"Πώς να μείνω; Πώς όμως και να φύγω;"
8 μήνες αργότερα
"Εμ το άκουσες αυτό;;; Το άκουσες;"
Της είπε κι άρχισε και να πηγαίνει πέρα δώθε σε όλο το διάδρομο
"Χαλάρωσε αγόρι μου ! Το άκουσα! Εγώ και μαζί και όλο το νοσοκομείο!" Η Εμιλυ άρχισε να γελάει και ο Ίαν την αγριοκοιταξε... "Μην με αγριοκοιταζεις εμένα ! Δεν πιάνει αυτό το βλέμμα κύριε!!!" Του δήλωσε και ξάφνου ένιωσε γύρω από το κορμί της δύο χέρια να την τυλίγουν.
"Πάλι μαλωνετε; Έχω βαρεθεί να σας βλέπω ειλικρινά..." Ο Πίτερ άφησε ένα απαλό φιλί στο λαιμό της και εκείνη χαμογέλασε.
"Άσε τους έρωτες γιατρέ!!! Το άκουσες;;Πότε μπορώ να μπω;;;Να μπω ;; Να μπω ;" Ο Πίτερ αναστέναξε...
"Ίαν ηρέμησε λίγο... Το χειρουργείο ακόμα δεν τελείωσε... "
"Μα άκουσα τα μωρά μου !!!"
"Όλοι τα ακούσαμε και ειλικρινά χαίρομαι γι αυτό... Πότε δεν πίστευα όταν την είδα για πρώτη φορά πως θα έφτανε η ώρα να την δω να γεννάει... Πρώτη φορά στην ιατρική μου καριέρα είδα τόσα τραύματα σε κόλπο..." Ξάφνου επικράτησε σιγή...
"Αυτά ανήκουν στο παρελθόν..." μουρμουρησε η Εμιλυ και η πόρτα πίσω τους άνοιξε. Μια μικροσκοπική νοσοκόμα βγήκε έξω και κοίταξε τον Πίτερ.
"Με συγχωρείτε γιατρέ. Ξέρω πως είστε εκτός υπηρεσίας αλλά ο κύριος Γκρεις θα ήθελε να σας μιλήσει λίγο στο γραφείο..."
Ο Ίαν άσπρισε. Εδώ και εβδομάδες ο Πίτερ πάρα την προτροπή του, είχε αποφασίσει να μην τελέσει το χειρουργείο της. Πίστευε πως θα ήταν καλύτερα στα χέρια ενός παλαιότερου και πιο έμπειρου σε τέτοια περιπτώσεις γιατρού. Η Εμιλυ, αν και δεν είχε αμφιβολία συμφώνησε.
"Είναι καλά; Συνέβη κάτι;" Ρώτησε ο Ίαν ανήσυχος και πήγε κοντά.
"Όλα πήγαν μια χαρά κύριε Πράις. Απλά η γυναίκα σας θα χρειαστεί λίγες μέρες παρακολούθηση. Έχασε αρκετό αίμα. Δεν ήταν εύκολο το χειρουργείο αλλά σας εγγυώμαι πως ο κύριος Γκρεις είναι ο καλύτερος σε τέτοια περιστατικά. Μην ξεχνάμε πως γέννησε 3 εβδομάδες πρόωρα. Δώστε λίγο χρόνο σας παρακαλώ" Ο Ίαν κοίταξε τον Πίτερ ο οποίος προσπάθησε να τον καθησυχάσει με το βλέμμα του.
"Όλα θα πάνε καλά Ίαν. Φτάσαμε ως εδώ. Έχε λίγο πίστη..." Η Εμιλυ τον αγκαλιάσε και ο Πίτερ αποχώρησε. Όλα είχαν αλλάξει στη ζωή τους από τότε που επέστρεψε. Του πήρε ένα μήνα για να συνέλθει από όλα τα τραύματα. Η Εμιλυ έπαιξε το ρόλο του γιατρού καθώς ο Ίαν δεν ήθελε να φωναξει κάποιον άλλο. Δεν εμπιστευόταν ούτε τη σκιά του. Πήγαινε πάντα στο νοσοκομείο μαζί με την Εμιλυ και φρόντιζε κάθε φορά ο όροφος να είναι υπό αυστηρή επιτήρηση.
"Κάθισε λιγάκι κάτω.. Εχεις να φας από χθες και δεν θέλω να πέσεις!" Η Εμιλυ τον πλησίασε και τον προέτρεψε να κάτσει.
"Το κλάμα τους ... Αυτό το κλάμα... Δεν ξέρω αν πήρα τη σωστή απόφαση Εμ ..."
"Δεν θέλω να επέμβω. Ξέρεις την γνώμη και την άποψή μου Ίαν. Ναι , δεν αντιλέγω, έχεις εχθρούς αλλά αυτά πάντα θα υπάρχουν. Είσαι σίγουρος γι αυτό που πας να κάνεις; "
Ο Ίαν έσκυψε το κεφάλι σκεπτικός και αναστέναξε
"Είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω για να είναι ασφαλής Εμ .. Ξέρω πως θα είσαι δίπλα της ότι και να συμβεί. Αλλά αν απομακρυνθω τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν σε ένα πιο ήρεμο περιβάλλον. Εκτός αυτού θα τους βλεπω μια φορά το μήνα..."
"Θα αντέξεις; Ξέρεις πολύ καλά πως δεν έχω πρόβλημα. Το έχω ήδη συζητήσει με τον Πίτερ. Θα έρθει κι αυτός μαζί μας . Η πόλη είναι μικρή και χρειάζονται έναν γιατρό με τις γνώσεις του. Πιστεύω όμως ότι έπρεπε να την είχες προετοιμάσει Ίαν... "
"Προσπάθησα Εμ ! Δεν ήθελα να την ταραξω πριν γεννήσει... "
"Ενώ τώρα δεν θα ταραχθεί; Πώς θα της ανακοινώσεις ότι σκοπεύεις να την στείλεις 500 χιλιόμετρα μακριά σου ; "
"Δεν έχω επιλογή... Δεν θα φύγει αμέσως... Θέλω λίγο να χαρώ τα μωρά μου . Να τα ζήσω... Θέλω να τα μυρίσω και να τα νανουρισω . Λίγη ηρεμία ζητάω... "
"Αν ζητάς ηρεμία ρίξε μαύρη πέτρα πίσω και παρατησε τα όλα!"
"Ξέρεις ότι αυτό δεν γίνεται! Θα με ψάξουν! Θα αναρωτηθούν και θα οδηγηθούν στην οικογένεια μου αργά ή γρήγορα!"
Εκείνη έβγαλε δυνατά τον αέρα από τα πνευμόνια της . Ο Πίτερ φάνηκε στην άκρη του διαδρόμου χαμογελαστός . Ακόμα και τώρα, μετά από 6 μήνες που είχε πλάι του την Εμιλυ ακόμα κατάφερνε να του πάρει την ανάσα. Όπως την πρώτη στιγμή που την είδε, που τόλμησε να του βάλει τις φωνές και να τον απειλήσει. Του πήρε δύο μήνες να την κατακτήσει. Δύο μήνες να την κάνει να εμπιστευθεί ξανά. Πλέον γνώριζε. Γνώριζε κάθε λεπτομέρεια στης ζωής του αλλά και του παρελθόντος. Εξοικείωθηκε με το περιβάλλον της και το δέχθηκε. Δεν είχε σκοπό να φύγει, ούτε να τρομάξει από την αλήθεια.
"Ίαν..." Είπε σιγάνα "Είσαι έτοιμος να δεις την ζωή;" Τον ρώτησε και η Εμιλυ χτύπησε παλαμάκια.
"Αλήθεια λες ;"
"Ναι αγάπη μου ...Ο Κύριος Γκρεις με ενημέρωσε προσωπικά πως το χειρουργείο ήταν δύσκολο αλλά τα κατάφερε. Τα δίδυμα είναι σταθερά αλλά θα μείνουν μια εβδομάδα μαζί με την Καταλινα στο νοσοκομείο. Πάραυτα.... Μπορούμε να τα δούμε. Όχι από κοντά αλλά τουλάχιστον ..."
Ο Ίαν τον διέκοψε
"Δείξε τον δρόμο!!!" Πήγε κοντά του ενθουσιασμένος και ο Πίτερ γέλασε .
"Τέρμα μέσα στο διάδρομο , δεξιά " αποκρίθηκε και ο Ίαν χωρίς να περιμένει έφυγε
"Λέω να του δώσουμε λίγο χρόνο, ε ματια μου; " Η Εμιλυ τον αγκαλιάσε και κουρνιασε το κεφάλι της στο στήθος του
"Νομίζω το χρειάζεται...Δεν αλλάζει την απόφαση του ..."
"Ότι και να συμβεί ξέρω πως η θέση σου είναι πλάι της. Όπως ξέρω και πως η δική μου θέση είναι δίπλα σου ..."
"Ποτέ δεν περίμενα..." Ξεκίνησε να λέει αλλά ο Πίτερ τη σταμάτησε .
"Σσςςς, ούτε κι εγώ... "
[...]
Ίαν POV
Έχω ήδη φτάσει μπροστά στο τεράστιο γυάλινο εμπόδιο που με χωρίζει από τα μωρά μου ... Μια μπλε και μια ροζ κουβέρτα τα κρατάει ζεστά. Τα παιδιά μου , τα όμορφα μικρά μου μωρά...
Πώς φτάσαμε ως εδώ ,ακόμα αναρωτιέμαι. Πότε δεν περίμενα πως εκείνη η επίθεση στην έπαυλη θα με έκανε πατέρα κάποτε. Πότε δεν περίμενα πως εκείνο το βράδυ που μπήκα και έζησα μέσα της θα άλλαζε την ζωή μου για πάντα. Θα άλλαζε τις ζωές όλων μας ...
Τα έχουν μαζί,το ένα αναπνέει από το άλλο και ίσα που αγγίζονται. Είμαι άφωνος. Ότι και να πω θα είναι λίγο μπροστά στην μαγεία της ζωής. Θέλω να μπω μέσα και να μείνω για πάντα δίπλα τους. Δεν μπορώ να τα βάλω σε κίνδυνο. Δεν μπορώ να τα εκθεσω σε αυτή τη κωλοζωη. Εύχομαι κάποια στιγμή να με συγχωρήσουν που θα χάσω την καθημερινές τους στιγμές.
"Ίαν; " ακούω πίσω μου την φωνή της και γυρίζω.
"Δεν μπορώ να σε βλέπω να καταστρέφεσαι. Μην κλαις . Ξέρεις πως θα ειμαι δίπλα τους. Στο ορκίζομαι... Απλά... Απλά νομίζω πως κάνεις λάθος"
Δεν καταλαβαίνει. Μας αγαπάει , αλλά δεν με νιώθει. Δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία για εμένα αυτή τη στιγμή από το να πειράξει κάποιος έστω και μια τρίχα από αυτά τα όμορφα κεφάλια.
Απομακρυνομαι και γυρίζω προς το μέρος τους.
"Τα βλέπεις πόσο ήρεμα είναι; Θα φροντίσω να παραμείνουν έτσι για όλη την ζωή τους ..."
[....]
Η Εμιλυ τον αγκαλιάσε από πίσω και τύλιξε τα χέρια της γύρω του.
"Είναι πανέμορφα..."
"Πράγματι... Το μόνο που μένει για να ηρεμήσω είναι να την δω Εμ ... Να δω με τα μάτια μου πως είναι καλά..."
"Ο Πίτερ είπε πως σε λίγες ώρες θα σε αφήσουν να μπεις . Ξέρεις όμως ότι δεν πρέπει να συγχυστει. Αν έχεις σκοπό να της το ανακοινώσεις καν το ομαλά..."
"Ξέρω... "
3 ώρες αργότερα
Ο Πίτερ βγήκε από το γραφείο του Γκρεις και κοίταξε τον Ίαν.
"Μπορείς να μπεις...Ήρεμα όμως εντάξει;"
"Ευχαριστώ..." Ο Πίτερ τον οδήγησε στο καινούριο της δωμάτιο. Τον άφησε μόνο και έφυγε.
Μια ανάσα. Μόνο μια χρειάστηκε για να ανοίξει την πόρτα. Η Καταλινα ήταν γεμάτη σωληνακια αλλά ξύπνια . Μόλις τον είδε το φως που απλώθηκε στο πρόσωπο της ήταν απερίγραπτο .
"Τα είδες ματάκια μου; " Τον ρώτησε και προσπάθησε να ανασηκωθει. Μορφασε όμως από τον πόνο και ξάπλωσε πάλι.
"Μην σηκώνεσαι για το Θεό! Τόσες ώρες χειρουργείο έκανες..."
Πλησίασε και κάθισε πλάι της . Έπιασε απαλά το χέρι της και το φίλησε
"Δεν έχω λόγια για να σου εκφράσω τα συναισθήματα μου Καταλινα ... "
"Δεν χρειάζεται να το κάνεις... " Είπε και με το άλλο της χέρι χάιδεψε το δικό του. "Ξέρω γιατί ήρθες..." Είπε ξαφνικά και ο Ίαν χλωμιασε. "Ηρέμησε αγάπη μου ... Όλα αυτά τα βράδια που νόμιζες ότι κοιμάμαι, όλες εκείνες οι ατελείωτες συζητήσεις που έκανες σκεπτόμενος ότι δεν σε ακούω... Ξέρω Ίαν, ξέρω τι σκέφτεσαι να κάνεις..."
Κατέβασε το κεφάλι του και έσκυψε προς το μέρος της. Την φίλησε και χάιδεψε το μάγουλο της.
"Δεν θέλω να σε πληγωσω αλλά..." Η Καταλινα σήκωσε το χέρι της και του σφράγισε τα χείλη
"Πιστεύω η απόφαση σου είναι η καλύτερη...." ψέλλισε και ο Ίαν την κοίταξε σοκαρισμένος.
"Συμφωνείς δηλαδή;" Ρώτησε κι εκείνη του χαμογέλασε
"Υπό έναν όρο κύριε Πράις... Σε θέλω σπίτι , στην οικογένεια μας τουλάχιστον δύο φορές το μήνα...Δεν ξέρω τι θα κάνεις, πως θα το κάνεις αλλά αυτό είναι το μόνο που ζητάω"
Η καρδιά του πεταρισε. Αυτή η γυναίκα τον ένιωθε και ακόμα κι αν πίστευε ότι δεν γινόταν να ανέβει πιο ψηλά στα μάτια του εκείνη κατάφερε και πάλι να το ξεπεράσει.
"Ο όρος σου δεκτός κυρία Πράις!"
Τοποθέτησε το χέρι του πίσω από το λαιμό της και συνθλιψε τα χείλη στα δικά της ...
Η συμφωνία επισφραγίστηκε ανάμεσα τους ... Ένα καινούριο , καθαρό μέλλον περίμενε την Καταλινα και τα μωρά της. Μακριά από τον βίαιο κόσμο του Ιαν. Μακριά από τον κίνδυνο.
Πόσο μακριά μπορείς να πας όμως;
Πόσο σίγουρος είσαι ότι ο κίνδυνος δεν είναι υπαρκτός;
Τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να τον κρατήσεις μακριά;
Μπορείς να τον κρατήσεις όμως;
Ακολουθεί το τελευταίο κεφάλαιο...
😢😢😢😢😢
Σας λατρεύω !
Συγνωμη για την ελλιπή ανάλυση αυτού του βιβλίου. Η Καταλινα σαν ιστορία με έχει στιγματίσει αρκετά. Προσπάθησα πολύ...