. Τον αγαπώ. Θέλω να μείνω μαζί του και όσο πάει. Έχει εδώ και κανένα πεντάλεπτο που φιλιόμαστε, όλο το σχολείο έχει μαζευτεί και μας σφυρίζει. Δεν τους δίνουμε όμως σημασία.
(...)
Το σχολείο μόλις φτάνει στο τέλος του. Είναι η τελευταία ώρα. Καθόμαστε και κοιταζόμαστε και χαμογελάμε ό ενας στον άλλον. Έχει ένα τόσο γαμημένο ωραίο χαμόγελο.
Μόλις χτυπάει το κουδούνι κατεβαίνουμε όλοι μάζι η παρέα του Νίκου και την δική μου.
"Παιδια εμείς σας χαιρετάμε, πρέπει να πάμε και σπίτι." Είπε ο Νίκος
"Οκ αλλά μια ερώτηση. Εσείς τωρα τα έχετε κανονικά;"
"Από ότι φαίνετε" Λέει ο Νίκος μου και μετα γύριζεί με κοιτάει χαμογελόντας και μου δίνει ένα πεταχτό φιλάκι πιάνοντας με από την μέση. Έρχετε μετά η Μαρία χαρούμενη να με αγκαλιάσει και μου λέει ψυθιριστά στο αυτί 'στα έλεγα εγώ' και ρίχνω ένα φιλάκι.
Μπήκαμε μετά στο αυτόκινητο και ξεκινήσαμε τον προορισμό μας για το σπίτι. Στην διαδρομή ο Νίκος έβαλε μέταλ και τραγουδούσαμε σαν τα χαζά. Κάποια στιγμή που είχε βάλει μπαλάντα και ενώ εγώ κουνούσα το μισό μου σώμα (αφου ήμουν καθιστή😁) στον ρυθμό της και κοιτούσα προς τα έξω νιώθω κάτι να ακουμπάει το μπούτι μου.
Γυρνάω προς το μπούτι μου και βλέπω ένα χέρι του Νίκου να χαιδεύει το μπούτι τον κοιτάω στο προσώπο και βλέπω να έχει ένα χαμόγελο. Μετά αφου καταλαβαίνει τι έχει κάνει παίρνει το χέρι και το τοποθετεί πάνω στο τιμόνι.
Γιατί;;;;; Μ'αρεσε αφού;
"Συγνώμη" Λέει και συνέχιζει να οδηγεί χώρις το χαμόγελο. Αμέσως του παίρνω το χέρι και το ξαναβάζω πάνω στο μπούτι μου. Τον βλέπω που κάνει μια έκφραση απορίας.
"Μ'αρεσε." Χαχανίζει λίγο και συνεχίζει τον δρόμο για το σπίτι. Μου χαίδευε το μπούτι και εγώ κοιτούσα έξω ακούγοντας τις μπαλάντες. Μου αρεσε πολύ.
Με το που φτάσαμε σπίτι βγήκαμε από το αυτοκίνητο, άνοιξα την πόρτα και έβγαλα το μπουφάν και άφησα την τσάντα και εγώ και αυτός τον βλέπω που πάει προς την κούζινα.
Τον πλησιάζω, τον γυρνάω και τον φιλάω πόλυ παθιασμένα. Ο Νίκος με σήκώ ει και με βάζει πάνω στο πάγκο με ανοιχτά τα πόδια και αυτόν αναμεσά τους. Μου αφήνει υγρά φιλία στον λαιμό και να τον πιπιλάει. Θα έχω σίγουρα σημάδια στον λαιμό αύριο.
"Θα κάνω...κάτι που δεν...έχω ξανακάνει....οπότε αν...σε ξενερώσω σορρυ" Είπα ενώ του έβγαζα την μπλούζα και του άφηνα έγω φιλιά στον λαιμό και σιγά σιγά κατέβαινα προς τα κάτω. Από τον λαιμό πήγενα προς στο στήθος του, μετά στους κοιλιακούς, που τους έγλοιφα και λιγουλάκι, μετά στο βε τον κοιλιάκων του και μετά άρχιζα να ξεκουμπώνω το παντελόνι του.
"Οοοο. Πάντως αν δεν θέλεις..." Σήκωσα το βλεμμα μου και τον είδα που με κοιτουσε με αυτό το βλέμμα του που με τρελαινει.
"Σσσσ" Έκανα την κίνηση με το δάχτυλό μου για να κάνει ησυχία. "Θέλω και το κάνω" Είπα με ένα πονηρό βλεμμα. Μετά σήκωσε το κεφάλι του προς τα πάνω και έκλεισε τα ματια του από ηδονή και αναστέναζε βαρία αφού είχα αρχήσει να παίζω με το μοριο του.
"Σε παρακάλω μην με βασανίζεις."
"Τι να κάνουμε μου αρέσει να βασάνιζω αγοράκια" Και μετά αφού του έβγαλα και το μποξεράκι έβαλα το μόριο του μέσα στο στόμμα του. Στην αρχη πήγενα αργά και μετά γρήγορα ο Νίκος αναστέναζε και είχε κλειστά τα μάτια του. Κάποια στιγμή ακούμε κάποιον να μας λεει κάτι και γυρναμε προσπαθώντας να μαζέψουμε τα ασημάζεφτα και βλέπουμε τις μάνες μας.
"Ρε παιδία για αυτό υπάρχουν τα υπνοδωμάτια. Δεν είναι μόνο για να κοιμόμαστε." Πετάγεται μια η μανα μου.
"Εμμ συγνωμη ρε μαμά που να ξέραμε ότι θα γυρίσετε νωρίς."
"Ενταξει έχεις και εσύ ένα δίκιο, αλλα εγώ και η μητέρα σου θα θέλαμε να σας μιλήσουμε για όλα αυτά που ζητήσατε να μάθετε." Λέει η κυρία Νένα.
"Αυτά που ζητούσαμε να μάθουμε;" Ρωτάει ο Νίκος
"Ναι καθίστε στο καναπέ και ξεκινάμε." Εμείς υπακούσαμε. Δεν ξέρω αν θα είναι καλά η κακά αυτά που θα ακούσουμε αλλά από το βλέμμα τους...