CHAPTER 37
Boys and Sneezes
REN
HAWAK NIYA SA isang kamay ang aking buhok habang pinapampag ang likod ko. Hindi ko na naiabot pa sa banyo ang aking sikmura kaya naman isinuko ko na ito sa basurahang may garbage bag.
"Pwede mo na akong iwan," pilit ko sa kanya dahil kanila lamang ay nakaharap siya sa kanyang laptop at marahil ay nagtatrabaho o nag-aaral. "Kaya ko na rito."
"Kaya mo samantalang hindi mo maiabot sa banyo," humila siya ng gamit ko nang kamiseta sa laundry basket at saka ako tinulungang makaupo sa kama. Pinunasan niya ang aking tuhod bago lumabas ng silid.
Nagtext naman sina Garnett upang kumustahin ang lagay ko at sinagot ka na lamang din sila. Bumalik si Knight nang may dalang baso ng tubig at isa pang pitsel nito.
Uminom na rin naman ako nung gamot na binili ko noong isang araw kaya maaaring kailangan ko lamang ng pahinga.
"Palagi ka bang ganito?" tanong niya habang itinatali ang aking buhok. Hindi ko naman akalaing marunong itong magtali ng buhok ngunit naalala ko ring baka nga ginagawa rin niya ito sa kanyang kapatid kung kaya ganoon na lamang. "At saka ano iyang ininom mo?"
"Sanay na ako. Pampakalma ng puson," tipid kong sagot habang iniaayos ang nagulo kong higaan.
"Is that prescribed?"
"It's commercialized."
"You're a doctor now?"
"Jeez, chill."
"Anong side effects ng gamot mo?"
"Ewan ko. Gagaling yung sakit ng puson ko syempre."
"Side effects," he pressed and I couldn't ignore the demand in his voice. "You didn't research about it? What if it makes you infertile or something?"
Nataranta naman ako dahil nakikitaan ko na naman siya ng sintomas ng pagpapalit ng katauhan (if it's a thing for him).
"Bumalik ka na roon."
"I'm done. Kakainin mo pa ba ito?" he asked as he went through my backpack and showed me the lunch box.
"Hindi ko alam. Ano ba iyan?"
"Just friend rice and egg," he mumbled.
"Kainin mo na lang."
He looked at me and slightly frowned. Well, that was new from him. "I just jogged."
"And?"
"I can't put back weight that fast after sweating it out," he defended and placed my other stuffs back to the bag.
"Wala nga akong gana."
"Then how would that medicine you took take effect? I swear if you get liver damage or infertility for what you're doing to your body—
"Luto ka lugaw," putol ko sa kanyang panenermon at mukhang gumana naman dahil tinakpan niya ang lunch box at ako ay kanyang minasdan.
"You should know that I am not happy when you tell me what to do."
"I'll eat if you cook though," I bargained as I grinned despite the war going on in my stomach.
He loosened for a bit and hesitantly asked, "You'll eat this too?"
I nodded.
He then drew a massive breath before leaving the room with his phone as he typed away.
HINALUAN NIYA NG instant noodles ang lugaw na dinala niya sa kwarto. Umuusok pa ito mula sa mangkok at hindi ako lalong makakain dahil binabantayan niya ako.
"Pwede ka nang umalis—
"I'll stay here, thanks."
"Hindi ka kakain?"
"Pakakainin mo ako?"
I made a face and said, "Kumuha ka ng sa'yo. Sa akin lang 'to."
"I see you've gotten used to taking care of yourself."
Hinahalo ko ang lugaw nang mapatingin ako sa kanya.
"Ikaw rin naman di ba?"
"Well, I sure am but you're right when you said I depended too much on my parents' money."
"Wala akong planong bawiin iyon. Nagsasabi lamang ako ng totoo."
"Alam ko naman," aniya at saka kinuha ang thermal bag. "Iiinit pa ba uli ito?"
Umiling ako. "Mayamaya na muna, mainit pa naman."
"How long do you usually feel bad with your cramps?"
"Isa hanggang dalawang araw. May instances na tatlo kapag masyado akong nagtrabaho ng mga araw bago ako datnan."
I frowned as I realized that we were actually talking about a girl thing here and it's weird that I don't even feel any bit awkward talking to him.
"Have you gone to the doctor?"
I puffed my cheeks and said, "Saka na kapag hindi ko na kaya."
His finger twitched. "You are not being reasonable right now, Ren."
"I am. Wala akong pera at kaya ko pa."
"What if it becomes worse?"
"Worst case scenario, what?" I challenged him.
"I don't know, I am not a doctor," he fumed and now, I can see some irritation from his face. "If by tonight you won't get well, Ren. By God, I don't care whether you'll hate me. I'm bringing you to the hospital!"
"Huwag ka ngang OA diyan," suway ko sa kanya ngunit hindi niya ako pinansin bagkus ay inagaw niya ang mangkok ng lugaw sa akin at siya na ang umihip-ihip sa kutsara at saka diretsong itinutok sa aking bibig.
"Kaya ko ang sarili ko."
"Ren, you should know when to shut your mouth and obey me."
I WON'T LIE just to act as if I am not afraid of that side of him. Of course I can imagine what goes on in his mind. I should obey him too because he always does things for me too. It's a mutual agreement that needs no agreement actually. We live together and we need to comply to things for the betterment of both parties.
Hapon na at nakaubos na ako ng isang pitsel ng tubig. Pabalik-balik ako ng banyo dahil sumasabay ang sakit ng tiyan ko sa aking puson maski na rin ang aking pantog dala ng maraming tubig.
Hindi ko lubos maitayo ang aking sarili nang tuwid. Mukha akong nakabaluktot na version ni Swiper habang nakasapo sa puson haba akong naglalakad. Wala akong magawa. Pinipilit kong hindi magsalita nang malakas dahil bubulwak lamang at any time ay maaaring makaranas ako ng sobrang sakit na contraction sa puson kapag napwersa ako sa pagsasalita.
Kaso talaga ngang hindi ako tatantanan ng aking kamalasan dahil ngayon pa naisipan ng aling katawan ang bumahing nang malakas. Hindi ko tuloy napigilang ngumawa at mapasubsob sa aking unan habang ipit-ipit ang aking puson sa thermal bag.
Hindi ako tinatantanan ni Knight sa pagbabantay niya. Hindi naman ako mamamatay. Sumuko na lamang ako sa pagsuway sa kanya nang matakot ako sa pagbabadya niyang magbago ng tono ng pananalita. Baka bigla na lamang akong sunggaban nito kapag nagkataon. Hindi ko siya mabasa.
"Bihis ka," aniya nang hagisan niya ako ng pagbibihisang damit.
"Bakit? Hindi ako pupunta ng ospital."
"We'll see about that but for now, go get changed. I'll fix the bed for you. You're starting to bleed off," he mumbled as he helped me up and ushered me to the bathroom.
Napaisip ako sa kanyang mga kilos at hindi ko maiwasang ikumpara siya sa pagkakakilala ko sa kanya noong siya pa si Hans at noong mga unang beses ko siyang makita pagbalik niya ng Pinas. Napakalayong pagbabago.
Nilabhan ko kaagad ang aking mga nahubad at isinampay bago ako bumalik ng kwarto nang maalala ko ang files sa kanyang HHD.
"Nabawi mo na ba yung HDD mo?"
"Yeah. How's your defense?"
I shrugged and said, "Ayos lang naman. Hindi naman ako ginisa. Nag-aaral ako nang mabuti, ano. Nga pala, bakit marami akong picture na hindi ko alam?"
He hid no surprise. He looked straight at me with is eyes battling between shock and offense.
"Why did you open folders?"
"Hindi ko natanong kung alin ang sa akin eh, pasensya na," sagot ko naman. "Kaso Ren Files kasi yung pamagat nung folder kaya akala ko naman eh doon ko makikita."
Pinanood ko siyang tumayo at saka maglakad nang pabalik-balik bago sumagot. "Why the fuck are you so dense? Don't you have an EQ in that brain of yours?"
"Inaaway mo ba ako?" bigla kong tanong sa kanya at talagang gusto kong malaman kung may problema siya sa pagtatanong ko ng bagay na iyon. "Bakit ka may mga picture ko ha?"
"What the fuck, Ren." He bit down on his lips hard and walked to the door. "Go find it out yourself!"
I can't believe this.
I should be the one getting mad in here.