Bölüm Müziği: Gökay Özgür Bulgan - Dur Biraz Düşüneyim
Takvim yaprakları eskirken, ruhuma düşen parçalarına tutundum son kez. Hissettim yaralarını. Hatta birlikte kanadık da söz etmedik buna bir başkasında. Aynı masaya kuruldu kadehler. Aynı göğün altında yalnız kaldık. İçtim. İçerlendim. Kalbime sızdı gece. Katran tuttu hislerimde. Özlemimde. Yokluğunda... İçtim birkaç kadeh daha. İçerlendim en derinden. Döküldü boş kadehlerime gözyaşı. Doldu acılarıma. Bunun üstüne bir dem çek, Dünya! En koyusundan. Belki o zaman ayıkır zihnim. Senden başkasını görmeyen bu gözlerime ayan olur tüm sıfatlar. Belki de susar bu dudaklar, acı deminden. Damağımda kalır tadın. Sırf onlar yaşamasın diye içimde kalırsın bir kez daha. Unutmuş gibi davranırız şu kısacık zamanımızda. İçerim rakı bardaklarından. İçerim senden. Şiirime bir his, mihrime vurgun gece... Damarlarıma çakıldı varlığın. Gidemiyorum. Kaldım arafında. Cennet kokusunun süründüğü teninde, artık sadece kıyametimizi yaşıyorum. Bakıyorum sana. Bir daha devriliyor o kadehler. Dökülüyor takvimler. Duruyor zaman. Bu masalın ilk ve son cümlesi, artık sadece ölüm kokuyor...
Durmadan çalan telefonumu bulmak için odama girdiğimde melodi susmuş olsa da hâlâ bulamamıştım telefonumu. Bir kez daha çalmaya başladığında, dağınık bir şekilde bıraktığım yorganımın arasına karıştığını görebilmiştim. Telefonu elime alıp kimin aradığına baktım.
"Mısra Karataş Arıyor..."
Kaşlarımın çatıklığı derinleşirken gözlerimdeki anlamsızlık hızla büyümüştü. Çağrıyı reddettim ve mesajlara girdim. İşte o zaman art arda atmış olduğu mesajları okumaya başlamıştım.
Ogün neredesin!?
Artık bana geri dönüş yap, gerçekten canımı sıkmaya başladın!
Günlerdir yüzünü görmüyorum.
Hatam ne?
OGÜN!!!
Evine geliyorum.
Ogün!!
Ogün kapıdayım, aç kapıyı.
Seni aratmak zorunda bırakma beni, aç kapıyı!
(Yazıyor...)
Ogün mesajlarımı görüyorsun, bari bir şey söyle.
(Yazıyor...)
Özür dilerim, kulaksız. Suçum her neyse yüzüme söyle, söz ağlamayacağım.
(Yazıyor...)
(Durdu.)
(Yazıyor...)
Seni çok özledim, kulaksız.
Bir elimle yüzümü sıvazlarken telefonu öylece yatağın üzerine atmıştım. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Birkaç gündür sırf ona yakalanmamak için evimden bile çıkmamıştım. İşe gittiğim yolu değiştirdim. Okuluna uğramadım. Onun arkadaşlarıyla dâhi konuşmadım. Sadece ondan uzaklaşmaya çalışıyordum. Düşüncelerimi değiştirmeye... Ama nafile. Hiçbiri etki etmiyordu bana. Hep aynı yerde dönüp dolaşırken buluyordum kendimi. Bunu bacaksıza yapamazdım. Ona bir söz vermiştim. O bana güvenmişti. Onu incitiyordum...
Kapının ziline peş peşe basan Mısra'ya omuzlarım düşmüştü. Odamdan çıkıp dış kapıya doğru ilerlesem de o kapıyı açmak düşündüğümden de zor olmuştu. Elim birkaç dakika kadar öylece kapının kulpunda kaldı. Sanki onu görüyormuşum gibi kapıyı izledim. Tepkisizdim. Korkaktım. Kaybolmuştum.
Kapıyı açtığımda Mısra'nın bir kez daha zile uzanan eli durgunlaşmıştı. Geriye çekildi ve bana baktı. Göz göze geldik. Ağlamış mıydı? Gözleri ve burnunun ucu bu yüzden mi kızarmıştı? Havanın soğukluğunu merak ettim. Ona hissettirmeden dışarıdaki soğuğu algılamaya çalıştım. Zamanla ardındaki o sokağa kaymıştı gözlerim. Karanlık çoktan çökmüştü şehrin üstüne. Sokak lambaları yansıyordu artık. Onun yüzünün bir tarafına dökülen gölgesinin ressamıydı bu sokak lambaları. Bir başına geçmişti bu caddeden. Yalnız. Sessiz.
Gözlerim tekrardan onu bulduğunda, "Bu saatte buraya tek başına gelmemeliydin, Mısra," diye yakındım.
Mısra öfkeyle omuz silkti. Gözlerimi devirirken bir yandan da ona başımı sağa sola sallıyordum. "Seni evine bırakayım."
Askılıktaki ceketime uzanacağım sırada birden koluma tutunmuştu, Mısra. Çatılan kaşlarımla ona baktığımda o daha çok beni evin içine itiyordu. Birkaç adım geriledim. Kapıdan uzaklaşmamızla kapıyı ardımıza kapattı, Mısra. "Ne yapıyorsun bacaksız?"
Bana dudaklarını işaret edip ardından beni gösterdi. Anlamayan gözlerle ona baktığımı fark edince başka bir çaba sarf etmeden karşımdan geçip gitmişti. Öylece salona girişini izledim. Benimle konuşana kadar gitmeyecekti. Aklında cevapsız kalan çok soru vardı, biliyorum. Ama onları cevaplayacak kadar da cesaretli değildim. Biraz daha zamana ihtiyacım vardı. Belki geçerdi bu. Belki eskisi gibi olurdum. Biz hiç değişmezdik. O kaldırımda yan yana oturduğum kızla var olan bakışmamız neyse, onun ötesine geçmezdim kalbimde. Sınırları bilirdim. Ona göre davranır, ona göre yaşardım bacaksızı...
Ben de salona girdim. Koltuğun üzerinde oturuyordu. Kaşları çatıktı ama içeriye girer girmez de bana bakmıştı. Şu kızgınlığına bile hayran olduğumu bilseydi, ürkmekten daha çok onu şirin bulduğumu anlardı. Bana ısrarla işaret ettiği yere oturmak için ilerlemeye devam ettim. Karşısındaki yer sehpasına oturdum. O zaman elindeki telefonun not defterine yazdığı şeyi okumam için bana çevirmişti.
Günlerdir neredesin?
Gözlerimi kaldırıp ona baktığımda benden bir cevap bekleyen ifadesiyle karşılaşmıştım. Sıkıntılı nefesimi dışarıya saldım ve bakışlarımı ondan kaçırdım. Söze nasıl başlayacağımı bilmiyordum. Ne demem gerekiyordu? Onu incitmeden bu konuyu nasıl kapatabilirdim?
Elime dokunan elinden sonra kafamı çevirip tekrardan ona bakmıştım. Elindeki telefonu geri bana çevirmişti.
Ne yaptım Ogün?
"Sen bir şey yapmadın, bacaksız."
O halde sorun ne? Niye gözlerime bakmıyorsun?
Sustum. Gözlerimi yorgun bir hisle yumarken, omuzlarım çoktan düşmüştü. Onunla yüzleşecek cesaretim yoktu. Şu anda yok olmak istiyordum. Sanki Dünya'da hiç var olmamışım gibi silinip gitmek...
Elime dokunan eli bu sefer avuçlarıma doğru kaykılmış ve sıkıca elimi tutmuştu. Gözlerimi aralayıp yine yazdıklarını okumaya başladım.
Ne olursa olsun her zaman yanındayım. Benden kaçmana dayanamıyorum.
Yokluğunda seni çok fazla özlüyorum, Ogün.
Bu yüzden bugün aramızdaki soğukluğu öğrenmekten daha çok yitirmeye geldim.
"Bu..." Kısık sesime can vermekte güçlük çekmiştim. "Bu bir soğukluk değil, Mısra. Evet, senden kaçıyorum ama sorun sen değilsin. Sorun benim."
Ne oldu?
Derin bir iç çektim. Daha çok zaman kazanmaya çalışıyordum. "Özür dilerim, bacaksız. Ben değiştim. Fark etmişsindir zaten... Ben artık eskisi gibi değilim. Çok şey düşünüyorum. Bir çıkar yolu arıyorum. Deniyorum. Başka şeylerle ilgilenmeye çalışıyorum ama olmuyor. Çoktan zihnime yer edinmişsin. Tüm planlarımda sen varsın. Kelimelerim bile sana göre şekillenmiş. Cümlelerimin başı sen diye başlar oldu. Gece oluyor, gün doğsun da seni göreyim diye sabırsızlanıyorum. Bir yere gidiyorsun, o birkaç saatlik yokluğuna bile katlanamıyorum. Seni başkalarının yanında görüyorum, içime atıyorum, seni kıskanıyorum. Bana sarıldığında zaman dursun istiyorum. Biz hep o âna hapsolalım diye çabalıyorum. Cümlelerin altını çizerek verdiğin o kitapları sahipleniyorum. Kokunun sinen satırlarına dokunuyorum. Canın mı yanıyor, seninle aynı anda yaşıyorum o acıyı. Mutlu musun, gülümsemen daha da ileriye gitsin diye çırpınıyorum. Yeni kıyafetler alıyorum, yanına yakışmak için. Hatta geçende o çok sevdiğin parfümü aldım. Kullandım birkaç kez, senin yanına gelmeden hemen önce. Çevrendekileri tanımak istiyorum. İçindekileri bilmek istiyorum. Korktuğunda bana sığınmana cesaretleniyorum. Kendimi bir süper kahraman gibi hissediyorum. Seni koruyabileceğime inanıyorum. Fakat bunlar sadece benim içimde oluyor, bacaksız. Uzun bir süredir ben bunlarla boğuşuyorum. Yaşadığım onca duyguya rağmen karşına geçip başka bir Ogün olmaya çalışıyorum. Artık kendimi ele vermeye başladım. Utanıyorum çoğu zaman. Ne yapıyorum ben diye sorguluyorum ama hep de aynı şeyleri yaparken buluyorum kendimi. Bu yüzden uzaklaştım senden. Bunu sana açıklayamazdım. Belki geçer bu şey dedim. Zaman geçti, o geçmedi. Kabullenmeye başladım. Bunu senden daha fazla gizleyemiyorum. Haddim değil biliyorum ama ben sana âşık oldum, bacaksız."
Mısra'ya bakmamak için çabalasam da şaşkınlıkla havaya kalkan kaşlarını görebilmiştim. Boşta kalan elimi kaldırıp yüzümü ovuşturmaya başladım. O kadar hızlı dökmüştüm ki içimi, şimdi tamamen içim dışım o olmuştu. Açıktaydım. Yürüdüğü o karanlık cadde gibiydim. Sokak lambalarım söndü. Bir başıma kaldım. Sessizliğimde dağıldım. Kurudu gökyüzü. Ne yağmur yağdı, ne de güneş açtı. Zaman durdu, birbirimize sarılmazken. Hep korktuğum o şey oldu da ikimizin diline vurulmuştu mühür. Anlatamadık. Dilsiz olduk. Kelimelere yetmedi gücümüz. Belki de bu yüzden beni sıkıca tutan eliyle kaldırdı elimi. Dudaklarına yaklaştırdı. Avuçlarımda hissettim Mısra'nın sıcak nefesini. Fısıldamaya çalışıyordu. Birkaç kez denedi. Zamanla avuçlarımdaki kelimenin varlığını anlayabilmiştim.
"Seni..."
Elimi yüzümden çekip şaşkın bir ifadeyle ona baktım. Diğer elini dudaklarıma yaklaştırdığında öylece ona fısıldamamı beklemişti. Birkaç dakika kadar tepki veremeden sadece onun gözlerini izlemiştim. Mısra ise sabırla cümleyi tamamlamamı bekliyordu. Elimi kaldırıp onun dudaklarıma yaklaştırdığı eline tutundum. Tamamen dudaklarımın üzerine yasladım ve fısıldadım avcuna: "...Seviyorum."
İçten bir hisle gülümsedi bacaksız. Ben de gülümsedim ama uzanıp bana sarıldığında bozulmuştu yüzümdeki tebessüm. Bir anda döküldü yağmur taneleri. Güneş açtı gökyüzü. Şiddetle yağan yağmurun altında belirdi bir gökkuşağı. Ensemdeki eli saçlarımı bulduğunda onun boynuna biraz daha sokulmuştum. Sıkıca tutunduk birbirimize. En büyük korkuma sığındım. Ama ona sarılırken yine durmamıştı zaman. Kollarımın arasından çekip aldı Mısra'yı. Boşlukta kaldım. Kaç defa karşısına geçip ona içimi dökersem dökeyim bir daha da aydınlanmadı o karanlık sokağım. Kaçamadım kendimden. Tutunamadım varlığına. Isınamadı buz kesen avuçlarım. Bir başıma. Sessizce. Artık ışığı yanmayan o evin içinde oturup karşımdaki boşluğa baktım. Elimde bir şişe. Dudaklarımda buruk bir gülümseme. Gözlerim kapanmış... Duvarlarda yankılanan uğultuyu dinliyorum. Şiirlerime akın ediyor mısraları. Acıları sızıyor şehrime. Gömülüyorum mezarlığına. Son takvim yaprağı da düşüyor yeryüzüne.
Ve bir anda duruyor zaman.
Saatler ruhuma çeyrek kala...
ayten okay