Guys! Thank you sa pag-support sa story na ito. Sobrang kinikilig talaga ako, naiiyak ako sa sobrang overwhelmed! <3
***
Ika-labing Tatlong Kabanata: 6417
-Saerin Gail’s POV-
Napalunok na lang ako nung mabuksan na niya yung pinto ng condo unit niya pagkalagay niya ng code. Sa totoo lang, kinakabahan talaga ako. Mula nung nasa byahe kami papunta dito, all I can feel was nervousness. Pakiramdam ko nga lalabas na yung puso ko sa sobrang kaba. Hindi na ako magtataka kung bigla ulit akong himatayin sa harapan niya.
I don’t know how he can make my heart beats faster than its normal beat. Every time I’m with him, pakiramdam ko na-aabnormal ang puso ko.
Hindi na ako magtataka na andito sa isang kilalang condominium ang unit niya, nasa fourteen floor ito. Nag-alala naman na ako nung napagtanto ko na sobrang layo nitong lugar niya from our school, wala pa naman na ngayon yung driver namin na naghahatid sa akin sa school lagi and besides hindi ko gamay ang lugar na ito. Iniisip ko kung paano ako makakapunta sa school mula dito, alin kaya ang sasakyan ko at kung ilang oras ang i-aadjust ko sa pagbyahe.
Nagbalik ako sa katinuan nung marinig ko ang pagsara ng pinto, napakisap ako ng mata at nagtaka ako kung bakit sinara ulit ni Jared yung pinto. I looked at him then he pointed the code lock with his lips. Naningkit ang mga mata ko habang tinitignan siya dahil hindi ko maintindihan yung gusto niyang iparating.
“Buksan mo,” sabi niya sa akin “I already told you the code right?” aniya.
“Bakit ako?” tanong ko.
Although yes, I already know the code, pero nahihiya ako! He’s the owner of this unit, at ito ang unang beses na tutuntong ako sa pamamahay niya, hindi naman siguro tama na ako ang magbukas right?
“Because from now on, dito ka na rin titira. Kaya dapat masanay ka na buksan ‘tong pinto, especially kung wala pa ako. Alangan namang hintayin mo pa ako” he said then he crossed his arms across his chest.
Inalis ko na lang yung tingin ko sa kanya at itinuon ang buong atensyon ko sa pindutan sa harapan ko. Huminga muna ako ng malalim bago inangat yung kanang kamay ko at doon sinimulang pindutin yung code na sinabi niya kanina sa akin.
6417
Yan yung code ng unit niya, actually kanina inisip ko kung saan niya nakuha yang code na yan. Kasi di ba madalas na ginagamit ng mga tao as code ay yung birthday, year kung kailangan sila pinanganak or something basta mga ganun. Pero sa kanya mukhang wala dun eh. Pero hindi ko naman na issue yung code niya di ba?
“Let’s go?” napatingin ako sa kanya, he widely opened the door and gesture his hand for me to go inside.
Nagsimula na akong humakbang papasok, kinakabahan talaga ako. This is my first time to enter a man’s condo unit, nung iginala ko yung paningin ko sa buong lugar. Masasabi ko na sobrang peaceful mag-stay dito. Sobrang lawak nung lugar, at sobrang ganda nung pagkakadisenyo sa buong unit. White ang nangingibabaw na kulay, from the ceiling, to the walls and even the tiles used in the flooring, puti lahat. Naisip ko tuloy na maybe white is his favorite color. At yung mga gamit niya, halatang mamahalin, from the chandelier, table, couch and everything! Sobrang mamahalin! But then, his unit was simple yet sophisticated and elegant. Bagay na bagay sa kanya, and now dito na rin ako titira. Makikita mo rin kung gaano siya ka-organisado at kalinis, halatang isang professional na businessman and architect ang nakatira.
“Ang ganda,” yun na lang ang nasabi ko sa sobrang pagkamangha ko sa unit niya. Naglakad pa ako para matignan yung buong lugar, isang floor lang siya pero sobrang lawak, may napansin din akong mga pinto, maybe yun yung mga kwarto.
“Thank you” rinig kong tugon niya
Bigla na namang kumalabog yung puso ko. Mga kwarto, siguro tama naman yung nasa isip ko di ba? Magkahiwalay kami ng kwarto, hindi pwedeng sa isang kwarto lang kami. Baka bigla akong tumalon sa terrace. Joke.
Gusto ko na sanang itanong sa kanya pero kinakabahan ko, aantayin ko na lang na siya yung magsabi.
“Kailan ka tumira dito?” tanong ko sa kanya para maisantabi ko yung kabang nararamdaman ko.
“Hmm, my parents gave this unit to me when I was in college, pero hindi ko ito ginamit. Nung grumaduate ako sa college at nagsimulang pumasok sa business world, tsaka lang ako nagdecide na tumira dito” aniya habang diretsong nakatingin sa akin “Three years na akong nakatira dito. I decided to live here while I’m not yet married, gusto ko kasi na once na tumira ulit ako sa isang bahay, that’s the time when I will start building my own family, gusto ko na pamilya ko na yung titira sa bahay na yun kasama ko. So for the meantime, dito muna ako, tayo titira”
Nahigit ko yung hininga ko sa sinabi niya, hindi ako makapaniwala sa sinabi niya. Bumilis na naman yung tibok ng puso ko, yung pakiramdam na gusto na niyang kumawala sa katawan ko. Hindi ko nga alam kung normal pa ba ito o may sakit na ako sa puso. But then, I realize iisang tao lang ang nagiging dahilan ng pagtibok ng sobra ng puso ko.
“Ahhh,” yun na lang ang nasabi ko at tumango.
Sa totoo lang sobrang namamangha ako sa point of view niya about having a family, hindi tulad ng iba, alam mong planado yung sa kanya, yung tipong once he decided to have a family, yun na talaga ang magiging priority niya. Jared is a really great man, and I can say that he can also be a great husband and father. But I can’t imagine myself to be his wife, parang imposible na ako yun.
Pakiramdam ko I don’t deserve him.
“Not unless gusto mo ng magkapamilya, but I assume you don’t want that, do you?”
Bigla akong napatingin sa kanya. Seryoso ba siya sa mga sinasabi niya? Umakyat na ata lahat ng dugo sa mukha ko.
“Hindi ka ba naiilang sa mga pinagsasabi mo?” I asked him. He just smiled sheepishly and looked at me then shook his head.
“No, kasi alam kong doon din tayo mapupunta” he said then winked at me.
“Grabe ka” I said softly and looked at the side to avoid his gaze, to hide my embarrassment.
“And now let me show you our room—“
Hindi ko na siya pinatapos sa sasabihin niya nung bigla ko siyang hinampas sa braso. Biglang kumalabog yung puso ko sa sinabi niya, pero para maitago yung nararamdaman kong kaba hinampas ko na lang siya hoping that he’s just joking.
“Sige diyan ka na, uuwi na lang ako” sabi ko at tinalikuran siya, hahakbang na sana ako nung bigla niya hawakan ang braso ko at iniharap sa kanya.
“Kidding,” aniya at bigla akong inakbayan “Siyempre kailangan ko pang mag-ingat sa mga kilos ko, God knows how much I want you but then I refrain myself from doing something dahil alam kong marami ka pang kasong pwedeng isampa sa akin sa ngayon. You’re still protected by the law”
Napatingin ako sa kanya dahil hindi talaga ako makapaniwala sa mga salitang narinig mula sa kanya. Tsaka ko lang naalala na oo nga pala, I’m still seventeen at may ilang linggo pa akong aantayin before I turn eighteen. Doon ko lang naintindihan kung ano yung sinasabi niyang ‘you’re still protected by law’.
“Sige sasampahan kita ng kaso ngayon,” sabi ko sa kanya “Kidnapping!”
“Really? Pero mismong mga magulang mo na yung pumayag dito kaya hindi ito kidnapping. And besides kusa kang sumama dito, tsaka kung sasampahan mo lang din ako ng kaso bakit hindi ko pa sulitin di ba? Kung sasampahan mo lang din ako ng kaso, I’ll make sure that the case was rape”
Bigla kong tinanggal yung pagkakaakbay niya sa akin at lumayo ako ng sobrang layo mula sa kanya. I looked at him unbelievably, tumingin naman siya sa akin at nakita ko kung paano kalapad yung ngiti sa mukha niya.
“Sabi na nga ba! Manyak ka pala!” I hissed at tinuro-turo ko pa siya.
Medyo nagpanic ako nung humakbang siya palapit sa akin habang nakangiti pa rin, grabe nagwawala talaga yung puso ko sa sobrang bilis ng tibok.
“Wag kang lalapit!” singhal ko pero hindi niya ako pinakinggan patuloy pa rin siya sa paghakbang palapit sa akin kaya napilitan tuloy ako umatras.
“Hu—huwag kang lalapit!” singhal ko ulit pero patuloy lang talaga siya sa paglapit habang ako naman ay atras pa ng atras.
“Bakit naman hindi ako lalapit?” he asked, obviously he’s teasing me.
Pero shet, alam ko namang nantitrip lang siya pero bakit pa rin ba ako umaatras? Gosh!
“Basta! Wag kang lumapit!”
Pagkasabi ko nun ay bigla akong natigilan nung maramdaman kong may nasandalan na ako. Shemay! Na-corner na niya ako. Napalunok na lang ako nung bigla niyang isinandal sa ulunan ko yung isang kamay niya habang yung isa naman ay nasa may balikat ko banda. He already trapped me.
Ngumiti ulit siya at inilapit niya yung mukha niya sa akin. Halos maduling na ako sa pagtitig sa kanya. Diretso pa rin siyang nakatingin sa mga mata ko.
“You don’t need to be scared, okay? Ayoko sa lahat yung matakot ka sa akin. Hindi ako papayag na dito ka titira kasama ko kung kaya kong gawin ang mga bagay na iyon sa’yo Gail. I can wait, and I’m always willing to wait for the right time. Dahil sa sitwasyon ko yun lang ang magagawa ko, ang mag-antay. Mag-antay sa oras na wala ng kahit anong hahadlang sa akin, yung wala ng laws o kahit ano pang pwedeng maging hadlang sa pag-angkin ko sa’yo. I can wait for the right time na wala nang hahadlang sa akin sa’yo, kundi ako na ang maghahadlang sa mga magtatangkang lumapit sa pag-aari ko” he said in a serious tone.
Napayuko ako sa pagkasabi niya nun. Grabe hindi ko talaga kinakaya yung mga heavy lines niya, hindi ako makapaniwala na I’m currently hearing all those lines. Parang nababasa ko lang ito sa mga novels and I never imagine na maririnig ko itong sinasabi sa akin.
The feeling was so magical.
Hindi na ako makapagsalita, nangangapa na ako ng salita. Hindi ko alam how can I respond to him. Kapag nagsasabi siya ng ganito, I’ll end up saying nothing. I wonder kung darating ba yung time na may masasabi na ako sa mga ganitong linya niya. Or kung ako ba ang makakasagot sa mga banat niya.
Ilang segundo kaming nagkatitigan, habang magkalapit pa rin yung mga mukha namin. It looks like we’re memorizing each other’s face. Nauna siyang kumalas sa tinginan namin at lumayo sa akin ng kaunti.
“By the way, this is my room” aniya at nagulat ako nung biglang bumukas yung pinto kaya halos muntik na akong matumba, buti na lang at mabilis ang kilos niya’t nahapit niya na agad ako mula sa likod.
Napalingon ako doon at nakita ko yung loob ng kwarto niya, kumalas naman ako mula sa pagkaka-akap niya sa akin dahil medyo awkward yung posisyon namin. He looks like a prince catching his princess from falling.
Awkward talaga para sa akin.
Inayos ko yung pagkakatayo ko at iginala yung tingin ko sa loob. At kung kulay puti yung labas ng kwarto niya, kulay puti rin yung loob, pero yung pinagkaiba ay yung flooring lang yung naiba dahil halos gawa sa kahoy yung sahig. Sakto para sa isang kwarto. Nakita ko doon yung isang master size na bed, kulay puti rin halos lahat ng unan at yung bedsheet pero yung comforter niya ay kulay itim. Yung kulay din ng mga gamit niya ay puti, pati yung kurtina and everything yung carpet niya nga lang ata yung hindi totally puti kasi may kulay brown din dito. Napansin ko din yung working place niya, na napapalibutan ng salamin sa bandang dulo ng kwarto niya. Organized din ang mga papel na nandito.
At siempre simple yet sophisticated and cozy yung aura ng kwarto niya.
“Let’s go to your room?” anyaya niya kaya napalingon ako sa kanya at tumango. Humakbang naman ako palabas tapos ay sinarado na niya yng pinto.
“Uhm, favorite mo ba yung white?” tanong ko sa kanya.
Napatingin naman siya sa akin at ngumiti tapos ay diniretso ulit niya yung tingin niya.
“Hmmm, not really but I think kaya white because I believe White symbolizes peace and harmony” sabi niya at tsaka binuksan yung kwarto sa kabilang dulo ng kwarto niya nung makarating kami doon.
“Heto ang magiging kwarto mo,” sabi niya at tuluyan itong binuksan para makita ko ang kabuuan.
Napaanga na lang ako nung makita ko yung loob, halos katulad lang ito nung kwarto niya pero ang pinagkaiba alam mong babae ang gagamit nito. Wala talaga akong masabi sa pagkakadisensyo sa buong unit niya, sobrang simple yet sophisticated and elegant, tapos ang peaceful pa ng aura.
Naglakad pa ako papasok sa loob at nagtungo papunta sa kama. Sinundan naman niya ako, hanggang sa makarating kami doon, napaupo ako sa may gilid at ganun din siya. I looked at him the slightly smiled.
“Do you like it?” tanong niya sa akin.
Tumango naman ako bilang sagot sa tanong. Gusto ko yung kwarto, gusto ko yung buong unit niya. And still I can’t believe that I’m going to live here with him.
“Good,” aniya tsaka humiga sa kama, sinundan ko naman siya ng tingin. Doon na siya sa kisame nakatingin “I’m the one who maintains the cleanliness of my unit, ako ang naglilinis at gumagawa ng mga gawaing bahay. So if you want something, you can always call me. I can do everything for you” he said while still looking at the ceiling.
Okay, kinilig ako sa sinabi niya and at the same time sobrang namamangha na ako sa kanya. Although manghang-mangha na talaga ako sa kanya. Ngayon unti-unti ng nagiging malinaw sa akin kung bakit ganoon na lang ang tiwala ng mga magulang ko sa kanya para pumayag silang tumira dito at ipakasal sa kanya.
He’s a responsible and a gentleman. He’s a perfect ideal guy.
Hindi na ako magtataka kung bakit madaming babaeng naghahabol sa kanya, he’s really a great guy. At panigurado, swerte ang mapapangasawa ng lalaking ito, sobrang swerte.
Oo Saerin Gail, napakaswerte mo, ikaw ang babaeng papakasalan niya. Bulong ng isang bahagi ng utak ko sa akin.
I bit my lower lip and shook my head to ignore the thought.
“Alam mo, ang perfect mo na” I said out of the blue, napatingin siya sa akin halatang nagulat sa nasabi ko.
“You’re a great businessman and an architect, siguro every month or year, ilang milyon ang sahod mo. You can always get whatever you want. Responsible, organized, seryoso, matalino, mabait at may paninindigan kang tao. Lahat na ata ng gusto ng mga babae ay nasa iyo na. You’re perfect. Maswerte yung babaeng, yung babaeng mamahalin mo” I said at humina na yung boses sa huling pangungusap na sinabi ko, pero alam kong sapat na iyon para marinig niya.
Inihilig niya yung buong katawan niya paharap sa akin and I saw him half smiled.
“Really? Then you should consider yourself lucky,”
*DugDugDugDug*
Heto na naman yung abnormal na tibok ng puso ko, napaiwas ako ng tingin sa kanya at ibinaling yung atensyon ko sa may terrace. Ilang segundo din kaming natahimik, siguro nag-aantay kami ng kung sinong babasag sa katahimikan. Nag-aantay talaga akong magsalita siya, hindi ko naman kasi alam kung paano ako makakapagreply sa sinabi niya.
“Pero hindi ako ang iniisip mo Gail,” pagbasag niya sa katahimikan “I’m not perfect, in fact I maybe the worst person you’ve ever met, masama ako Gail, I’m selfish. Hindi ako kasing bait ng iniisip mo sa akin”
Napatingin ako sa kanya. He said he’s the worst person but I can’t see it. All I can see was his good side, at kahit sinong tao alam kong iyon ang nakikita.
“Pero—“
Hindi na niya ako pinatapos nung bigla ulit siyang nagsalita.
“Di ba sabi ko, know me better. I want you to know me differently from the others, gusto kong tanggapin mo ako not only because of my best sides but also the worst sides of me. Because to tell you honestly, alam kong sooner or later you’ll hate me, magagalit ka sa akin dahil sa pagiging makasarili ko”
Natigilan ako sa sinabi niya, biglang sumagi sa isip ko yung usapan nila ni Darryl kanina. Dahil ba doon sa mga narinig ko kaya niya sinasabi ang mga ito sa akin?
Pero he got a point there. I realized, yung tingin ko sa kanya ay tulad lang din ng tingin sa kanya ng ibang tao, wala pa rin pala akong pinagkaiba sa kanya. I always look at his best sides, hindi man lang ako nagstep forward mula sa ibang tao.
Is it because I’m afraid to know him more?
“Nga pala, bakit 6417 yung code ng unit mo?” I asked to change the topic.
“That’s part of my selfishness, try to decode it” he said then smiled at me sheepishly. At tsaka siya tumayo mula sa pagkakahiga niya.
Decode? Mahina ako sa ganyan eh!
***
Kayo ba? May idea ba kayo kung bakit 6417 yung code ng unit ni Jared?
Makakasagot may Dedication! Hihihihi! Salamat guys! :)
Vote| Comment| Be a Fan